Als je hondenliefhebber bent, dan ben je zeker een fan van Joseph Stevens, de broer van Alfred waarover ik het enkele verhalen terug had. In tegenstelling tot zijn broer kwam Joseph niet aan de bak in Parijs. Hoewel hij als een dandy leefde in Parijs, vond hij niet de weg naar de nodige contacten voor de roem. Zijn levensstijl stond ook in schril contrast met de sociaalkritische werken die hij maakte.
Na enige jaren keert hij terug naar Brussel. Daar zou hij in zijn schilderijen het straatbeeld schetsen...via honden. De honden van Joseph Stevens zijn niet de salonhondjes van de bourgeoisie. Hij schildert de hond die in de straat loopt en schetst alzo de sociale wantoestand van zijn stad, zoals Hongerige vrienden of ochtend in Brussel. Niet alleen fysionomisch zijn de honden perfect geschilderd, maar ook hun expressie. En daar straalt dit werkje in uit. Zou hij er aan toegeven of niet?...
Joseph 's laatste jaren was één grote ellende: hij had een zwakke gezondheid, was aan de drank geraakt en was gestopt met schilderen.

En nog een woordje over Tantalus: Hij werd door Zeus naar de onderwereld gestuurd. Daar werd hij eeuwigdurend gekweld door in een poel te staan waar het water net onder zijn lippen kwam, zodat hij niet kon drinken en telkens als hij een stuk fruit wou eten aan de boom boven de poel, stak er telkens een wind op. De kwelling had hij gekregen om de test die hij gedaan had bij de goden. Om te zien of ze alwetend waren, had hij zijn zoon als maaltijd opgediend aan de goden... HIER de Tantalus van Giacchino Assereto uit 1640.