Iedereen maakt wel eens perioden mee dat het iets minder gaat. In veel gevallen is dit van tijdelijke aard en het rare eraan is: je komt er nadien sterker uit. Je hebt nu eenmaal duisternis nodig om licht te zien.
Maar wat als die perioden langer duren en het je geestelijk en zelfs lichamelijk aanvreet en aanvreet. Wat wanneer die donkere wolken een zuigend effect hebben en je meesleuren in een stroom waar je zelf nooit uitgeraakt. Wat als er geen licht volgt?
Liederen van Schubert zijn wondermooi, maar voor mensen in die donkere periodes gevaarlijk, omdat ze zichzelf in de liederen herkennen en eindelijk iets vonden dat hen begrijpt. Men voelt zich als 'thuiskomen'. En dat maakt het gevaarlijk. Dat is het aanzuigeffect waar ik van sprak.
Dat heb je ook met de schilderijen van Munch. Toen hij ongeveer dertig jaar was sloeg hij de weg in van het symbolisme en maakte hij een reeks schilderijen met de titel 'Melancholie'. Dit schilderij is eentje uit de reeks. Dergelijke schilderijen kan je maar maken als je in die toestand van duisternis verkeert. Die blik van de persoon, de kleuren, de lege omgeving rondom hem. Het gaat net zo diep in de ziel als de liederen van Schubert. Of om een hedendaags componist te noemen: DIT van Max Richter.