Gent is vrijwel het enige stadhuis waarvan de vloer een labyrint heeft. Wie op het idee kwam is niet geweten, maar rond 1563 moet de pacificatiezaal, die toen dienst deed als rechtszaal (vierschaar), geplaveid geweest zijn in labyrintvorm. Aan documenten heeft men kunnen achterhalen dat de vorm van het labyrint hetzelfde had als dat van de St Bertijnkloosterkerk in Sint Omaars (St Omer), dat toen deel uitmaakte van Vlaanderen. Die kerk is intussen allang afgebroken.

Gentenaars spreken van 'het doolhof', hoewel er een wezenlijk verschil is. In een Labyrint kom je steeds uit bij het eindpunt. Bij een doodhof heb je doodlopende wegen. Labyrinten zijn eeuwenoud. Men had er bij de Oude Grieken, Romeinen en de Egyptenaren en ook de Kerk nam dit over. Bedoeling was dat mensen die niet op bedevaart konden gaan, het labyrint biddend afliepen op de knieën als een soort spirituele boetedoening. Zodoende hebben veel gotische kathedralen een labyrint, zoals Amiens en Chartres. Na de renaissance raakten labyrinten in onbruik bij de kerk. Veel zijn in de 18de eeuw verwijderd, zoals dat van de kathedraal van Reims in 1779.
In de bijlage zie je het grondplan van het labyrint in Gent. Als je het totale traject afloopt heb je 258,93 meter afgelegd! Vermoedelijk is dit in het begin (periode van de Spaanse bezetting) nog gebruikt als men moest verschijnen voor de vierschaar. Dus als je de zaal verliet na het aanhoren van je straf, had je al een halve kilometer op je knieën gekropen!