Dit schilderij is misschien wel hét toonbeeld van kunst als propagandamiddel. Het stelt de slag bij Waterloo voor op het moment dat men bericht krijgt dat de Pruisen ter hulp komen, wat de genadeslag voor Napoleon zou betekenen. Oorspronkelijk was het schilderij bedoeld voor Wellington, die centraal op het schilderij staat. Maar Willem II. van Nederland kocht het op. Hij staat namelijk linksvoor gewond afgebeeld op een brancard. Een mooi pronkstuk voor mijn nageslacht, zo moet hij gedacht hebben. 
Het zijn zo van die historiestukken waar je tenen van gaan krullen als je de ware geschiedenis kent. Op het schilderij is geen spatje bloed te zien, hoewel er naar grove schatting wel 50.000 doden waren en evenveel gewonden.

Met Waterloo moet ik steeds denken aan Nathan. Nathan Rotschild van de beroemde joodse bankiersfamilie. Hij was de eerste in Engeland die wist dat de Engelsen gewonnen hadden door zijn postduiven. Bliksemsnel kocht hij een massa aandelen op van de Engelse staatsfondsen, die uiteraard kort daarop aanzienlijk in waarde stegen.
Vijftien jaar later zou hij zijn gewonnen geld nog maar eens investeren. Met Queen Victoria beslisten ze om een staatje te maken waar die Slag van Waterloo plaatsvond: België. Haar neefje Leopold mocht koning spelen maar kreeg uiteraard een arm land. Investeren in industrie was dus aangeraden en wie bezorgde een lening? Nathan natuurlijk. Met het dictaat van Calais in december 1831 gaf hij een lening aan de Belgische regering. Een aanzienlijk bedrag van 100 miljoen aan een al even aanzienlijke rente van 5 procent!
De put was gemaakt en zou nooit nog gevuld worden. Belgen waren gedoemd om af te dokken...