Als je ooit Pompeï bezoekt, moet je zeker dit fresco bekijken. Het is de Griekse god Priapos, later bij de Romeinen Priapus. Hij is de zoon van Dionysius en Aphrodite maar komt weinig in de Griekse literatuur voor. In Griekenland werd hij slecht in een klein deel aanbeden in tegenstelling tot de Romeinen waar hij wel goed gkend was.

Priapus was de god van de vruchtbaarheid en beschermer van vee, tuinen en en vruchtdragende planten. Hij wordt in rode kleur voorgesteld met een immense penis in permanente erectie. Volgens de legende zou hij de godin Vesta willen hebben verkrachten, maar ze werd wakker door het gebalk van een ezel en kon vluchten. Piapus sloeg hierna de ezel de kop in. Of dit met zijn erectie was is niet beschreven :-)
Hoe dan ook, bij de Romeinen werd het feest gevierd en werd er een ezel geofferd. In boomgaarden stonden rode beelden van Priapus die dienst deden als vogelverschrikker om de gewassen te beschermen. Sommigen opperen dat de rode puntmuts van tuinkabouters afstamt van Priapus.
In de schilderkunst komt Priapus niet zoveel voor. Het afbeelden van een mannelijk geslachtsdeel was in onze cultuur not done. Hoewel Goya een schilderij maakte 'het offer aan Priapus', maar dan wel zonder erectie.

Het fresco doet me denken aan een rariteit in Frankrijk tijdens het Ancien Régime: 'Le Congrès' of de 'impotentierechtbank'. Rijke mannen die vroeg weduwnaar werden lieten zich soms verleiden om zich te binen aan een groen blaadje. Voor het jonge meisje was het natuurlijk een manier om een rijk leven te hebben, echter met een oude man waren er ook nadelen. Scheiden volgens de wet kon niet en voor de Kerk was er maar één mogelijkheid om te scheiden: als de man niet kon presteren.
En zo zijn er in Frankrijk enkele processen gekend bij de impotentierechtbank. Beide echtelieden werden dan onderzocht en meneer moest bewijzen dat hij het wél nog kon. Als je weet dat processen in het openbaar waren, kan je je voorstellen dat ze soms een grote volsktoeloop hadden. Markies de Langley kon er in 1656 van meespreken. Hij verloor de helft van zijn kapitaal en het verbod om nog te trouwen. Ondanks het verbod huwde hij toch en kreeg nog kinderen. Voor de geïnteresseerden: er bestaat een Franstalig boek over de geschiedenis ervan: 'Le Tribunal de l'impuissance' van Pierre Darmon.