verbruikte toekomst

Ze hebben iets in mijn dagboek geschreven. Ik ben op stap geweest met een pater, een lesbische vrouw en een collega die met een Turk getrouwd is. Geloof jij in God, vroeg ik hem.
Natuurlijk, antwoorde hij.
Nu zit ik met haar overnachts op een stenen trap aan het gras. Ik op blote voeten. Mijn sokken liggen op het tapijt.
Mijn broer heeft ooit geprobeerd om zelfmoord te plegen, zegt ze.
Dat ze dat tegen me vertelt grijpt me zodanig aan dat ik in al mijn dwaasheid vraag: "Uw oudste of uw jongste broer?".
En hoe voelt ge u nu?
Zwak en gelukkig. Morgen vertrekken we. Vergeet uw hoorapparaten niet.
Vandaag zag ik kinderen in een boom klimmen. Mensaapjes in een boom. Mooi om naar te kijken.
Ik klom in een grote oude kerselaar. Elk seizoen droeg hij fruit. Zwarte steenkersen. Ik kende elke tak.
Als er wind was ging ik tot in de kruin en zwalwpten we vastgeklampt aan elkaar heen en weer. Nu kan en durf ik het niet meer. Ik kijk nog als passant naar mensaapjes in een grote boom.
De avondwind heeft alles weggeblazen. Watervogels aan de rivier, vertel mij over nacht en ontwaken.
Gekliefd door te weinig slaap word ik 's morgens wakker.
Om precies te zijn: ze porde me meermaals wakker. Dat deed ze op een zachte manier.
De eerste keer dacht ik dat ik midden in de nacht aan het snurken was. Helaas bleek dat een illusie te zijn toen ik naar de wekker keek. Toch klapten mijn oogleden opnieuw dicht.
Toen ze me de tweede keer aanstootte besefte ik dat het menens was. Nog vijf minuten verder slapen, dacht ik dan. Opnieuw vielen mijn ogen loodzwaar dicht.
De derde keer werd een ultimatum. Ik zou me niet scheren en mijn tanden maar kortstondig poetsen. Zo had ik nog tien minuten respijt.
De vierde keer dwong ik mijn lichaam uit de slaap en zat ik op de zijkant van het ledikant, mijn hoofd steunend tussen nog slappe handen. Zelfs zittend viel ik opnieuw in slaap.
Het noodgedwongen rechtop gaan staan was als een onevenwicht tussen hemel en aarde. Het was alsof ik verstrengeld geraakte in mijn pyjama. Mijn ogen waren nog aan het duister gewend. Ik keek naar haar, hoe ze daar met gekruiste armen onder haar hoofd lag te slapen.
Nu ga ik wankelend langs de wenteltrap beneden, zet ik de more op het vuur, schenk ik mezelf een tas koffie in en rook ik buiten een eerste sigaret.
De vrijdag begint. Morgen slaap ik uit.

De vierde dag op rij zonnig koud.
Halverwege stijgt de zon. Het is gerijmd.
Op het einde van de terugweg gaat ze onder.
Ik weet het, dit geschrevene herhaalt zich elk seizoen.
Maar overdag ga ik over afgewaaide bladeren die bomen kalen.
De speelpleinen zijn verlaten.
Meer en meer vinden de stadsduiven er hun territorium.
Over het park cirkelen meeuwen op zoek naar etensresten.
Elke dag komt een bejaarde hen voederen aan de rivier. Het is een wederkerend winterritueel.
De bejaarde van de rivier is vandaag niet gekomen.
Misschien is hij ziek of is hij in zijn slaap ontleefd.XML:NAMESPACE PREFIX = O />

Nu stop ik het restant van deze avond in een afwasmachien. Ze kwam thuis in een zwarte winterjas. Hij beluisterde muziek. Niet zomaar. Hij zong muziek.
De dampkap in de keuken maakt lawaai; ook het gekletter van taljoren als ze de tafel dekt. Dit is alweer een nieuwe avond.
Het is bijna volle maan. Nog een dag te gaan. Dan ga ik na zonsondergang als een heiden in het bos op een open plek bewaarde spraaksels prevelen.
Het is koud geworden. De herfst wordt met rijm bedekt.

Dag pap.
Dag zoon.
Hij ligt in bad.
Eet je vanavond mee? Ik ben konijn aan het stoven.
Ja.

29-10-2007, 21:46 Geschreven door warket

29-10-2007, 17:44 Geschreven door thea

29-10-2007, 06:01 Geschreven door warket

28-10-2007, 20:53 Geschreven door Uilenspiegel.