Met werken van Delvaux zit je steeds met een mysterie: Waarom heeft de schilder het op die manier geschilderd? Wat stellt het voor?
Je zoekt rond in het schilderij, op zoek naar een oplossing meer je vindt er nooit één. En de schilder zelf heeft nooit enige toespeling gemaakt op zijn werk. Wel vond hij zelf dat zijn werken niet pasten onder de traditionele groep van surrealisten.

Wel gebruikt hij motieven: steeds terugkerende vormen op verschillende schidlerijen: griekse tempels, grote ogen bij de afgebeelde personen die eerder wat van robots weghebben, treinen en stations,... 
Iconografisch sta je dus voor een raadsel. Hij gebruikt geen traditionele symboliek en zelf geeft hij geen uitleg erover. Gebruikt hij wel een symboliek? Zit er uberhaupt een betekenis in zijn werk? Zijn het droombeelden? Of verwijzen de motieven naar iets? Is het abstracte kunst met een figuratief karakter?

Dit is het grote verschil met Magritte, waar je je ook vragen stelt en veelal tot een oplossing komt in de psychologie. Dit is er niet bij Delvaux. De werken zijn estethisch mooi, surrealistisch, maar het raadsel blijft. Dat nam hij mee in zijn graf in 1994....