FRATSEN VAN GUSTJE (2)

Ne andere keer lees ik in een Franse Brusselsche gazet: ne jongman van ne gezette ouderdom zou gaarne in t huwelijk treden met een meisje van dezelfde ouderdom.
aanvraag kwam uit Dendermonde en d’ antwoorde moeste gestuurd worden naar de redactie.

Ik ondervond aan den tekst van wie er spraak was en maakte accoord met mijn vriend, die toen in Brussel woonde en die de rol speelde van het gevraagde meisje.

Over de liefde verklaringen wil ik niet verder uitbreide, want het is altijd langs de redactie der franse gazet gegaan, maar ik was er altijd den eerste op d’ hoogte van.

wat ik wil zeggen: t’ was den dag der fianceering en het was de eerste keer der kennismaking. t’ was in de café au jardin botanique bij Buellens,
mijn vriend had er voor gezorgd: het schoonste meisje van Brussel was de uitverkorene, hadden ze haar in het poppen barak gezet, z’ hadden er niet wille naar smijte en daar voor was onze Dendermondenaar naar Brussel gekomen

t’ wierd gesignaleerd, alles goed verloopen, komt met den trein van 7.30 af en we stonden in de statie aan de aankomst met ne bloemenruiker, duive, bloemetjes en eenige vrienden

ik heb voor nen heelen tijd mijn klieent verloren, maar is toch later terug gekomen.

FRATSEN VAN GUSTJE

ik had ne vriend, ne vioolkrabber, deel uitmakend van de Symphonie M.K. die hun herhalingen hielde bij G.D., lokaalhouder en woonende achter mij.

Die krabber kwam altijd bij mij vóór de repetitie een spelletje kaarten en kwam altijd te laat

ik verwittigde de bestuurder en de muziekanten: de volgende herhaling heeft C. van t’ leer en t’ duurde niet lang of het was zoo laat. Zijn viool wierd altijd in een hoek geplaatst, zoo rap als de bladeren wijen was ik er mée de kelder in, de viool uitgenomen en een beschummeld brood in gedaan en terug op zijn plaats gezet en aan t’ kaarten,

we hielde hem wat langer aan t’ lijntje dan gewoonte, tot wanneer ik zei: gaat ge niet repeteeren, t’ is al zoo laat

de viool onder den arm en weg. De kas open gedaan, het geen hij gewoonlijk dée wanneer hij op zijn plaats zat en t eerste wat hij zei: dat is het werk van die sm… Gust.

Het duurde geen 2 minuten of C. stond bij mij, ik was natuurlijk boven en t’ was: die sm... Gust, waar zit hij, me zoo een affront bakke

wat schilt er, man?

ziet eens en hij liet dat beschumeld brood zien

De vra zei: is dat wel hier gebeurd, dat zal mane Gust toch niet doen, terwijl zocht ze naar die viool en kwam er mee uit de kelder,

dat mijne man zulks zoo doen, kan ik niet geloove nog begrijpe

en met een franse colère trok C. naar de repetitie waar hij op de hoop toe wierd uitgelachen.

GUSTJE LUISTERT BEGRAFENISSEN OP

we konden het volk doen lache, meézingen zooals in ons strijdlied, en verdriet doen maken zooals bij de begrafenis van mijn chef Clairon, Charel Quinze ne stadswerkman, ne volksvriend en een van mijn best oppassers

 ik zeg: daar moet muziek bij zijn en t was er ook. Vier doodmarchen werden aangeleerd, t was onder t bestuur van Frans De Clercq, den afstand was nog al lang, van aan Leopoldlaan tot aan kerkhof, gans den doortocht zag men niets dan weenende personen, die treur marche uitgevoerd met het voltalig muziek, goed aangeleerd niet tegenstaande in de week, en Charel, gekend van iedereen, was een der schoonste en aandoenlijkste begrafenissen die ooit zijn te beurt gevallen aan een stads werkman van Dendermonde.
 Het verslag over deze gebeurtenis is verschenen in de Nieuwe Roskam 15-2-31 waaruit ik deze eenige regels knip. Op gans den doortocht van de stoet (want het was er een echte stoet) verdrong zich op de gaanpaden een dichte menigte en vele der aanschouwers zagen we nen traan wegpinke of weenen wanneer het lijk wordt voorbij gedragen. Vóórafgegaan van minstens 5 vaandels en fanions van vereenegingen waar de afgestorve een ieverig lid was, volgde de supportersmuziek te dier gelegenheid met eenige vriende muziekanten versterkt en voerde onophoudend en onder het bekwaam bestuur van den Heer Frans De Clercq de indruk wekkende treurmarchen uit. We wenschen hier den Heer August Mestag en heeren bestuursleden geluk met hun initiatif en den bestuurder en muziekanten voor de goede uitvoering.

Hier mag ik gerust bijvoegen dat gans de bewerking door mij is geschiedt en stipte aanleering door mijn vriend Frans.

De tweede begrafenis was deze van Jefke Boon te Gremberge, geen supporter, ne vriend, ne voetbal speler van K.A.V.D., toen was er al een K bij gebracht bij die club.
 T’ was ne moeielijke dag, nen eerste mei, dus nen dag der socialiste, en t muziek van Gustje had al lang forfait gegeve en toch besloot ik nog eens: muziek moet er bij Jefkes begrafenis zijn en Gust op de loop en t was er. Ik dierf de socialiste niet vragen, nog voor herhaling die was er geweest, noch voor die begrafenis.

mijn muziek was altijd buiten alle politiek geweest en ik had muziekanten genoeg en we repeteerde en den 1^ste Mei op weg naar Grembergen. We hadden 2 treur marche aangeleerd, dus ik had genoeg parties voor mijn leden en stond gereed te vertrekke, kwamen mijn muziekanten toe die ik niet had durven vragen, we komen nog eens voor u en ons Jefke, zoo wierd hij bij ons genoemd. (…)
er was zoo veel volk op het kerkhof gekomen dat mijn muziek geen doorgang meer vond en ik gaf d’ orders aan mijn goeie vriend Prudent De Corte: bij de nederdaling van de kist steek ik mijn wandelstok omhoog en speelt na de afscheidtsgroet het te velde, dit was mijn laatste en treurigst aandenken van d’ Harmonie Gustje Mestag.

DEN ‘AVD’ EN HET MUZIEK: EEN HAAR IN DE BOTER …

zie hier waarom ik mijn werk heb stop gezet. Op zekere vergadering bij A.V.D. was er voorgesteld: maar waarom kunnen de muziekanten ook hun ingang niet betalen.

Die domme beslissing wierd aangenomen door hun, maar niet bij ons en d’ eerste woorden volgde, er waren onder mijn muziekanten abonnés, we nemen ontslag en nooit zien z’ ons nog op t plein en er zijn er die tot heden nog niet geweest zijn en niet meer zullen komen.

Wat! ze krijge muziek voor niets, we moeten geld verteeren bij herhalingen en uitstappen, muziek koopen en ik die doublurs moest uitschrijve, want mijn muziekanten vermeerderde van week tot week en nooit nen centiem in rekening bracht, ja, we gaven in blok ons ontslag en t was gedaan met supporters muziek ‘vrienden van A.V.D.’

dat ze hun spelers een zekere som deden betalen, die wierden toch na de match betaald, goed. maar hetzelfde willen toepassen aan goed gewillige, die dan nog voor niets kwamen spelen, dit was verkeerd.

Eenige muziekanten van Grembergen die ter plaatse woonden, zegde: wij zulle muziek komen maken, ik weet wel niet of ze ooit hunnen ingang hebben betaald, maar wat ik zeker weet dat het niet lang heeft geduurd en dat ze soms op de plein kwamen met 3 of 4 man en niet konde spelen, hetgeen bij mij nooit is voor gevalle, het minste getal was van 17 tot 18 man (…)

OVER HET MUZIEK ‘VRIENDEN VAN DEN AVD’

Supporters muziek Vrienden van den A.V.D, later Harmonie Gustje Mestag.

Die tijden bestond er maar een supportersclub, lokaal bij mij, ik had rap eenige muziekanten bijeen getrommeld, natuurlijk zonder politiek doel, onze Voorzitter aangesproken, die me zegde: ik bezorg de eerste pas redoublès en Gust naar Brussel bij Verhoeven, waar ik een serie boekjes kocht waar Pas Redoublés in stonden, zoo wel als eenige dansen en dit zonder droit d auteur, nen dag uitgezocht voor d’ herhaling, want dit ging zoo gemakkelijk nog niet, vooral ik had muziekanten van de stad, Grembergen, Appels en St-Gilles, als bestuurder Marcel Kelbaert aangesproken (want ik was toen spelend lid) die zich die taak goed aantrok en de volgende Vrijdag waren we aan den trok.

Daar het licht en gemakkelijk muziek was en mijn eenige mannen die ik bezat, want dit muziek was gemaakt voor een klein orkest, waren we rap klaar om nen uitstap te doen en Ricus die de eerste en volgende herhalingen had altijd bijgewoond, stapte fier achter t’ muziek, zoowel als onze bestuurder en ik, en naar Grembergen footbalplein.

Al de supporters opgetrommeld, reklaam gemaakt in de stad: t’ muziek van Gustje Mestag luistert de match op en om 2 uur stond het muziek, supporters en stadsgenoten die talrijk waren opgekomen klaar om te vertrekken

T’ was ook de eerste maal dat er muziek rond het plein marcheerde, zoo als ik jaren lang heb gedaan.

dien tijd toen er in t’ spel zich een schoon faze voor deed, gelijk van welke partij, wierd er muziek gemaakt, spijtig dat zulks nu niet meer mag gebeuren, zoomin als het op de plein rond gaan al spelende, binds den half time en einde.

Wekelijks herhaling die altijd goed opgepast wierden en waar onze Ricus altijd tegenwoordig was, tot wanneer hij vertrok naar den Tenériff, dien we met eenige muziekanten weg en terug komen hebben geleidt.

Van 1922 tot 1946 hebben we hier te Grembergen alle matchen opgeluisterd alsook verscheidene op de wreemde, ook kreeg ik gestadig vragen: Gustje, mag ik ook bij uw muziek komen en telkens nen uitstap had ik nieuw elementen bij en vermeerde de muziek, Marcel had te veel werk gekregen en gaf zijn ontslag, we waren dus verplicht nen andere chef te nemen en Frans De Clercq nam die taak over.

het was dien tijd dat we dit prachtconcert op de Groote Markt hebben gegeven, waar iedereen van verwondert geweest was over die uitvoeringen en dat er zooveel volk was verscheene geweest.

Frans bezorgde ons die twee schoone marche, door hem gecomposeerd: Charles Quinze marche (dit was onze chef clairon) en de Jefkes en de Jeannekes. Nadien heb ik het bestuurschap overgenomen tot 1948.

GUSTJE WUIFT UIT…

Het gaat over de familie Van Assche, die heb ik alle reizen helpe mee maken, niet naar Congo zulle, maar tot aan de vertrekboot of aan het vertrek met Sabena Melsbroek, en de terugkomst.

Hetgeen me meest is bijgebleve, was de reis per boot in Antwerpen, familie en vrienden waren op gekomen voor het vertrek, ik zal ze maar eerst noemen, wel te verstaan de vriende, Pierke Dierickx en vrouw, Marguerite dochter van çuuke van de Mixter, de Fikke Loret en Gustje Mestag.

Van op den trein waren de boeke al veranderd en t was ik, die naar Congo vertrok en moest mijn vra achter laten in plaats van Den Dize, zóó t verdriet begon van toen af.

Ik had voor den Dize echte massieve havana cigaren méegebracht voor op den boot te rooke, hij kon moeielijk wachte en probeerde er eentje, spijtig dat het op den trein voor viel, want we zijn verplicht geweest de vensters vierkantig open te zette, de reuk van den dender had er niets Aan. Spijtig,  want t overige vloog door de openstaande venster t’ veld in, breng dan eens ne cadeau mée.

In Antwerpen tot aan de boot volle verdriet, ja, mijn vrou hing aan mijnen arm, t was weer voor drie jaar en d’agente dachten zelf dat het echt was, ge moet niet vragen wat verdriet we hadden en t heeft geduurd tot bij t vertrek van den boot waar we zijn op gephotografeerd en ik weet wel niet of ge die tranen kunt zien loopen op die photo, dat moet ik eens aan den Dizze vragen.

Bij t verlaten van de congoboot waar we na zekeren tijd moesten afstijge, zijn we de Wilford binnen gegaan die de boot volgde tot bij de Doel waar de boot de volle zee nam en waar we langs beide kanten ons afscheidsgroet toe zwijde en ons verdriet voorts afspoelde met een goed glasje gerstenbier, die wilford was in alle geval goed voorzien van drank en baf.

Van t laatste hebben we niet geprofiteerd, want we zijn gaan eten op de Groenplaats en nog nen heelen tijd rond gezwierd in Antwerpen en het verdriet was toch verdwenen

Ne volgende kier was het de terugkomst met sabena in Melsbroek, ik vertrok hier met Margueritje, de familie was ginder van daags te voor, t was schromelijk groote mist, er was juist van gans den dag een vlieger toegekomen en nog al uit England, hij kon niet landen en is moeten terug vertrekke

we zaten in de café van t plein en bleven zitten met het gedacht, t’ zal opklaren, t’ wierd al laat in den avond en er wierd aangekondigd: Congo reis is voor morgen om 10 uur beland in Frankrijk.

Ik zeg: Margueritje wat nu gedaan, we zitten hier nu toch ne ganse dag en niets gezien, willen we eens naar de Cinema gaan, ik houdt meer aan tonneel, maar was toch content méegegaan te hebben geweest.

Het was nen doorlopende cinema in de rue Neuf a.u.b., wat er op doek verscheen weten we niet, maar wel t’ spektakel vóor ons, t was Brussel in den donker en we waren al zeer tevreden dat het tijd was om naar Dendermonde te vertrekke.

(…) Ik sprak daar zoo even van t vertrek der Congoboot in Antwerpen en de vriende die de reis tot daar hebben meegemaakt en verdriet en plezier, eh wel, we hadden bij ons onze vriend Fikke Loret en die zegde zoowel ginder dan bij ons in Dendermonde: als ik kom te sterven, mag er geen verdriet gemaakt worde, maar wel plezier, een potje drinke en zelf dansen.

Eh wel, ik en kleinen Trip hebben zijn laatste wil voldaan en volbracht. We zijn regelrecht bij Prudent Philips aan den handwijzer gegaan, dus niet lang gewacht, ik denk zelf niet dat de kist al gedekt was en een potje gedronke in t beirputje, binne 10 centieme in d’ orgel en aan t dansen, t’ zelfde in den Appel, café recht over en voorts tot bij den Backer, ne geweze voerman van Gust Cambier brouwer, 10 centiemen in d’ orgel (5 centiemen zoo genoeg geweest hebben want er waren toonen die bleven haperen). Bij de slinke was het beter muziek, die had een tent en orgel waar hij de kermisse mée afdwijlde, dan in t waffelke, daar was het nog een symphonieke, genre Staaf De Ridder zaliger, en t laatste was recht over Van Gool, café Cadron 2 gezusters uit Aalst en dan naar de Groote Markt bij Gustje Mestag, daar namen we afscheid van malkaar, zeer tevrede omdat we de vriend zijn laatste wil hadden volbracht en de potjes zelf betaald hadden en ware zeker dat hij in vrede mocht rusten

Iets in die genre is me voorgekomen, t’ was op de baan Dendermonde Brussel

t’ was binds den oorlog 14.18. We waren hier in Dendermonde, pasport, ezel vier, ik wil zeggen etappe gebied 4, Brussel was gouvernement gebied, dus daar mochten we niet komen, doch ik kwam dikwijls gesmokkeld over, t was natuurlijk altijd te voet, ik was juist in Opwijck klaar voor den berg naar Assche af te zakke, daar stopt nen doodswagen, 2 lijkbidders stappen er uit en trekke de herberg binnen, op dien hoek was juist ne café, daarna 2 voituren, 8 mans en vrouwen stappen uit en ook binnen, ik was al ver den berg af, toen ik nog altijd het lijk voor de deur zag staan en niemand buite komen.
Zou dit ook een belofte of ne laatste wil van den overlevende geweest zijn, ik weet het niet, maar ik heb zulks toch bestatigt.

MET DE AUTOBUS OP REIS

Rondreis per autobus met d’agenten, hunne damen, commandant Lepage, Jean Van Wiel, Robert De Smet en Gustje Mestag

(…)  lachen van bij het vertrek op der groote Markt s’ morgens vroeg tot na middernacht op dezelfde plaats, met dit verschil aankomst bij Gustje Mestag waar de Damen van d’agenten zelf de bestellingen deden, de vrouw mocht gerust blijve slapen,  z’had niets te doen dan s’ morgens de ontvangst van dien nacht tellen.

Het spel begon maar eerst van in Oudenaerde en de t’ stadhuis bureelen nog gesloten, alleen de concierge die vernam het is t’ politiekorps van Dendermonde en ging aanstonds de secretaris verwittigen.

De mannen en hun damen namen hun ontbijt in ne café rechtover t’ stadhuis, er was een orgel en seffens aan t’ dansen, twee huize voorbij zat een oud manneke hout aan t’ kappen, ik nam zijn postje in en de kleinen Trip classeerde het gekapt hout tot wanneer de secretaris en concierge daar waren.

Al de kamers nagezien totzelf de trouwzaal, waar ik de rol vervulde van Burgemeester en ik nen agent met eene dame trouwde en van daar onze speelreis voorts zette en kwamen terecht op de kemelberg waar we boven op klauterde, per ezel, daar zijn de photos van die er kunnen over mée praten en dan naar de kusten.

Eerst een bad genomen natuurlijk vóór het eten. we hadden bij ons de gebroeders Van Wiel Jef en Jean, vervangende de Gebroeders Tecqmen als photograafs met dit verschil dat ze straver waren in zichten op en in t’ water. Er is maar een die mis lukt was, Jean zet hem in positie, Gust moet getrokke worde met de beenen omhoog en kop op de grond, het duurde te lang en Gust kwam wel 10 meters verder boven.
Ik zeg: Jean, neemt beter uw voor zorgen, als de baar voorbij is, laat ik me zakken, de voete boven en trekke, t’ was gelukt, die photos bestaan nog, dus de remplaçanten van Tecqmen waren op d’hoogte van hun stiel, niet tegenstaande zooveel jaren is alles nog goed zichtbaar op die photos.

Na t’ eten zijn we een desserke gaan nemen bij Lievin De Smet, den broer van Robert, beroemd  in het fabriek en van wafels. t’ is daar ook dat Double Patte en Patachonske zich grimeerde (naar beroemd Deens komisch duo Pat & Patachon, jp) en met Charles Van Gucht onder den arm de kusten afdweilde, gevolgd van d’agenten die wisten dat het hun confraters van Dendermonde waren.

eenige Gentenaarse zwanzers die gaarne onze photos zoude genomen hebben, mochten op voorwaarde een exemplaar op te sturen, mijn adres is wel opgenomen geweest, maar nooit iets van terecht gekomen

De rol van double patte en patachongske heeft geduurd tot we in Dendermonde toe kwamen met dees verschil de neus gans versnoeft en alf doof, gevolg van het turne in de zee.

Ja, ik vergeet nog te zegge onzen arrêt in Schoonaerde, nen agent had verwittigt: ge moet op blijven, we komen langs hier en stappen altijd zeker af, t was tamelijk laat en die mensen waren slapen, maar op den eersten klop licht aan, beneën aan het tappe en dansen (…) en we waren alleman weer aan den trok. Het was alsof het zweet met eemers wierdt uitgedeeld. Ik van mijne kant weet goed dat ik me moest verschoone alvorens in t’ bed te gaan en ben zeker den eenigste niet geweest

Ik was vergeten me te ont’sminke. mijn hoofdkusse was getatoeèerd en Nancy lag met Patachongske nevens haar en zoo was de reis der Dendermonse agenten afgeloopen.