Een verhalenblog voor mensen die willen lachen, glimlachen en relativeren...
omdat het moeilijk is om te publiceren en ik ook niet de juiste mensen ken en misschien ook niet goed genoeg ben doe ik het op deze blog ! schrijven uiteraard !
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
14-03-2023
zombies
Zombies
Antwerpen , 1920, drie jongeren, Arius, Celsius en Andreas gaan na een avondje drinken huiswaarts.
Het is koud en kil en het vriest zelfs. De volle maan straalt dreigend in de lucht. Het is bijna 12 uur ‘s nachts.
“Zeg laat ons langs het kerkhof gaan, da’s veel korter mannen!”
“Komaan Andreas, wel een beetje luguber hé !”
“Komaan zeg, wees eens een beetje avontuurlijker !” reageerde Arius.
“Ik stem voor, maar ik zou toch even eerst willen plassen !” zei Celcius.
“Oké we gaan via het kerkhof en dan kan je plassen tegen de kerkhofmuur Celcius”.
Zo gezegd zo gedaan. In de verte sloeg de stadstoren twaalf keer.
Enkele minuten later liepen de drie makkers langs het kerkhof.
Celcius begon te plassen tegen de muur, de andere twee rookten een beetje verder een sigaret.
“Toch altijd een beetje akelig hé, zo’n begraafplek, dadelijk zien we nog een geest of zo!”
“Laten we niet te lang wachten , je weet maar nooit, ben je klaar Celcius?”
“Ja, nog effe…”
Celcius sloot zijn rits en liep naar zijn makkers. Plots hoorden ze een vreemd geluid, alsof iemand of iets hen naderde.
Even kwam er een wolk voor de maan waardoor het aardedonker werd.
Op dat moment hoorden ze een verschrikkelijke lach. Ze draaiden zich om en zagen het ding staan. Het was menselijk maar ook weer niet, het had grote benige handen, lange magere benen en een verschrikkelijk gezicht, de pus droop er af en enkele tanden vielen uit zijn mond.
De drie mannen schrokken zich te pletter.
“Getver, wat is dit, komaan jongens, rennen !” riep Andreas.
Op dat moment werd Celcius al bij de keel gegrepen en beet het ding hem een arm af, hij schreeuwde het uit van de pijn. De twee anderen werden door de vrije hand van het monster onder bedwang gehouden. Het ding had hen vast bij hun klederen.
Een later viel Celsius tegen de grond, de andere twee volgden nadat ze bloederige wonden hadden op hun borst en armen...dood….alle drie !
Dan plots kwam de maan weer tevoorschijn en lagen de stoffelijke resten van de mannen daar.
Het monster of wat het ook was, was verdwenen in de nacht…
Antwerpen, 2023.
Het kerkhof lag er zoals begrijpelijk doods bij, de stilte van het kerkhof overviel je. Het was al iets over twaalf ‘s nachts.
Plots hoorde je een scheurend geluid. Grafstenen werden zonder probleem opzij geschoven. Drie zombies kwamen tevoorschijn.
“Wat een leven hebben wij toch !” stamelde één van hen.
“Wij hebben niks leven, niks, wij zijn dode levenden of levende doden, ‘t is maar hoe je het bekijkt Andreas!”
“Ach man ik moet je gezeur niet !”
De derde zombie, Celcius kroop iets moeilijker uit zijn graf.
“Gaat het ?” vroeg Arius.
Celcius knikte traag, enkel stukken huid vielen van zijn uitgemergelde lijf. Maden zaten in zijn oren.
“Zeg Andreas, in plaats van te zeuren zou je beter je oog terug in de kas duwen want het hangt daar te bengelen naast je oor, dat ook al niet veel meer voorstelt!”
Andreas duwde de oogbol terug in de kas. “Dat is al beter !”
“Zeg nu eerlijk , wat voor leven hebben wij, elke nacht in het pikdonker verschijnen, wachten op onschuldige voorbijgangers en tegen zonsopgang weer in die donkere koele begraafplaats kruipen !” zei Andreas.
“’t Ja veel is er niet te beleven en als we dan eens een slachtoffer hebben moeten we dat verdelen onder ons en meestal is het een alcoholieker en die zijn zo taai als leder en smaken naar hondenpoep!”
“Dat niet alleen, weet je hoeveel mensen veganisten zijn of vegetariërs ? Hun vlees is afschuwelijk, het smaakt naar kots !”
“Inderdaad en ik krijg na het eten van hen vaak migraine en ik heb geen paracetamol hier!” zei Celcius, terwijl er pus uit zijn neus droop.
“En een jong mens zien we hier niet komen, die zijn slimmer als wij toen !” zei Andreas.
“Was wel jou keuze toen hé, idioot die je bent !” bromde Arius.
“Jij bent een lul en en schijter !”
Andreas was boos, hij peuterde aan de resten van zijn oor, de helft ervan viel van zijn kop af.
“En als ik mezelf zo zie, met al dat vies vel en een lichaam vol gaten is mijn honger ook gestild!” zei Arius.
“De enige die hier nog rondloopt is die idioot van een bewaker, zeker tachtig jaar oud en niet te vreten, het enige wat we nog kunnen doen is hem de stuipen op het lijf jagen !”
“Een hond heeft een beter leven, zelfs een dode want die gaat naar de hemel”.
“We kunnen niet eens op café gaan of naar een winkel!”
“Niet op de loterij gokken “.
“Niet naar het voetbal!”
“En al zeker niet naar de hoeren !” grapte Andreas.
“Tot het einde der tijden zijn we gedoemd om hier te blijven !”
De twee anderen schudden hun vieze hoofd. Stukken huid en tanden vlogen in het rond.
“Dat schudden mag je voor mij laten hoor losers, ik hang vol nu !” zei een kwade Arius.
“Je bent precies weer met je verkeerde been uit het graf gekomen !”
“Nu je het zegt, zou best kunnen want mijn achillespees is weg” repliceerde Arius.
“En dan onze namen, wie heeft die bedacht, waarschijnlijk weer één of andere maffe schrijver!”
“Hoe je het weet,” zei Andreas, “normale mensen heten, Jan, Piet, Joris en Korneel !”
“Die hebben baarden !” reageerde Celsius.
“Hoezo ?”
“Ja die van die evergreen , al die willen te kaperen varen of zoiets!”
“Ik verkies Mozart in plaats van kinderliedjes!”
“...en weet je wat ik ook zo vervelend vind aan zombie zijn, dat gestrompel steeds, waarom kunnen wij niet gewoon lopen, als normale mensen!!!”
“Omdat we niet normaal zijn !”
“Vind jij het misschien normaal dat de maden uit je oren kruipen en dat je stinkt als de hel?”
“Let een beetje op je woorden hé, ik ben ook maar een zombie!!!”
“Jongens komaan, nu geen ruzie maken, we zullen eens over de muur gaan kijken of er iemand op komst is!”
Ze slopen over de graven richting muur. Ze keken vervolgens naar beide richtingen.
“Getver, ik hoor iets !” zei Andreas.
“Je eigen knoken die tegen elkaar rammelen zeker !”
“Ssssst….nee echt iemand is op komst!”
Ze tuurden over de muur en inderdaad er kwamen twee mensen aan. Ze hadden een zaklamp bij.
“Misschien toch nog een feestmaaltijd vanavond!”
Op het moment dat de twee personen nabij hen waren sprongen ze me zijn drieën over de muur en kwamen netjes terecht voor de twee mensen.
Die begonnen te krijsen alsof ze net zombies hadden gezien, en dat was ook zo!
“Laat ons gerust, wij zijn brave mensen!”
“Wie zijn jullie ?” vroeg Arius. Terwijl hij vervaarlijk zijn grote mond opensperde. Enkele spinnen kropen er uit en de stank was bijna ondraaglijk.
Celsius en Andreas deden ook vervaarlijk en angstaanjagend.
“Wij zijn getuigen van Jehova!” zei één van de mannen die zo wit zag als een dood lijk, of een pas gewassen wit laken of een propere witte onderbroek.
“Oh nee !!! Getuigen van Jehova, niet te geloven !” schreeuwde Arius luid.
“Oneetbaar en smaken naar look en spruitjes die over houdbaarheidsdatum zijn !”
De drie zombies keken elkaar aan en vloekten. “En wat zit er in die tas ?” wees Arius met zijn benige vinger naar hun tas die ze bij hadden.
“Euh...niks...niks…” stamelde de andere.
Arius sprong vooruit en griste de tas uit zijn handen, hij scheurde de tas open.
“Verdorie, dat zijn drugs, coke !” zei Arius grommend en hij nam de zakken wit poeder er uit.
“Scheer jullie weg of we doden jullie !”.
De twee renden als gekken weg.
Even later zaten de drie zombies te coke te snuiven, terwijl ze gregoriaanse liederen zongen van Urbanus en Herman van Veen.
Intussen was het het al bijna zonsopgang maar door hun roes merkten de drie zombies dat niet meer.
Arius was net ‘Halleluja’ van Cohen aan het zingen toen de eerste zonnestraal op zijn arm scheen. Zijn arm verbrande dadelijk. Weg was hij.
Ze lachten luid en begrepen niet dat dit kon.
De opkomende zon verschroeide hun ledematen…
De politie onderzocht de zaak en tot op heden hebben ze geen flauw idee wat ze zagen.
Drie open graven en drie zakken met coke…
Uiteindelijk werd alles in de doofpot gestoken die al goed vol zat uiteraard, want het was in België……..
Antwerpen , 1920, drie jongeren, Arius, Celsius en Andreas gaan na een avondje drinken huiswaarts.
Het is koud en kil en het vriest zelfs. De volle maan straalt dreigend in de lucht. Het is bijna 12 uur ‘s nachts.
“Zeg laat ons langs het kerkhof gaan, da’s veel korter mannen!”
“Komaan Andreas, wel een beetje luguber hé !”
“Komaan zeg, wees eens een beetje avontuurlijker !” reageerde Arius.
“Ik stem voor, maar ik zou toch even eerst willen plassen !” zei Celcius.
“Oké we gaan via het kerkhof en dan kan je plassen tegen de kerkhofmuur Celcius”.
Zo gezegd zo gedaan. In de verte sloeg de stadstoren twaalf keer.
Enkele minuten later liepen de drie makkers langs het kerkhof.
Celcius begon te plassen tegen de muur, de andere twee rookten een beetje verder een sigaret.
“Toch altijd een beetje akelig hé, zo’n begraafplek, dadelijk zien we nog een geest of zo!”
“Laten we niet te lang wachten , je weet maar nooit, ben je klaar Celcius?”
“Ja, nog effe…”
Celcius sloot zijn rits en liep naar zijn makkers. Plots hoorden ze een vreemd geluid, alsof iemand of iets hen naderde.
Even kwam er een wolk voor de maan waardoor het aardedonker werd.
Op dat moment hoorden ze een verschrikkelijke lach. Ze draaiden zich om en zagen het ding staan. Het was menselijk maar ook weer niet, het had grote benige handen, lange magere benen en een verschrikkelijk gezicht, de pus droop er af en enkele tanden vielen uit zijn mond.
De drie mannen schrokken zich te pletter.
“Getver, wat is dit, komaan jongens, rennen !” riep Andreas.
Op dat moment werd Celcius al bij de keel gegrepen en beet het ding hem een arm af, hij schreeuwde het uit van de pijn. De twee anderen werden door de vrije hand van het monster onder bedwang gehouden. Het ding had hen vast bij hun klederen.
Een later viel Celsius tegen de grond, de andere twee volgden nadat ze bloederige wonden hadden op hun borst en armen...dood….alle drie !
Dan plots kwam de maan weer tevoorschijn en lagen de stoffelijke resten van de mannen daar.
Het monster of wat het ook was, was verdwenen in de nacht…
Antwerpen, 2023.
Het kerkhof lag er zoals begrijpelijk doods bij, de stilte van het kerkhof overviel je. Het was al iets over twaalf ‘s nachts.
Plots hoorde je een scheurend geluid. Grafstenen werden zonder probleem opzij geschoven. Drie zombies kwamen tevoorschijn.
“Wat een leven hebben wij toch !” stamelde één van hen.
“Wij hebben niks leven, niks, wij zijn dode levenden of levende doden, ‘t is maar hoe je het bekijkt Andreas!”
“Ach man ik moet je gezeur niet !”
De derde zombie, Celcius kroop iets moeilijker uit zijn graf.
“Gaat het ?” vroeg Arius.
Celcius knikte traag, enkel stukken huid vielen van zijn uitgemergelde lijf. Maden zaten in zijn oren.
“Zeg Andreas, in plaats van te zeuren zou je beter je oog terug in de kas duwen want het hangt daar te bengelen naast je oor, dat ook al niet veel meer voorstelt!”
Andreas duwde de oogbol terug in de kas. “Dat is al beter !”
“Zeg nu eerlijk , wat voor leven hebben wij, elke nacht in het pikdonker verschijnen, wachten op onschuldige voorbijgangers en tegen zonsopgang weer in die donkere koele begraafplaats kruipen !” zei Andreas.
“’t Ja veel is er niet te beleven en als we dan eens een slachtoffer hebben moeten we dat verdelen onder ons en meestal is het een alcoholieker en die zijn zo taai als leder en smaken naar hondenpoep!”
“Dat niet alleen, weet je hoeveel mensen veganisten zijn of vegetariërs ? Hun vlees is afschuwelijk, het smaakt naar kots !”
“Inderdaad en ik krijg na het eten van hen vaak migraine en ik heb geen paracetamol hier!” zei Celcius, terwijl er pus uit zijn neus droop.
“En een jong mens zien we hier niet komen, die zijn slimmer als wij toen !” zei Andreas.
“Was wel jou keuze toen hé, idioot die je bent !” bromde Arius.
“Jij bent een lul en en schijter !”
Andreas was boos, hij peuterde aan de resten van zijn oor, de helft ervan viel van zijn kop af.
“En als ik mezelf zo zie, met al dat vies vel en een lichaam vol gaten is mijn honger ook gestild!” zei Arius.
“De enige die hier nog rondloopt is die idioot van een bewaker, zeker tachtig jaar oud en niet te vreten, het enige wat we nog kunnen doen is hem de stuipen op het lijf jagen !”
“Een hond heeft een beter leven, zelfs een dode want die gaat naar de hemel”.
“We kunnen niet eens op café gaan of naar een winkel!”
“Niet op de loterij gokken “.
“Niet naar het voetbal!”
“En al zeker niet naar de hoeren !” grapte Andreas.
“Tot het einde der tijden zijn we gedoemd om hier te blijven !”
De twee anderen schudden hun vieze hoofd. Stukken huid en tanden vlogen in het rond.
“Dat schudden mag je voor mij laten hoor losers, ik hang vol nu !” zei een kwade Arius.
“Je bent precies weer met je verkeerde been uit het graf gekomen !”
“Nu je het zegt, zou best kunnen want mijn achillespees is weg” repliceerde Arius.
“En dan onze namen, wie heeft die bedacht, waarschijnlijk weer één of andere maffe schrijver!”
“Hoe je het weet,” zei Andreas, “normale mensen heten, Jan, Piet, Joris en Korneel !”
“Die hebben baarden !” reageerde Celsius.
“Hoezo ?”
“Ja die van die evergreen , al die willen te kaperen varen of zoiets!”
“Ik verkies Mozart in plaats van kinderliedjes!”
“...en weet je wat ik ook zo vervelend vind aan zombie zijn, dat gestrompel steeds, waarom kunnen wij niet gewoon lopen, als normale mensen!!!”
“Omdat we niet normaal zijn !”
“Vind jij het misschien normaal dat de maden uit je oren kruipen en dat je stinkt als de hel?”
“Let een beetje op je woorden hé, ik ben ook maar een zombie!!!”
“Jongens komaan, nu geen ruzie maken, we zullen eens over de muur gaan kijken of er iemand op komst is!”
Ze slopen over de graven richting muur. Ze keken vervolgens naar beide richtingen.
“Getver, ik hoor iets !” zei Andreas.
“Je eigen knoken die tegen elkaar rammelen zeker !”
“Ssssst….nee echt iemand is op komst!”
Ze tuurden over de muur en inderdaad er kwamen twee mensen aan. Ze hadden een zaklamp bij.
“Misschien toch nog een feestmaaltijd vanavond!”
Op het moment dat de twee personen nabij hen waren sprongen ze me zijn drieën over de muur en kwamen netjes terecht voor de twee mensen.
Die begonnen te krijsen alsof ze net zombies hadden gezien, en dat was ook zo!
“Laat ons gerust, wij zijn brave mensen!”
“Wie zijn jullie ?” vroeg Arius. Terwijl hij vervaarlijk zijn grote mond opensperde. Enkele spinnen kropen er uit en de stank was bijna ondraaglijk.
Celsius en Andreas deden ook vervaarlijk en angstaanjagend.
“Wij zijn getuigen van Jehova!” zei één van de mannen die zo wit zag als een dood lijk, of een pas gewassen wit laken of een propere witte onderbroek.
“Oh nee !!! Getuigen van Jehova, niet te geloven !” schreeuwde Arius luid.
“Oneetbaar en smaken naar look en spruitjes die over houdbaarheidsdatum zijn !”
De drie zombies keken elkaar aan en vloekten. “En wat zit er in die tas ?” wees Arius met zijn benige vinger naar hun tas die ze bij hadden.
“Euh...niks...niks…” stamelde de andere.
Arius sprong vooruit en griste de tas uit zijn handen, hij scheurde de tas open.
“Verdorie, dat zijn drugs, coke !” zei Arius grommend en hij nam de zakken wit poeder er uit.
“Scheer jullie weg of we doden jullie !”.
De twee renden als gekken weg.
Even later zaten de drie zombies te coke te snuiven, terwijl ze gregoriaanse liederen zongen van Urbanus en Herman van Veen.
Intussen was het het al bijna zonsopgang maar door hun roes merkten de drie zombies dat niet meer.
Arius was net ‘Halleluja’ van Cohen aan het zingen toen de eerste zonnestraal op zijn arm scheen. Zijn arm verbrande dadelijk. Weg was hij.
Ze lachten luid en begrepen niet dat dit kon.
De opkomende zon verschroeide hun ledematen…
De politie onderzocht de zaak en tot op heden hebben ze geen flauw idee wat ze zagen.
Drie open graven en drie zakken met coke…
Uiteindelijk werd alles in de doofpot gestoken die al goed vol zat uiteraard, want het was in België……..
Heel lang geleden, toen ik nog niet getrouwd was en nog erg jong was op de koop toe, dat moet zo'n jaar of twee geleden zijn maakte ik de meest wonderlijke vakantie mee die ik ooit had medegemaakt.
Ziehier het relaas : Ik sleepte mijn vege en pezige lijf die zomer naar Marbella, het mondaine oord waar je al eens een filmster, bekende voetballer of andere beroemdheid tegen het lijf kon lopen en de enige plek waar ik mijn gespierde torso kon tonen zonder op te vallen... Zo was ik op een avond, het was er snikheet, iets gaan drinken in een gezellige bar, aan het strand.
Ik stapte het etablissement binnen onder de tonen van Saturday Night Fever en ik voelde me net als John Travolta. Ik had zelfs mijn haar gewassen en mijn tanden gepoetst en een propere Calvin Groot onderbroek aangetrokken!
Ik bestelde aan de barman een bacardi-cola. Ik wist zeker dat het de barman was want hij stond achter de bar.
Moest hij de barman niet zijn zou hij zich daar niet bevinden hee.
Even later zat ik te nippen aan mijn bacardietje. Er zat niemand anders aan de toog.
Enkele dellen stonden op de dansvloer met hun zatte ledematen te zwaaien. Sommigen van hen waggelden bijna bloot over de dansvloer, met miniscule rokjes en decolletées als ravijnen. Niet dat ik daar bezwaar tegen had maar het waren wel lelijke wijven.
Maar dat doet niks terzake uiteraard, het is niet omdat ze lelijk waren dat ze niet het recht hadden zich te bezatten op vakantie, hoe zou je zelf zijn!
Enfin, ik bestelde nog een bacardi-cola aan bovenvermelde barman en even later dronk ik er van.
En toen, je zal het niet geloven, kwam er een prachtige vrouw binnen in de bar en ze stapte recht naar met toe en tot overmaat van mijn geluk zette ze zich naast me. Ze had blonde haren en enorme joekels van borsten en een gezicht als een engel met weldadige volle lippen en ze was nog eens netjes gemaquileerd ook.
Ik dronk mijn bacardi snel leeg en zei tegen haar :
'Wilt U iets van me drinken ?'
'Ja schat, een rode wijn alstublieft!' zei ze en ze lachte haar witte tanden bloot. Ik verloor ter plekke mijn hart. Ik bestelde de drankjes en legde onderwijl mijn haar goed. Ik voelde iets opborrelen in mijn broek en het was een geweldig gevoel.
'Je kent me toch ? zei ze tegen me nadat ze haar rode wijn binnenkapte. Euh...je bent heel knap...maar ik ken je niet echt niet ! zei ik.
Het was niet bepaald de vrouw waarmee ik op alledaagse dagen mee omging dus ik zou niet weten wie ze was alhoewel ik wel een vermoeden had als ik naar haar gigantische borsten keek.
Ik ben Pamela Anderson schat ! zei ze en ze toonde me haar diepe decolleté en ik geloofde haar. Euh....maar je spreekt Nederlands, hoe kan dat?Ik heb Nederlands geleerd van een oude vrijer van me enkele jaren geleden maar nu ben ik vrijgezel! zei ze. Ze legde bijzonder de nadruk op het woord vrijgezel, of verbeeldde ik me dat maar ...
Ah zo, vrijgezel!
Mooi! zei ik lullig want ik was mijn kluts effe kwijt. Heb je zin in een feestje, vanavond in mijn appartement? vroeg Pamela, terwijl ze dichterbij kwam en me bijna aanraakte.
Ik zuchtte. Ik smachte.Ik was verliefd, stapelverliefd.
Feestje...euh...ja...natuurlijk...waar? vroeg ik. Vanavond in mijn appartement, hier heb je mijn kaartje, Angelina Jolie en Nicole Kidman zullen er ook zijn ? Ze gaf me haar kaartje met het adres op.
Ange...li...na...en Nico...le, echt? Loop ik dan niet in de weg? zei ik klungelig.
In de weg, een knappe man als jou, neen dat denk ik niet, kom maar af maar als ik jou was zou ik nu toch water gaan drinken hoor, je weet maar nooit! zei ze en ze knipoogde naar me.
Ik was helemaal van de kaart, de weg kwijt, het noorden kwijt en mijn kluts was ook al enige tijd weg.
Ik zal er zijn...! zei ik.
Amazing ! Kom maar om 8 uur! ze kuste me vol op mijn mond en even voelde ik haar sensuele tong op mijn lippen.
Ik kwam bijna klaar, ik met al mijn ervaringen met vrouwen, zou nu bijna klaarkomen door een kus van deze droomvrouw. Lachend verliet Pamela de bar. Ik keek haar na tot ze weg was. In mijn broek stond een erectie zo hard als beton. Ik was compleet over mijn toeren.
Plots kwam er een man naast me zitten die mijn erectie in mijn broek had gezien vermoedde ik.
Hai, I am Claudio, are you alone here ? zei hij terwijl hij zijn hemd opentrok om zijn behaarde bast te laten zien.
Don't understand you! zei ik nadat ik konstateerde dat Claudio een beetje van de verkeerde kant was en aan die kant wilde ik zeker niet gaan. Ik wilde op het rechte pad blijven. Claudio keek me diep in de ogen en ging met zijn tong over zijn lippen.
Hij stonk naar één of ander goedkoop parfum en ik moest hem niet! Ik verliet de bar. Claudio keek me na en ik hoorde hem nog 'Asshole' of zoiets roepen. Vlak voor ik de bar uitging draaide ik me om en stak ik mijn middelvinger nog effe op naar Claudio, dan buiten gekomen begon ik te sprinten naar mijn hotel om een douche te gaan pakken en ook een beetje uit schrik voor Claudio.
Je weet maar nooit met die homo's van tegenwoordig hee, voor je het weet steken ze iets in je lijf !!!
Uitgeput kwam ik op mijn hotelkamer aan. De kuisvrouw had drie flesjes shampoo en drie stukken zeep klaargelegd. Een uur stond ik onder de verkwikkende douche, al de zeep en de shampoo was op. Ik wilde een uitstekende indruk maken op Pamela en haar vriendinnen dus goot ik een halve fles after shave over mijn prachtige body uit. Ik trok mijn Hawaiiaans hemd aan en een bermuda en nogmaals een propere onderbroek.
Ik poetste mijn tanden drie keer en tegen half acht vertrok ik. Pamela's hotel bevond zich aan het eind van de straat. Ik was zo zenuwachtig als op mijn eerste afspraak. En dat was toen nog wel met Marijke Mertens, ik had nog nooit met een meisje gekust en dat was de eerste keer, Marijke was mijn eerste liefje, ik was 24 en zij 57.
Maar dat kon de pret niet temperen, alles heb ik met haar gedaan, zelfs een spelletje Scrabble. Maar na één week was de liefde over.
Ze voelde meer voor Alfons, wiens vader een fabriek had en een Porsche.
Maar dat doet allemaal weinig terzake. Maar ik was dus zo nerveus als bij die eerste keer met Marijke.
Om vijf voor acht stond ik voor Pamela's hotelkamerdeur te popelen. Ik hoorde disco muziek uit de kamer komen. Ik haalde diep adem, spande mijn geweldige borstspieren op en klopte op de deur.
De deur zwaaide open en ik voelde me niet goed worden, wat ik daar zag staan zou me mijn hele leven bijblijven. Pamela zag er stralend uit, een diepgedecolleteerd shirtje, een minirokje, rode hoge hakkenschoenen en uitdagende netkousen, en ze zag er nog sexier uit dan daarstraks vond ik.
Hey Yves, kom binnen man, wat zie je er weer lekker uit schat! zei ze.
Ik stapte de flat binnen, nog niet goed bekomen van de eerste schok of daar was de tweede schok al, in de zetel zat Angelina Jolie naast Nicole Kidman. Nadat Pamela me gekust had zei ik tegen deze twee sterren. Dag dames!Goedenavond! zeiden ze. Ze zagen er beiden oogverblindend uit. Ze stonden recht en wandelden sensueel naar me toe. Angelina draaide haar tong in mijn oor en Nicole gaf me een wangkus terwijl ze met haar linkerhand subtiel over mijn al staande erectie wreef. Ik kon me nauwelijks houden.
Wil je iets drinken schat? vroeg Pamela. Water alsjeblieft! en ik knipoogde naar haar. Pamela wandelde naar de ijskast en schonk me een water uit en deed er drie ijsblokken in. Dan kwam ze naar me toe, gaf me het water en kuste me vol op de mond. Haar tong vond de weg naar de mijne en we stonden zeker vijf minuten te tongen.
Ik had met mijn vrije hand inmiddels haar weelderige boezem verkend en haar prachtige billen. De ijsblokjes in mijn watertje waren al gesmolten van de hitte.
Toen ik stopte met haar te kussen zag ik dat Angelina eveneens Nicole aan het aflebberen was. Het kon niet beter.
Kom Yves, kom, en dames, jullie mogen ook komen! zei Pamela terwijl ze me voorging naar de badkamer. Daar stond een enorme jaccuzi.
Wat er toen gebeurde is nauwelijks te omschrijven in woorden maar ik zal het toch maar proberen om U de pikante details niet te onthouden.
Hier gaan we ; Pamela ontdeed zich van de weinige kledij die ze nog aanhad en Angelina en Nicole deden hetzelfde, ik stapte als laatste poedelnaakt de jacuzzi in, de dames begonnen aan mijn lijf te friemelen, te strelen, te kussen en het duurde niet lang of ik ging van bil met Pamela, daarna met Nicole en dan met Angelina, uren duurde het 'lovegame' in die jacuzzi en we kwamen alle vier als nooit tevoren, uiteindelijk, totaal uitgeput hingen we met onze ruggen tegen de kant van de jacuzzi, een champagne drinkend en enkele sigaretten rokend. Pamela vroeg effe later of ik nog eens wilde en dat liet ik me geen twee keer zeggen, ik begon hen alle drie te ramptetampen, te strelen, te masseren op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen en uiteindelijk belandden we alle vier onder de douche waar we elkaar wasten, daarna kropen we in het king-size bed met zijn vieren en vielen in een diepe slaap.
Dan omstreeks één uur 's nachts werd er op de deur gebonkt. De dames bleven slapen en hoorden het niet. Ik stond op en draaide een handdoek om mijn middel. Ik keek door het kijkgaatje in de deur en daar stond verdorie Brad Pitt en hij leek niet zo best geluimd.
Hij had een vuurrood gezicht en schuim druipte van zijn lippen.
Angelina, Angelina!!! Verdomme als je hier bent met een andere man vermoord ik je, en die gozer ook verdomme ! riep hij luid.
De dames sliepen rustig voort. Ik werd wel een beetje bang, wat moest ik doen vroeg ik aan mezelf. Zoals gewoonlijk antwoordde mezelf niet. Dan vermande ik me en besloot ik de deur te openen en met de heer Pitt te praten. Ik draaide de sleutel om en opende de deur.
Wel verdomme, wie ben jij verdorie !!! riep Brad luid. Ik hoorde intussen dat Angelina uit bed was gekomen en zich achter mij bevond. Hey, Brad, wat leuk jongen, hoe is het! zei ze slaapdronken. Jij vuile hoer, met deze gozer dan nog verdorie, zo'n loser! zei Pitt luid.
Ik werd een beetje kwaad. Euh...meneer Pitt, het is niet omdat U een beroemde filmster bent dat U het recht hebt om mensen als ik te beledigen !zei ik boos.
Ah neen? En wat ga jij daartegen doen? zei de heer Pitt boos, terwijl hij zijn jasje uittrok en zijn vuist naar me uitstak.
Op dat moment werd ik zo razend als een stier in een arena. Ik voelde de adrenaline in me opkomen, ik voelde de razernij, ik voelde mijn spieren zich opspannen en balde mijn vuisten. Ik haalde uit met een rechtse uppercut en de heer Pitt vloog achteruit, zijn neus bloedde.
Wel jij verdomde boerezoon! riep hij luid terwijl het bloed uit zijn neusje drupte. Oh schat, heeft hij je pijn gedaan, arm Bradje! zei Angelina en ze liep naar hem toe. Pamela en Nicole waren intussen ook wakker geworden. Plots kozen ze alledrie de kant van de heer Pitt.
Ik werd daardoor nog kwader, ik ging achteruit om hem nogmaals een uppercut te geven maar had niet gezien dat zijn vuist zich plots vrij dicht tegen mijn neusorgaan bevond.
Alles werd zwart, ik hoorde nog wat geroep, gebreek van beenderen, pijn, helse pijn en toen was er niks meer...
Badend in het zweet werd ik plots wakker in mijn kleine bedje in mijn kleine flatje.
Ik was tegen mijn kleerkast gelopen en had een bloedneus. Het was dus maar een droom.
Vloekend ging ik naar mijn kleine badkamertje om mijn bloedende neus te verzorgen....
Je hebt zo van die mensen die overal kunnen slapen, ik vind dat ongelooflijk. Ik ken zelfs mensen die op hun werk slapen, met hun ogen open dan nog wel! Dat is nog ongelooflijker.
Maar ik, ik ben een slechte slaper. Ik slaap pas in na een uurtje woelen, draaien, keren, toiletbezoek,weer wat draaien en keren, weer toiletbezoek en dan val ik gewoonlijk in slaap!
Alle trucjes die ik ken om beter te slapen heb ik uitgeprobeerd. Ik begon met het schaapjes tellen. Die dieren bleven in mijn gedachten maar over dat hek springen, toen ik bij het miljoenste schaap was aanbeland, ben ik dan ook gestopt en ben ik de trucks beginnen tellen die die schaapjes aanvoerden. Driehonderzevenenvijftig trucks later begon ik ook de chauffeurs te tellen maar het werd op den duur zo onoverzichtelijk dat ik maar met deze methode gestopt ben. En nog steeds sliep ik niet.
Mijn vrouwtje stelde voor om relaxatietherapie te gaan proberen. Ik maakte een afspraak met zo'n therapeut en ging er naar toe. Ik kwam binnen in haar behandelkamer en ik moet toegeven het was er stil. We bespraken eerst even mijn probleem en dan zei ze dat ik op de bank moest gaan liggen.
Haal rustig adem en beeld je in dat je aan het begin van een lange trap staat, die je trede per trede afgaat tot je helemaal ontspannen bent, één, je voelt je ontspannen,twee,drie,vier,vijf,zes, je wordt helemaal loom zei de therapeute. Ik was intussen helemaal niet ontspannen, ik haatte trappen sinds ik er eens afgedonderd was op mijn derde en ik voelde helemaal niks! Je bent bijna onderaan de trap, je voelt je helemaal ontspannen, concentreer je op de trap, haal rustig adem zei ze met haar monotone stem. Ik zag helemaal geen trap en ik voelde me super nerveus worden. Zo ging die sessie nog een uur door. Ik voelde totaal niks en toen de therapeute me achteraf vroeg hoe het geweest was zei ik dit ook. Dat is dan 75 euro alstublieft en kom gerust terug! zei de dame. Ik betaalde haar en maakte dat ik wegkwam, wat een hoop zever, dacht ik nog.
Dus toen ik die avond alweer niet kon slapen, schrapte ik ook relaxatietherapie van mijn lijstje.
Ga voor het slapengaan nog een wandelingetje doen. Dus dat deed ik, ik nam de hond mee, die niet wist wat hem overkwam, gewoonlijk lag hij op het tapijt te slapen terwijl wij televisie keken en nu moest hij nog mee gaan wandelen. Ik was net het hoekje om (van de straat natuurlijk hee!) en het begon te regenen alsof men alle sluizen had geopend. Kleddernat kwam ik terug thuis aan en schrapte ook deze oplossing van het lijstje.
Honing en melk drinken doet je slapen, las ik ergens. Dus dat wilde ik ook wel eens proberen. Ik dronk gedurende drie avonden liters melk en gebruikte drie potten honing, het resultaat was nihil. Er gebeurde niks, het enige dat veranderde was dat ik in plaats van twee keer naar het toilet moest, nu zeven keer heb moeten gaan!
Alcohol maakt slaperig, zei eens iemand tegen me. Dus dronk ik een hele fles wijn uit en ging ik naar bed met een licht hoofd. Ik viel verdorie direkt in slaap, ongelooflijk maar waar! Doch enige seconden later werd ik alweer wakker omdat ik naar het toilet moest. Dus ook deze oplossing werd naar de prullenbak verwezen.
Lees een boek voor je gaat slapen. Ik dadelijk naar de bibliotheek en ik koos me daar één of andere griezelroman van Edgar Allen Poe. Ik las het in één keer uit en was die avond, klaarwakker! Van schrik kon ik nog minder goed slapen!!!
Raadpleeg de dokter, wat ik dan ook maar deed. Hij schreef me Rohypnol voor. Ik moest er voor het slapengaan een half tablet van innemen. Dus die avond nam ik een half tabletje in na het tanden poetsen. Ik had het nog niet goed ingeslikt of er viel een soort van slaperigheid over me alsof iemand een warme deken over me had gegooid! Mijn spieren voelden aan alsof ze nooit meer zouden werken, ik werd zelfs een beetje draaierig en geraakte gelukkig op tijd in bed, alwaar ik als een blok in slaap viel.
Om drie uur 's nachts werd ik wakker met een cold turkey, als je begrijpt wat ik bedoel!Ik voelde me als een drugverslaafde die aan het afkicken was, alles deed pijn, ik had verschrikkelijke hoofdpijn en beefde. Mijn vrouw spoelde de overige Rohypnol door het toilet. Maar nog steeds had ik mijn slaapprobleem.
Ik had eens gehoord dat sex het beste middel was bij slapeloosheid, dus toen ik avances maakte bij mijn vrouw dacht ik dat het ging gebeuren maar wat bleek, ze had hoofdpijn en er waren geen aspirientjes in huis! Dus draaide ik de andere kant op in bed en bleef nog wat wakker.
Uiteindelijk heb ik met mijn slapeloosheid leren leven. Ik ga pas slapen als ik echt moe ben, en dat helpt een beetje. Voor de rest weinig opbeurend nieuws uit slapeloosheidland...
“Goede avond beste kijkers, mijn naam is Hans Pieter Honoree Mestkikker, en ik ben Uw commentator van vanavond voor de ongetwijfeld spannende match tussen Oekraïne en Rusland, een match die zwaar beladen zal zijn,gezien de huidige omstandigheden, toch heeft het sportieve gezegevierd en wordt de match gespeeld op neutraal terrein, op het veld van Houthalen-Helchteren, een ploeg die momenteel laatst staat in zevende klasse Z. Het is de enige mogelijkheid om deze wedstrijd te laten plaatsvinden. Desondanks wordt de wedstrijd gespeeld zonder toeschouwers. We hadden vanmiddag een interview met de Russische trainer Anatoly Disavetski dat U nu kan volgen”. “Yes we heer tonite for winning ageinst hour ennemy, we haf to doe dis for our bjeatifuul president with the big head, we will win for sure !” “Nu hoort U het eens van een ander, welkom terug, ik ben Uw commentator Mestkikker. Uiteraard hadden we ook een onderhoud met de Oekraïense trainer Ladislav Kortsjev, welke U hier kan bekijken !” “Yes, we will win of koers to these stupid Russki, we will meek goals after goal for our country and for my mother !” “Ziezo beste mensen, de wedstrijd zal zo dadelijk beginnen, daar zijn de Oekraïense spelers, ze komen uit de catacomben, de kapitein Boris Ungav en de zijnen zijn er klaar voor. Achter hen zie ik de Russen ook arriveren, kapitein Lewatjev voorop.” “Scheidsrechter vandaag is de Nederlander Hans Worst.” “Er worden uiteraard geen handen gegeven voor de match. Het zal zeker een match op leven en dood worden. De heer Worst fluit af. Oekraïne aan de bal. Maar verdorie, de Russische keper is volop bezig met loopgraven te graven voor zijn goal. De scheidsrechter doet alsof hij het niet ziet. De Russische verdediger Geftjev haalt plots een klein pistool uit zijn short en schiet in het been van de Oekraïense aanvaller Dustchov, die valt luid roepend neer. Geftjev krijgt terecht rood, terwijl hij vloekend het veld af gaat gooit hij nog snel een handgranaat richting scheidsrechter. Die negeert alweer deze actie, bevreesd voor represailles uiteraard. Dustchov wordt afgevoerd en in zijn plaats komt Archan Stombov, die al jaren bij Real Ansiedad speelt. De vrije trap wordt richting Russisch doel getrapt. Stombov mist totaal zijn controle en terwijl een Oekraïense verdediger hem tackelt steekt hij hem een mes tussen de ribben. Zieltogend valt de man neer. Uiteraard rood voor Stombov. De verdediger wordt krijsend van de pijn afgevoerd. Zoals U kan zien, beste kijkers, is de Russische trainer volop bezig een bazooka te monteren. De scheids negeert alweer. Dit kan nog spannend worden. Daar rolt rolt de bal in de loopgraaf, de scheids negeert alweer. Arpov, de Russische speler duikt in de loopgraaf, dan komt zijn hoofd net over de rand en met zijn Uzi, die waarschijnlijk in de loopgraaf lag, schiet hij de Oekraïense keeper in de arm. Rood voor Arpov en de ongelukkige keeper wordt afgevoerd. Hola, er gaan wissels komen, bij de Russen Arkanaov, die men ook wel eens de beul van de Krim noemt ,komt er op. Oekraïne stuurt de genationaliseerde Congolees Mbwa Memba het veld op. De Russische trainer zet zijn bazooka op zijn schouder en vuurt richting Memba, die wordt getroffen in de kuit en heeft last van de hamstrings, luid vloekend verlaat hij hinkend het veld. Racisme van de hoogste graad, kan niet op een voetbalveld ! De Russische trainer krijgt rood en moet de tribune in. Memba denkt ongetwijfeld aan zijn vaderland dat hij geruild heeft voor Oekraïne. Intussen wordt er nog weinig gevoetbald, twee speler staan aan de cornervlag te vechten, één van hen neemt de cornervlag en plaatst die met geweld op de ander zijn hoofd. De arme man zijgt neer. Waarschijnlijk een hersenbreuk. De man kruipt van het veld af omdat de verzorgers onderling ook al aan het vechten zijn. De Oekraïense trainer neemt een boog en schiet de Russische trainer recht een pijl in zijn oog. Deze kan er niet mee lachen en retourneert de aanval met zijn bazooka, drie Oekraïners raken zwaar gewond. De scheidsrechter speelt nog steeds ‘mijn naam is haas’ , beste kijkers. Zo’n spannende wedstrijd zag ik eerlijk gezegd nog nooit. Het is chaos op het veld. Sommige Russen hebben met hun handgranaten al vijf Oekraïners uitgeschakeld en lachen luid, ze drinken uit een fles wodka op de zege. Niet te geloven dat de VAR niet tussenkomt. Maar kijk, daar de middenvelder Romasjev heeft de bal, hij dribbelt voorbij de drinkende Russen, en schiet op doel, GOAL GOAL GOAL. De Russische keeper had hem niet eens zien komen, hij werd op dat moment net geïnterviewd door de plaatselijke scoutsgroep. De doelpuntenmaker neemt de bal, en foefelt er wat mee, hij steekt er iets in zonder dat de Russen het zien. Hij spurt dan naar het midden en legt de bal klaar voor de Russen, zodat ze kunnen aftrappen. Cherkov passt naar zijn collega en op dat moment ontploft de bal, die dekselse Romasjev heeft er ongetwijfeld een granaat ingestoken. Hij krijgt, ondanks hevig protest geel. De inmiddels nieuwe bal gaat vlot rond bij de overgebleven Russen maar ze zijn het Noorden kwijt en één van hen, trapt op eigen doel. De doelman was net zijn haar aan het kammen en de bal vliegt tegen de netten. Oekraïne staat drie nul voor!!! Ziezo kijkers, de scheids fluit af, we gaan rusten. In de pauze kan U de hoogtepunten van de eerste helft bekijken. Met commentaar van de trainer van Houthalen Helchteren, Jean Peezewevers, die eigenlijk in Vliermaalroot woont en supporter is van FC Hasselt maar dat mag niet geweten worden uiteraard. Zo beste kijkers, de overgebleven spelers gaan aan de tweede helft beginnen. Beide trainers werden tijdens de rust opgepakt door de veldwachter van Helchteren. De assistent trainers staan inmiddels ook alweer te kibbelen. Inmiddels heeft de winger van de Russen een aanval opgezet, doch plots trapt hij op een landmijn en kan hij niet meer verder. Het getuigt van weinig respect dat de Rus zogezegd niet verder kan. Hij krijgt van de scheidsrechter nog geel er bovenop voor unfair gedrag, belaging, huisvredebreuk,toneelspel en misselijkmakende gebaren. De man kruipt het veld af. Maar daar zijn de Oekraïners weer. Een schot van ver. Het was de Russische assistent trainer die het schot richting scheids loste. Gelukkig miste hij, beste kijkers. Wat een wedstrijd, wat een wedstrijd. Spanning ten top. Daar gaat Oekraïne weer, een één twee drie vier en de Oekraïense speler schiet op het doel. De bal ligt alweer tegen de netten. De ondertussen dronken wodkadrinkende spelers zijn boos en nemen hun geweer met bajonet, ze stormen waggelend naar de doelpuntenmaker en steken hun bajonet in zijn dij. Weer die verdomde hamstrings denkt de speler ongetwijfeld. Ja hoor , hij zakt in elkaar en kruipt nu ook het veld af. Het kan nog spannend worden, nu er nog maar vijf spelers overblijven. De Oekraïense keeper heeft ondertussen de palen van de goals afgezaagd wat het de Russen onmogelijk maakt om nog druk uit te voeren en te scoren. De goalie heeft ondertussen met zandzakjes een bescherming gebouwd rond zijn meegebrachte raketlauncher. Hij vuurt richting Russen, de drie overgebleven speler worden geraakt en zwalpen over het veld. De scheids laat begaan, vermoedelijk denkt hij dat de VAR gaat ingrijpen maar dat is niet het geval. Hij kijkt op zijn horloge, wijst naar het middelpunt op het veld en ja hoor, hij fluit af, de match is voorbij, de twee nog overgebleven Oekraïners doen een rondedans en juichen Oekraïense kreten. Ziezo beste kijkers, U kan de man of the match kiezen op onze website. Hopelijk heeft U een spannende avond gehad ! Vergeet U zeker niet volgende week te kijken naar de volgende wedstrijd die we uitzenden, Noord Korea tegen Zuid Korea, een match die ongetwijfeld vonken zal geven ! Bedankt voor het kijken, en tot dan !!!”
Ravache zat in de ruime simili-lederen zetel achter de bureeltafel, zijn voeten rustend op de rand van de tafel, zijn collega Barremans zat verveeld in de andere zetel die het bureau rijk was. Barremans was Hello Everybody aan het lezen, het allernieuwste weekblad.
"Zeg Ravache" "Zeg maar Swa hoor Fideel" antwoordt Ravache.
"Wel Swa, moet je horen wat er nu in Hello Everybody staat; naar het schijnt en het staat hier ook geschreven heeft Michael Jackson besloten om te huwen met Marilyn Monroe !". "Hoe kan dat nu Fideel, Marilyn Monroe is al minstens dertig jaar het hoekje om en dood ook !".
Barremans kijkt wat kwaad naar Ravache omdat die hem weer niet gelooft. "Ja maar, het staat hier toch en je weet hoe excentriek die Jackson is hee !". "Tja, als het in Hello Everybody staat vermoed ik dat het wel waar zal zijn" zegt Ravache. Barremans leest aandachtig verder in zijn lijfblad terwijl Ravache de slaap uit zijn ogen probeert te wrijven. Hij verveelt zich dood.
"Verdomme Barremans "zegt Ravache plots. "Zeg maar Fideel" antwoordt Barremans gevat. "Ja...euh Fideel, wanneer gaan we godverdomme nog eens een klant hebben ons geld van die laatste klus is bijna op, je weet wel toen we die poedel van die filmster moesten zoeken en hem vonden in de dok, keidood en kletsnat..." "Ah ja, nu weet ik het weer !" zegt Fideel.
"Awel jongen, al dat geld is bijna op, foetsie !" zegt Swa. Zijn woorden waren nog niet koud, meer lauw of lichtwarm toen plots de telefoon rinkelde. Ze schrokken beiden want dit geluid hadden ze sinds maanden niet meer gehoord.
"Hoor ik daar nu de telefoon ? " vroeg Barremans aan Ravache.
"Natuurlijk idioot of dacht je dat het een naaimachine was, debiel! " reageert Ravache geërgerd. Barremans springt recht en wil de deur van hun bureau gaan openen.
"Hee Barremans, daar staat de telefoon, naast de typemachine en de Sega console, juist voor de monitor van onze playstation, laat de deur maar dicht jongen !" zegt Ravache hoofdschuddend.
"Ach ja, nu weet ik het weer " zegt Barremans en loopt naar de telefoon. "Hallo, detectivebureau Rarremans en Bavache...euh...Barremans en Ravache, wat kunnen we voor U betekenen ? " zegt hij. Barremans wachtte gespannen op antwoord langs de andere kant.
"Goedendag meneer, U spreek hier met mevrouw Sofie Chateauwiet de la Foret, kan ik jullie vanmiddag spreken, het is zeer belangrijk " zegt een sensuele stem. Barremans wrijft zich in het weinige haar dat hij nog over heeft en begint direct een lichaam te fantaseren bij de stem.
"Ja, natuurlijk mevrouw Chateau...euh...wit...de...euh...fret..." zegt hij. "Sofie Chateauwiet de la Foret is mijn naam " zegt de stem. "Zeg ik toch...waar spreken we af ? " vraagt Barremans. Even stilte aan de andere kant van de lijn, eigenlijk duurt het nog wat langer dan even, Barremans wordt ongeduldig en slaat even met de hoorn van het toestel op tafel. Ravache kijkt hem alweer hoofdschuddend aan.
"Hallo, bent U er nog " zegt Barremans terug in het toestel. "Ja hoor, mijn waarde, laten we afspreken in Het Koperen Kalf, U weet toch wel waar dat is hee ?" zegt ze.
"Ja natuurlijk, het is namelijk ons stamcafé" liegt Barremans en hij knipoogt naar Ravache. Die schijnt er niet mee te kunnen lachen. "Om twee uur, vanmiddag, gaat dat voor jullie ? " "Natuurlijk, we zullen er zijn ! Tot straks dan maar ! " zegt Barremans. "Hoe kan ik jullie herkennen ? " vraagt de vrouw nog. Barremans denkt even na en wil zeggen dat Barremans er echt macho en mannelijk uitziet en dat Ravache zo lelijk is als de nacht en nog verwijfd ook maar hij bedenkt zich...
"Wel één van ons beiden zal de krant, 'Het Eerste Nieuws' bij zich hebben." "Okee, goed, tot straks dan !" een koele klik volgt. Barremans legt een beetje van streek de hoorn neer. Hij kan haast niet wachten om de vrouw te ontmoeten en wil haar al terugbellen om te vragen of het niet wat vroeger kan zijn maar dankzij zijn jarenlange kung-fu-training kan hij zich beheersen.
Ravache heeft het hele gesprek kunnen beluisteren via de extra speaker die constant aan hun toestel hangt om eventueel gesprekken op te nemen en zo... "Wel Barremans, sinds wanneer is Het Koperen Kalf ons stamcafé ?" zegt Ravache. "Wat kon ik anders zeggen ? " antwoordt Barremans. "Jij bent me toch een ezel hoor, waar ga je dat café dan vinden ? " "Wel in de stad natuurlijk " antwoord Barremans, terwijl hij een Marlboro uit zijn pakje sigaretten haalt. Hij breekt de sigaret in twee stukken en werpt ze achteloos in de vuilbak. "Zeg, waarom gooi je die sigaret weg ? " vraagt Ravache.
"Ach, ik rook niet meer " zegt Barremans. Ravache schudt zijn hoofd. "Enne...meneer weet toch dat er in de stad alleen al zo'n 150.000 cafeetjes zijn ?!" "Oh, Ravache, geen probleem, ik zoek het wel op in de Zilveren Gids" antwoordt Barremans terwijl hij naar de kast stapt waarin zich alle afgewerkte dossiers bevinden. Er is één plank in de kast, aan de linkerkant ligt één dossier en aan de rechterkant ook, daartussen in ligt de Zilveren Gids. Barremans neemt de Gids en zet zich neer, hij begint te zoeken in de Gids. Ravache laat hem betijen en vraagt na een uurtje ; "Wel Barremans, nog niks gevonden ?".
"Zeg man, ik ben al bij de letter B hoor, geduld mijn waarde, geduld!" reageert Barremans geïrriteerd. "Jij driedubbel afgetrokken bleekscheet" roept Ravache," weet je dan verdomme niet dat Koperen Kalf met de letter K begint van facteur, idioot !" Ravache springt recht en sleurt kwaad de Gids uit de handen van zijn collega. Hij begint haastig te zoeken en enkele minuten later heeft hij het adres al. "Hier is het; Baanstraatweg 657, kom op, we zijn er mee weg !"zegt Ravache en hij legt de Gids terug tussenin de twee dossiers. Dan kijkt hij nog even op zijn echte imitatie-Rolex en ziet dat het al één uur is. "Zeg Barremans." "Zeg maar Fideel" antwoordt Barremans. "Stop met die zever, je weet dat het intussen al één uur is, Het koperen Kalf is wel aan de andere kant van de stad hee !". Snel trekken ze beiden hun antracietgroene parka's aan en zetten hun geruite petten op. Dan stappen ze beiden in de lift . "Zeg Swa, rij jij of rij ik ?" zegt Fideel. "Hoe durf je dat te vragen, Fideel Barremans, ben je al vergeten dat je onze vorige wagen in de prak hebt gereden toen je met je zatte botten tegen die muur parkeerde ?" "Okee Ravache, jij rijdt " antwoordt Barremans een beetje geambeteerd. 'Die klootzak vergeet ook niks hee!' denkt hij nog. Dan begint hij luidop te fluiten uit onvrede en onmacht. Even later stappen ze beiden naar hun wagen toe.
"Toch een mooi vwatuur hee Ravache, moet je kijken, die brede banden, die kleur, dat felrood zoals een Ferrari, die uitlaat in chroom, de sportvelgen, echt ik ben trots op onze wagen !" zegt Barremans. "Onze wagen ? "vraagt Ravache. "Okee, jouw wagen, stijfkop, ben je nu tevreden ?!" zegt Fideel. Van pure woede duwt Barremans een oud vrouwtje van de stoep. "Hee meneer, kijk uit hee of ik roep de polies !"krast de oude kol. Barremans draait zich om en geeft haar een klap op haar verfrommeld gezicht. "Wij zijn van de politie madam, kan ik nog iets voor U doen ?!" schreeuwt Barremans haar gefrustreerd toe, terwijl hij alweer zijn vuist balt. "Euh neen...bedankt meneer,'t is in orde "krast ze terug, terwijl haar oude gerimpelde huid langzaam appelblauwgrijs wordt en het bloed uit haar neus stroomt.
Barremans lacht en kijkt Ravache aan. Deze tikt even met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd en kijkt Barremans kwaad aan. "Jij stomkop, kon je haar niet gewoon met je matrak slaan, straks gaat ze klacht indienen en vindt men jouw vingerafdrukken op haar bakkes, ezel die je bent !" zegt Ravache boos. "Jij kan toch niks verdragen hee Ravache" zegt Barremans terug. "Kom we stappen in !" reageert Ravache. Barremans stapt in, zijn gezicht is wat rood aangelopen door de opwinding, hij slaat het portier hard toe om zijn ongenoegen te uiten. Ravache stapt rond de auto en zet zich achter het stuur van zijn Fiat Panda. Hij steekt de sleutel in het contact en start de motor, met gierende banden scheuren ze de straat uit. "Ja Barremans, geef toe, echt een racemachine hee deze auto !" zegt Ravache. "Jaja, ik weet het stoeffer" zegt Barremans verveeld en kijkt uit het raam. "STOP ! STOP! " roept Barremans plots. Ravache zet beide voeten op de rempedaal en ze komen abrupt tot stilstand aan de kant van de weg.
Achter hen botsten enkele wagens op elkaar. "Wat is er verdomme ?" roept Ravache. "Daar aan de overkant, zie je die griet met die minirok met haar grote borsten, had ik maar eens zo'n vriendin, tsjonge..."zegt Barremans en wat kwijl loopt uit zijn mond. "Jij vierdubbel afgetrokken ezelskop, laat je me daarvoor stoppen ?! Man, soms vraag ik me af of je ze nog wel alle vijf hebt !" roept Ravache.
"Alle vijf ? Wat bedoel je ?" reageert Barremans. Vlug start hij de motor weer want hij ziet in zijn achteruitkijkspiegel nog net enkele kwade automobilisten afkomen. Ravache steekt een sigaret op. Barremans vraagt er ook één. "Maar jij rookt toch niet meer hee ?" "Ja , dat klopt, het is om ze buiten te gooien, dan moet jij het ook met één minder doen hee !"
Ravache begint stilaan zijn geduld te verliezen en hij heeft zijn geduld nog nodig dus... "Barremans, mijn waarde, vanaf dit moment, tot we in het café komen hou jij gewoon je bek, begrepen !" zegt hij kwaad. Barremans knikt en kijkt met tranende ogen naar buiten. De huizen schieten aan hem voorbij, zo snel rijdt zijn collega. Hij vindt dit wel gevaarlijk maar zegt niks. Een half uur en dertig seconden later stopt Ravache de wagen op de sjieke parking van Het Koperen Kalf. Hij vindt nog net een parkeerplaatsje tussen een knalrode BMW 635 CSI en een Rolls Royce Silver Shadow.
Ze stappen uit hun limousine, Ravache neemt de krant van de achterbank en ze stappen beiden het café binnen. Ze nemen plaats aan de toog, die volledig uit marmer bestaat en bestellen elk een drankje. Dan proberen ze zo gewoon mogelijk te doen. "Zeg Ravache, 't een en 't ander hier, moet je kijken wat sjiek volk hier zit !" zegt Barremans. "Inderdaad, en dan zeg jij dat dat hier ons stamcafé is, loeser die je bent !" antwoordt Ravache, en hij neemt de krant en begint hem ostentatief te lezen er op lettend dat mevrouw Chateauwiet de la Foret het zeker zou zien als ze binnen komt.
"Zeg Ravache ?" "Ja, wat nu weer ?" "Ik ga even kakken, okee !" Barremans haast zich naar het twalet. "Oef, eindelijk even rust" mompelt Ravache. Intussen kijkt hij over de krant heen naar de ingang. Plots ziet hij een knappe dame binnenkomen die recht op hem afkomt.
"Dat is ze zeker, godverdoemme wat een lijf " denkt Ravache en haastig legt hij de krant weg en strijkt nog even zijn haar in de goede plooi. Dan tovert hij zijn verleidelijkste glimlach op zijn gelaat en nipt nonchalant van zijn limonade. De knappe vrouw blijft naar hem toekomen. Als ze bijna bij hem is opent ze haar armen. Ravache opent zijn armen ook. Dan springt de vrouw als het ware op de man naast hem. "Dag schat, sorry dat ik wat laat ben !" zegt ze tegen de aangeklede kleerkast die net naast Ravache zit. De man bekijkt haar, doet ze binnen, veegt zijn en haar mond wat later af, kijkt minachtend naar Ravache en even later verlaten ze beiden de zaak. Ravache is ondertussen tamelijk rood geworden en draait zich inwendig vloekend om, hij neemt de krant weer ter hand en blijft er mee voor zijn gezicht zitten.
Even later voelt hij een tik op de schouder. "Hallo Swa, ik ben terug !" zegt Barremans vrolijk. "Getver, moet jij nu altijd zo onnozel doen Barremans !" zegt Ravache. Barremans voelt zich op zijn pik getrapt en zet zich neer. Hij drinkt rustig van zijn glas melk. Plots komt er een prachtige vrouw binnen, lange benen, hagelwitte tanden, blond haar, twee joekels van borsten en een kontje om U tegen te zeggen; ze stapt recht op hen af.
"Barremans en Ravache ?" vraagt ze. Even valt er een ijselijke stilte, Barremans schraapt zijn keel en springt recht alsof hij weer moet gaan kakken. Ravache grijnslacht de verblindende schoonheid toe. "Euh..ja ja...dat zijn wij " zegt Barremans met een hoge stem.
Zijn tong hangt uit zijn mond en kwijl loopt over zijn kin. Ravache geeft hem een por in de ribben en een zakdoek en wijst naar zijn kin. Barremans veegt het kwijl af en is sprakeloos. "Excuseer me, mijn collega is een beetje ziek, inderdaad mevrouw, wij zijn het , dan bent U ongetwijfeld madame Chateauwiet de la Foret ? " zegt Ravache. "En effet" zegt ze . Gelukkig weet Ravache dat dat Frans is voor inderdaad. Ze schudden elkaars handen.
Barremans kan het niet nalaten om daarna even aan zijn handen te ruiken, hij wordt bijna high van de vrouw haar lichaamsgeur. Dan zet de dame zich neer op een kruk tussen hen beiden. Terwijl ze dit doet glijdt haar minirokje ietsje naar boven en zien beide heren een stukje van haar zwart slipje. Barremans begint te hijgen als een hitsige Duitse scheper, Ravache geeft hem een schop. "Ja ik zie dat Uw collega niet al te best is " zegt de vrouw tegen Ravache. "Ja, hij kan niet zo goed tegen de drukte van een café " antwoordt Ravache verontschuldigend. "Ach, geeft niet hoor, kom we bespreken de zaak dan wel op de parking in mijn wagen" zegt ze en ze staat recht en loopt naar de uitgang.
Ze betalen hun rekening en beiden haasten zich achter haar. Wat later zitten ze met hun drieen in de knalzwarte Rolls Royce. Even later rijden ze weg. "Laat ons even een ritje maken heren, want ik voel me nergens nog echt veilig !" zegt de vrouw en ze vertrekt met de knappe auto, Barremans en Ravache zitten achter haar. "Ja, maar onze auto dan ?" vraagt Ravache flauwtjes. "Ik breng jullie wel terug hoor !" lacht de dame.Barremans en Ravache hangen halvelings op de voorzetels en kijken over de schouders van madame Chateauwiet de la Foret.
Het panorama is overweldigend, ze kunnen de borsten van de vrouw haast volledig zien, ze zijn verpakt in een klein kanten behaatje en als ze door de spleet over haar buik nog verder kijken zien ze de zwarte jarretellegordel en de nylon netkousen. Ze krijgen beiden last van een te krappe broek. De vrouw kijkt hen vanin de achteruitkijkspiegel ondeugend aan. Een tijdje later stopt de vrouw op een grote parking aan de zeedijk. "Wel heren " zegt ze terwijl ze zich wulps omdraait waarbij Barremans en Ravache nog meer te zien krijgen van haar weelderige vormen, "laat ik U vertellen waarom ik jullie hulp heb ingeroepen !"
'Toch om eens goed te sexen' denkt Barremans, doch de dame stelt hem teleur. "Ik ben sinds twee maanden weduwe, mijn man is plots gestorven aan een hartaanval net toen hij me wou..nou U begrijpt wel wat ik bedoel veronderstel ik..." Barremans en Ravache denken hetzelfde. 'Je zou van minder iets aan je hart krijgen' "...wel van hem heb ik een grote fabriek geërfd in Spanje, maar het probleem is dat ik de bazen van de fabriek niet vertrouw, daarom vraag ik jullie of jullie met mij willen meegaan naar Spanje en incognito in die fabriek gaan werken, ik zorg er wel voor dat jullie een gemakkelijk jobke krijgen en jullie proberen zoveel mogelijk te weten te komen van de directie en zo, ik ben ervan overtuigd dat men een complot tegen mij aan het smeden is en ik wil die schoenenfabriek voor geen geld ter wereld kwijt ! Dus hoop ik dat jullie me helpen, geld is geen probleem !" zegt de dame, terwijl ze een traan wegpinkt die op Barremans' lip belandt. Hij likt ze weg met zijn tong en geraakt in extase. 'Wat een lekkere traan!' denkt hij. "We doen het mevrouw,we staan tot Uw dienst " zeggen ze dan beiden simultaan. "Gelukkig, godzijdank !" zegt ze, terwijl ze uit haar tas een dikke bruine enveloppe haalt en die aan Ravache geeft. "Dit is alvast een klein voorschotje, 25.000 euro, is dat genoeg ?"
"Natuurlijk, we zullen ons uiterste best doen, echt !" zegt Ravache. Barremans moet zich echt beheersen, hij zou de vrouw zo om de nek kunnen vliegen. Wederom slaagt hij er in zich in te tomen. Enkele uurtjes later staan ze terug op de parking van Het Koperen Kalf. "Zo heren, dan zie ik jullie vrijdag aanstaande om drie uur op Zaventem ! Dan vliegen we samen richting Spanje en vergeet niet jullie wapens mee te brengen, het kan wel eens gevaarlijk worden daar !" zegt ze, dan knipoogt ze naar hen en rijdt zachtjes weg. Even later staan Barremans en Ravache terug bij hun Fiat Panda. "Verdomme Ravache, kan je nu geloven dat ik klaargekomen ben in mijn broek, dit is me nog nooit overkomen !" zegt Barremans. "Jij hete hond...vetzakje dat je bent" zegt Ravache en hij voelt nog steeds die drukkende erectie in zijn broek, doch wanneer hij het pokdalige gezicht van Barremans ziet verdwijnt de erectie als sneeuw voor de zon. "Kom Barremans, we zijn weg, deze klus moeten we klaren, heb je gezien hoeveel voorschot ze ons al gegeven heeft ? " Beiden stappen ze over hun toeren in de auto en met gierende banden scheurt de Panda de baan weer op.
Minutenlang wordt er geen woord gesproken tot ze plots alweer tegelijkertijd zeggen ; "wat een vrouw, wat een vrouw !" 'Zeg dat wel , zeg dat wel, maar mijn beste Ravache, ik zal haar nog wel versieren hoor, wacht maar' denkt Barremans. ' ik weet zeker dat ze ooit voor mijn charmes zal bezwijken' denkt Ravache, terwijl hij zichzelf al ziet aan een zonovergoten strand, hand in hand met mevrouw Chateauwiet de la Foret...
Hoofdstuk 2
Barremans en Ravache gaan naar Spanje
Al dagen staan ze beiden te popelen om naar Spanje te vertrekken maar de tijd schijnt voorbij te kruipen. Het is pas woensdag ! Om zich in Spanje goed te kunnen voelen besluiten ze om samen te gaan winkelen naar het winkelcentrum om aangepaste kledij te kopen. Dus vertrekken ze samen naar het winkelcentrum. Een half uurtje later lopen ze er al in de gangen rond... "Ferm hee Ravache "zegt Barremans terwijl hij naar een winkelvitrine wijst. "Verdomme Barremans, vijfdubbelovergetrokken kamwieldop, zie je dan niet dat je voor een lingeriewinkel staat, wat moeten de mensen van ons denken !" reageert Ravache bitsig, en hij trekt zijn collega van de vitrine weg. "Kom, daar is een herenkledijwinkel, laat ons daar eens gaan kijken " zegt hij nog en hij duwt Barremans mee. Barremans kijkt intussen elke knappe vrouw na met een gezicht als een Cockerspaniël die zeven weken niet heeft gegeten. Ze stappen de winkel binnen en een verkoper komt al naar hen toe.
"Goedemiddag heren, kan ik U helpen "zegt hij met een verwijfd en hoog stemmetje. "Wel...euh...meneer, we zoeken wat vakantiekledij omdat we naar Spanje vertrekken eind van de week " zegt Ravache. "Ach zo, de heren gaan naar Spanje, ochot toch, leuk heeeee" en dan draait hij zich om en begint voor hen kledij uit te zoeken. "Zeg Ravache, is dat geen olofiel of zo ? "vraagt Barremans. "Jij idioot, dat zie je toch al van ver, je moet kijken hoe hij loopt de jannet, het is overigens wel homofiel hee Barremans !" "Bah wat vies " reageert Barremans. "Joehoe, joehoe heren, kom eens even " roept de verkoper plots en vrij hard. "Hoor Barremans, ze ...euh...hij roept ons, kom..." zegt Ravache en hij trekt zijn vriend mee naar de verkoper want hij voelt zich niet op zijn gemak bij zulke 'mannen'.
"Hij zal me toch wel gerust laten hee Ravache ?" vraagt Barremans nog even. Ravache bekijkt hem en zegt : " Natuurlijk, wie zou er nu op jou verliefd worden met je pokkenface ! Denk je dat hij zo wanhopig is ?" "Let een beetje op je woorden hee Ravache !" Dan gaan ze beiden schoorvoetend naar de verkoper toe. "Kijk eens hier heren, een prachtige bermuda, enkele mooie tangaslips en enkele rose Tshirten ! Schoooon heeeeeee !" zegt hij. "Euh...meneer...we zoeken wel serieuze kledij..wij zijn niet als U hoor !" zegt Ravache een beetje kwaad. De verkoper lijkt op zijn tenen getrapt en zegt :" Ochot...quel air je me donne...wat een streken..." en hij roept naar een collega ; " joehoe Janineke wil jij deze heren verder helpen ?" en met een verontwaardigde blik loopt hij weg, hevig zwaaiend met zijn iele armpjes. "Oef !" zegt Barremans " daar zijn we vanaf !"
Dan zien ze een mooie vrouw in hun richting komen, ze draagt een strakke zwarte broek en een spannend wit hemdje, met elke stap die ze zet wippen haar grote borsten op en neer. "Waaw " zucht Barremans, " wat een vrouw!" Ravache slikt even. "Dag heren, kan ik U helpen ?" vraagt ze met een stralende glimlach. Ze vermannen zich en doen hun verhaal en de dame vraagt hen haar te volgen wat ze gedwee doen. Ze passen het ene kledingstuk na het andere en na enkele uren verlaten ze zwaarbeladen de zaak. In hun buro aangekomen beginnen ze alles uit te pakken.
"Zeg Barremans, ik denk toch dat we wat teveel gekocht hebben hoor !" zegt zijn collega. "Die winterjassen en bontmutsen hadden we volgens mij niet direct nodig hee !" "Ach kom, het was de enige manier om Jeanineke bij ons te houden hee !" "Ja, akkoord , maar die kostte ons wel 4560 euro hoor !" "Ja oké, maar we hebben er wel plezier aan gehad hee, weet je nog toen Janineke zich bukte om een das op te rapen en je de contouren van haar slipje duidelijk in haar broek kon zien, of het mooie zicht op haar borsten, het leken wel meloenen !" "Ja , ja, 't is goed " zegt Ravache. Wat later zegt Barremans dat hij naar huis gaat want hij moet nog dringend enkele persoonlijke dingen gaan kopen. Hij spreekt af met zijn collega, vrijdag op Zaventem. "Zie wel dat je stipt op tijd bent hee !" zegt Ravache hem nog. Barremans knikt en verlaat het buro. Eindelijk breekt vrijdag aan, om exact twee uur staan beiden meet elk twee koffers op Zaventem, in de inkomhal wachtend op mevrouw Chateauwiet de la Foret. Een kwartiertje later komt ze aangewandeld. "Dag heren ", zegt ze en ze geeft beiden een hand, "alles oké ?
Hebben jullie alles bij ?" Beiden krijgen ze alweer trek om haar te bespringen maar gelukkig kunnen ze zich beheersen. Ze gaan naar de incheckbalie en na de nodige formaliteiten stappen ze in het vliegtuig in.
Ze zitten met zijn drieen knusjes naast elkaar. Madame Chateauwiet de la Foret zit in het midden, Ravache aan het raampje en Barremans aan het gangetje. "Ziezo heren, ik stel voor dat we elkaar wat beter leren kennen nu, we hebben toch tijd, ik zal eerst wat meer over mezelf vertellen okee". Ze knikken beiden. Wanneer het vliegtuig in het luchtruim hangt steekt ze van wal ; "Wel, ik kom eigenlijk uit een arm gezin van vijftien kinderen, we hadden wel een gelukkige jeugd maar steeds geld tekort, ik ging naar een gewone school en haalde het diploma van scheikundige, op een dag ontmoette ik in de supermarkt Antoine, mijn overleden man, het was liefde op het eerste gezicht en voorhem op het laatste gezicht, hij gaf me alles; een Ferrari, dure kleding, juwelen enzovoorts, en echt ik hield echt van hem, ik was niet bij hem om het geld, helemaal niet, ik hield van zijn reuma, van zijn vals gebit, van zijn gerimpelde vel, na zes maanden zijn we getrouwd, ik was zesentwintig en hij drie en negentig maar het sprookje duurde niet lang zoals jullie al wisten, verder ben ik eigenlijk een gewone vrouw en hoop ik dat jullie me echt kunnen helpen !" zegt ze. "Amai, U kan goed vertellen " complimenteert Barremans haar en hij bekijkt haar begerig . "Inderdaad", zegt Ravache. "Wel meneer Ravache, Uw beurt dan maar !" zegt ze lachend. "Ach, zegt U maar Swa, dat is korter en veel persoonlijker!" "Okee Swa, ik heet Sofie en hoe heet jij met je voornaam Barremans ?" vraagt ze. "Barremans" antwoordt Barremans lachend. "Nee...euh...Fideel dus...ja Fideel..." zegt hij dan verontschuldigend. "Mooie namen beiden, leuk " zegt ze. Ravache begint te vertellen : "Ik ben geboren in Olen en ben samen met Fideel naar school geweest bij de Jezuïeten in Erps-Kwerps, ik ben nu 39 jaar oud en gelukkig gescheiden "zegt Ravache terwijl hij Sofie aankijkt en probeert te zeggen dat hij single is, "verder werk ik al lang met Fideel samen en verdienen we vooral de laatste maanden dankzij de advertentie in de Koopjeskrant, goed onze kost !
Mijn hobby is het kweken van bladluizen en ze te proberen kruisen met poedels ! " zegt Ravache trots. "En is dat al gelukt " vraagt Sofie. "Nee, maar ik blijf proberen " zegt Ravache. "Mooi, en hoe was Uw leven tot nu toe Fideel ?" vraagt ze en ze draait zich ietwat naar Fideel toe waardoor haar strakke bloese verder komt open te staan en hij een magnifiek panorama heeft op haar prachtige borsten.
Fideel ontwaakt uit zijn dagdromerij en kijkt Sofie verliefd aan 'wat een lekker ding toch' denkt hij, dan vermant hij zich en vertelt zijn levensverhaal ; "Wel ik ben geboren in Kaapstad, waar mijn moeder en vader werkten toen " "Bij artsen zonder grenzen ?" onderbreekt Sofie hem.
"Neen, neen, bij mijnwerkers meet grenzen, meer niet, wanneer ik twee jaar was zijn ze terug naar België gekomen omdat de mijnen leeg waren, we hebben jaren in een stacaravan gewoond in Oostwestmalle, mijn vader deed de vuilbakken en mijn moeder de straat, ik heb nog twee broers en drie zussen, een hond, een goudvis, enkele katten, allemaal dieren die uit het asiel kwamen. Op mijn twintigste trouwde ik met de dochter van een beenhouwer maar die kon niet verdragen dat ik ook met andere vrouwen naar bed ging en dikwijls op café ging, af en toe heb ik haar in mekaar geslagen en op een dag was ze weg. Vijf dagen erna zijn we gescheiden en sindsdien woon ik alleen niet ver van Ravache, we hebben elkaar leren kennen in een vogelpikclubje en het klikte meteen, we besloten samen een detectivezaak te gaan runnen en dat is het zowat Sofie !" zegt Barremans terwijl hij zogezegd per ongeluk zijn hand op haar bil legt. "Oh sorry, dat was de bedoeling niet, ik dacht dat het mijn bil was zie je ?!" verontschuldigt hij zich.
"Ach geeft niet Fideel, ik hou wel van wat contact !" zei ze. Ze had dit nog niet gezegd of tientallen handen dwaalden over haar lichaam, ze bepotelden haar van kop tot teen en Ravache en Barremans deden goed mee. "HALLOOO, HEEEELA, dat bedoel ik nu ook weer niet hoor " zegt ze een beetje kwaad. Als bij toverslag verdwijnen alle handen, Barremans kan het echter niet laten om als laatste nog even haar prachtige borsten te betasten. "Fideel toch, jij ondeugend mannetje "lacht ze. Fideel heeft alweer een ongewenste zaadlozing in zijn broek.
Hij zegt niks en bedekt zijn natte kruis met zijn handen en kijkt Sofie verliefd aan. "Zo jongens, ik ga even naar het twalet " zegt ze en ze staat recht en gaat door het smalle gangetje naar de lavatory. De meeste hoofden volgen haar wiebelende kont. "Da's nogal een vrouw hee Ravache ! En haar borsten heb jij die ook gevoeld, zo stevig ! Ik heb zulke borsten niet meer gevoeld sinds ik op mijn achttiende borstvoeding kreeg !" "Barremans, je zou beter je poten thuishouden, ze is inderdaad knap en bijzonder maar we zijn hier om te werken, de rest komt later okee ?!" "Okee" antwoordt Barremans. "Zeg Ravache" "Wat nu weer ?" "Kun je geloven dat ik weer in mijn broek ben klaargekomen !" Plotseling schieten een heleboel medepassagiers in een lach en sommigen wijzend lachend naar Fideel. Fideel wordt zo rood als een tomaat en laat zich wat dieper in zijn stoel zakken. "Zie je nu wel idioot, zesdubbelovergehaalde tandembel, hou je nu toch eens koest , pas op Sofie is daar terug !" zegt Ravache. Sofie zet zich weer tussen beiden en vraagt aan Fideel; "wat zijn die vlekken op je broek ?" "Oh, van de koffie die ik net gedronken heb" "Witte vlekken van koffie ???" "Euh...tja, het was erg slappe koffie zie je "zegt Fideel en hij neemt de telefoongids uit zijn handbagage en legt deze over zijn kruis, dan begint hij er in te bladeren. "Wat doe je nu Fideel ? "vraagt Sofie.
"Oh, om mijn geheugen op peil te houden leer ik alle namen en adressen en telefoonnummers uit de gids uit mijn hoofd !" "Amai, en aan welke letter zit je ?" "Aan de letter A van Alleman,maar ik ben er nog maar vier jaar mee bezig hee !"
Sofie fronst haar prachtige wenkbrauwen en kijkt Ravache aan, deze tikt met zijn wijsvinger tegen zijn hoofd en Sofie begrijpt meteen wat hij bedoelt. 'Die idiote zevendubbele idioot, die mag zijn kansen op Sofie wel vergeten nu' denkt Ravache maar net op dat moment slaat Sofie haar arm rond Fideel en met de andere hand tikt ze op zijn dij. "Mijn klein detectiefje, ik vind je toch wel lief hoor !" zegt ze. Barremans buigt zich naar voren en knipoogt naar Ravache. 'ja Ravache, nu kun je Sofie wel vergeten vrees ik'. Ravache is jaloers van woede en begint uit agressie als een bezetene in zijn neus te peuteren... Na een 24-uur durende vlucht en tussenlandingen in Moskou, Reykjavik,Boston,New York, Alaska en Diepenbeek landt het vliegtuig op de startbaan van Benidorm. "Zijn we er al" vraagt Barremans. "Nu al " roept een woedende Ravache.
"Ja, en ik had nog eens zo graag aan het raampje gezeten verdomme " zegt Barremans nog. Een half uurtje later verlaten ze de luchthaven. Een zwarte limousine komt op hen toe gereden.Ze grijpen beiden hun wapen want ze vertrouwen het niet.
"Hooo heren, steek jullie wapens weg, dit is mijn privé-chauffeur Eugene, de enige die ik hier kan vertrouwen !" zegt Sofie. Ze steken hun revolvers weg. De wagen stopt voor hen, Eugene stapt uit, laadt hun koffers in de koffer en opent de portieren voor hen.Barremans en Ravache hadden zo'n onthaal niet verwacht. Eugene kijkt Sofie aan en vraagt; " naar het hotel ?" Sofie knikt en de wagen vertrekt. Barremans fluistert tegen Ravache ; " dat is er ook weer zo ene, zie je die oorringen die hij aan heeft en die tatoeages op zijn voorarmen, zie je dat hartje met daarin de naam STAFKE ?" "Ja, ik heb het gezien Fideel, ik weet het !" antwoordt Ravache. Een kwartier later staan ze voor het hotel.
Ze gaan naar de balie en krijgen hun kamersleutels. Ze stappen met zijn allen de lift in en uiteindelijk staan ze voor hun kamers. "Ziezo, dit is mijn kamer, nummer 17 en jullie kamer is er recht over, kamer 13, ga jullie verfrissen, trek luchtige kledij aan en kom dan naar mijn kamer, okee " zegt Sofie en ze verdwijnt in haar kamer. Barremans en Ravache gaan hun kamer binnen. Ze kunnen hun ogen niet geloven; kamerbreed smyrnatapijt op de grond, twee dubbele bedden met echte kasjmier spreien, schilderijen aan de hagelwitte muren, sigaren en een barkast die gevuld is met champagne, zijden gordijnen , een up to date hifi-videoinstallatie, een home cinema en breedbeeldtelevisie...Beide mannen staan triplex of toch zoiets. Dan is er nog een enorm terras met prachtig uitzicht op de muur van het hotel ernaast ! "Amai mijn kl...., knap hee Ravache !" zegt Barremans. "Dat mag je wel zeggen !" antwoordt hij terwijl hij zich op één van de bedden laat vallen. "Zeg, ik ga alvast een douche in bad nemen en me omkleden !" zegt Barremans en hij haast zich naar de badkamer. Hij neemt zijn koffer mee en sluit de deur achter zich. Ravache gaat naar de barkast en schenkt zichzelf een halve liter champagne in. Een kwartiertje later komt Barremans uit de badkamer. "Godverdomme, doe jij me schrikken !" roept Ravache. Barremans is gekleed in een knalrode zwembroek, om zijn middel een opgeblazen groene zwemband, aan zijn voeten gele zwemvliezen en op zijn kop een zwarte duikersbril. In zijn handen een drieliter fles zonneolie en zijn lunchbox met bokes. "Zeg Fideel, wat ben jij in 's hemelsnaam van plan ? Jij achtdubbelovergehaald kikkerdrilkop, we komen hier om te werken hee sufferd !" zegt Ravache kwaad.
"Zeg Swa, we mogen toch wel een beetje genieten ook hee ?!" zegt Fideel terwijl hij trots zijn nieuwe T-shirt toont met daarop 'I LOVE GIRLS AND COCA COLA '. "Eerst het werk en dan plezier, okee !" zegt Ravache nog. "Okee droogstoppel, okee" zegt Barremans en teleurgesteld gaat hij terug de badkamer in. Een half uurtje later staan ze voor de deur van Sofie, gekleed in een lichtzwartbeige broek, een roodgrijsgeelachtig los hemd en een strooien hoed op hun kop. Ravache klopt op de deur. 'KLOP KLOP KLOP ' De deur zwaait open en daar staat Sofie in een prachtig gebloemde gestretchte jurk tot net onder haar achterwerk.
Barremans slikt even en ook Ravache heeft het moeilijk. "Kom binnen vrienden !" zegt ze. Ze gaan beiden binnen en zetten zich wat ongemakkelijk op de sofa terwijl ze Sofie begerig aankijken. "Wel heren, morgenvroeg om zes uur zet ik jullie af aan de fabriek, ik heb net alle nodige telefoontjes gedaan en ze verwachten jullie, dan gaan jullie naar de personeelsdienst en zeggen jullie dat jullie je komen aanbieden voor werk, geen angst, jullie worden zeker aangenomen, vraag maar naar de baas, Appelthans Emiel, hier een foto !" zegt Sofie en ze geeft de mannen een foto met een vrij lelijke man op met pukkels in zijn gezicht en een licht snorretje. "Die man is zo sluw als een wolf, zijn assistent is Jos Lelou, die zullen jullie regelmatig zien in de fabriek, hij waakt over alles samen met zijn helpers Komo en Gromilla, wanneer Lelou iets verkeerds ziet meldt hij dit aan Appelthans.
Ik zal jullie ook een plattegrond van de fabriek geven zodat jullie af en toe eens kunnen gaan snuffelen 's nachts en neem ook jullie wapens zeker mee hee, vertrouw niemand van de arbeiders, de meesten zijn weliswaar Spaans en de anderen zijn vriendjes van Appelthans, vwalla, nu weten jullie alles, kom we drinken er nog ene in de hoop dat jullie dingen vinden die ik kan gebruiken tegen hen !" ze loopt heupwiegend naar de bar en schenkt drie glazen vol champagne. "Op het succes heren !" en hun glazen vinden elkaar. "Op het succes Sofie ". Beide heren denken al aan hun wilde liefdesnachten met Sofie maar de plicht gaat voor natuurlijk. Wat later kuieren Barremans en Ravache over de zeedijk. Die avond vallen ze in een onrustige slaap, vooral Barremans...morgen begint het echte grote werk...
Hoofdstuk 3
Ravache en Barremans aan het werk
De volgende morgen staan beide collega's goedgezind op, de zon schijnt door de ramen en ze voelen zich kiplekker, alhoewel Barremans geen kip lust ! Een kwartiertje later, om juist te zijn vijftien minuten en 2 seconden later, staan ze beiden op de gang. "'t Is weeral morgen" zegt Ravache. "Neeje, 't is vandaag "antwoordt Barremans. "Ik bedoel deze morgen, achtdubbelovergehaalde trekzak !" "Och, wat zijn we weer goedgezind vanmorgen !"
"Hou je muil man, je weet dat ik last heb van ochtendhumeur !" "Ja en van middaghumeur,avondhumeur en soms nog van nachthumeur ook !" "Tja, ik werk niet graag en subiet moeten we naar die stomme fabriek" zegt Ravache nog. Dan gaat Sofie's kamer open. "Hoorde ik daar iets over een stomme schoenfabriek of zo ?!" "Euh niks, wij hebben niks gehoord hoor !" zegt Ravache gauw. Sofie wrijft zich in de ogen en knikt flauwtjes. "Jullie weten dat je eerst naar de personeelsdienst moeten hee, maar je moet niet naar Appelthans vragen want die heeft een vergadering naar het schijnt, vraag maar naar ene Maladie, het hoofd van het personeel ! Okee ? "
Beiden knikken en kijken Sofie nog eens lekker aan in haar babydolletje. "Maar vooral heren, jullie kennen mij niet hee !" "Okee!" "Okee Sofie, je hoort wel van ons !" zegt Ravache en hij wijst naar zijn gsm, dan stappen ze de lift in. Ze nemen een taxi en na een half uurtje zijn ze aan de fabriek, de fabriek heeft een enorme schouw en er is een wirwar van pijpen op het dak, vrachtwagens rijden af en aan, honderden mensen lopen door elkaar. Ze stappen beiden de enorme inkomdeur van de fabriek binnen, er boven staat "Arbeit macht frei", Barremans lijkt zich deze spreuk van ergens te herinneren maar hij weet niet meer van waar. "Waar heb ik dat nog gezien "vraagt hij zich af. "Waar heb ik dat nog gezien" vraagt ook Ravache zich af. "Kijk daar ,personalos servisos, de personeelsdienst" zegt Ravache en hij wijst naar het pijltje dat aan één van de muren hangt.
Ze lopen beiden een keilange gang in met links en rechts ontelbare deuren, op een bepaald moment staan ze voor de deur van de personeelsdienst. 'Mme Maladie, chefos personalos' "Hier moeten we zijn !" zegt Ravache. "Ik denk het ook " zegt Barremans. Dan klop Ravache op de deur. 'KLOP,KLOP,KLOP' Even volgt er een doodse stilte. Dan roept iemand 'binnos' en ze gaan het bureel binnen. Daar zien ze achter een potsierlijk buro een grijzende dikke dame zitten met een vierdubbele onderkin en enkele wratten in het gezicht. "Si, wat kan ik voor joellie doen?" vraagt ze en ze glimlacht haar bruingele tanden bloot. "Wijos zoekos werkos " zegt Ravache in zijn beste Spaans.
"Oh primo, ik hebos nog justos twee plaatsos vrijos in de fabrico" zegt ze en ze geeft hen beiden een sollicatieformulier. "Invullos en dan ikos senor Lelou roepos, okos ?" zegt ze weer. Onze vrienden vullen het formulier zo goed mogelijk in. "Zeg Ravache, hier staat geslacht ? Ik ben toch niet geslacht hee ! Wat een domme vraag !" zegt Barremans. "Daarmee bedoelen ze of je man of vrouw bent idioot !" verduidelijkt Ravache. "Weet je wel ; een piemel of een voorpoep !?" "Ach ja, dom van me!" zegt Barremans. Plots wordt er weer op de deur van het kantoor geklopt. 'Klop,klop'.
Een mager geniepig mannetje glipt als een aal de kamer binnen, knikt goedendag naar madame Maladie. "Dag mannen, ik ben Lelou, de opzichter en assistent van de big chief Appelthans, jullie komen hier werken als ik het goed begrijp, kom geef die formulieren maar hier !" zegt hij wat nors. "Inderdeed" zeggen ze beiden. "Wel ik zal jullie eerst in de fabriek rondleiden en dan zal ik jullie zeggen waar jullie kunnen beginnen, kom !" Lelou gooit hun sollicitatieformulieren op het bureau van madame Maladie en loopt het buro uit. Ze volgen hem. Lelou toont hen de volledige fabriek en ze zijn beiden onder de indruk.
Ze hadden niet verwacht dat het zo groot zou zijn. "Vwalla heren en hier zullen jullie werken " zegt Lelou " in deze hall komen alle bijna afgewerkte schoenen samen op deze automatische band en jullie gaan ze controleren en er de veters in doen waar nodig okee ! Zal dat gaan ?!" "Zeker meneer Filou " zegt Barremans. "'t Is wel LELOU !!!" roept Lelou tegen hem. Barremans knikt even. Dan toont Lelou nog even hoe het moet en neemt hij zijn walkie-talkie. "Allo Komo, komen jij en Gromilla naar de afwerkhall om even een oogje in het zeil te houden want er zijn twee nieuwe medewerkers de heren...euh..." "Ravache en Barremans" zegt Ravache snel. Lelou zegt hun namen in de walkie talkie. Even later komen twee aangeklede kleerkasten de hall binnen. Ravache en Barremans moeten schrikken van hun postuur. "Da zien er geen gemakkelijke uit hee Ravache" zegt Barremans angstig.
Komo en Gromilla zetten zich aan de kant op een stoel en houden hen aandachtig in het oog. Barremans voelt alweer kippenvel alhoewel hij niet eens kip lust ! Dan beginnen ze te werken. Barremans neemt een paar schoenen van de band, bekijkt ze aandachtig en vraagt dan aan Ravache : "Waar moeten die veters in ?" "Jij negendubbelovergehaalde vierkantswortel, zie je dan niet dat je twee sandalen vast hebt !" zegt Ravache woedend. "Hoe kan ik dat nu weten, dat staat er niet op hee !" Komo en Gromilla zitten te lachen. Barremans steekt woedend zijn middelvinger naar hen op, allez in zijn gedachten toch.
Na een uur werken heeft Barremans al blaren op zijn handen, het is immers de eerste keer dat hij in zijn leven echt moet werken. "Zeg meneer, kan één van jullie een pleistertje voor me halen aub" zegt hij tegen Komo terwijl hij hem de blaren toont. "Qé ?" zegt deze en wijst naar de EHBO-post. Barremans verlaat zijn plek en gaat naar de EHBO-post. Hij klopt op de deur en gaat er binnen. Een knap verpleegstertje type Penelope Cruz stapt op hem toe. "Si senor, watos U hebbos ? " vraagt ze, terwijl Barremans door haar witte schort haar onderbroekje en bh kan zien. Hij voelt alweer beweging in zijn broek. "Euh ja; ik blaaros op handos " zegt hij en hij toont haar zijn handen. De verpleegster spuwt er enkele keren op en doet er dan een verband rond, dan lacht ze vriendelijk naar hem en even later staat hij terug in de hall, wanneer hij terug naar zijn plek gaat ziet hij hoe hard de meeste arbeiders moeten werken, hij ziet in de verte, in een hoek, een bureel, gemaakt in de nok van het dak, een aantal meters boven de grond, aan het raam staat een man met een dikke sigaar in de mond, dan herkent hij hem; Appelthans, hij houdt alle arbeiders nauwlettend in het oog. Wat later vertelt Barremans wat hij zeg aan Ravache.
"Zeg Ravache, waar zijn die twee aangeklede apen ? " "Ze zijn koffie gaan drinken." "Zeg Swa, je weet nu dat het bureel van Appelthans aan de andere kant is hee." "Goed Barremans, goed gezien, straks als we gedaan hebben gaan we eventjes rondkijken !" "Prima" zegt Barremans en ze werken voort, de schoenen blijven maar komen en ze hebben het erg moeilijk om het werkritme bij te houden. Voor het eerst in hun leven zweten ze beiden van het werken, ze hadden niet gedacht dat ze dit nog ooit zouden meemaken. Plots gaat de fabriekssirene, de dag zit er op, het wordt een drukte van jewelste, iedereen wil zo snel mogelijk naar huis, iedereen haat zich naar de prikklokken, de meeste verlaten lachend en moppen tappend de fabriek, blij dat er weer een zware dag achter de rug is. Ravache en Barremans verstoppen zich achter een grote container. Ze sluipen stil dichter naar het kantoor in de hoek van de fabriek. "Kijk Barremans, dat is Appelthans !" fluistert Ravache. Barremans ziet hoe Appelthans zijn bureel sluit en zich ook naar de uitgang begeeft. "Dit is onze kans !" zegt Ravache. Even later sluipen ze beiden de trap naar het bureel op. "Zeg Barremans, heb jij een creditcard bij je, om de deur te openen ?" "Neen , maar ik heb wel mijn fancard van de scouts bij,daarmee zou het ook moeten gaan !" "Jij bent toch een tiendubbelovergehaald zak hee, ik zal mijn creditcard wel pakken !" Op dat moment horen ze voetstappen in de gang van de hall. Ze zien Lelou en zijn helpers rondlopen. "Kom maatjes, we gaan nog even naar boven kijken" zegt Lelou terwijl Komo en Gromilla hem volgen. Ravache en Barremans kunnen net op tijd de deur open en verstoppen zich onder het massieve bureelmeubel.
"Verdomme da's vreemd, Appelthans heeft zijn deur niet op slot gedaan "mompelt Lelou,hij kijkt even in het bureel rond en dan sluit hij de deur en doet ze op slot. "Verdomme, nu zitten we hier hee !" fluistert Barremans. Plots gaan in de fabriek alle lichten uit. "Lap, nu is de zekering nog gesprongen ook !" zegt Barremans. "Jij mafkees, dat is Lelou die alle lichten net heeft uitgedaan, snap jij nou echt niks man !" zegt Ravache kwaad. Het enige dat ze nog kunnen zien is het lichtje van de computer van Appelthans. "Miljaar Barremans, nu zitten we hier wel goed hee !" zaagt Ravache. "Vind je ? Ik zit niet echt goed hoor " grapt Barremans. Dan neemt Ravache zijn aansteker en kijkt het bureel rond en ziet hij dat het plafond een vals plafond is. "Zie Barremans, een vals plafond !" wijst Ravache naar boven. "Kunnen ze daarvoor gearresteerd worden?? " vraagt Barremans. "Neen, idioot, we kunnen ons daar verstoppen als we die tegels wegschuiven !" "Goed idee, hoe ben jij daar op gekomen ? " vraagt Barremans. "Zwijg elfdubbelovergehaalde ellendeling, laat ons eerst Sofie bellen !" zegt Ravache kwaad. Ravache pakt zijn mobieltje en belt Sofie's nummer. Een stilte volgt. "Allo, mevrouw Chateauwiet de la Foret, met wie spreek ik ?" "Sofie, Ravache hier luister we hebben een probleempje, we zitten opgesloten in het bureau van Appelthans en we kunnen nog enkel weg via het valse plafond, we gaan ons daar morgen heel de dag in verstoppen, kan jij ons voor morgen ziek melden ?"
"Ja, goed idee, ik bel wel "zegt ze " oh ja, overmorgen ben ik uitgenodigd door Appelthans om met hem te gaan dineren, dus hou jullie oortjes open en good luck en jongens...wees voorzichtig hoor !" zegt ze nog. Ravache steekt zijn gsm weer weg. "Zeg Barremans, we gaan hier eerst eens goed rondsnuffelen hee of heb je al slaap ?" "Neen , nog niet, maar ik vind het wel spijtig dat we hier vastzitten, nu zal ik Rad van Fortuin moeten missen !" "Jij lul, we zitten hier wel in Benidorm, hier kan men VTM niet pakken, snap jij dan echt niks !"
"Niet veel "antwoordt Barremans naar waarheid. En dan beginnen ze de laden te doorzoeken. "Hee Ravache, kijk hier eens een doosje met suiker, zou Appelthans suikerziekte of zo hebben ? " Ravache komt kijken, steekt zijn vinger in het poeder en proeft er van. "Suiker, suiker, jij elfdubbelovergehaalde kurkentrekker, dit is heroïne, shit ! "zegt Ravache. "Aha, da's toch al iets " zegt Barremans. Ravache zet het doosje terug op zijn plaats en sluit de lade. "Hee , hier, een revolver " zegt Ravache en hij haalt een wapen uit een andere lade. Barremans roept : " Jochei, jochei, een revolver !" "SSSSSSSSSSSTTTTTTTT, stil, wil je dat ze ons ontdekken ?" "Ja drugs en wapens, da's eigenlijk al genoeg om hem enkele jaartjes in den bak te steken !" zegt Ravache. Inmiddels is het elf uur geworden en besluiten ze in hun schuilplaats te kruipen. Ze stappen voorzichtig op het buro van Appelthans, Ravache duwt met zijn lange armen enkele plafondtegels opzij en trekt zich op het valse plafond, Barremans doet, na enkele keren gevallen te zijn, hetzelfde, dan schuift Ravache de tegels weer op zijn plaats, ze schuiven naar de kant, waar ze meer steun hebben en dommelen wat later in. Plots schiet Ravache wakker, de sirene van de fabriek loeit.
'LOEI,LOEI,LOEI' Hij wekt Barremans en ziet dat het al zeven uur is. Ze horen een deur opengaan. Ravache schuift een plafondplaat een beetje opzij, door een kiertje ziet hij dat Appelthans het buro binnenkomt, Lelou volgt hem "Zeg meneer Appelthans, U bent gisteren vergeten Uw deur op slot te doen !" zegt Lelou. "Neen, ik denk het niet, alhoewel...het zou altijd kunnen natuurlijk!" antwoordt Appelthans nors.
"Zeg a propos, je weet dat ik morgen met die trut, onze grote bazin, ga dineren, je weet toch dat we via de Stierstraat rijden en daar zouden jij en je mannen de aanslag moeten plegen, zoals we eerder afspraken, we zullen daar ongeveer rond twee uur voorbij komen, neem geluidsdempers mee en schiet haar een kogel door de kop, ik reken op jullie !" zegt Appelthans koel.
"Je kan op ons rekenen baas" slijmt Lelou. "Dan zijn we eindelijk van dat kreng verlost !" Lelou en zijn kompanen verlaten het bureel. Ravache en Barremans kunnen niet geloven wat ze te horen kregen. "De smeerlap" fluistert Ravache. "De watte?" vraagt Barremans. Ravache steekt geïrriteerd zijn middelvinger naar hem op. "Hoe bedoel je Ravache" fluistert Barremans nog. Ravache gebaart hem om stil te zijn. Ze horen Appelthans aan de telefoon. "Hallo José, morgenavond kunnen jullie in de fabriek de ton met heroïne leveren, ik betaal cash...de bazin zal ons niet meer storen ! Okee, morgenavond acht uur, poort drie !" Appelthans legt de hoorn neer en neemt wat later een slok van zijn whisky, dan gaat hij naar het raam en kijkt uit over de immense fabriek. "Morgen is alles van mij " roept hij en hij lacht als een hyena. Barremans krijgt koude rillingen op zijn rug. Traag kruipt de dag voorbij, om vijf uur loeit de sirene weer. 'LOEI,LOEI,LOEI' Alle mensen verlaten de fabriek en ook Appelthans verlaat wat later weer zijn bureel, sluit de deur en stapt de trap af.
"Kom op Barremans, we moeten Sofie gaan waarschuwen !" Voorzichtig laten ze zich zakken uit het plafond, en leggen de tegels weer op zijn plaats. "Godver Ravache, ik moet wel dringend naar het twalet hoor" "Dan zult ge toch nog efkes moeten wachten !" Doch wat later hoort Ravache plots water lopen, het is Barremans die zijn behoeft doet in één van de planten in het buro. "Jij twaalfdubbelovergehaalde balzak, heb jij dan geen respect voor de natuur ?" Even later openen ze de deur en sluipen ze de ijzeren trap af. Niemand schijnt nog in de fabriek te zijn en ze sluipen stilletjes naar één van de grote ramen. Ravache slaagt er in om één van die ramen open te schuiven.
Ze kruipen er stilletjes door.
Even later zijn ze onderweg naar Sofie.
In het hotel aangekomen kloppen ze op de deur van Sofie’s kamer. Klop klop klop.
De deur opent en daar staat Sofie in vol ornaat, een decolleté om U tegen te zeggen.
“U “ zegt Barremans, terwijl zijn ogen haar mooie borsten inspecterend goedkeuren. Ravache geeft hem een klop op zijn rug.
“Wat is er heren?” vraagt Sofie, terwijl zij de mannen binnen laat in haar kamer.
“Ge zult het niet geloven meiske maar die smeerlap van een Appelthans plant een aanslag op jou,ge gaat er aan !” lacht Barremans.
Ravache geeft hem nog een klop.
“Oe dat ?” vraagt Sofie angstig.
“Hij heeft mensen ingehuurd om je neer te schieten, morgen in de Stierstraat, als je met Appelthans gaat eten !” zegt Ravache.
Sofie grijpt met beide handen haar hoofd vast.
“Verdorie, de gore smeerlap, weet je wat, gelukkig heb ik enkele vrienden bij de politie hier, ik zorg wel dat ze ook in de Stierstraat zullen staan met een man of 100! Ik bel Manolito even !”
“Manolito?”
“Ja, mijn beste vriend en eigenlijk de man waarop ik stapelverliefd ben, en waarmee ik best zou willen trouwen !” zegt ze.
Ravache en Barremans slikken de krop in hun kelen weg. ‘Miljaarde, de vuile hoer, nu dit ook nog, daar gaan mijn wilde nachten met haar, godverdomme nog an toe zeg !’ denken ze.
“Euh leuk” zucht Barremans. Sofie neemt haar gsm , tikt een nummer in en houdt het ding tegen haar oor.
“Ola, Manolito, mon amoro, secundo el dos mares uno yo sou es el fabrico do Appelthans gangsteroso mi schieto dodo in do Stierstraat oem dos horas, es possibilo yo kunno daar zijno met een officiero of 100?”
Even valt er stilte, Barremans kan nog net opzijspringen.
“si,no problemo ? oh gracias mi amoro grandioso, dikke kusso, tot manana in dos Stierstraat!”
Met een grijns van hier tot ginder legt Sofie de gsm op de tafel.
“Vwalla mannen, morgen gaat het feest zijn voor den Appelthans!”
“Weet je wat, probeer Appelthans te overtuigen dat jullie naar hier zijn gekomen om mij te vermoorden en probeer mee te rijden naar het zogezegde etentje !”
“Komt in orde Sofie!”
Ravache en Barremans gaan naar hun kamer en overleggen wat ze gaan doen. De nacht is kort en de volgende morgen staan ze beiden voor het buro van Appelthans.
Ravache klopt op de deur. “Ge weet Barremans, ik voer het woord hee !”
“Kom binnen” roept Appelthans, hetgeen de mannen onmiddellijk doen. Appelthans zit achter zijn buro, een dikke sigaar in zijn vervormde bakkes.
“Ja heren ?”
“Euh…goedendag…ik ben Ravache en dit is mijn vriend Barremans, wij zijn huurdoders!”
“Aha huurdoders…!” zegt Appelthans en hij kijkt hen nors en doordringend aan. Barremans beeft als een espeblad in de wind.
“Wij zijn naar hier gekomen in opdracht van meneer Bordeau uit Antwerpen, hij haat Sofie , de eigenares van deze zaak en wil haar dood, nu hoorden wij dat U vandaag een etentje hebt met Sofie?”
“Een etentje ja, dat denkt ze toch!”
“Hoe bedoelt U ?”
“Ik was van plan haar in een hinderlaag te lokken, te stoppen in de Stierstraat en haar daar te laten afmaken door enkele ongure types, zodat de fabriek eindelijk echt van mij zou zijn !”
“Toeval dat jullie hier voor hetzelfde zijn, maar kan ik jullie wel vertrouwen?”
“Neen hoor” zegt Barremans.
“Verdomme toch, IK voer het woord Barremans! Natuurlijk, wij zijn goed getraind door de Engelse en Belgische inlichtingendienst en volgden opleidingen in afluisteren, bodyguarden, terroristische afslagen en arrestaties van oude vrouwtjes, tevens deden wij stage bij Interpol en de FBI, dus ik denk dat U ons misschien nog zal nodig hebben…”
“Okee, kom tegen half twee naar mijn auto, op de parking, een Citroen C3 Aircross, met rode kleur en vier banden, dan rijden jullie maar mee als ik Sofie oppik !”
Zogezegd , zogezegd.
Om halt twee stonden ze aan de wagen, even later verscheen Appelthans, opende de deuren en ze stapten beiden achteraan in.
“Spannend hee!” zei Barremans. Appelthans wierp hem een vernietigende blik toe die hij net kon ontwijken door zich te bukken.
“Zwijg gewoon Barremans, da’s beter vor iedereen!”
Even later reden ze naar het hotel om Sofie op te pikken.
Daar stond ze in vol ornaat, een wit doorkijkjurkje, haar blonde haren opgestoken en netjes geschminkt en gemaquileerd.
Ravache begon te kwijlen.
Sophie stapte vooraan in en knipoogde naar hen.
“AHA, mijn vriend Appelthans, wat leuk !” zei ze overdreven vriendelijk.
“Het genoegenis geheel aan mijn kant , beste Sofie, de mannen op de achterbank zijn vrienden van me die je graag wilden ontmoeten! De heren Jansens en Peeters, grootgrondbezitters in Spanje, De Alpen en de Noordpool.
Sofie draaide zich om en knipoogde naar hen alsof ze hen niet kende.
“Dag heren, aangenaam U te ontmoeten!”
Dan reed de auto weg. Richting Stierstraat.
Daar zat Manolito en zijn team al klaar. Ze zaten op daken. Achter auto’s. In rioolputjes. Ze waren verkleed als gewone burgers maar gewapend met machetes, vuurspuwers,bazooka’s,mitraillettes,FAL’s (fusil automatique leger, gemaakt in Belgie!!!),
De straat was bijna leeg, er stond enkel een ijscowagen van ‘El frisco’.
Ze tuurden naar de bocht waar Appelthans zou komen aan rijden.
Barremans en Ravache zaten gespannen op de achterbank. Appelthans reed de Calle de los Toro (Stierstraat) in. Het was één minuut voor twee. Om exact 2 uur reden ze net aan het ijskarretje voorbij. Dan ging alles bliksemsnel.
De achterdeuren van het ijscokarretje ging open en daar sprongen vier zwaarbewapende mannen uit met pistolen. Appelthans remde en stopte de auto. De mannen wilden schieten maar net op dat moment kwam Manolito vanachter een olijvenboom gesprongen.
“Ola, amigos, stoppos of muertos !” riep hij naar de gangsters.
Die draaiden zich om en wilden schieten. Manolito gaf een teken aan zijn team.
Een regen van kogels doorzeefde de vier gangsters, Manolito zag dat Appelthans weg wilde vluchten. Hij schoot hem neer. Sofie begon te gillen van angst.
Even later nam de Guardia Civil de zaken over. Manolito stond Sofie te kussen en dat bleef maar duren.
Ravache en Barremans keken hen kwijlend aan. Na drie kwartier stopten Sofie en Manolito met kussen.
“Heren mag ik U bedanken!” zei Sofie en knuffelde beiden.
Ze waren er niet goed van. Ook Manolito bedankte hen.
“Weet je, ik zou het zonder jullie niet overleefd hebben denk ik, waarvoor mijn oprechte dank!”
“Si senors, mi very appie yo save my Sofie, gracias foreveros !” zei hij en hij knuffelde beide mannen ook. Barremans en Ravache hadden dat niet zo graag en die zijn snor pikte een beetje !!
Enfin, eind goed al goed. Sofie had haar fabriek terug. De gangsters en Appelthans waren naar de eeuwige jachtvelden en Barremans en Ravache trokken huiswaarts, met een zeer vette cheque , hopend op nog meer klanten.
In het vliegtuig zei Barremans :” nog een chanche dat wij zo gespecialiseerd zijn in zulke zaken hee Ravache?!”
“Slaap wat jongen en stop met zagen!” reageerde zijn collega…
Enkele jaren geleden moest mijn vrouw het bedrijf waar ze werkte gaan vertegenwoordigen in Zuid-Afrika, bij een trouwfeest van de dochter van een grote klant van hen.
Mijn vrouw reisde dus gratis en ik kon ook mee, zodat we maar voor één persoon moesten betalen. Het was FAN-TAS-TISCH !
Maar ik maakte er, als pechvogel, natuurlijk wel het één en ander mee. Vooral het één dan. Neen, ik werd niet opgegeten door een malafide leeuw noch werd ik achterna gezeten door glimlachende hyena’s.
Ik kreeg geen ebola of andere ziekte noch een aanval van malaria of homofilie of is het hemofilie?
Het volgende gebeurde echter wel.
We waren dus met een tiental Westerlingen daar, allemaal bekenden van de bruid. De tweede avond was het vrijgezellenavond van de bruid en alle vrouwen moesten mee. Eén dame had echter haar 14-jarige zoon mee en mijn vrouw besliste dan maar (zoals vaak om niet te zeggen altijd) dat ik op dat gastje moest passen.
Ik was ongelooflijk blij met deze taak, helemaal niet dus!
Dus had mijn vrouw in het hotel een tafel geboekt voor twee. Ik, al niet danig sociaal georiënteerd en zeker niet als het jonge mannen betrof, zag er tegenop en dit manneke praatte zelf al niet veel en dan was het nog in het Angelsaksisch ook.
Met lood in de schoenen zat ik die avond aan tafel met dat kereltje. We praatten over giraffen en olifanten (hoe toepasselijk toch !). Gelukkige wilde dat kereltje om acht uur naar bed. Ik hield hem niet tegen, nadat ik hem gegoodnight had, vertrok hij; ik besloot dan ook maar naar de kamer te gaan.
Ik keek wat tv. Om twaalf uur kwam mijn vrouw ladderzat de kamer binnen gewandeld, of dronken of pissed, ze waggelde naar het toilet en viel daarna prompt in slaap op het bed.
Het vreemde was, dat het bad één meter van het bed stond aan de kant waar ze sliep, gelukkig was er een gordijn rond dat ik dicht deed omdat het dan toch een beetje op een muur geleek.
Ik viel, ondanks het luide gesnurk in slaap. Na een uurtje of twee was ik alweer wakker. Ik moest dringend plassen.
Dus ik in het donker, slaapdronken, voelend aan het gordijn rond het bad en zo bereikte ik in het pikdonker een deur, ik deed ze open en stond plots, in mijn onderbroek op de gang, de deur sloeg met een harde knal dicht.
Ik schrok en was klaarwakker dankzij de felle lichten in de gang. Gelukkig was er niemand. Ik klopte zachtjes op onze kamerdeur. Ik hoorde mijn andere helft snurken. Ik klopte wat harder op de deur maar niks hielp, ze sliep vast.
Plots ging de lift open en een zwarte man stapte er uit, toen hij me zag staan met mijn Seamanonderbroek aan ging hij gauw zijn kamer in, die net naast de onze was. Even later kwam hij terug buiten en gaf me een handdoek om me een beetje te bedekken. Ik dankte hem en hij verdween weer.
Ik liep de gang door, maar moest echt dringend plassen, ik nam ipv de lift de trap en daar stond een grote plant in de hoek, ik plaste daar dan maar in altijd beter dan tegen de muur dacht ik.
Daarna kwam ik beneden, met dat handdoekje om mijn vette billen. Ik was aan de receptie en wachtte om de hoek, ik keek eerst of er niet teveel volk was.
Neen dus, enkel een viertal receptionisten. Ik strompelde op blote voeten en met lendendoek naar de receptionisten toe. Net op het moment dat ik in het midden van de hall was ging de grote voordeur open en stapten er een dertigtal Japanse toeristen de hall binnen, toen ze me zagen begonnen ze luid te krijsen en namen ze hun fototoestellen en namen ze foto’s.
Ik zakte door de grond van schaamte.
Ik keek de dichtsbijzijnde receptionist aan, die nauwelijks zijn lach kon bedwingen en legde hem mijn situatie uit. Hij knikte en overhandigde me een kaart om onze kamerdeur te openen.
Als een pijl uit een boog stormde ik de trap op met het schaamrood over mijn hele lichaam. Even later lag ik in bed, mijn vrouw snurkte rustig verder, toen ik haar ‘s morgens mijn event vertelde geloofde ze me niet, toen ik haar de derde deurkaart toonde moest ze me wel geloven.
Gelukkig waren er ook leuke dingen zoals safari’s, drank, lekker eten en zo verder. Maar de pech sloeg weer toe...
Op een andere avond moet mijn vrouw naar één of andere show voor vrouwen. Ik zat weer alleen, gelukkig moest ik niet babysitten.
Na enkele biertjes aan de bar, ging ik naar mijn kamer. Na een uurtje kreeg ik honger, ik bestelde kip en frietjes en enkele blikjes bier via roomservice . Het was lekker.
Toen ik gedaan had besloot ik om de tray en het bord op een trolley te zetten die ik in de gang had zien staan.
Maar hola, ik was geen ezel die zichzelf twee keer aan dezelfde steen zou stoten, dus legde ik een schoen tussen de deur, ik verliet de kamer, alweer in onderbroek, maar de rem op de deur was zo krachtig dat de deur gewoon mijn schoen de gang in duwde en sloot.
Ik durfde echt niet meer naar de receptie gaan en bleef gewoon voor onze kamerdeur zitten. Mensen die voorbij kwamen schudden met hun hoofden en dachten waarschijnlijk dat ik een bedelaar of zo was...
Ik heb er jaren naar gezocht, naar dit gat. Op de Antwerpse markt, net achter het standbeeld van Brabo, de handenwerper, vond ik een gat van 1cm doorsnede. Niet groot genoeg dus. Ik zocht verder, op de markt van Eeklo niks, op de markt van Eupen rien, op de markt van Zwevezele, buiten een hondendrol, ook niks.
Zelfs de markten van Houthalen, Helchteren, Durbuy, Aalter, Brugge noch Brussel , buiten de rioolputjes , ook geen gaten gevonden. Ik was danig teleurgesteld in deze markten !
Verdorie zei ik tegen mezelf, mezelf zei niks terug.
Ik bleef verder zoeken naar ‘het gat in de markt’. U vraagt zich af waarom, wel ik was het beu om arm te zijn, om belastingen te betalen en om amper rond te komen, ik besliste het roer om te gooien en op zoek te gaan naar het gat in de markt, er moest toch iets zijn dat over het hoofd was gezien door uitvinders en bedenkers, er moest toch nog iets over zijn, waardoor een arme schlemiel als ik , ook stinkend rijk zou kunnen worden…
Na diverse nachten en dagen van zoeken besloot ik thuis iets te bedenken dat het gat in de markt zou kunnen zijn. Een elektrische kam ? Bestaat al! Een app die je stappen meet? Bestaat al !
Een automatische step? Bestaat al.Ook de automatische koffiemachine, de automatische toiletbrilreiniger , de afstandsbediening van je auto, de oven met grill, de boormachine met klopfunctie, de tuinsproeier met timer, de haarborstel met verwarming, de automatische eierkoker, de draadloze stofzuiger, de robotmaaier, de fotograferende gsm, de elektrische fiets, alles wat ik ook maar bedacht, het bestond verdorie al, wat nu ????!!!!!
Ik zat daar, aan mijn bureau, mijn hoofd te breken, iets wat ongelooflijk pijn doet, maar kon niks bedenken dat nog niet bestond. Ik besloot mijn vriend , meneer Google, te raadplegen. Ik zette me voor mijn computer die net gekuist was door mijn andere vriend, meneer Proper, U weet wel die reus met zijn idiote glimlach, en typte in ‘gat in de markt’.
Honderdduizenden hits.
Artikels over andere idioten die WEL het gat in de markt vonden, artikels met de titel ‘gat in de markt’ , het ene na het andere, over gelukszoekers die het gat wel vonden. Ik las de verhalen over de stadbakkerij, over de vrouwen die een nieuw bier brouwden, over een man die een digitale weegschaal uitvond, over een frituur die friet aan huis leverde, over een behaontwerpster die voorverwarmde beha’s uitvond, over een farmaceutisch bedrijf dat een zichzelfvernietigende tampon uitvond, over hondeneten waardoor je hond geen kaka meer doet zodat je dit niet meer moet opkuisen, over voedingswaren die zichzelf na een week ontbonden zodat de afvalberg kleiner werd, over de uitvinder van de gekruide kauwgom, over de volledig recycleerbare telefoon enzovoorts en verder.
Ik was verbouwereerd over het enorme aantal ideeen.
Maar ondertussen had ik het gat in de markt nog niet ontdekt. Ik besloot me erbij neer te leggen, dat gat kon me gestolen worden, het interesseerde me niet meer. Tot ik plots een schitterend idee kreeg. Waarom zou ik niet eens op zoek gaan naar mysterieuze personen. Zoals Maarten bijvoorbeeld.
Die van de uitdrukking ‘ hij gaf de pijn aan Maarten’. Wie was deze Maarten, waarom werd die pijp aan hem gegeven en niet aan Prosper of Eduard ? Of Joost ? Wie was hij, hoe leefde hij ? Hoe komt het dat hij alles scheen te weten, deze man van de slogan ‘Joost mag het weten’.
Als je constant al die verschrikkelijke verhalen hoort over al die genderidentiteiten, zoals er bvb zijn de man en vrouw, de trans vrouw, de trans man, genderqueer, non binair, agender,cisgender,bigender,genderfluide enz enz, dan weet je niet meer van welk hout pijlen te maken.
Daarom dacht ik dat het beter is na vijf en zestig jaar om uit de kast te komen.
Sinds ik geboren ben heb ik het gevoel alsof ik een hond was die geboren werd in een mannenlichaam. Ik weet nog bij de geboorte zelf, ik vloog uit mijn moeders ‘je weet wel’ en lag op de grond, de vroedvrouw nam me op bij mijn enkels en gaf me een klap op mijn achterste.
Volgens mijn moeder weende ik toen niet maar jankte ik, als een hond...
En het werd er niet beter op, mijn eerste fopspeen had ik al na enkele minuten al volledig opgegeten en ik had toen nog niet eens tanden.
Ik kreeg tanden toen ik drie maanden oud was, 64 stuks om eerlijk te zijn. De artsen in het ziekenhuis konden hun ogen niet geloven en de week erna werden er de helft van getrokken. Toen had ik dus al een grote muil.
Maar het gevoel dat ik eigenlijk een hond was in een mannenlichaam ging maar niet weg. In plaats van dat ik in de tuin met een bal speelde op driejarige leeftijd, plaste ik tegen de boom of liep rond met een stok in mijn muil.
Ik begon pas te spreken op mijn tiende, mijn ouders waren alle mogelijke dokters afgelopen met de vraag of dit normaal was. De meesten zegden uiteraard van niet maar er was geen medicijn voor...
Mijn eerste woord was niet mama of papa maar ‘waf’ en later ook ‘woef’.
Mijn ouders konden het niet geloven en verstopten me vaak als er bezoek was in de logeerkamer, dan beet ik het laken kapot of plaste ik tegen de zetel.
Naarmate ik ouder werd begon het ‘hondgevoel’ wat af te nemen. Ik werd op voetbal gestuurd toen ik twaalf was maar ipv de bal weg te schoppen beet ik hem kapot. Exit voetballerij uiteraard.
Daarna werd ik bij de chiro en scouts gedropt. Daar beet ik de koorden van de kampen kapot en jaagde ik in de bossen op konijnen en ander wild. Ik werd uit deze jeugdgroepen gehaald...
Het vreemde was dat ik al die tijd op handen en voeten liep maar iedereen accepteerde dat, mijn ouders kochten me zelfs een speciale rieten mand waarin ik dag en nacht kon slapen.
Op school leerde ik niks, ik werd gepest, geschopt en geslagen. Af en toe beet ik mijn pesters in de billen of plaste ik op hun boekentas. Ik werd uit de school gezet.
Toen mijn pubertiteitsjaren begonnen leek het beter te gaan, op mijn vijftiende liep ik voor het eerst rechtop. Enkele maanden later ontdekte ik de meisjes en werd ik verliefd op Carola.
De eerste keer toen ik haar zag snuffelde ik aan haar achterste, dan de voorzijde en toen aan haar gezicht. Ze kuste me op de wang en ik werd verliefd op haar. Gelukkig hield zij van dieren en dan vooral van honden en begreep ze mijn probleem.
We beleefden prachtige maanden, ze liet me uit in het bos, gooide takken weg die ik dan moest terugbrengen, gooide tennisballen en riep me om ze te gaan halen, kortom we hadden een geweldige tijd.
Doch op zekere dag kreeg Carola een hond van haar ouders en ik mocht vertrekken. Mijn ouders stuurden me in therapie bij de bekendste psychiater van het land, dokter Borkowiltz.
“En hoe voel je je nu ?” vroeg hij. Ik gromde en toonde hem mijn tanden. Hij schoof zijn stoel wat achteruit. “Gaat het beter ?”
Ik schudde met mijn kop. Ondertussen had ik mijn baard en bakkebaarden en snor laten groeien en zag ik er echt verwilderd uit. De dokter haalde een kopje koffie met koekje voor zichzelf. Toen hij even niet keek griste ik het koekje weg en at het met verpakking en al op.
“Ik weet niet wat ik nog moet zeggen dokter, ik voel me een hond gevangen in een mannenlichaam!” De dokter bekeek me. “Wat wil je dan ? “Een groot plein met struiken en enkele bomen waarin ik elke dag kan ravotten en spelen, een hond om gelukkig mee te worden, veel speeltjes, buffelbeentjes om te kauwen, een braaf baasje die van me houdt...” De dokter wreef zich in de ogen en keek rond. “Ik zal zien wat ik voor je kan doen, misschien weet de dierenbescherming raad...” Al grommend verliet ik zijn praktijk.
‘Zeveraar’ dacht ik nog. Gelukkig kon ik toen al goed spreken dus ging ik naar de frituur en vroeg ik een sateetje of acht aan de friturist. “Gebakken zeker ?” zei de man.
“Neen, ik zal ze thuis wel bakken...loog ik “, de man wikkelde de sateetjes in een papier en ik betaalde en haastte me naar het park. Daar verstopte ik me in een struik en vrat de sateetjes allemaal op. “Dat is toch lekker...” en ik jankte van plezier.
Dan ging ik weer naar huis. Ik woonde ondertussen op een klein studiootje, met terras, waar ik mijn behoeften deed, want ik had nooit geleerd om op een gewoon toilet te gaan.
De volgende dag liep ik wat te lopen en kwam ik voorbij een boerderij. Daar liepen zeker zestig dikke kippen rond. Ik rende er luid blaffend heen, en ik nam er drie bij hun nek. Ik at ze ter plaatse, met been en al.
Dan hoorde ik een sirene, het was niet de melkboer maar de politie, ze arresteerden me en ik werd in een cel gegooid, daar beet ik mijn celgenoot, dus werd ik alleen in een cel gestoken, ik jankte en blafte...
Uiteindelijk werd ik geinterneerd en geplaats in een speciale instelling. Ik had daar een prive tuintje waar ik putten groef en takken van de bomen afbrak, uiteindelijk kreeg ik een vriendje, een kleine Chihuahua, Rambo genaamd en samen maakten we veel plezier. Mijn ouders zag ik nooit meer...
Enkele jaren later verdween mijn hondengevoel en voelde ik me niet meer thuis in de instelling. Ik werd onderzocht en behandeld en genezen verklaard.
Maar het noodlot sloeg weder toe, want vijf jaar later, werd ik op een dag wakker en had ik behoefte aan gras, niet om op te wandelen maar om te eten, ik liep halsoverkop naar buiten en begon het gras in de voortuin te eten. “Beuh....beuh” stamelde ik af en toe.
Een buurman had het zien gebeuren en belde de politie. Die kwamen even later aan en namen me mee...
Dit verhaal is waar gebeurd, ik heb dat op een nacht gedroomd, nadat ik de avond er voor was gaan chillen met aspirine en appelsienenlimonade. Het is een triest maar tegelijkertijd ook een leuk verhaal. Het gaat over Leo God, een jongeman van 64, die leefde in een dorpje ergens in Vlaanderen, dat kon ik in mijn droom niet zijn omdat er nergens wegwijzers in voorkwamen. Deze jongeman, had een vreselijk probleem. Iets wat hem al jaren dwarszat. Neen , het was niet het klein pensioentje dat hij kreeg noch de verwijten van zijn vrouwtje Elferida. Het was ook niet hun blinde hond Adhemar,met één poot die voortdurend zijn behoeften op de krant van Leo deed en meestal had hij de krant dan nog niet eens gelezen, vaak zat Adhemar na zijn gevoeg, stiekem in de hoek te gromlachen. Dan werd Leo echt kwaad en gooide hij de afstandbediening naar de hond, die daarop reageerde met naar Elferida te pikkelen en in haar enkels beet. Soms liep het bloed over haar zwarte pantoffels op de mooie zwarte tegels van hun bescheiden appartementje. Het was ook niet de postbode die elke dag expres hun post in een verkeerde brievenbus om hen te treiteren. Ze waren namelijk niet erg geliefd in het dorp. Hetgeen Leo het meest verafschuwde was zijn vreselijke achternaam: GOD. Hij voelde zich daardoor zo belachelijk dat hij nog liever Janssens of Peeters of Klotemans had willen heten. Het begon al op school , op zijn eerste kleuterschool dag toen zijn mama hem inleverde in de school. Juffrouw Esmeralda bekeek het magere lelijke ventje en slikte, ze richtte zich tot Leo's mama. “Aha, dag mevrouw, is dat Uw mooi mannetje, wat een leuk ventje” zei ze liegend. De mama van Leo bekeek haar alsof ze gek was. “Ja, onze Leo” “Mooi, en de achternaam?” “God!” “Hoe?”VROEG juffrouw Esmeralda. “God of hoort U niet goed godverdomme?” Juffrouw Esmeralda kon amper haar lach inhouden, ze schaterde van het lachen binnenin. De mama van Leo liet hem staan en vertrok. Leo weende, de tranen rolden over zijn puisterige gezicht en zijn dikke bochelneus. “Ge moet niet huilen vriendje!” zei Esmeralda. En ze gaf hem een papieren zakdoekje. “Kom we gaan naar de klas om met de andere kindjes kennis te maken!” Leo volgde de juf en even later kwamen ze in een klasje met andere kindjes. Juffrouw Esmeralda opende de deur : “Vriendjes , “zei ze, “dit is jullie nieuwe vriend Leo GOD”. De meeste kindjes kregen ter plaatse een lachkramp en een breuk van het lachen. “Woehaaa....God......whaaaaaa” “Waar is sinte pieter ?” riep een ander kind. “En Jezus?” riep een ander kind. Juffrouw Esmeralda werd echt kwaad. “Pas op jongens of straks geen godsdienstles!” De kleuters lachten nog harder. Leo niet. Die huilde. Leo huilde elke dag. Op de kleuterschool,op de lagere school, in het middelbaar, op de unief en ook toen hij soldaat moest worden. Overal werd met zijn naam gelachen. Overal... Uiteindelijk werd hij dierenarts. De dieren lachten niet met zijn uiterlijk noch met zijn naam. Vele jaren was hij de beste dierenarts van het dorp. En dan op zijn vierenzestigste had hij genoeg geld bij elkaar gewerkt om dat te doen wat hij al jaren wou doen. Uitgerekend op1 april, net na 31 maart zelfs, stapte hij naar het gemeentehuis van de gemeente. Hij ging naar een loket waar een bediende zat. Moest daar een giraffe zitten zou dat vreemd zijn niet? De man achter het loket, met een klein Adolfsnorretje, een brilletje op zijn neus, en een grijns zei : “Dag meneer, waarmede kan ik U van dienst zijn?” “Ik weet niet of ik hier terecht kan maar ik wil mijn achternaam laten veranderen!” “Uw achternaam?” zei de klerk en hij lachte flauwtjes. “Ja!” “Oké, en mag ik weten wat Uw achternaam dan wel is meneer?” “God”. “God?”, zei de loketbeambte, terwijl hij even naar het papier voor hem keek. Zijn lach kon hij nauwelijks bedwingen. Hij nam snel een papier achter zich en zette zich recht aan zijn bureel. Leo wachtte braafjes. “God dus?” zei de man weer en vulde de naam op het papier in. Dan gooide hij snel zijn potlood neer en liep weg. “Dringend naar toilet meneer, sorry, even geduld!” en hij rende weg, naar het toilet, een beetje verder, daar hoorde hij de man bulderend lachen. Leo slikte. Even later kwam de man terug. “Oké, meneer God!” “En in welke naam wil U dat dan laten veranderen?” “Afgod!” zei Leo. De klerk gooide zijn potlood weer neer en rende als een bezetene naar het toilet. Leo hoorde hem alweer bulderlachen. Het hele gebouw leek te daveren. Ook de collega's van de klerk hadden inmiddels alles gevolgd en zaten te gniffelen, te glunderen, te brullen, te gieren, te ginnegappen,te proesten, te schaterlachen en sommigen durfden zelfs te glimlachen. Leo was bedroefd. De klerk was terug. Uitgelachen. “Waarom afgod meneer, dat is toch even erg?” “Neen meneer , ik vind van niet, ik wil daarmee zeggen dat ik God af ben, dat ik God niet ben, dat ik gewoon een mens ben zoals alle anderen! Dat ik dit discriminerend en belachelijk gedrag, niet langer wil nemen!” riep Leo kwaad. De klerk proestte het uit. En dan plots begon het buiten te regenen, te stormen, te donderen en bliksemen. De mensen gingen kijken naar buiten, door de ramen, de straten werden rivieren, wagens werden meegesleurd en het bleef regenen. De mensen kregen schrik. Verborgen zich onder hun bureau, vluchtten naar het toilet. Plotseling bewoog alles. Een aardschok. En nog één. En nog één. Leo stond erbij en keek er naar. Hij lachtte een beetje. De klerk was intussen onder zijn bureau gekropen. Het angstzweet op zijn voorhoofd. Dan plots vloog het kantoor in brand, zomaar ineens, zonder aanleiding. Mensen schreeuwden, riepen om hulp, ze lachten niet meer. Leo keek toe, de vlammen deden hem niks. Integendeel. Hij genoot van de intense hitte, hij voelde zich fantastisch, dan volgde er een luid gekrijs en veranderde Leo's lijf in een roodachtig torso, hij kreeg horens op zijn kop en gitzwarte vleugels verschenen op zijn rug, zijn handen werden klauwen. Hij rochelde en gilde luid. De mensen die het zagen vielen dood neer, van angst. Leo roffelde enkele malen met zijn hoeven op de grond en vloog dan weg door de gebroken ruiten. “Dat zal ze leren om mensen uit te lachen!Daar kan ik nu echt niet tegen hé” “Ja maar Duveltje, was dat nu echt nodig om daar zo p te reageren?” “Jezus, zeik niet of ben je de zondvloed al vergeten?!!!!!” En net toen werd ik wakker, badend in het zweet, zo bang als een wezel.....
Ik ben yves goudket, en gebruik soms ook wel de schuilnaam brid patt.
Ik ben een man en woon in essen en omstreken (belgie en omstreken) en mijn beroep is buschauffeur maar niet meer echt overtuigd...tis van moetes !!!!.
Ik ben geboren op 01/07/1957 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, keyboard spelen, figuurzagen, wandelen, voetbal,stephen king, kinderen en kleinkinderen.
Ik zou graag een bestseller schrijven en blijf proberen maar de juiste mensen kom ik maar ni tegen...misschien ook geen talent kan uiteraard ook !
