Veel ouderen overkomt dit. Zo ook mijn moeder. Ik denk dat zij de ziekte kreeg toen mijn vader overleed. Dit gebeurde plotseling, een hartstilstand waar niemand bij was.

Het eerste wat opvalt is dat mama steeds hetzelfde vertelt of een vraag steeds herhaald. Als je haar daar op attent maakt, zegt ze dat ze niet meer weet aan wie ze het heeft verteld.
Dat kunnen wij begrijpen dus leggen wij het "probleem" naast ons neer. Dan raakt ze dingen kwijt, ach dat zal Ina wel hebben, zegt ze dan. "Ja hoor, ik heb mijn kast er vol van liggen" zeg ik tegen mijn broer en zus. We spreken af dat, als er rare dingen gebeuren, wij elkaar zullen bellen. Doe je dit niet dan heb je zo ruzie en dat kun je helemaal niet gebruiken! Alleen boodschappen doen is er niet meer bij, zelfs koken gaat niet meer. Angst en achterdocht spelen een grote rol. Met z'n allen proberen wij het voor mama zo leuk en veilig mogelijk te maken.
Toch kan ze niet meer in een "gewone" woonwijk wonen. Een verhuizing komt in zicht. Ze gaat naar een aanleunwoning. Hier is wat meer sociale controle omdat er allemaal bejaarden wonen. De overbuurvrouw kent het probleem want haar man is ook aan het dementeren. Zij is onze achterban en heeft ons altijd goed geholpen.

Helaas blijft mama achteruit gaan en moet er wat gebeuren. Eerst zorgen dat ze hulp krijgt bij het aankleden s'morgens en het naar bed doen s'avonds. De thuiszorg wordt ingeschakeld, zij komen elke dag en zorgen dat mama ontbijt krijgt. Daarna zit ze weer alleen in huis. Dan zorgen we dat ze een indicatie krijgt om in het verpleeghuis te kunnen wonen.
Omdat de plaatsing in het verpleeghuis nog even op zich laat wachten gaat ze elke morgen naar de dagopvang in Raalte. Daar heeft mama niet elke dag zin aan dus kwam ik elke morgen. De thuishulp was bezig met het aankleden en ik met het ontbijt. Als de bel gaat staat de chauffeur van de taxi voor de deur. Heeft mama een goede bui dan gaat ze mee, maar owee als ze dwars is! Dan moet je haar overtuigen toch mee te gaan omdat ze anders weer de hele dag alleen thuis is. Stel dat je valt, wat dan? Er is dan niemand bij je, je bent helemaal alleen. Dit was "de stok achter de deur" en ging mama toch mee. Dit is een van haar angstgevoelens!

Als ik haar op een kerstdag s'avonds alleen in een bijna donkere kamer zie zitten kan ik wel huilen. Zo gaat het niet langer dus schakel ik het verpleeghuis in voor een spoed opname. Hoera, er is een plaatsje op een afdeling! Dus geen opname op de spoedafdeling! We hadden mama vaak verteld dat ze naar het verpleeghuis ging. Dit vond ze niet leuk want haar poes Muesky mocht niet mee! Op 16 januari 2001 was het zo ver. De thuiszorg vertelde haar dat ze ging verhuizen! Toen mijn zus en ik tegen 12.00 uur bij haar kwamen zat mama te huilen in de stoel! Wat waren we boos op de thuiszorg! Zo'n bericht vertel je niet aan een dementerende om haar vervolgens alleen te laten! We brachten wij haar weg, althans zo voelde het. We werden fijn opgevangen, maar mama bleef verdrietig. Met tranen in onze stem en ogen lieten wij haar achter.

Mama woont nog altijd in het verpleeghuis. Het is een lief vrouwtje waar iedereen van geniet omdat zij geniet. Ze heeft een sterk hart want eind 2001 is ze erg ziek geweest maar ze heeft het overleefd! Als ze goed "te pas" is lacht ze veel en geniet van muziek en zingen. Als ze verdrietig is kan ze boos op alles reageren. "Gooi me maar in de sloot" zei ze eens tegen mij en dat doet pijn. Wetende dat je moeder dit leven niet wil maar je kunt er niets tegen doen. Haar vrolijke lach houdt ons op de been, wetende dat ze ondanks alles toch nog geniet! Ze is sterk vermagerd hetgeen de ziekte ook doet. Alles wat ze als kind heeft aangeleerd is ze kwijt. Ze kan niet meer lezen en schrijven. Praten gaat ook minder maar ze doet het nog wel, heel zachtjes.

Elke woensdagmiddag kom ik bij haar en wandel als ze wil de nodige rondjes. "Het lijkt wel of we de vierdaagse lopen", zei ik en dan lacht ze hardop! Als er een koor komt zingen zijn wij van de partij. We zingen of ons leven er van af hangt en hebben veel plezier. Zelfs de koorleden komen bij ons om te zeggen dat ze zo van ons genoten hebben! Leuk toch!