Het had het Laatste Avondmaal moeten voorstellen, bedoeld voor de refter van de Dominkanen in de Basilica di Santi Giovanni e Paolo. Een gigantisch werk van meer dan 5 meter op 1,3 meter. Toen men het schilderij zag, haalde men er de Inquisitie bij en kwam het tot een proces. 
Men kon dan wel een bijbelse scène ietwat in de tijd verplaatsen, maar dit was ongehoord: zwarte slaven, dronkelui, een hond, dwergen,... Nergens was er enige soberheid of religieuze uitstraling te bemerken. Veronese zelf beweerde dat hij de lege ruimte gewoon had willen opvullen op het immense schilderij. 
Uiteindelijk verwijderde hij het schilderij en noemde het voortaan 'Feest in het huis van Levi', een verwijzing naar het Lucas-evangelie waar Jezus was uitgenodigd op een banket in Hst 5.
Het schilderij dateert van 1573, kort na het Concilie van Trente, waar  nieuwe strikte regels werden opgelegd (contrareformatie). Op dat moment had de Inquisitie nog niet zoveel macht in Venetië, anders was Veronese allang ter dood veroordeeld geweest.

Met het Concilie van Trente wou de Kerk terugkeren naar de essentie van het geloof, maar ook meer toezicht houden op de naleving van de regels. Op muzikaal vlak bvb. had de meerstemmige muziek zich in die mate ontwikkeld dat men terug wou keren naar Gregoriaanse gezangen of althans meer éénstemmige muziek. Palestrina werd in Rome hiervan de grote vertegenwoordiger. In Noord Italië (Venetië, Firenze, Rome,..) ontwikkelde zich echter een concertante stijl, waarvan de Vlaming Adriaan Willaert de grondlegger was. Deze stijl zou zich ontwikkelen in de instumentale muziek (concert) en zou verder gebruikt worden in de latere klassieke muziek.