Ik doe niets liever dan steenkappen, zegt ze. Voordien had ze met met een bijna vanzelfsprekendheid de elastiek uit haar paardenstaart getrokken en in één beweging haar haren los geschud. Eerst bleven we zitten tot de lucht rozig werd, daarna tot zonsondergang en uiteindelijk is het donker geworden met een beetje kilte in het straatlicht. Niet toevallig zitten we vlakbij een begraafplaats aan een plastieken ronde tafel trappist in gesprek te comsumeren. Een heel klein beetje overspelig in loslippigheid denk ik achteraf. Goh, wat maakt het uit? We zijn allemaal aan elkander gelijk. Nu, in het weinig licht, herken ik haar nauwelijks uit haar dagelijksheid. Haar anders zo typerende zwijgzaamheid wordt overdonderd door een stortvloed van woorden die als bruisende golven tegen kliffen dwepen. Nog enkele maanden en alweer is een zielsgenoot uit mijn leven verdwenen. Dat is het toch nietwaar? Mensen komen en gaan, tot we zelf voor altijd gaan. Zelfs de herinnering blijft niet bestaan. Voor we weg gaan vraag ik haar beleefd of ik aan haar haar mag ruiken. Doe maar, zegt ze. Haar haar ruikt anders dan dat van zij bij mij.
Reacties op bericht (2)
08-09-2007
geweven woorden in de ziel
stilmakend...deze overweldigende stilte in het uur waarin vogels zwijgen en toch hun mooiste lied laten horen...voor later...zo schitterbaar geschreven !
08-09-2007, 16:02
Geschreven door kerima ellouise
06-09-2007
Eindigende dagelijksheid.
Ongelooflijk veel tederheid zit in het beschreven afscheid verweven. Alsof een prachtig rode zonsondergang zich plots losrukt uit de versmelting met de aarde. Wat overblijft zijn herinneringen aan een warme gloed en de geur van wat had kunnen zijn.
06-09-2007, 19:27
Geschreven door Uilenspiegel
Over mijzelf
Ik ben warket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam warket.
Ik ben een man en woon in de wereld (de wereld) en mijn beroep is zien bouwen.
Ik ben geboren op 11/09/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles.
Ik ben warket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam warket.
