woensdag 4 mei:
Ik kon niet wachten en ben gisterennamiddag reeds vertrokken. Heb in Zoersel buiten geslapen. Daarna tot bijna in Tilburg gefietst en tent opgezet in bos. De tent is net groot genoeg voor een persoon in foeutushouding. Het is nog niet donker als ik in slaap val.

donderdag 5 mei:
Het was koud vannacht. Bij het krieken van de dag vertrokken naar Tilburg. Niks bijzonders met die stad. Lelijke appartementsgebouwen en geen monumenten.
Van Tilburg naar Waalwijk. Deze kleine stad heeft iets: op een binnenplein is een eetcafé waar ze uitsmijter roastbeef en lekkere koffie serveren. Dat doet deugd. Ondertussen is het elf uur en ben ik op weg naar s'Hertogenbosch. Het loopt langs een breed fietspad doorkruist met kleine waterlopen. De zon heeft de kou verdreven.
20h: ben in Culemborg, zo'n 20 km van Utrecht. Het blijft droog en het is nog niet te koud om te fietsen. Opnieuw uitsmijter op terras met een Duvel. Straks fiets ik verder. Met wat geluk vind ik voor het donker wordt een geschikte plaats om te kamperen.

vrijdag 6 mei;
Het heeft vannacht geregend en behoorlijk gewaaid. De tent bleef min of meer droog. Had net op het einde van de avond nog een toffe plaats gevonden, beschermd tussen bomen. Dat krampachtig inslapen begint te wennen. Ik ga slapen als het daglicht verdwijnt en sta op als het terug opkomt.
Daarna ga ik verder, zoek s'avonds een plaats, slaap en vertrek opnieuw.
Ik wordt s'nachts wakker door de regen, heb het s'morgens koud. Ik ontdek een andere werkelijkheid en voel me bijzonder gelukkig.
De wind blijft waaien. Echt koud is het niet. Ik fiets verder naar Amsterdam ( nog ± 18 km ) .
Amsterdam is niet meer wat het vijfendertig jaar geleden was. De hippies zijn ouwe fatsoenlijke burgers geworden, bedienden, bedrijfsleiders, arbeiders met pensioen, ze zitten in de politiek. Zie ze daar nu wandelen in dat park van toen, met een poedel aan de leiband.
Ik koop schoenen. Door dat buitenleven zijn mijn sandalen iets te koud. Bij dageraad worden mijn voeten nat van de dauw in het gras.
± de middag voorbij: ik eet in een koffieshop drie space-cakes. Drie kwartier later begin ik het te voelen. Het is zo fijn dat ik de nacht doorfiets langs Haarlem tot Leiden voorbij. Daarna komt het daglicht vantussen de wolken, eerst als een purperen schijn, dan roze.

zaterdag 7mei:
Ondertussen is ook de zon opgekomen. Ze ontdooit mijn vingers en verdooft de pijn in mijn gekloofde duimen. Het verkeer komt op gang, mensen komen op straat, winkels gaan open. Het leven herpakt zich. Ik ben niet meer alleen.
In Gouda koop ik bewust geen Goudakaas. Vandaar gaat het naar Rotterdam en wordt ik me ervan bewust dat ik morgen thuis moet zijn. Rondslenteren in deze stad zit er niet meer in. Ik voel me trouwens ondertussen gegeneerd om nog ergens binnen te komen. Ik heb me vier dagen niet geschore,, niet gewassen. Mijn haar plakt tegen mijn schedel. Ik ben zo vuil dat ik eigen stank niet meer riek. De properheid van de passanten riekt naar parfum.
Vanaf nu wordt het fietsen tegen de tijd. Opnieuw fiets ik de nacht door.  Rond een uur of drie s'morgens heb ik langs de ring rond Breda de weg gevonden naar Roosendaal. Nu is het rechtdoor langs Wuustwezel naar Antwerpen.
Achtenveertig uur fietsen zonder slaap verandert mijn wereldbeeld. Wat overblijft is een decor waardoor ik me beweeg. Tussen nacht en dag is er een moment dat de straten verlaten zijn. Dat duurt niet lang maar het is prachtig. Net alsof je in een verlaten wereld bent. Je voelt wanneer alles inslaapt en opnieuw ontwaakt.

Ik weet nu een-duizendse van wat daklozen voelen: schaamte voor de vuiligheid op het lijf, het gevoel van eenzaamheid, de wereld bekijken zonder erbij te horen. Vrijheid is die prijs niet waard. Daar ben ik zeker van.