Eeuwenlang was het voor schilders een uitdaging om diepte te creeëren in hun werken. Schilderen gebeurt nu eenmaal op een plat vlak, dus twee dimensies. Het onderwerp drie dimensies geven vraagt kunde. Eigenlijk wordt ons oog bedrogen door de illusie dat er ee nderde dimensie is. Nog sterker is de kunst van M.C. Escher, waarbij hij zelfs onmogelijke figuren tekent, zoals deze.

In dit genre kunst vond ik op internet een heel speciale kunstenaar: de Engelsman Julian Beever. Wij spreken van plankierkaarters, wel hij is een trottoirschilder. Zijn werken zijn de meest indrukwekkende creaties op gebied van 3D. Hier een overzicht van zijn werken op zijn website...

En ja, terug komt de etymoloog in me boven. 'Plankierkaarters' was ooit een spotnaam die de rijken gaven aan het gepeupel. Het betekende zoveel als 'losers'. Mensen hadden vroeger de gewoonte om voor hun huis op de 'plankier' met de vrienden of buren te zitten kaarten. In de ogen van de rijken waren het slappelingen. 
En 'plankier' zelf komt van het oud Picardisch woord 'planquier', wat een stenen omranding (trottoir) was van een woning. Niet te verwarren met het Franse 'planchier', dat een houten planken vloer betekende. 'Trottoir' komt dan weer van het Franse 'trotter' wat lopen, draven, voortschrijden betekent. Nederlanders spreken dan weer van 'stoep', wat opstapje betekent, bij ons beter gekend als 'de zulle'. En die 'zulle' komt dan weer van het middelnederlands 'sulle' dat komt uit het Latijn 'Solium', wat zitplaats betekent.
Doch dit geheel terzijde, zulle!...