Dit is wel een merkwaardig en uniek schilderij. Het is in het bezit van het Museum voor Schone Kunsten van Rouen.
Het stelt een jongedame voor op haar sterfbed, wat in die tijd (1621) ongebruikelijk was om overleden personen te schilderen. Meer nog, in de rechterbovenhoek staat in het Latijn geschreven dat de vijfentwintigjarige vrouw op 28 juli 1621 gestorven is en het schilderij twee uur na haar dood werd gemaakt. 
Wie de overledene is of wie de schilder is, is onbekend. Aan de aankleding en de decoratie van bed en de kamer te zien, moet het iemand geweest zijn van goede komaf. Aan de stijl denkt men in de richting van de Vlaamse school.

Ook merkwaardig is dat het schilderij heel realistisch is weergegeven voor die tijd. Er zijn ook geen religieze tekenen, zoals een kruisbeeld of een bidsnoer rond de handen. Het lijk ligt er zoals de mens is afgestorven. Dat maakt het schilderij heel uniek.

Het lijkt vandaag misschien iets luguber, maar sterven was vroeger iets sociaal. Men was omringd door familie of vrienden. Vandaag gebeurt het anoniem in een kale kamer van een ziekenhuis of een instelling.
Ik dacht er aan omdat deze week het euthanasiedebat terug op gang kwam. Een heel gevoelig thema, iets als dansen op een prikkeldraad. En steeds doet het me denken aan deze fotomontage met muziek van Zbigniew Preisner: 'Conversation with father'