Mooi, gevoelig? In feite
is het niets meer dan een geboorteherinnering. Niemand gelooft mij als ik het
vertel. De Warket kletst weer uit zijn eigen wereld, zeggen ze dan. Wat is er nu zo triest
aan om uit een baarmoeder te glijden? Ik ben content geboren te zijn en angstig
om eens te moeten sterven. Ik
ik ben ontstaan. Ik
kijk en verlies naar menselijkheid. Dan is het duidelijk dat
je de geboorte in elk geval wel herinnert, wat vaker voorkomt overigens. Ik
geloof je best. Mijn eerste herinnering was toen ik 1 en 2 maanden was en zelfs
van daarvoor meen ik me dingen te herinneren. Beeldmateriaal uit die tijd
veroorzaakt echter verwarring. Wat was er eerst? Waarom eigenlijk niet in ik-vorm geschreven? Waarom niet in de ik-vorm
geschreven? Dat doe ik al vijfentertig jaar. Soms wil ik dat ik hij is. Het
maakt geen verschil. Er slentert een spin naast dit toetsenbord. Vroeger zou ik
ze dood pletten met de onderkant van mijn vuist. Nu kijk ik ernaar. Dat maakt
het verschil. Hoe is de herinnering aan die eerste maanden? Zelf herinner ik me de vloer waarover ik
kroop, en een koude deurkier naar een
verboden trap. Ik klampte me vast aan uitsteeksels in muren en rook aan mijn
pols. Dat doe ik nog.
|