Dit werk is eerder een buitenbeentje in het genre van de Russische schilder. Zijn werk evalueerde van klassieke stijl naar romantische stijl en qua thema had hij veel mythologische scènes en romantische taferelen. Rond 1830 verminderde het type 'genretafereel' met onderliggende betekenis, naar een eerder romantische scène van het dagelijks leven zonder verdere verwijzingen.
Dit werkje is een aquarel met een ietwat ironische ondertoon. Er is duidelijk zoveel op te biechten, dat een wachtende in slaap is gevallen.
Nog over die biecht:
In onze streken is de biecht overgewaaid van de Ierse monniken rond de 10de eeuw. (via hen kwam ook de haan op de toren). Biechten gebeurde aanvankelijk in openlucht, en nadien in kloosters. Later in de middeleeuwen is de plaats van het biechten verhuisd naar de kerk.
Het is pas in de 17de eeuw dat biechtstoelen in de kerk verschenen (samen met de preekstoel). Dit was één van de vele nieuwigheden van het Concilie van Trente. Gedurende het liturgisch jaar was er één moment in het jaar dat MOEST gebiecht worden: met Pasen. Wie dan niet gebiecht had en in de loop van het jaar stierf, kon niet in gewijde grond begraven worden. Voor protestanten lag het anders: biechten doe je enkel tegenover God zelf.