Toen hij belde moest hij langer wachten dan hij dacht vooraleer een man, een generatiegenoot  van zijn vader, de voordeur open deed.
Goeie avond mijnheer. Ik maak een wandeling met mijn hond. Die heeft per ongeluk haar behoefte in uw voortuin gedaan. Geef mij een vuilblik en ik kuis het op.
Laat maar, ik regel dat morgen wel, antwoordde de man.
Bedankt mijnheer.
Drie straten verder dacht hij, moest het nodig zijn iemand te bestelen om te overleven, hij zich met die brave man gemakkelijk zou kunnen verrijken. Hij schaamde zich voor die gedachte.
Niets meer dan een gedachte als een verzinsel voor wat lijkt te zou kunnen zijn.
Slapende slaap slaapt slapend, voorspelde hij veel later diep in de nacht nadat hij een zoete haring gebakken had.
Slaap slaapt, schreef hij op een blad papier.
Na de nachtslaap klemt hij  uit gewoonte een zelfgedraaide sigaret tussen twee bruine vingers, net zoals de ochtend voordien. Geboren dagen overleven met een goed begin.
Mag ik u hierbij mijn medeleven betonen mevrouw? Ik weet het, we worden onvermijdelijk oud. Een voor een. Het is een kwestie van tijd. Alleen de sneeuw, regen en wind verouderen niet.
Op zeventien december tweeduizend en vijf heeft hij het licht uitgedaan om de sneeuwstorm langs het venster beter te kunnen zien. Het verleden welde in hem op door naar die opgejaagde sneeuwvlokken te kijken. Hij zou er haast de geschiedenis door herschrijven maar daarvoor zat er te veel chaos in zijn kop. Liever nog het schrift twintig keer herlezen dan een lettergreep veranderen. Opwelling in plattelandstaal schrijft hij niet voor iedereen.
De telefoon rinkelt twee keer. Het is zij die vraagt naar hem. Of hij weggeweest  en thuis gekomen is. Ja, zegt hij nog half in slaap.
Een kuch, een zucht, een snuffel in de keukenkast. Wakker worden als een scheet in een fles.