Ze wordt vandaag 'Madonna met de lange nek' genoemd. Maar als je verder kijkt, zie je meer dat er niet klopt: het jezus kind is eveneens uitgerokken. De engelen links staan bijeengepropt en het beeld is afgesneden. Je zet van iemand louter een hand. En Maria zelf moet een reuzin geweest zijn. Nu zit ze neer, maar als ze rechtstaat....
En dan de vreemde man op de achtergrond. Als je de zuil ernaast ziet, moet die wel 50 meter hoog zijn! Kon de schilder dan zo slecht schilderen?

Neen, de schilder experimenteerde. De gangbare voorschriften in de Renaissance wou hij doorbrengen.Die voorschriften van schoonheid was de 'gulden snede', een theorie die teruggaat bij de Oude Grieken bij Euclides. Hier wou de schilder die ideale verhoudingen doorbreken, net zoals vandaag en na hem, veek kunstenaars nieuwe dingen proberen om klassieke patronen te doorbreken. Of ze steeds geslaagd zijn, valt te bezien. In dit geval kreeg de schilder weinig navolging. Het zou duren tot Manet met zijn 'dejeuner sur l'herbe' hetzelfde zou doen (de baadster op de achtergrond is veel te groot volgens de normale proporties).
Om aan te tonen dat Parmigianino wel degelijk kon schilderen: DIT is zijn zelfportret op 21 jarige leeftijd, gemaakt als hij in een bolle spiegel keek.
Voor een héééél korte uitleg van de gulden snede, klik je hier.