Passagiersboot vaart roekeloos op rivier en botst tegen een hindernis. De boot maakt water. Net voor hij zinkt kunnen we overstappen op een andere boot. De kapitein is een vriendelijke vrouw met lichte baardgroei. Op het benedendek open ik een deur en zie een zestal zwakzinnigen TV kijken. Ik ben er niet welkom. Een bemanningslid kan net voorkomen dat een van hen me brutaal met een broodmes te lijf gaat. We worden aan wal gezet in een park waar een luidruchtige taxi ons oppikt en naar een begrafenis van een naast familielid brengt. Ik ben verantwoordelijk voor de kist. Er wordt van mij verwacht dat het lijk er per ongeluk niet uitvalt. De uitvaartmis heeft plaats in een kathedraal. Ik trek net zoals vele aanwezigen mijn schoenen uit, doch bedenk mij als de plechtigheid begint. Mijn broekspijpen slenteren tegen de grond.  De schoenen liggen in de sacristie door elkaar. Mijn schoenen zijn verdwenen. De onderpastoor komt eraan. Bestel in het vervolg de mis bij mij, zegt hij. Dan krijg je een betere service, worden schoenen netjes bij elkaar gehouden en is er een discobar voor bij de koffie.
De vrouw van de koster heeft twee vinnige pijphonden meegebracht en vraagt of ik ze voor korte tijd wil bijhouden. Doe ik wel. Ik neem ze mee binnen in de kathedraal waar wierookmist de aanwezigen doet vervagen. Dan pas merk ik dat de pijphonden niet aan de leiband zijn. Luid blaffend hebben ze zich bij de kist geschaard waardoor de gewelven beginnen te mompelen.
Ik tol naar beneden, word wakker en hoor geluiden alsof het een aanraking is. Het is nog maar drie uur in de morgen.
Soms verliezen we een spel, valt zomaar een voegel in volle vlucht uit de lucht en gaan dingen verkeerd. Soms gaat alles kapot in onherstelbare breuklijnen en zeggen we neen, voorlopig ontstemd door losgeslagen regendruppels pletsend op een gespannen vilt.
Dan lezen we een boek tot de bladzijden loodzwaar in slaap dwelmen en het rijk der dromen tot leven komt.
Dan ging ik met mijn ouders en broer op reis met een groot schip. Op het benedendek zaten marktkramers hun waar te verkopen. De meesten waren Arabieren.
Hoewel het me door mijn ouders verboden werd, waagde ik me tussen de kooplieden die me
meteen aanklampten.
Ach ja, aanklampen is een groot woord. Het leek daar een gewoonte te zijn dat mensen massaal tegen elkaar riepen en mekaar aanraakten.
Er werd gekookt, geproefd en gezongen. Ik kocht vier grote gekookte oesterzwammen: één voor mijn vader, voor mijn moeder, mijn broer en mezelf. Ik hoorde vertellen dat sommigen mij vijandig gezind waren. Vooral de Afrikanen die op het middendek vertoefden waren hier niet welkom omdat ze arm en primitieven waren. Voor mij werd een uitzondering gemaakt. Wij zaten op het bovendek. Het was daar muisstil omdat iedereen in aparte kamers zat.
Toen ik terug wou keren naar het bovendek kon ik het niet nalaten langs het middendek te gaan alwaar ik door een Afrikaan beroofd werd van mijn oesterzwammen. Die keerde echter op zijn stappen terug en toonde spijt van zijn daad.
Ga mee naar beneden. Ik zal tonen waar ik die zwammen gekocht heb.
Toen werd hij bang. Toch ging hij schoorvoetend mee.
Tot zijn grote opluchting leek niemand  zich tegen hem te keren. Integendeel, er werd hem thee en fruit aangeboden.
Vanaf dat moment werd er een bestand gesloten. Van het bovendek wilde niemand hiervan iets weten. Zelf was ik daar niet meer welkom. Alleen mijn vader mocht ik nog bezoeken. Die vroeg me voortdurend of ze mij niet beroofden.
De  Afrikaan had me een kortere weg naar het benedendek getoond. In het begin was het moeilijk omdat we langs ijzeren staven en steenblokken moesten klimmen, maar ook dat werd een gewoonte.
Soms waren er rellen die bloedig konden zijn, maar telkens kon ik bemiddelen. Mijn vader stond hier afkerig tegenover.
Hij werd gekweld door angst en had verdriet omdat ik door de mensen op het bovendek verstoten werd.
Bovendien had mijn broer een raad opgericht die moest toezien dat niemand naar boven kwam. Mijn vader vreesde dat het ooit tot een fatale confrontatie zou komen tussen mijn broer en ik. Mijn moeder zou dat nooit teboven komen.
Ik voelde me hiervoor schuldig maar kon het het me niet laten om telkens met de Afrikaan naar benden te klimmen.
Meestal gingen we dan geschillen tussen kleine gemeenschappen bijpraten. Dat ging gewoonlijk over een vrouw, want die waren nauwelijks aanwezig. Soms ging het over handelswaar. Het temperament van die mensen dreef hun zover dat ze
ervoor zouden willen doden. Het deed me pijn maar een raadsel bleef het niet.
Ik zocht naar een engel, en zo werd ik verliefd op een van de weinige vrouwen tussen de Arabieren.
Ik keek in haar ogen als die me bij toeval raakten. Meer vrouwelijkheid had ik nooit gezien.
En dan kwam het schip ter plaatse en werd er geen afscheid genomen. Alles werd zoals voordien.
Daarna zat ik op een bus toen de chauffeur, die in feite fietste, langszij viel. Het leek of hij al rijdend iets van de grond wou rapen, maar uiteindelijk viel hij krampachtig neer.
Zijn gezicht was overdadig bezweet en hij stamelde: mijn hart gaat het begeven

     Heeft iemand een telefoon bij de hand? Hij krijgt een hartinfarct!
De reizigers stonden rond ons heen te drummen terwijl de chauffeur zich aan me vastklampte.
Volhouden, schreeuwde ik. Ze komen U halen.
Uit zijn mond stulpte een groenachtige vreselijk stinkende brij die tenslotte langs mijn hemdsmouwen droop.
Uiteindelijk is hij nog voor de hulpdiensten kwamen gestorven in mijn armen. Er was geen houden meer aan.
Het is nog maar twintig voor vijf in de morgen. Ik heb nog anderhalf uur tijd. Net op tijd om met haar een huis te huren voor een week.
De keldertrap lag bezaaid met op maat gezaagde boomstammen. Af en toe kwamen kennissen van vroeger op bezoek.
We hadden een hond en een kat. De hond liep voortdurend weg langs een overweg en de kat zat onder de builen.
We hadden met dat beest te doen maar konden aan haar aandoening niet verhelpen.
In het huis was een ruimte waarin de muren vol hingen met kleine brandende kaarsen die ik telkens moest doven als we weggingen.
Terwijl ik dat deed morste ik met tabak en wijn op de dure meubels en stroomde er water over de vloer, doch niet overvloedig. Telkens zei ze voor we vertrokken: pas toch op, we gaan een schadevergoeding moeten betalen aan de eigenaar. Ik voelde dan ouderdom en verval
en als we uiteindelijk naar buiten gingen leek het alsof iemand op me stond te wachten.
En op een keer, in klaarlichte dag, vloog er een straaljager pijlsnel in het rond. Hij maakte vervaarlijke bochten met een hels lawaai en begon lager te vliegen tot hij dichtbij neerstortte.
We waren net niet geraakt maar ik zag de bommen voor het venster dampen.
We belden de hulpdiensten. Die vertelden nadat ze twee vliegeniers opgeborgen hadden, dat het ongeluk te wijten was aan overmatig gebruik van cannabis.
Mijn zoon zegt dat onze samenleving rotzooi is en dat hij leeft om zich voort te planten, en ik zeg: je hebt gelijk. Overleef in deze strontbedorven cultuur met een visie, bekijk het tafereel maar probeer in godsnaam geen wereldverbeteraar te zijn want dat doet pijn tot het einde.
Hij is nu een volwassen mens. Hij weet precies wat hij wil. Dat denkt hij. Hij vertelt me dat de tijd sneller gaat wanneer men geen afwisseling heeft in het leven.
Ik zeg: ge hebt gelijk.
Hij zegt dat beweging positief is en ik zeg: ja, ge hebt gelijk.
Hij heeft zijn haar laten knippen om betere kansen.
Hij wil het maken op zijn manier. Zijn droom is om boswachter te worden. En ik zeg: dat is een prachtig beroep.
Voor hij met de hond naar het bos vertrekt vraagt hij mij of hij mijn fototoestel kan lenen. Hij is vertrokken voor een uur of drie. Hij zij: ik hoop dat het nog gaat sneeuwen. En ik zei: dat zou prachtig zijn, ik maak voor vanavond stoofvlees klaar.
In zijn bizarre dagelijksheid redt hij mij van de ondergang aan de dagelijksheid.
Wat vieren wij vandaag? wat is het vandaag eigenlijk?
Daglicht vol vogels. En volle maan. Daarvoor moet het donker zijn.

19-03-2008, 20:18 Geschreven door kerima ellouise