Toegenegen

Zij zijn zich aan het losmaken
van de omgeving waarin ze groot werden.
Zij zijn niemand anders dan voorheen,
voel maar: de vertrouwde hand, zoen op wang.
Alleen kunnen wij de wereld waarin ze
aankwamen niet vinden —
Oude en nieuwe boeken worden achter
elkaar in hun hoofden open en dicht geslagen.
Soms verhalen ze (hardop of fluisterend)
over iemand die je niet eerder kende.
Blijf luisteren, schuif dichterbij.
Laat ze niet alleen als ze ver dwalen
in andere taal die ze spreken.
Maak jezelf niet wijs dat er nog weinig
in hun leven toe doet, wandel genegen
hun naamloze dagen in en uit, totdat
een vlinder of engel de boeken sluit.

Henk van Zuiden

Ik merk dat veel mensen niet weten hoe ze met een dementerende om moeten gaan. "Ze zijn kinds" wordt er gezegd maar dit is niet zo. Natuurlijk lijkt het zo omdat de dementerende in het verleden gaat leven. De jeugdherinneren hebben ze het langst in hun geheugen! Je kunt een beginnende dementerende nog wat laten onthouden door het heel veel te vertellen maar wat heeft dit voor zin. Later vergeten ze het toch weer omdat dit geen jeugd herinneringen zijn. Hoe meer de dementie vordert, hoe meer men vergeet. Er gaat in hun hersenen steeds iets kapot. Daardoor verliezen ze de controle over denken, spraak, zindelijkheid ed. Alles wat ze vanaf baby hebben geleerd verleren ze weer, bij de een gaat dit heel hard, bij de ander heel langzaam.

Punten voor een goede relatie:
1. Confronteer een dementerende niet met het feit dat ze dingen vergeten. Als mijn moeder hierover klaagde zei ik weleens: "als ik alles moet onthouden krijg ik zo'n groot hoofd".  
2. Als iemand voor de zoveelste keer hetzelfde verteld doe dan net of je het voor de eerste keer hoort.
3. Laat de dementerende geen keuze maken want daartoe is hij/zij vaak niet in staat.
4. Stel een dementerende niet een vraag waarvan je al weet dat hij/zij het antwoord niet kan zeggen. Dit frustreert heel erg.
6. Is iemand steeds aan het herhalen of depressief, door breek dit dan door iets gezellig te gaan doen, ga wandelen of luister naar muziek. Muziek van "vroeger" vinden ze erg leuk. 
6. Mocht een dementerende niet meer kunnen praten, lopen ed. laat hem voelen dat je er bent.
Hoe erg iemand ook dementeert, zijn gevoel houdt hij/zij altijd. Een aai of een kus doet heel veel!
7. Verwacht niet dat de dementerende een gesprek met je aangaat, dit zal van jou moeten komen.
8. Probeer zoveel mogelijk met de dementerende mee te praten ook al gaat het nergens over. De dementerende "ziet" dit allemaal voor zich en verteld er dan over.
9.  Blijf altijd vriendelijk. Als je boos of hard tegen een dementerende praat raakt hij/zij vaak in de war omdat hij/zij dit niet begrijpt. 
10. Verlaat je de dementerende zeg dan niet "ik ga", maar onderbouw het. Ik zeg vaak: "ik ga naar huis want ik moet eten koken voor Gerard".  

Bovenstaande punten maakt het contact met een dementerende gemakkelijker en leuker. Het hoeft niet lang te duren, elk beetje aandacht wordt erg gewaardeerd.

Veel sukses!!!

Wie heet er Knevelbaard
en wil graag vermeld worden
in de stamboom van alle Knevelbaardjes??
Meld je dan aan via mijn Hyves site!
Ina Neeuwveld

Sinds 1980 houd ik een stamboom van de familie Neeuwveld bij. Ik zoek alle Neeuwveldjes en verzoek hen, als er een wijziging in hun gegevens zijn, dit aan mij door te geven zodat de stamboom up to date blijft. Trouw-, rouw-, geboorte-en overlijdensberichten zijn van harte welkom.
Laat van u horen!

Dit is een site waar inwoners van Deventer zich kunnen aanmelden. Je komt dan met een foto en je eigen verhaal op een pagina te staan. Zo leer je andere Deventenaren kennen. Lijkt je het ook wat, vul dan het formulier in dat op de site staat. http://www.stad7411.databel.com

Veel ouderen overkomt dit. Zo ook mijn moeder. Ik denk dat zij de ziekte kreeg toen mijn vader overleed. Dit gebeurde plotseling, een hartstilstand waar niemand bij was.

Het eerste wat opvalt is dat mama steeds hetzelfde vertelt of een vraag steeds herhaald. Als je haar daar op attent maakt, zegt ze dat ze niet meer weet aan wie ze het heeft verteld.
Dat kunnen wij begrijpen dus leggen wij het "probleem" naast ons neer. Dan raakt ze dingen kwijt, ach dat zal Ina wel hebben, zegt ze dan. "Ja hoor, ik heb mijn kast er vol van liggen" zeg ik tegen mijn broer en zus. We spreken af dat, als er rare dingen gebeuren, wij elkaar zullen bellen. Doe je dit niet dan heb je zo ruzie en dat kun je helemaal niet gebruiken! Alleen boodschappen doen is er niet meer bij, zelfs koken gaat niet meer. Angst en achterdocht spelen een grote rol. Met z'n allen proberen wij het voor mama zo leuk en veilig mogelijk te maken.
Toch kan ze niet meer in een "gewone" woonwijk wonen. Een verhuizing komt in zicht. Ze gaat naar een aanleunwoning. Hier is wat meer sociale controle omdat er allemaal bejaarden wonen. De overbuurvrouw kent het probleem want haar man is ook aan het dementeren. Zij is onze achterban en heeft ons altijd goed geholpen.

Helaas blijft mama achteruit gaan en moet er wat gebeuren. Eerst zorgen dat ze hulp krijgt bij het aankleden s'morgens en het naar bed doen s'avonds. De thuiszorg wordt ingeschakeld, zij komen elke dag en zorgen dat mama ontbijt krijgt. Daarna zit ze weer alleen in huis. Dan zorgen we dat ze een indicatie krijgt om in het verpleeghuis te kunnen wonen.
Omdat de plaatsing in het verpleeghuis nog even op zich laat wachten gaat ze elke morgen naar de dagopvang in Raalte. Daar heeft mama niet elke dag zin aan dus kwam ik elke morgen. De thuishulp was bezig met het aankleden en ik met het ontbijt. Als de bel gaat staat de chauffeur van de taxi voor de deur. Heeft mama een goede bui dan gaat ze mee, maar owee als ze dwars is! Dan moet je haar overtuigen toch mee te gaan omdat ze anders weer de hele dag alleen thuis is. Stel dat je valt, wat dan? Er is dan niemand bij je, je bent helemaal alleen. Dit was "de stok achter de deur" en ging mama toch mee. Dit is een van haar angstgevoelens!

Als ik haar op een kerstdag s'avonds alleen in een bijna donkere kamer zie zitten kan ik wel huilen. Zo gaat het niet langer dus schakel ik het verpleeghuis in voor een spoed opname. Hoera, er is een plaatsje op een afdeling! Dus geen opname op de spoedafdeling! We hadden mama vaak verteld dat ze naar het verpleeghuis ging. Dit vond ze niet leuk want haar poes Muesky mocht niet mee! Op 16 januari 2001 was het zo ver. De thuiszorg vertelde haar dat ze ging verhuizen! Toen mijn zus en ik tegen 12.00 uur bij haar kwamen zat mama te huilen in de stoel! Wat waren we boos op de thuiszorg! Zo'n bericht vertel je niet aan een dementerende om haar vervolgens alleen te laten! We brachten wij haar weg, althans zo voelde het. We werden fijn opgevangen, maar mama bleef verdrietig. Met tranen in onze stem en ogen lieten wij haar achter.

Mama woont nog altijd in het verpleeghuis. Het is een lief vrouwtje waar iedereen van geniet omdat zij geniet. Ze heeft een sterk hart want eind 2001 is ze erg ziek geweest maar ze heeft het overleefd! Als ze goed "te pas" is lacht ze veel en geniet van muziek en zingen. Als ze verdrietig is kan ze boos op alles reageren. "Gooi me maar in de sloot" zei ze eens tegen mij en dat doet pijn. Wetende dat je moeder dit leven niet wil maar je kunt er niets tegen doen. Haar vrolijke lach houdt ons op de been, wetende dat ze ondanks alles toch nog geniet! Ze is sterk vermagerd hetgeen de ziekte ook doet. Alles wat ze als kind heeft aangeleerd is ze kwijt. Ze kan niet meer lezen en schrijven. Praten gaat ook minder maar ze doet het nog wel, heel zachtjes.

Elke woensdagmiddag kom ik bij haar en wandel als ze wil de nodige rondjes. "Het lijkt wel of we de vierdaagse lopen", zei ik en dan lacht ze hardop! Als er een koor komt zingen zijn wij van de partij. We zingen of ons leven er van af hangt en hebben veel plezier. Zelfs de koorleden komen bij ons om te zeggen dat ze zo van ons genoten hebben! Leuk toch!

Bent u ook zo'n schaatsfanaat? Ik wel!
Ik heb mijn man leren kennen op de "oude IJsbaan" te Deventer. Wat een leuke tijd was dit toch.
Elke woensdagavond en het weekend ging ik daar naar toe. Maar owee als het regende! Dan mocht ik niet van mijn moeder. Je gaat toch niet in de regen schaatsen? zei ze dan. Ja, het ging mij niet om het schaatsen alleen, de jongens speelden een grote rol. Altijd lol, rollebollen in de sneeuw die langs de rand van de baan lag. Hard rijden of hand in hand met je vriendje.
Natuur ijs is het leukste, daar hielden zelfs mijn ouders van.
We schaatsten toen op het vroegere Holterbad bij Rivierenwijk. Bij strenge vorst was het ijs betrouwbaar ook al kon het nog wel eens goed kraken. De koek en zopie tent was dan altijd aanwezig met z'n chocolademelk.
Gelukkig houden onze kinderen ook van schaatsen dus gingen wij vrijdag het ijs op in Bathmen. Onze kleindochter Renske stond al ras op haar schaatsjes te glijen. Oma, wanneer gaan we nou schaatsen? vroeg ze. Kleinzoon Sem gaat zijn vader achter na, handen op de rug en schaatsen maar! Loreen vind het allemaal wel best, de slee is ook een leuke optie! 

Deze dag hebben wij onze relatie bevestigd.
De dag waarop wij als bruidspaar
een ander bruidspaar gingen
feliciteren met hun huwelijk.
Uniek of niet???

Dit is mijn allerliefste maatje
waar ik sinds 1969 een
fijne relatie mee heb.