xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Wapenstilstand op 11 november is uitgegroeid tot een internationale vredes- en solidariteitsmanifestatie. En toch gaat er geen dag voorbij of ergens in de wereld is er wapengekletter. Niemand vraagt erachter en toch gebeurt het dat volken of naties de wapens tegen elkaar opnemen. Toen op 11 november 1918 een einde kwam aan de Eerste Wereldoorlog, was men ervan overtuigd dat de wapenstilstand eindelijk vrede in de wereld zou brengen. 22 jaar later stond de wereld weer in brand. Vier jaar heeft België geleden onder Duitse bezetting. Het heeft de Geallieerden bloed, zweet en tranen gekost, nadat ze op 6 juni 1944 op de stranden van Normandië geland waren en de Nazi-bezetter voor zich uitjoegen totdat ze in Berlijn tot overgave gedwongen werden.

Toen op 11 november 1918 de wapenstilstand werd uitgeroepen, klonk uit vele monden van de frontsoldaten: “Nooit meer oorlog!!!” Zou er sindsdien één dag geweest zijn dat er ergens op onze wereldbol niet werd gevochten? Ik denk van niet.
De wonden van de Eerste Wereldoorlog waren amper geheeld of Europa stond weer in brand in 1940. In Duitsland geloofden miljoenen burgers blindelings in wat de leiders van Nazi-Duitsland in de dertiger jaren verkondigden. De gevolgen van hun beleid waren verschrikkelijk.
De Tweede Wereldoorlog was de samensmelting van een aantal aanvankelijk afzonderlijke militaire conflicten die van 1939 tot 1945 op wereldschaal werden uitgevochten tussen twee allianties: de Asmogendheden Duitsland, Italië en Japan en de Geallieerden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vielen tussen de 50 en 70 miljoen doden. Ongeveer twee derde van alle slachtoffers waren burgers.

Na de bevrijding in 1945 hebben de politieke leiders het gelukkig anders aangepakt dan na de Eerste Wereldoorlog. Ze namen maatregelen om tegenstellingen tussen mensen en volkeren weg te nemen. De West-Europese landen vonden elkaar en gingen economisch en politiek met elkaar samenwerken, ook met Duitsland.

De vrede die we nu al meer dan zestig jaar kennen, is op zich uniek. Echte vrede is zeer broos. Er is niet veel nodig om een gewapend conflict uit te lokken. Dagelijks zien we op tv beelden van oorlogen en gewapende conflicten…

Meewerken aan vrede moeten we alle dagen doen. Vrede zal er pas zijn in de wereld, wanneer iedere groep of individu geen politieke, sociale, religieuze of economische tegenstellingen kent. Mocht er toch iets mislopen, dan is geweld NIET het middel om tot een oplossing te komen. In een democratie is een open dialoog het middel bij uitstek om geschillen bij te leggen.

Hoeveel mensen staan er nog bij stil dat duizenden en duizenden jonge mannen het leven lieten voor de vrijheid die we nu kennen? De neiging bestaat om nare dingen als beide wereldoorlogen uit ons geheugen te wissen. Dit mag niet gebeuren en daarom is het goed dat we hen herdenken.

Het belang van herdenkingen is meer dan nodig, om de nieuwe generaties erop te wijzen dat vrijheid en vrede niet zo vanzelfsprekend zijn. Vrede bewerkstelligen is immers in het verleden met zware offers betaald. Wij hebben de kans om ons in alle vrijheid te ontplooien en te ontwikkelen. Een kritische en open geest is immers het enige wapen om ons tegen een totalitaire dictatuur te beschermen.