De scène werd in de loop der tijden vaak geschilderd: de moorden op de Onschuldige kinderen. Het was dus een gekend thema waarmee Cogniet deelnam aan de expositie in Parijs in 1824. Hij zou dus zijn versie van het gebeuren weergeven.

In die tijd stonden historieschilderijen zeer in de belangstelling. Ik haalde in vorige artikels de werken van onder andere David aan. Eén aspect ontbrak veelal in historiestukken: emotie.
En het is dit waarmee Cogniet met dit werk uitpakte. Er was een trend onder jonge kunstenaars die het een beetje gehad hadden met die historieschilderijen. Men wou gevoel weergeven (begin van de Romantiek).
Cogniet schildert inderdaad de geschiedenis, maar laat de blik van de kijker eerst naar de angstige ogen kijken van de vrouw die zich verbergt. Pas daarna door rond te kijken, en met de titel weten we waarover het gaat. Het zwaartepunt lag dus op de blik van de vrouw.
Het is door die wending van Cogniet dat sommige historieschilderijen in de toekomst meer 'menselijk' zullen worden weergegeven.
En om het meesterschap van Cogniet aan te tonen: HIER zie je een closeup van haar blik. Nooit dergelijke angst gezien in een schilderij!