Een boerentafereel uit 1890. Landschapstaferelen ontstonden midden 19de eeuw vanwege de uitvinding van de verftube. Er was een vraag naar dergelijke landschappen door de rijke burgerij in de stad. Tegen het einde van de 19de eeuw veranderden de impressionistische taferelen naar realistische. Het harde boerenleven. Het is dan de tijd van het opkomend socialisme waar het harde labeur aan de kaak wordt gesteld, zowel in fabrieken als op het platteland. Dit schidlerij is 3,3m op 4,8m groot. Iets wat voorbehouden was voor religieuze schilderijen of mythologische thema's. Die grote afmetingen met een boerentafereel was een soort verheerlijking van de arbeid.
Het beeld is uit het leven gegrepen. De twee voorste personages waren buren van de schilder: boer Henri Van Laere en boerin Adèle Rogghe uit Astene.
Bieten was zowat het laatst wat geoogst werd. Ik heb het ooit als kind nog mogen doen. In mijn tijd was dit eind oktober, begin november net voor de eerste vorst. Het was dus de killige en natte periode. Bij de oogst werden eerst de 'betteroavekoppen' afgesneden (het groen afgesneden). Dat deed je best met een goed snijdend mes en één handschoen vanwege de betroaveluis. Die kon pijnlijk steken.
Daarna werden de bieten gerooid. Hier gebeurt het met een spade, omdat Astene een zeer vochtige grond had aan de Leie. In mijn streek gebruikte men een bietensteker. En als de grond ideaal was (vochtig, maar niet te nat of te droog, kon je zde bieten met de hand uittrekken: naar links en rechts duwen en dan draaiend uittrekken, zodat de biet niet in twee brak. Als je er enkele gebroken had, kreeg je steevast onder je kl... .
De vrouw die de verkleumde handen opwarmt door erop te blazen is herkenbaar. Die periode was het kil en nat en de kortste keren had je verkleumde handen. Handschoenen kon je niet dragen, want je had geen grip op de biet. En de dag daarna kroop je letterlijk uit je bed van de pijnlijke rug.
De plaats bestaat nog steeds en in bijlage zie je de foto hoe het er dezer dagen uitziet. 
Astene en zeker Sint Martens Latem werden toen één van de schildersdorpen, zoals Barbizon ooit het eerste was nabij Parijs. Schilders zochten idyllische plaatsjes voor hun landschappen en rond Gent was dit aan de Leie de gedroomde plaats.