Dit schilderij is van de Engelse schilder uit 1895. We zien een vrouw met haar zoontje wandelen langs de bijenkorven. Ze heeft een boekje in de hand en draagt rouwkleren.
Het onderwerp is eigenlijk een oud gebruik dat wij allang niet meer kennen: het vertellen aan de bijen. Het was een gebruik dat afstamde van de Kelten en mettertijd door de Kerk is verdrongen. Doch op plaatsen met imkers bleef het geloof nog lang bestaan. Het geloof was dat men de bijen van het wel en wee van de familie moest vertellen, zoniet zouden de bijen vertrekken of weinig produceren. Mensen leefden toen dichter bij de natuur en het was een soort therapie in die tijd om zijn gevoelens te kunnen uiten. Het kwam vooral in Engeland voor, maar ook in Noord Frankrijk, Vlaanderen en Nederland.

Nog terloops: het jongetje draagt een matrozenpakje. Dit was tot pakweg de Tweede Wereldoorlog razend populair voor kinderen. De mode was ontstaan in 1846 toen de toenmalige Prince of Wales, de latere Edward VII, op die wijze als kind werd geportretteerd. Een andere modetrend die hij teweeg bracht en die vandaag nog van tel is, is de onderste knoop van een kostuum open laten. De prins was een fervent paardrijder, en toen men op een paard zat werd de onderste knoop opengedaan omdat het anders te strak is. Op een gegeven ogenblik liet hij dit constant open staan. Dat is althans de Engelse uitleg. Eigenlijk had hij door zijn levensstijl een buikje gekregen...

En nu over de bijen:
In 1717 daverde Engeland op zijn grondvesten. Bernard Mandeville, schrijver en psycholoog, publiceerde zijn boek 'de fabel van de bijen'. Aartsbisschop Fenelon in Frankrijk had een werk geschreven, dat als iedereen vroom, voorbeeldig en beheerst zou leven (zoals de regels van de Kerk), de wereld er veel beter zou uitzien. Mandeville weerlegde dit in zijn werk. De parabel gaat als volgt

Er was eens een florerende bijenkorf, waarvan de nijvere inwoners menselijke trekken vertonen. Wat de rijke bij zich door slinkse manipulaties verwerft komt ten goede aan de arme in de vorm van werk en loon. Op vergelijkbare wijze garandeert de weelde van geestelijke bijen het inkomen van kwakzalvers en charlatans. Juridische bijen verdienen goed geld aan het blokkeren van de rechtsgang. Politieke bijen zorgen ervoor dat zoveel mogelijk subsidies terechtkomen in hun eigen zakken of in die van hun volgelingen. Kortom, geen enkele activiteit is moreel verantwoord, maar de bijenkorf als geheel werkt uitstekend. Ondanks, of juister gezegd dankzij het feit dat elke bezige bij zich gedraagt als een schurk.
Plotseling krijgt één bij, een winkelier, de geest. Deze bevlogen middenstander begint een kruistocht tegen de corruptie en zowaar vindt zijn hervormingsgedachte weerklank. Eerlijkheid wordt mode. De prijzen zakken. Het wordt stil in de rechtbank. Medici schrijven slechts geneesmiddelen voor die echt werken. Politici creëren niet langer onnodige baantjes en houden zich voor de verandering bezig met wezenlijke zaken. Er wordt geen geld meer uitgegeven aan nutteloze militaire avonturen. De kroegen lopen leeg bij gebrek aan klandizie. De kledingsector krijgt het moeilijk, want vrouwen kleden zich eenvoudig en geven niet langer om luxe en verfraaiing. Huizen worden goedkoop, maar de bouw zakt in. Weldra zijn allerlei ondernemingen gedwongen hun werknemers te ontslaan en in korte tijd stort de hele economie in elkaar. De korf verliest door de deugdzame omwenteling een groot deel van haar bevolking en kan zich nauwelijks meer verdedigen. Het wordt een zesderangskorf.

De moraal was dus dat niet vroomheid en deugd de hoeksteen van de welvaart zijn, maar net de ondeugden van de mens.