Elkeen die getrouwd is kent deze scène: de pose voor het ultieme huwelijksportret. Maar wat bezielde de schilder om nét die scène te schilderen? Wat wou hij ermee zeggen?
We zijn het jaar 1878. In die periode begon fotografie op te komen en stilaan moest schilderkunst plaats ruimen. En één van de eerste gebeurtenissen waar fotografie de schilderkunst verdrong was het huwelijksportret. Het was goedkoper en het ging veel sneller. Dat maakte dat een huwelijksportret voor veel meer mensen mogelijk was (de eerste foto werd gemaakt in 1826). Er ontstond dus op bepaalde gebieden een rivaliteit. Maar anderzijds werd fotografie ook door schilders gebruikt als hulpmiddel. En één van de eerste schilders die dat deed was net Dagnan-Bouveret. 
Het schilderij was dus een heel herkenbare en actuele scène in die tijd. En het geeft een beeld van hoe het er enigszins aan toeging. Onderhuids was dit wat de schilder trouwens wou aangeven: een schilder kan meer suggestief inlassen in een schilderij dan bij een foto.
Laten we dit schilderij eens bekijken:
Het interieur is nogal eenvoudig en zelfs armoedig, wat wijst dat een fotograaf niet de status toen had van een goede schilder. Boven de deur rechts hangt zelfs een bordje: 'on est prie de deposer un a compte en posant'. We zien ook de klassieke pose van toen: de vrouw omarmt de man, terwijl hij statig met borst vooruit poseert. Het geeft meteen het beeld van de emancipatie toen. Je merkt ook weinig affiniteit tussen beiden. Vermoedelijk is het een gearrangeerd huwelijk. In die tijd in de betere klasse was dat vaak zo. En dat ze van de betere klasse waren, zie je aan de buishoed van de mannen van de familie. Ook het wit kleed van de bruid was heel modern. Vermoedelijk kwamen ze uit de stad, want op het platteland was de bruid in kleur gekleed. Het witte bruidsjurk onstond pas in 1840 bij het huwelijk van Queen Victoria in Engeland. Tot op vandaag wordt het nagebootst.
Ook heeft de schilder enige symbolen verwerkt: op het kastje rechts liggen de twee bijbels die het paar wellicht bijhad en tussenin schilderde hij een oester. De bijbels vrwijzen naar de deugd van het sacrament, de oester naar de geslachtsgemeenschap die ze zullen hebben (of al gehad hebben).
Dat de portretopname een speciaal moment was, zie je aan de familie. Een oudere dame rechts legt nog vlug het wit kleed in zijn plooi, de anderen wachten het ultieme moment af van de 'klik' van de fotograaf. Het was toen High-tech. Rechts staat een meisje alles te bestuderen, terwijl een jongeman op de voorgrond niet in de ban is. Blijkbaar kent hij het al, want hij is de kleine jongen aan het pesten door rook in zijn gezicht te blazen.
Eigenlijk is het schilderij als een tijdscapsule naar 1878. In tegenstelling tot, als je de foto van het koppel zou zien. Dat maakte de schilder dus duidelijk...