Sommige schilderijen zijn gewoonweg mooi om hun uitstraling. Dat heb ik bij dit schilderij. De moeder is één brok energie. De armspieren, de vastberadenheid, de manier waarop de de kleine bij de hand neemt. Je hoort haar zo zeggen: 'nie trunten! Meekomen!'.

Het zou een zelfportret van de kunstenares kunnen zijn. Een even resolute, krachtdadige dame. Vader Jules Breton was schilder en haar moeder was de dochter van de Gentse schilder Felix de Vigne. Uiteraard dat ze ook zou schilderen. Maar meer dan dat! Ze zou haar leven lang ijveren dat vrouwen ook een plaats kregen in de schilderkunst. En het lukte haar wat vanaf 1897 werden in Parijs onder haar druk vrouwen toegelaten in de Ecole des Beaux-Arts.
Nadien had zij met haar man een villa in Wissant (afkomstig van het Nederlands 'wit zand') aan de Opaalkust. Dit werd een samenkomstplaats voor kunstenaars wat resulteerde in de 'Ecole de Wissant'.