GUSTJE, DE KARABIJNSCHUTTERxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hier een ander sport waar ik deel van maakte: t‘ was de carabijnschutters Club des Dix, eerst bij den Thure Coppens kerkstraat en later bij mijn schoonbroeder Camiel Moens Brusselsestraat waar we door een buis schoten in zijn slaapkamer om den afstand regelmatig te kunnen zijn.

Ik maakte deel uit dier maatschappij van voor 14, heb er verscheidene feestjes en schietingen bijgewoond tot na 18, einde van den oorlog, met t’ ongelukkig gevolg waar ik nimmer wil over spreken (de dood van Gustjes eerste vrouw, jp) en ben verhuisd naar Londen,

ik wierd buitenlands eerelid gemaakt. De koningschieting greep plaats natuurlijk met een brokske eten er bij. ik wierd uitgenoodigd, mogt mee eten, maar niet mee schieten, t’ mocht geen buitenlands eerelid zijn

Ik kwam toch af, de leden met hun Koning aan t hoofd stonden me af te wachte aan de statie (…)  Het gevolg van die koningschieting zullen we maar daar late, t’is al te lang geleden en ben terug naar Londen gevaren.

Onder de carabijners waren bezondere goeie schutters, onder andere garde civiekmannen zooals R. Vertongen, Jène Vertongen, Cesar Heessens, Jef Heessens, Felix Heyvaert, Louike Lentdecker, Gustje Mestag, den Thuur om maar deze te noemen,

stond de club opgeschreven voor schietinge zooals bij Boeykens Huyvelde nabij den ijzere weg, d’oude en nieuwe kroon Zele of aan den anker café dicht bij t’ strùe huiske, t’ mocht nog naar de vlammende keskes voor paling zijn, allen hadden schrik van ons.

De schieting van Appels wil ik nog eens vernoemen, ik was toen nog in Londen, t’ volgende had zich voor gedaan bij Petje Camiel zooals men mijn schoonbroeder noemde, t’ was Appels kermis, schieting bij Sacré op t zand en kreeg een uitnoodiging om te komen schieten. In Londen bestaan er huizen waar alle sporten gedaan worden en ik daarheen, er waren juist 2 Engelsmans naar blazoen schieten met carabijn, 2 vlak in de roos en 1 dichtbij

ik vroeg me dit blazoen en stuur het op naar Dendermonde: Ge moogt me verwachte, zoo ben ik me hier aan t’ entraineeren, kom met dien trein in Dendermonde en de mannen stonden aan den trein en vertrokke gezaamentlijk naar Appels met bezoek aan eenigte kapelletjes. T’ was den toer aan Club des dix en omdat ik buitenlands eerelid was, moest ik eerst beginnen.

Pardon Heeren, wij in Londen zijn niet gewoon te werken, dit wordt voor ons gedaan, wil zoo goed zijn mijn carabijn te laden, ik was op dien oogenblik niet in staat het zelf te doen. dit wierd seffens gedaan, ik had nog al last om te viseeren, eenige kalseien tegen mijn voeten en ik stond vast en t was roos ook,

Ja, de mannen hadden er moed op, we moeten onze voorman volgen en ze deden het ook. De tweede ronde begon, t was wederom aan Gust, maar ik weigerde, ik zeg: ik ben hier niet gekomen om de boeren hunne centen uit hunne zak te schieten, maar ik wist heel goed dat ik het blazoen niet meer zou geraakt hebben. ten tweede, Cesar Heessens was me in mijn ooren komen blazen, hier over in de danstent is een Engelse en ik daar heen, t was bij Verstraeten, waarlijk er was een engelse die mee gekomen was met haar twee kameraadjes, Marta Geerinck die ze in Londen had leere kennen en Lewiske Huau. T’ was juist nen halve, dus voor niet, t is de moment om te probeere, we draaide rond en bleven ronddraaien en dat er van schieten niets meer in huis, kwam moet ge niet vragen. Maar dat we na dien alle gezaamtlijk naar huis zijn gegaan, was zeker.

Bij ondernemingen zegt men nog al eens: den dien of de geen heeft den eerste steen gelegd en zoo was het met Cesar die de weg tot de liefde heeft getoond en t’ is later mijn vrouw geworde.