In de werken van Magritte schuilt steeds een portie psychologie.
Hier zet hij ons op het verkeerde been met een spiegelbeeld.
Een man staat voor de spiegel, maar we zien niet het spiegelbeeld, maar de achterkant van de persoon, zoals we hem in het echt zien.
Maar is het wel een spiegel? We zien een goudgele rand van een spiegel, maar naast die goudgele rand lijkt de muur in te springen. Staat hij dan misschien voor een opening waarvoor een tweede man staat? Dat wordt dan weer tegengesproken door de marmeren tablet waar een boek op ligt. Dat is wel gespiegeld te zien. Of staat aan de andere kant ook een tablet met een tweede boek?

En dan...als je de man bekijkt en het spiegelbeeld, zie je dat het geen spiegelbeeld kan zijn, de rechterschouder staat dichter bij de spiegel dan de linkerschouder. In het spiegelbeeld is dat ook zo, terwijl het andersom moet zijn. Het tweede beeld is dus geen spiegelbeeld maar een reproductie van de voorste man. Er is dus geen spiegel!

En waarom precies dit boek? Het is de Franse vertaling van 'The Narrative of Arthur Gordon Pym of Nantucket' van Edgar Allen Poe, een favoriete schrijver van Magritte. Het boek begint met een voorwoord van het hoofdpersonage, waarin hij stelt dat hij zijn ervaringen op zee gaat vertellen, maar dat het geen dagboek is. De verhalen zijn nadien geschreven en hij wijst er op dat sommige dingen vergeten of onwaar kunnen zijn. En zulke ongerijmdheden komen inderdaad in het boek voor.  Net als bij het schilderij dus.

Magritte toont met het werk onze tekortkomingen aan van de observatie. Soms zien we dingen die er niet zijn, zoals bijvoorbeeld een gezicht in de wolken. Pareidolia noemt zoiets, zoals dit stopcontact waar we een gezicht in zien.
En dan de titel: In het Nederlands wordt de titel vertaald als 'verboden af te beelden', terwijl het is letterlijk: 'de verboden reproductie'. We zien geen spiegelbeeld maar een identieke man (reproductie) die ervoor staat. En waarom is die reproductie verboden? Misschien omdat we bepaalde kanten van onszelf niet willen zien? Of omdat we het niet zouden kunnen verdragen dat een gelijke als onszelf zou bestaan?
We zien ook het gelaat niet van de man. Tonen we ons echte gelaat aan anderen ? Of zien we niet steeds het beste van onszelf, en negeren we niet de negatieve kanten als we in de spiegel kijken? 
Zoals ik zei...Magritte, een portie psychologie...