Maaike Reynders rijmt er op los. Een mailtje van haar is altijd een aangename verrassing.

Hier één van haar laatste gedichtjes.

Inkeloogjes

zus…

Een inkeloogje pinkt een traantje,

kijkt me met lede ogen aan.

"Waarom" zo vraagt het, "moet ik altijd

opzij geschoven, aan de kant gaan staan?"

Ben ik een nietswaard nulletje?

Gunt men mij 't licht in d' ogen niet?

Een randgeval, stekenblind prulletje?

Geen kat die naar mij ommeziet.

of zo…

Een inkeloog kijkt uit zijn doppen

en houdt een oogje in het zeil.

Komt met picootjes op de proppen

en rond het kantwerk af in stijl.

Loepzuiver is zijn kennersblik,

zijn uitkijkpost strategisch in de rand.

Die schalkse knipoog staat heel chic,

is opzienbarend, eclatant.

Maaike Reynders