Mooi, gevoelig? In feite is het niets meer dan een geboorteherinnering. Niemand gelooft mij als ik het vertel. De Warket kletst weer uit zijn eigen wereld, zeggen ze dan.
Wat is er nu zo triest aan om uit een baarmoeder te glijden? Ik ben content geboren te zijn en angstig om eens te moeten sterven.
Ik… ik ben ontstaan. Ik kijk en verlies naar menselijkheid.
Dan is het duidelijk dat je de geboorte in elk geval wel herinnert, wat vaker voorkomt overigens. Ik geloof je best. Mijn eerste herinnering was toen ik 1 en 2 maanden was en zelfs van daarvoor meen ik me dingen te herinneren. Beeldmateriaal uit die tijd veroorzaakt echter verwarring. Wat was er eerst?  Waarom eigenlijk niet in ik-vorm geschreven?
Waarom niet in de ik-vorm geschreven? Dat doe ik al vijfentertig jaar. Soms wil ik dat ik hij is. Het maakt geen verschil. Er slentert een spin naast dit toetsenbord. Vroeger zou ik ze dood pletten met de onderkant van mijn vuist. Nu kijk ik ernaar. Dat maakt het verschil. Hoe is de herinnering aan die eerste maanden?  Zelf herinner ik me de vloer waarover ik kroop,  en een koude deurkier naar een verboden trap. Ik klampte me vast aan uitsteeksels in muren en rook aan mijn pols. Dat doe ik nog.