Niet meteen een plaatje om vrolijk van te worden. Zeker niet bij de wittebroodsweken of 'honeymoon', een verbastering van 'honey month'. De eerste maand na het huwelijk dat alles nog zoet smaakt.
Hier is dus niks van te merken. De schilder gaf perfect de sfeer weer van een verstandshuwelijk, wat toen in 1893 bij de betere klasse nog gemeengoed was. Ook het klassieke rollenpatroon is perfect weergegeven: zij de huiselijke zorgzame moeder, hij de zakenman (krant op schoot) met het intellect. Feministen zouden vandaag steigeren bij een dergelijk tafereel, maar in de tijd van het schilderij was dit de normaalste zaak.
Uiteraard zette de schilder hier vooral de kilte in de verf en benadrukte hij de welstand van het jonge koppel. Een kleine hint verstopte hij in het houtsnijwerk van de wandkast: een tafereel van een onthoofding!
De doodstraf door onthoofding met het zwaard was een voorrecht bij de adel in de middeleeuwen. Denken we maar aan Egmont. Maar ook aan de 'hoofdbrug' of 'onthoofdingsbrug' aan het Gravensteen te Gent. De legende wil dat een vader en zoon de doodstraf kregen, maar wie de straf op de ander uitvoerde, gratie verkreeg. De vader smeekte zijn zoon om hem te onthoofden. Maar net op het moment dat de zoon de onthoofding wou uitvoeren loste het lemmet van de heft van het zwaard. Hierdoor kregen ze beide gratie.
Lange tijd stond een beeldengroep op deze brug die de legende uitbeeldde, die moet gedateerd hebben van 1371. In de loop van de 16-17de eeuw verdwenen de beelden. De laatste executies op de brug dateren van 1561 en 1585.