Wanneer we terugdenken aan grote figuren uit de geschiedenis, zijn we al vlug geneigd om in stereotiepen te denken. Etiketjes kleven op iemand. Van Gogh als zielig psychische patiënt, Schubert als triest persoon die een kort leven had, Mozart als giechelend ventje, Beethoven als het onbegrepen noest werkend genie...

Dat is ook zo een beetje bij Gérôme. Hij was in zijn tijd de best betaalde en beroemdste schilder in Frankrijk en zijn werken werden zelfs in Amerika verkocht. Hij werd gelauwerd bij het Légion d'Honneur. Hij schilderde veel historiestukken in een academische stijl (veelal historisch onjuist) die voor zijn tijd oubollig was. De impressionisten waren de modernen en werden toonaangevend. Dat succes dat Gérôme oogstte viel niet in goede aarde bij de impressionisten. Beiden konden elkaars bloed drinken en verwijten vanuit beide kampen waren nooit ver weg.

Dat maakt dat het beeld ontstond van Gérôme als nukkige oude conservatieve schilder die niet met zijn tijd meekon. 
En toch, als je dit schilderijtje van hem bekijkt, heb je meteen een ander beeld van hem. Hij maakte het op 78-jarige leeftijd. Er was een wedstrijd uitgeschreven voor reclameborden die zouden tentoongesteld worden op het stadhuis in Parijs. 
Hij maakt hier een woordspeling met 'chien' en 'cien' van opticien en signeert het werk op een oude manier in het Latijn zoals men in de renaissance deed 'JL GEROME BARBOULLAVIT ANNO DOMINI 1902', kwestie van een beetje zelfspot.