Op een grasveld opbenbaar liggen twee ontblote lichamen van een
man en een vrouw zomaar in een namiddagzon naast elkaar. Hij op de buik, zij op
de rug zonder zonnebril aan.
Hoe doet ze het?
Zelfs halfschaduws is het licht verblindend.
Halfschaduws, bestaat dat wel?
Ja, het bestaat. Het is
als je vanuit een schaduw over zijn
begrenzing kijkt
Aan elk stoplicht zie ik fietsende schouders schaars gestrengd
in pastelkleurige lintjes.
Je ziet ze verschijnen met het zomerlicht, sommigen als een
firnament vol sproeten, anderen egaal als een sneeuwlandschap of als een
stilstaand oppervlak van koffie verkeerd.
Dan ga ik langs zonovergoten terrassen, nokvol versierd met korte rokjes net niet het
mysterie van donkere spelonken onthullend. De vijftig voorbij heb ik daar meer
aandacht voor.
Neuriënd begeef ik me door deze diversiteit. De wereld is het
bekijken waard. Het gebeurt in een schijnbeweging van noodzaak en luiheid.
de stad smeult naar de vooravond
leuren, gluren in straten
langs open pleinen
toevallig raken ogen elkaar
op de grens van het onuitstaanbare
parfums in de straat
jonge meisjes rieken fruitig,
hun moeders iets meer genuanceerd
en de oudere dames laten nog altijd met dit zomerweer
die onverwoestbare zweem van gedegenheid na
diep uitgesneden decoltés
ze doen alsof het hun niet kan schelen
al zijn ze gladiatoren in een overbevolkte stad
en etaleren ze het beste van zichzelf
in een gratuit spektakel van vleesgeworden schoonheid
ik denk aan de sterfelijkheid ervan,
al die schoonheid die zal veranderen
als een roestig stuk oud ijzer
dan kijken ze net zoals ik naar al die beweging
terwijl het kruid rond mijn grafsteen bloeit
voor het zover is ga ik naar huis
met de ondergaande zon als gesmolten goud in mijn ogen
langs een zingend landschap in een heidens hooglied
een onzichtbaar geluid,
onzichtbaarder dan de ziel
|