24- 27 mei 1995:  Bridgeport – San Francisco

            Vandaag verlaten we de lage droge woestijn, rijden noordwaarts en moeten daarom enkele bergen over.  De eerste adembenemende klim (Jacqueline durfde niet kijken)  was over de  Towne pass (1500 m) de  top van de Panamint Mountain Range.  Tijdens de afdaling – naar 300 m - kan je (passagier) genieten van een fabuleus weids panorama. De Sierra Nevada begeleidt ons nu in al zijn glorie.  Het is echter koud en er ligt sneeuw.  Het Yosemite national Park is nog gesloten.  We klimmen weer naar 2500 m over de besneeuwde Conway summit  naar Bridgeport, eindpunt van de dag.  

            Opnieuw een prachtige lange etappe van 533 km.  En we hoeven niet zo dicht bij de rand van de afgrond te rijden als gisteren.  Bij het vertrek ’s morgens ijs op de auto en ijskoud.  Nadien opnieuw zalig weer en een blij weerzien met de Sierra Nevada even grandioos op post als gisteren.  Na Reno in Nevada kruisen we de bergketen en rijden via Sacramento over het laatste stuk van de Interstate 80,  die in New-York vertrekt en het hele continent dwarst,  naar San Francisco. 

Op de grensovergang tussen Nevada en Californie worden we – als privé personen - door de California Border Patrol gecontroleerd op het bezit van appelsienen. Men doet dit om bepaalde plantenziekten buiten te houden.  De schade recentelijk toegebracht door de mediterrane fruitvlieg (Ceratitis capitata) aan de Californische citrus-teelt zou een 350 miljoen $ hebben gekost. Eén van de bestrijdingsmiddelen is het verspreiden van steriele fruitvliegen.

            Deze state border control brengt ons  tot de Plant Quarantine Act of 1912, de eerste legale actie van de VS die de inbreng van plantenziekten uit vreemde landen moet verhinderen.  We hebben er in Washington DC veel mee te maken gehad.  Niet alleen wij maar ook de collega’s uit andere Europese landen (Nederland, Italië, Denemarken)  Voor Vlaanderen was vooral de export van sierplanten  - met naakte wortels – bijzonder moeilijk (om het eufemistisch uit te drukken) en bijna honderd jaar later is er nog steeds geen overeenkomst.

Het is eerder   koud en er is  veel wind als we de verkenningstocht van San Francisco aanvangen.  We nemen de cable car en wandelen daarna naar Chinatown.  Met de Golden Gate bridge vormen de cable cars het uithangbord van de stad.  Toen men ze in 1947 door autobussen wou vervangen heeft een fel verzet van de inwoners dit belet. Op 4 lijnen rijden er nu nog 27 stuks aan 15 km/uur. Het verhaal van Chinatown is het verhaal van een oude, Amerikaanse emigrantenbuurt waar het oude land verder leeft in het nieuwe land.  Rond 1840 na de nederlaag in de eerste Opium Oorlog,  werd China geteisterd door hongersnood, boerenopstand en rebellie.  Wanneer de goudkoorts ook China aandeed migreerden veel Chinezen naar Gum San (Gouden Berg, de Chinese naam voor Amerika) Ze werden er meestal met gemengde gevoelens ontvangen.  Men vreesde vooral hun negatieve invloed op de lonen.  Discriminatie en repressie joegen de Chinezen weg van de goudmijnen naar de stad en naar een eigen buurt die als Chinatown bekend werd.  Chinezen zijn de enige etnische groep in de geschiedenis van de VS die men de toegang tot het land heeft ontzegd.  Maar  toch,  zovele  jaren  en  zovele  moeilijke  levensomstandigheden later is het huidige Chinatown,  tot spijt van wie het benijd, uitgegroeid tot een levendige trotse gemeenschap van Chinese Amerikanen.

Ons hotel ligt aan Pier 39.  Een turbulente plaats aan de boord van het water, een marktplaats met meer dan honderd  winkels, een dozijn restaurants met zicht op de baai, tientallen straatartiesten en vele andere attracties. In het midden van de baai ligt het eiland Alcatraz, een wereld op zichzelf.  De enige  constante  al die jaren voor eender welke bewoner, soldaat, wachter, gevangene, Indiaan, vogel of plant, was het alleen zijn.  Nu is het een toeristische attractie geworden.

Door ik weet niet welk instinct gedreven kwamen  we ook langs Washington square en in de nabijheid van de Peter and Paul Church waar juist een huwelijksmis was afgelopen en familie en genodigden in vol ornaat naar buiten kwamen.  Het was een Hollywood film waardig.  Het scenario dat werd opgevoerd was bijzonder mooi en grappig tezelfdertijd.  Nadat een ganse stoet van heren en dames in kleurrijke (Afrikaanse) toiletten uit de kerk was gekomen plaatste één van de drie heel jonge bruidsjonkers in morning-dress uitgedost een orgelpunt achter de hele bedoening.  Hij gleed parmantig langs de balustrade naar beneden (zoals wij het vroeger ook hebben gedaan, de vlugste manier om een trap af te dalen) de staarten van zijn jas als een vogel achter hem aan vliegend.