Alleen zij die onderweg zijn kunnen de hoop koesteren ooit aan te komen !
Het vertrek op 2 mei 2005 om 18u vanuit Gent St.Pieters.
Pyreneeën
Internet in Larrasoana
Ook een Belgische pelgrim heeft er zijn leven gelaten !!
Frans Koks
Monument in smeedijzer opgedragen aan de pelgrims
wijnvelden Bemerk de bodem waarin de wijnranken groeien!!
Onderweg
San Juan de Ortega
In steden wordt de camino aangeduid door schelpen die in het voetpad gemetseld zijn.
Het "interieur" van de refugio in Castrojeriz.
FROMISTA
SAHAGUN Jacobeo standbeeld aan de ingang van de refugio.
Ermita Virgen del Puente = Hermitage van Onze Lieve Vrouw van de brug.
Pelgrim zijn...
Pelgrim zijn is het brood breken met anderen en meer terug krijgen dan je gegeven hebt !
Pelgrim zijn... is je leven delen met een vriend en voelen dat de Andere met je mee stapt !
tekst : Luc Herbots
Eric uit Brugge
Op weg naar Astorga
Even pauzeren Bepaalde etappes zijn lang en er is niet veel gelegenheid om even te verpozen.
Pelgrim zijn ...
Pelgrim zijn is doorheen de schoonheid van de natuur iets van de kunstenaar vermoeden en geloven dat hij ook jou wil kneden en vormen, dat hij ook in jou zijn schoonheid wil leggen.
tekst : Luc Herbots ( Vlaams genootschap van Santiago )
Portaal van de kathedraal in Astorga
Museum in Astorga
Zwerven...
Zwerven in naam van zovelen, Lasten afwerpend in hun naam.
Bevrijd van wat ze zelf hadden gekozen, Om samen, zo licht, naar Santiago te gaan !
Pelgrimsmaaltijd in de bar van Foncebadon.
Pelgrim zijn...
Pelgrim zijn is de steen, die je meezeult, onderweg achterlaten, en nieuwe stenen vinden om met je leven iets moois te bouwen !
Pelgrim zijn is fluiten van vreugde omdat je, doorheen zoveel zweet en moeite, het DOEL in zicht krijgt !
tekst : Luc Herbots
Ponferrada
Wachten aan de refugio in Ponferrada
PEREJE
Steeds dichter bij mijn einddoel !
Van Sarria naar Gonzar
Kilometerpaal : Nog 100 km te gaan!!! Ook op de camino heeft de graffiti-rage toegeslagen.
Pelgrim zijn...
Pelgrim zijn is zwerven Door oeroude verhalen Van Parcival en de Graal Langs de stilte-gewijde ermita's En een barokke kathedraal...
pps St. van den Wouwer
Van Gonzar naar Melide
Aan bronnen geen gebrek!!! Omdat je veel vocht verliest is het belangrijk dat je veel water drinkt!! Gelukkig kom je regelmatig bronnen (fuente) tegen om de flessen bij te vullen. Wel oppassen want niet alle water is drinkbaar maar het staat er bij vermeldt.
Begraafplaats
Openlucht museum
Dit is waarschijnlijk de voorloper van de "Hórreo".
Mooie villa in prachtige tuin
PALAS de REI
Bewegwijzering voor de pelgrims per fiets
Eén van de laatste kilometerpalen, nog 30 km te gaan!!!
Onderweg naar ARCA o PINO
Vrienden van de weg zonder gezicht, Hoe heb je mijn hart doen kloppen, telkens weer... Met elke stap of pedaalslag kwam je dichterbij. Waar het echt toe deed, voor jou en mij, Was brood en wijn of water en de boom met zijn lommer wat later... Deel zijn van het beloofde land en rusten in de palm van Zijn hand.
Gedenksteen voor overleden pelgrim.
Laatste overnachting in Santiago.
Enkele sfeerbeelden uit Santiago de Compostela
De weg naar Santiago
Theo's Camino Mijn reis als pelgrim !
01-10-2007
Sint-Jacob de Meerdere
"Go Santiago" is het uithangbord van de werkgroep "Santiago de Compostela" die opgericht werd te Sint-Jacobskapelle (Diksmuide) in mei 2006. Deze feitelijke vereniging heeft het idee opgevat om in de dorpskern van Sint-Jacobskapelle een standbeeld op te richten. Het kunstwerk zal "Sint-Jacob de Meerdere" voorstellen en op deze locatie, de Europese noord-zuidas, de weg wijzen aan de eigentijdse Pelgrims naar Santiago in het Spaanse Galicië.
Met de realisatie van dit kunstwerk, krijgt Diksmuides kleinste deelgemeente ongetwijfeld internationale aantrekkingskracht! Het wordt uitkijken naar de onthulling op 25 juli 2007.
Verleden week kreeg ik een kaart van mijn Franse pelgrim kompaan PIERRE. De verrassing was groot want ik had niets meer van hem gehoord sedert de camino.
Na wat zoekwerk hebben we zijn bericht kunnen ontcijferen.
Van 15 tot 31 augustus hebben Pierre en Jeanine gewerkt in de refugio van Vézelay. Daar hebben ze een Belgische pelgrim ontmoet die op weg was naar Santiago de Compostela.
Pierre toonde de fotos die ik hem had gestuurd en raar maar waar de pelgrim herkende mij en vertelde dat hij aanwezig geweest was op mijn PPS voorstelling te Brugge in maart jl.
Vol enthousiasme en ontroering had hij mijn camino mee beleefd.
Zoals jullie zien laat de camino de ware pelgrim niet los en iedere reactie maakt de herinneringen weer levend !!
Het is inderdaad reeds meer dan 1 jaar geleden dat ik mijn camino gestapt heb. Regelmatig krijg ik nog reacties van mensen die ook naar Santiago zijn gestapt of van anderen die het van plan zijn.
Van mevr. Marie-Claire Boddengeen kreeg ik het volgende mailtje :
Mijn man en ik zelf hebben al met veel plezier en ook met een beetje weemoed naar de blog zitten kijken.
Ik stuur je in bijlage een foto van mijn man genomen tijdens de pelgrimtocht in 2003. Hij heeft zeven jaar tekenschool gevolgd en kan, volgens mij toch, heel goed tekenen. Hij schildert ook op doek met waterverf. Hij had voor deze pelgrimtocht thuis een boekje aangelegd waarin hij tekeningen gemaakt had over zijn pelgrimtocht. Dat boekje is uiteraard meegeweest en hij heeft in iedere dorpje waarin hij 's avonds logeerde een stempel laten inzetten alsmede zijn commentaar, deels in de Franse taal, deels in het Nederlands. Hij heeft deze tocht gemaakt met zijn schoonbroer. De foto's staan op de dag van vandaag, want hij heeft ze vandaag van zijn boekje en film gemaakt om naar je echtgenoot te versturen.
Te voet naar Santiago de Compostela!! Dat was een tocht waar ik van droomde..
Dank zij mijn loopbaanonderbreking ,begon het idee vorm te krijgen.In het najaar van 2004 ben ik gestart met de fysieke voorbereiding. Dagelijks een 10-tal km lopen en in het weekend voettochten van ongeveer 25 à 30 km.
Op 2 mei 2005 ben ik, om 18 uur, in Gent Sint-Pieters vertrokken uitgewuifd door mijn echtgenote, schoondochter en de tweeling.
De volgende morgen, 3 mei 2005, kwam ik toe in St Jean Pied de Port vanwaar ik mijn voettocht startte die mij op 27 mei, na 780 km, in Santiago zou brengen.
Hier volgt het verslag van de reis zoals ik ze beleefd heb. Het is geen culturele reis geworden want het was mijn intentie om te reizen zoals een pelgrim, sober, eenvoudig,één met de natuur, zonder overbodige luxe.
Neem zo weinig mogelijk mee en zorg voor lichtgewicht materiaal, dat leest men in alle verslagen van vroegere pelgrims.
Aanvankelijk zat ik redelijk goed, doch op het moment dat alles werd ingeladen liep het gewicht op tot 16 kg en toch was ik van oordeel dat ik niets teveel bij had.
Vele pelgrims sturen, na 1 of 2 dagen, spullen terug naar huis om het gewicht in hun rugzak te verminderen.
Voordat alles werd ingepakt, werd al het materiaal enkele dagen uitgestald.Op die manier kon er nog geselecteerd worden wat nodig of overbodig was.
De kartonnen koker werd meegenomen om naderhand het certificaat of de compostela in op te bergen, dit om kreuken te voorkomen.Ik heb naderhand op de trein gezien dat er certificaten gewoon in 4 werden gevouwen en zo de zak ingingen.Nu zit mijn compostela mooi in mijn fotoalbum.
De rode paraplu op mijn rugzak was een duidelijk herkenningsteken voor de andere pelgrims.Ik ging meestal trager en zij konden mij reeds van ver zien wanneer zij aan het inhalen waren. Het was ook een uitstekende beschutting tegen zon, regen en wind.
Wat is wandelen meer dan zich overgeven aan een eentonig ritme, aan herhaling, aan het oertraag voorbij trekken van landschappen ?
Misschien is het moeilijk te denken dat net uit deze saaiheid een grote helderheid kan oprijzen, gedwongen in nederigheid thuis te komen, dat de eenvoud doorbreekt als iets waarvoor men onophoudelijk danken wil !
Op 3 mei 2005, kwam ik om 10 uur aan in St Jean Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën.
Na wat zoeken kon ik meteen de eerste stempel laten zetten in de acceuil. Met de nodige uitleg ben ik om 10u40 vertrokken, door de Porte d Espagne, de Pyreneeën in !
Ik werd onmiddellijk geconfronteerd met de harde feiten. Het begon namelijk met een steile klim van 20 km, van 200m hoogte naar 1400 m.Het was prachtig weer, ideaal om fotos te maken en ik voelde mij goed.
Toch dacht ik soms, waar ben ik aan begonnen ?
Gaan de spieren dit wel uithouden ?
Vooral de rugzak van 16 kg liet zich voelen.
Maar de tocht verliep prima en rond 16 uur bereikte ik het hoogste punt.
Daar kwam ik ook de eerste bewegwijzering tegen : een Jacobsschelp waarop stond dat het nog 763 km naar Santiago was.
De laatste 3,6 km gingen steil naar beneden, langs een bosweg,hetgeen zeer belastend was voor de spieren die trilden als de snaren van een gitaar !!
Vermoeid maar gelukkig kwam ik om 18 uur aan in Roncevalles.
Zoals het een echte pelgrim past, heb ik telkens overnacht in een "Refugio". Iedere pelgrim kan in een refugio terecht zolang er plaats is en dit voor 1 overnachting !
Dat de weg naar Santiago internationaal is, getuigt wel deze welkomsaffiche. (klik op foto)
Refuge = Frans Refugio = Spaans Herberg = Nederlands
Pélerins = Frans Peregrinos = Spaans Pilgrims = Engels Pelgrims = Nederlands Pilger = Duits
Wat kun je in een refugio verwachten ?
Zeker geen luxe maar :
Grote slaapzaal, soms tot 120 bedden (Roncevalles) Diverse kamers met 14 tot 25 bedden per kamer (Logrono) Compartiment van 2 bedden (Azofra)
Meestal stapelbedden. Geen onderscheid tussen mannen en vrouwen behalve bij de nonnekes in Leon. Soms maar 1 douche of lavabo per 30 bedden. Over het algemeen goede matrassen + 1 deken en dikwijls een hoofdkussen.
Keuken, wasdraad, soms internet, wasmachine en droogautomaat.
Maaltijden konden dus zelf klaargemaakt worden maar als er verschillende pelgrims begonnen koken...sprong de zekering! Spanje, nietwaar !!
Geloofsbrief De geloofsbrief wordt uitgereikt door de Vlaamse Genootschap van Santiago de Compostela maar het boekje kan ook bekomen worden in bepaalde refugio's o.a. in Roncevalles, Burgos enz.
Iedere pelgrim draagt er veel zorg voor. Meestal zit het in een plastiek zakje om het te beschermen tegen de regen. In elke slaapplaats wordt het afgestempeld als bewijs dat de pelgrim er geweest is.
Men doet deze bedevaartstocht : TE VOET - PER FIETS - TE PAARD
Dit dokument zegt in 3 talen, dat men elke pelgrim moet helpen om een slaapplaats te vinden. Dit ter attentie van kloosters, abdijen en vertegenwoordigers van de overheid.
In naam van de Vlaamse Genootschap van Santiago de Compostela, verklaar ik hierbij dat het bovengenoemd lid van ons genootschap TE VOET / per fiets / per rijdier een pelgrimstocht onderneemt naar het graf van de Heilige Jacobus de Meerdere te Compostela in Galicië (Spanje) in de geest van de pelgrims van weleer.
Ik vraag dan ook alle ingezetenen van kloosters en abdijen, aan vertegenwoodigers van de overheid en speciaal aan de Compostelagenootschappen, dat ze de voornoemde pelgrim alle bijstand en hulp zouden verlenen om de tocht tot een goed einde te brengen.
Regelmatig kom je voorbij een gedenksteen van een pelgrim, die op weg naar Santiago zijn leven gelaten heeft. Het is dan de gewoonte dat iedere pelgrim er even halt houdt en er een herinnering achterlaat zoals bv. een lint, een steen, een stukje papier.
Elke provincie is verantwoordelijk voor de bewegwijzering van de camino.
Zoals je ziet staat de weg naar Santiago er, en in het Spaans en in het Baskisch, op vermeld.
Soms is het een geschilderde gele pijl op de achterkant van een verkeersbord maar meestal een Sint Jacobsschelp, symbolisch voorgesteld zoals op de foto links.
Het klooster van Roncevalles doet dienst als refugio en heeft een slaapzaal met 120 bedden ! Ik kreeg bed nr 90 en was een gelukkig man want menige pelgrim, die later toekwam, moest een ander onderkomen zoeken. Meestal was er een hotel in de buurt maar indien dit niet het geval was, moest men gewoon verder stappen tot een volgende refugio en dat waren lastige kilometers!
Na een pelgrimsmenu (uitleg volgt) en een douche, kroop ik gauw mijn bed in.
De tocht ging langs mooie bergpaden, soms steile afdalingen maar het was prachtig weer en de fysiek was goed !! Rond 13u30,na 27 km, kwam ik aan de refugio in Larrasoaña en er stonden al verschillende pelgrims te wachten. De rugzakken worden in volgorde van aankomst gezet, belangrijk als er weinig plaats is, en kort daarop konden we inschrijven.
Op 29 april 2004 overleed Frans Koks toen hij voor de vierde keer op weg was naar Santiago.
Op 2 april 2005 werd door zijn familie een gedenkteken opgericht.
" Take me home to the place I belong " zong Michel Koks, zichzelf begeleidend op de gitaar, aan het pas geplaatste kruis tussen Cizur Minor en Zariquiegui, de plaats waar Frans zo plots van de camino werd geplukt.
Frans liep voorop en toen viel hij... Hij was één met de camino en voor eeuwig bij Santiago !
Het is een mooie herdenkingsplaats. Een kruis, zijn pet en schoenen en de schelp naar boven gericht.
Het kruis heeft zijn zoon zelf gemaakt met materiaal afkomstig uit de werkplaats van Frans.
Iedere pelgrim kan hier op de bank, onder het boompje, even uitrusten om dan zijn tocht verder te zetten.
Internet In Larrasoana kon ik voor het eerst "internetten". Het was een computer met een teller en voor 1 euro kon ik 30 min. mailen. Aangezien het een "querty"klavier was, ging het langzaam en bovendien was mijn eerste mail té lang. Opeens was mijn tekst verdwenen !! Nog een euro bijgestoken en dan mijn mail in 3 keer verstuurd. Kwestie van weten !
5 mei 2005. 's Morgens weer vroeg vertrokken met de bedoeling te stappen tot Cizor Menor, een dorpje voorbij Pamplona. Maar aangezien het slechts 11 uur was toen ik daar aankwam, besloot ik om toch nog verder te gaan. De volgende refugio was 19 km verder. Het werd een zware tocht, beklimmingen en gevaarlijke afdalingen over losliggende keien. Het was een prachtige route !! Na 38 km, kwam ik om 16 uur aan in Puente la Reina (brug van de koningin). Na de douche, een wasje, een plasje en een pelgrimsmenu kon ik er weer tegen.
Soms moet je wat geluk hebben ! In Spanje begint het maar te dagen rond 6u45 en omdat ik altijd tussen 6u15 en 6u30 vertrok, was het altijd goed uitkijken om pijlen van de camino terug te vinden.
Alles verliep vlot maar ik had mij toch wat misrekend wat de afstand betrof. Toen ik om 18 uur in Los Arcos aankwam had ik 45 km in de benen! Eigenlijk was de afstand iets te groot want ik kreeg al visioenen van een volle refugio. Gelukkig kreeg ik het voorlaatste bed !!!
Om 19u30 was er een mis in het prachtig versierde kerkje van Los Arcos. Na de mis kreeg ik een pelgrimsgebed (in het Nederlands) en een stempel in mijn boekje.
7 mei 2005. Logrõno = Hoofdstad van RIOJA ( wijnstreek ) Het weer bleef goed en de tocht liep langs prachtige bergpaden. Het mooiste moment van de dag waren de ochtenden...de stilte, de opgaande zon, de volmaakte rust waarin ik mijn camino kon beleven.
Stilaan kwam ik in de wijnstreek! Om de dorstigen te laven waren er twee bronnen : één met water en één met WIJN. Elke pelgrim kon daar zijn fles vullen maar vermits het middag was en bloedheet, heb ik van dit aanbod niet geprofiteerd. Ik moest nog 18 km verder stappen.
Om 13u30 kwam ik, onder een schitterende zon, in de drukke stad Logroño. De refugio,100 bedden, ging maar open om 14 uur en na 1 uur aanschuiven had ik bed nr 39. Een uur later waren er nog slechts 5 bedden beschikbaar.Pelgrims die later kwamen moesten een andere slaapgelegenheid zoeken.
Schoenen Dat schoenen belangrijk zijn op zo'n tocht hoeft geen betoog !! Een harde zool en een goede grip waren noodzakelijk voor de tocht langs losliggende stenen en soms modderige afdalingen. De meeste pelgrims lieten hun schoenen buiten het slaapgedeelte staan om te verluchten en reukhinder te vermijden. Ik wilde zeker spelen en plaatste mijn schoenen onder mijn bed. De eerste dagen heb ik wel pelgrims gezien die met sandalen stapten maar dat was zeker uit den boze!!
8 mei 2005. Een eindje voor Azofra had ik de verkeerde weg genomen en ik kwam in een naburig dorp. Onmiddellijk merkte ik dat er geen bewegwijzering meer was en vroeg de weg aan twee Spanjaarden. Zo goed en zo kwaad als het ging, begreep ik toch waar ik naartoe moest. Na 31,5 km, langs vlak parcours, kwam ik in Azofra aan. Daar kreeg ik het voorlaatste bed, nr 39, en kort daarop kwam er nog een Fransman binnen die met de fiets op weg was. Pelgrims die later aankwamen werden doorgestuurd en soms mochten ze overnachten in de kerk, waar men een matras legde op de kille, stoffige ondergrond. In de refugio zelf was het grote luxe, nl een couchette met maar 2 bedden.
9 mei 2005. Na een tocht van 25 km, kwam ik in Redecilla del Camino. Het was pas 12u30 maar ik moest een beetje recupereren want ik had last in de schouders omdat de rugzak begon door te wegen. Ook de Achillespees begon wat te knagen.
Het was warm, de weg bergachtig, de fysiek was goed maar ik voelde mij wat eenzaam.
De refugio was verlaten en ik moest mezelf inschrijven en een stempel in mijn boekje zetten. Eén voordeel : het verblijf was gratis (donativo) en er was een mooie en gezellige binnenkoer.
Hier heb ik weer kunnen genieten van een pelgrimsmenu:
voorgerecht : macaroni hoofdgerecht : dunne plakken varkensvlees met frieten Wijn à volonté (voor de liefhebbers)
10 mei 2005. Om 6u 20 vertrokken voor een tocht van 35 km. Na de rust van gisteren waren alle problemen van de baan. De weg was heuvelachtig, later kwam er een zware beklimming en daarna 12 km door het bos. De natuur was prachtig!!! De laatste km kreeg ik een zware bui te verwerken maar mijn paraplu deed goed dienst en om 15u 45,kwam ik praktisch droog aan in San Juan de Ortega. Een piepklein dorp met een mooie naam van een kruisvaarder. De refugio was gratis maar zéér primitief !!! Eén van de antiekste verblijfplaatsen op mijn tocht.
Het landschap bestaat uit honderden hectaren landbouwgrond. Is hier misschien het lied ontstaan : Het Spaanse graan heeft de orkaan doorstaan ...?
Burgos De immense kathedraal, de op twee na grootste van Spanje, waarvan de bouw 400 jaar in beslag nam, is een donker, ijskoud, gotisch gebouw. Binnen bevindt zich de Gouden trap, de 38 kapellen maar vooral de centrale koepel met daaronder de graftombe van EL CID en zijn vrouw JIMENA.
EL CID Ridder Rodrigo Diaz de VIVAR (1043) beschikte over een eigen leger. Hij verdedigde de belangen van Ferdinand I, vocht met de Moren om daarna terug te keren naar de Christenen en voor hen Valencia in te nemen in 1094. Voor zijn heldenmoed kreeg hij de naam : EL CID (van het Arabische al sayyid = heer)
11 mei 2005. Om 6u30 vertrokken voor mijn tocht naarRabé de las Calzadas, weer 34 km dichter bij mijn doel. Het was zonnig weer met hier en daar een wolkje en 's avonds een klein buitje.
Tot Burgos was het een mooie wandeling.
Burgos Stad met zijn prachtige kathedraal en begraafplaats van "El Cid". Burgos is een grote stad met veel industrie in de voorsteden. Het duurde dan ook 3 uur eer ik er door was. Ik gaf er de voorkeur aan door te stappen omdat steden veel te druk zijn. Ik kon meer genieten van de stilte en de ruimte in de wijde natuur. In het eerste dorp dat ik tegen kwam, was er geen refugio, in het tweede dorp was het "completo" volzet. Derde keer, goede keer en inderdaad in het volgende dorpje was er een kleine maar mooie refugio (5 euro). Daar leerde ik François, een Fransman, kennen. François was zijn camino gestart in Lyon !!
François, een 68- jarige Fransman, was vertrokken in Lyon en op 11 mei 2005 kwam ik hem voor het eerst tegen.
Telkens als François in een refugio kwam, informeerde hij of de kerk open was. Indien dit niet het geval was, eiste hij de sleutel en nodigde de aanwezige pelgrims uit om mee te gaan naar de kerk. Daar zong hij dan met klare stem een lied in het Latijn en ik moet zeggen... het pakte mij. We voelden ons op zulke ogenblikken echt verbonden.
12 mei 2005. Om 6u30 was ik weer gereed om te vertrekken. Deze keer voor een tocht van 28 km naar Castrojeriz. Onderweg kom je dikwijls deze kleine "monumentjes" tegen. Pelgrims laten hun fantaisie werken en stapelen stenen en keien op elkaar. Soms maken ze ook pijlen van steen in de richting van Santiago.
Het werd een mooie wandeling langs kilometerlange graanvelden. Om 12u30 was ik op mijn bestemming, gelukkig maar want een uurtje later was er een zware regenbui.
12 mei 2005. Juist voor Castrojeriz kom je voorbij het klooster van San Anton. Hier waren, naast de poort, twee nissen voorzien. Eén voor water, één voor brood.
Pelgrims die geen plaats meer hadden in de refugio's moesten dan verder trekken maar konden het brood en water meenemen voor onderweg. Nu is dat gebruik uitgestorven.
VRIJDAG, 13 mei 2005. Zou het dan toch waar zijn ... vrijdag de dertiende ?????
Vertrokken om 6u30 voor een vlakke tocht van uiteindelijk 45 km. De weg was tamelijk saai (Meseta), het weer bewolkt en fris, de fysiek goed maar ik was toch moe toen ik aankwam in Carrion de los Condes.
Mijn Franse kompaan, François, had ik achtergelaten in Fromista want ik vond het té vroeg om al te stoppen. Daarenboven stapte ik liever alleen, op mijn eigen tempo.
Ik wilde eigenlijk een zestal km verder stappen maar het draaide volledig anders uit. Om 15u kreeg ik een zware bui te verwerken en de vermelde refugio bestond niet ! Dus verder naar Carrion de los Condes. Daar was de refugio "completo" en de moed zakte al in mijn schoenen. Een paar straten verder kwam ik twee meisjes tegen en die hebben mij de weg gewezen naar "de nonnekes" waar ik kon overnachten voor 4 euro. Een mooie, grote slaapzaal en goed sanitair. Het was ook de eerste refugio waar mannen en vrouwen gescheiden sliepen.
Vanuit de bar,waar ik de pelgrimmenu gegeten heb, had ik zicht op dit mooi oud kerkje. Ik wilde het bezoeken, heb er een paar keer rondgelopen maar ik heb de ingang NIET gevonden !!!
's Morgens op het gewone uur gestart en om 14u aangekomen in San Nicolas. Weer 30,5 km dichter bij mijn doel !!
De weg was saai, vol met keien en de zon liet op zich wachten. Er waaide een koude wind en het was allesbehalve gezellig. Toch zag ik het nog goed zitten alhoewel ik nog niet helemaal gerecupereerd was van de zware tocht de vorige dag. Onderweg zag ik een pracht van een ezel staan en ik heb nog even getwijfeld (sic) of ik mijn rugzak niet aan hem kon overlaten !
In San Nicolas vond ik een mooie refugio, vier bedden per kamer, internet. Hier weer een pelgrimmaaltijd genomen (8 euro), samen met Gerhard uit Wenen, een Nederlandse dame (wiens man in bed lag met diarree )en een Duitse dame op weg met de fiets. Het was weer een boeiende conversatie !
SINKSEN Op het gewone uur vertrokken maar het was koud. Later werd het bewolkt, nadien zonnig maar er waaide een strakke wind.
Het was mijn bedoeling om 30 km af te leggen maar het zijn uiteindelijk 38 km geworden. Vandaag had ik het gezelschap van Gerhard, de Oostenrijker.
Het was een lange, vlakke weg en alleen Sahagun was het bezichtigen waard. De meseta is het saaiste stuk van de camino !
Rond 15 uur kwamen we in Reliegos. Gauw wat eten gekocht in een winkeltje en samen met Gerhard en nog een Spanjaard, opgegeten in de refter.
Ik voelde echter dat ik de laatste dagen iets té veel gestapt had want mijn scheenbeen begon pijn te doen en mijn voeten waren verhit en vermoeid. Scheenbeen en voeten goed verzorgd en het bed in.
Foto : Nog een stuk Middeleeuws Spanje. De weg wordt speciaal langs hier omgeleid.
16 mei 2005 Léon Vertrokken in de regen om 6u30 voor een afstand van 23 km. Weer een vlakke eentonige weg, wel een goede fysiek maar ik voelde mij toch wat eenzaam. De refugio was slecht aangegeven en door andere pelgrims te volgen, heb ik hem gevonden. Om 12 uur ben ik aangekomen. Heel de weg met de paraplu stappen is ook niet zo aangenaam. Gezien het vroege uur kon ik in de refugio gebruik maken van de wasmachine en de droogkast. Ik had weer last van mijn linkerscheenbeen maar nadat ik het had ingewreven met spierzalf ging het weer wat beter. Rond 15 uur ben ik de stad ingetrokken. En maar regenen !!!
In het historisch stadscentrum van Léon bevindt zich de gotische kathedraal, werk van architect GAUDImet zijn 1800 m² aan prachtige glasramen, die een periode van de 13é tot de 20é eeuw overspannen. Een bezoek is zeker aan te bevelen!
17 mei 2005. Vertrek vanuit Léon om 6u40. Zoals je ziet is het 's morgens zeer rustig, zelfs in zo'n grote stad.
Het werd zonnig en de weg was vlak. Hoewel de moreel goed was, kreeg ik meer en meer pijn in mijn linker scheenbeen. Om het been te sparen heb ik een kortere weg genomen want het was té lastig !! Vandaag dus 23 km en om 11u45 kwam ik al in Villadangos del Páramo. Een mooie refugio, aparte bedden maar ook stapelbedden,3 hoog. Een pelgrimmenu genomen en om 18u30 naar bed om eens goed uit te rusten.
18 mei 2005. Astroga Op mijn gewone uur vertrokken voor de tocht naar Astorga, zo'n 26 km verder. Zonnig weer, blauwe lucht, mooie route ...wat kan een pelgrim meer wensen?
Aanvankelijk deed mijn scheenbeen nog pijn maar het beterde stapsgewijs. Voor het eerst had ik ook last van zweetvoeten !!! Op aanraden van een dermatoloog, heb ik er een papieren zakdoekje tussengestoken en inderdaad, het hielp.
Aan de lange brug, die in het midden een knik heeft, is een waar gebeurd verhaal verbonden.
De Castiliaanse ridder, Suero de Quiñones, had ter ere van een dame, de gelofte afgelegd om iedere donderdag een KETEN om zijn hals te dragen ! Om van deze onpraktische gelofte af te geraken, organiseerde hij bij de brug een groot toernooi. Samen met negen medestanders, streed hij twee weken vóór en twee weken na de naamdag van de apostel Jacobus, 25 juli, tegen alle ridders die hier langskwamen.
Het toernooi ontsloeg hem inderdaad van zijn gelofte en als dank schonk hij de keten aan de kathedraal van Santiago waar ze nog altijd het borstbeeld van Jacobus de Mindere siert !
Sinds 2000 wordt in Hospital de Órbigo de PASO HONROSO ( het toernooi) nagespeeld. Het is nu een grote toeristische attractie waaraan de meeste inwoners deelnemen, gehuld in middeleeuwse kledij.
18 mei 2005. Reeds om 13u15 kwam ik aan in Astorga. Het is een gezellig stadje met weer een prachtige kathedraal die echt een bezoek waard is! Hier heb ik ook een liturgisch museum bezocht : bidprentjes, kazuifels, heiligenbeelden, mijters, wijnbekers... Te veel om op te noemen en ik ben blij dat ik er tijd voor gemaakt heb.
Hier heb ik ook Eric, uit Brugge, terug gezien en bij een paar cerveza's hebben we wat bijgepraat. Waarover ? Dat kun je wel raden !!
Mijmeringen De zon schijnt, je wandelt meestal heel alleen maar toch ook niet want ... je schaduw stapt met je mee en ik begon dat beeld te ontleden.
Bij de punt van mijn paraplu dacht ik aan een gepunte Duitse helm. De schaduw aan de linkerzijde is van de klep van mijn pet want vermits ge steeds westwaarts stapt,zit de zon ook altijd aan de linkerkant en zo kreeg ik wat schaduw.
Bruinen doe je dus maar aan één kant of je zou een tijdje achteruit moeten stappen...
Alhoewel het nog donker was, vertrok ik om 6u15 vanuit Astorga naar Foncebadon zo'n 25 km verder. Ik had dan ongeveer 521 km afgelegd.
Het was zonnig, een prachtige natuur maar toch ook een zware tocht want het was klimmen van 800m naar 1400m.Mijn linkervoet speelde mij wat parten en het scheenbeen was gezwollen door het lastige klimwerk.
Hier kwam ik Wolfgang, een Oostenrijker van 67 jaar, weer tegen. We hadden reeds drie keer in de zelfde refugio geslapen. Hij stapte iets vlugger als ik en dan reserveerde hij mijn bed door er zijn slaapzak op te leggen.
De refugio in Foncebadon ging maar om 16u open, ik moest dus 4 uur wachten. De rugzakken worden in volgorde van aankomst op een rij geplaatst. Het is dus : Wie eerst komt, eerst maalt ! Ik had nummer 10. Er waren maar 25 slaapplaatsen en Erik, uit Brugge, kwam als 29é , dus te laat... completo ! Hij moest ergens anders onderdak zoeken en heeft in de bar overnacht. Anderen mochten in de kerk slapen maar daar was het echt donker, kil en vuil !!!
Foncebadon is een piepklein, vervallen bergdorp, zonder telefoon of internet. Hier is de tijd blijven stilstaan. Toch is men stilaan bezig met de heropbouw. Gevolg was dat het een hele stoffige bedoening was, ook de refugio.
Omdat ik toch moest wachten ben ik in de bar een pelgrimsmaaltijd gaan eten.
Vis met aardappelen en aubergines Grote karaf wijn Café con léche
Dit was vroeger een belangrijke pleisterplaats voor pelgrims. Hier vond je een herberg, een klooster en een kerk. Meer dan duizend jaar geleden werd hier een Spaans Concilie gehouden !
Tegenwoordig is dit stadje bijna verlaten en is praktisch geheel vervallen. Er is wel sprake geweest van heropbouw maar het zal een werk zijn van lange duur en er zit weing schot in de zaak. Het geheel biedt een troosteloze indruk. Enkele krakers kun je hier wel treffen.
Alleen de refugio en twee bars waren mooi ingericht.
De morgenstond...... en ik was weer op weg. Weer 26,5 km dichter bij mijn einddoel !
Het werd prachtig weer, blauwe lucht en volop zon en ik voelde mij prima ! het was een tocht om "U" tegen te zeggen maar met een sterke afdaling nl van 1500 m naar 550 m. Maar mooi, mooi, mooi !!!!
Reeds van in de verte kon ik het " CRUZ de FERRO " zien. Gelukkig ben ik er 's morgens gepasseerd want het is een ware toeristische attractie geworden en zo is de eigenlijke betekenis verloren gegaan !
Hier heb ik even halt gehouden en de stenen , die ik van thuis meegenomen had, heb ik aan de voet van het kruis gelegd. Cruz de Hierro
Kathedraal van losse keien... Ruwhouten stam van roestijzeren kruis... Mijn ziel hevig bewogen... Bij jou kom ik eindelijk thuis.
Cruz de Ferro Op een reusachtige hoop stenen staat een boomstan van ongeveer 5 m hoog, met daarop een ijzeren kruis.
Het CRUZ de FERRO !
Sinds lang vervlogen tijden gooien pelgrims hier een steen, die ze van thuis hebben meegebracht, neer als symbool van de last die ze met zich meedragen en waarvan ze zich kunnen bevrijden door hun pelgrimstocht naar Santiago de Compostela.
Cruz de Ferro Het hout van het kruis... In een wankele hoop stenen raakt het de aarde !
Na het "Cruz de Ferro " ging de prachtige tocht verder tot Ponferrada. Daar heb ik een tijdje naar de refugio moeten zoeken maar na enig speurwerk en gevraag kwam ik toch terecht. De refugio was gesloten tot 15 uur maar dat was geen probleem. Gauw mijn dagelijks verslagje geschreven en dan een bezoek gebracht aan de toch wel zeer mooie stad.
De volgende morgen was ik weer vroeg uit de veren want om 6u15 heb ik een foto genomen van een kilometerpaal met daarop, voor het eerst, de resterende afstand naar Santiago. Nog 202,5 km !!! Ik had dus al 577,5 km gestapt !!!
21 mei 2005. Vroeg begonnen....Dus om 6u30 de rugzak gepakt en weg.
Eerst een lange, rechte weg en daarna ging de tocht tussen bergen naar Pereje, zo'n 33 km verder. Het was bewolkt, maar bleef droog. De fysiek was terug in orde en het moreel goed. IK ZAG HET ZITTEN !
Om 13 uur zat mijn dagtrip er op.
Pereje is een bergdorpje met maar een paar huizen en 1 bar. Daar heb ik gegeten samen met François,nog een paar Fransen, Duitsers en 1 Spanjaard. Het was een getater van jewelste !!
Het was een zeer mooie refugio met prima sanitair en voor de verandering eens geen stapelbedden maar lage, houten bedjes. Alles voor de prijs van 6 euro.
François, uit Lyon, heeft bij de hospitalera sterk aangedrongen om de kerk te openen. Een zware discussie, zij in het Spaans, hij in het Frans. Uiteindelijk kwamen ze akkoord en samen met enkele pelgrims zijn we naar het oude kerkje geweest. Zoals voorheen zong François een lied in het Latijn en wij hebben het Onze Vader opgezegd, ieder in zijn eigen taal. Een emotioneel moment !!
Zeer recent kreeg ik van François foto's toegestuurd met een brief waarin hij beschrijft dat hij nog dikwijls terugdenkt aan die momenten van saamhorigheid.
Vanaf hier heb ik Wolfgang, Gerhard en Eric niet meer gezien.
22 mei 2005. Het is een automatisme geworden. Om 6 uur wakker, een kattenwasje en op stap !
Dit gedeelte van de camino wordt de CAMINO DURO genoemd, de zware weg !
Voordat je in Galicië komt wachten er nog twee zware beklimmingen. Bovendien doorkruisen enkele drukke autobanen het tracé van de camino. De meeste pelgrims nemen hier een omweg om al die drukte te vermijden.
Het weer was ook niet te best en mijn paraplu heeft dienst gedaan. Gelukkig regende het niet tijdens de beklimming , het was al modderig en glibberig genoeg !!
Foto : Dit standbeeld (1350 m), van een pelgrim, is de perfecte weergave van het weer op dat moment !! Het deed mij denken aan het lied van Boudewijn de Groot nl. Hoe sterk is de eenzame... pelgrim in dit geval.
Bemerk wel de rode paraplu, het kenmerk van de Belgische pelgrim !
Vandaag was ik even de weg kwijt en daardoor heb ik, spijtig genoeg, O Cebreiro gemist.
O Cebreiro is al eeuwen lang een belangrijke bedevaartsplaats op de weg naar Santiago. Zolang de Camino bestaat, hebben vele pelgrims hier overnacht.
Door het gure weer,(regen, sneeuw en mist tot in mei ) was er behoefte aan de nodige voorzieningen om de uitgeputte pelgrims op te vangen. Het "hospitium" naast de kerk dateert reeds van in de vroege Middeleeuwen.
Ik ben dan terecht gekomen in Hospital de Condesa. Het was nog redelijk vroeg maar omdat het weer zo slecht was, ben ik niet verder gestapt. Velen zullen de zelfde mening gehad hebben want toen François rond 13 u arriveerde was er geen plaats meer.
Foto : De weg liep langs bergdorpen die voornamelijk uit kleine, armoedige boerderijen bestonden. Vuil, modder en uitwerpselen !!! Dit was het modderigste deel van de Camino. Gezien de rotsachtige bodem is hier weinig landbouw en dat er geen weelde is, kon je zien aan de vervallen, rommelige en slordige boerenhoven.
Ik verlaat het bergland vanGalicië want de weg naar Sarria is een etappe over groene heuvels, door glooiende landschappen. Bovenop de pas Alto de Riocabo krijg je een prachtig uitzicht.
Het is schitterend weer. Een paar nijdige beklimmingen en sterke afdalingen in het begin, maar de moreel is goed evenals de fysiek. Mijn benen worden wel moe van de dagelijkse inspanningen maar ik probeer toch een 30-tal km per dag te stappen.
In SARRIA aangekomen om 14u15 na een tocht van 30,5 km. Hier heb ik voor een private refugio gekozen (8 euro) omdat de municipal een armtierige bedoening was. Deze refugio is zeer luxueus, 8 personen per kamer en na het nuttigen van een pelgrimsmaaltijd à 7,5 euro, even verpozen op het zonnig terras om mijn dagelijks verslagje te schrijven.
De groene route Wie aan Spanje denkt, ziet niet meteen groene landschappen, sappige weiden en vruchtbare akkers voor zich ! Toch zijn die er wel in Galicië, het laatste gedeelte van de St-Jacobsroute, van Triacastela naar Sarria.
De belangrijkste bron van inkomsten is de veeteelt. De gronden en weiden worden rijkelijk bemest waardoor het er soms behoorlijk stinkt !
Mei is een perfecte maand om de camino te lopen. De dagen zijn lang, de temperatuur aangenaam en de natuur is fris en jong.
Foto : In de verte 3 pelgrims :
1 uit Nieuw-Zeeland 1 uit Australië 1 uit Denemarken
Weer vroeg uit de veren voor mijn tocht naar PORTOMARIN.
Het werd een mooie tocht over heuvels, langs kleine dorpjes. Dikwijls moest ik een waterweg oversteken hetzij op doorwaadbare plaatsen of over stapstenen. Regelmatig was er toch een "kuitenbijter" bij en de zon schitterde aan de hemel. Warm !!
De boerderijen en dorpen waren wel properder en de weg was niet zo modderig meer.
De boerenhoven werden bewaakt door honden die vrij rond liepen.Hierover doen de wildste verhalen de ronde. Ikzelf heb er geen last van gehad. Het zijn meestal schepers, ze liggen in de zon te genieten en kijken naar de voorbijtrekkende pelgrims.
Eénmaal was er toch één van de drie die omzichtig om me heen liep en begon te grommen. Ik stapte gewoon verder en hij droop af.
Een beetje geschiedenis Toen, in 1962, de stuwdam in de Miño klaar was en het water in de rivier Belesar afgedamd werd, verdween PORTOMARIN. Het oude stadje aan de brug over de rivier verdween in de golven. Ook andere dorpen, boerderijen, bossen enz. zonken weg in het water! Toch heeft men Portomarin gedeeltelijk behouden al staat het nu op een andere plaats. Met de grootste zorg heeft men de belangrijkste gebouwen van het stadje eerst steen voor steen afgebroken en zeer nauwkeurig weer opgebouwd.
De brug was het belangrijkste bouwwerk en dateert al van de 12é eeuw. Het was namelijk de verbinding tussen de beide oevers en de pelgrims konden zo gemakkelijk de rivier oversteken. Tegenwoordig is Portomarin een tamelijk rustig stadje . In de zomer is er watertoerisme aan het stuwmeer maar gans het jaar door passeren er pelgrims.
Vanaf Portomarin is bosbouw belangrijk. Hier zijn voornamelijk eucalyptusbomen aangeplant. Die geven een pittige geur af. De afgevallen bladeren zijn evenwel giftig voor insekten en doden ook alle beplanting rondom de bomen. Er leeft niks, geen varens, geen bloemen, geen vogels of muizen!!! Alleen in de bergen, en dan nog op enkele stukjes kalkhoudende grond is er wat natuurlijke vegetatie gebleven.
Gonzar Het was dus mijn bedoeling om in Portomarin te stoppen maar het was nog té vroeg. Daarom heb ik er nog een kleine 8 km bijgedaan. Dat was dan 30 km voor die dag maar het was genoeg want mijn scheenbeen liet zich weer voelen!
Hier in Gonzar was het een mooie refugio en nog gratis ook. De bar stelde niet veel voor maar ik ben er toch aan boterhammen met hesp geraakt.
Foto : Refugio in Gonzar. Bemerk de prachtige zoldering met authentieke boomstammen, krom en ongelijk!
MELIDE 's Morgens om 6u30 vertrokken aan kilometerpaal 82.
Het werd weer prachtig weer en ik was in prima konditie. Om 12 uur ging ik iets eten in een bar en daar zag ik twee Spanjaarden weer die ik eerder in Logrõno tegengekomen was. We hebben ons eens laten gaan met een grote cervesa van 0,5 l voor 2,5 euro. Dit was één van de zaligste momenten van mijn camino! Nog nooit heeft een pint bier mij zo gesmaakt. Het zakte wel in mijn benen maar met de streep in zicht gaf ik de moed niet op. Het begint nu toch te korten. Bij mijn aankomst in Melide bleven er nog 52 km over tot SANTIAGO!!!!! De aankomst in Santiago is hét onderwerp van gesprek. Iedereen is er mee bezig en er worden ook al plannen gemaakt voor de terugreis.
Net als in Puente la Reina is dit een knooppunt op de weg naar Santiago. Pelgrims die de noordelijke route genomen hebben sluiten hier aan op de CAMINO FRANCÉS.
In de Middeleeuwen stonden hier 4 herbergen om de vele pelgrims onderdak te geven.
In de kerk, die vroeger deel uitmaakte van het klooster en het hospitaal, zijn wandschilderingen uit de late Middeleeuwen bewaard gebleven. Hierop is Jacobus afgebeeld als "mata-mores", doder van de Moren.
De huidige refugio was niet veel zaaks, oud en tamelijk vuil ! (misschien een overblijfsel uit de Middeleeuwen ?)
Vandaag de voorlaatste overnachting!!! Om 6u30 vertrokken voor de tocht naar Pedrouza-Arca, 34 km dichter bij Santiago. Blauwe lucht, heuvelachtig en meestal boswegels tussen de eucalyptusbomen. Mooi en aangenaam.
Het was pas 14u15 toen ik aankwam in Arca o Pino. Nog wat nagenieten van een warm zonnetje, e-mail naar huis gestuurd en iets gegeten in de bar.
De pelgrims zijn tamelijk nerveus want men beseft dat ze 's anderendaags de laatste 22 km voor de boeg hebben. Er wordt druk gepalaberd over de terugweg . Er zijn er die met de bus gaan, anderen nemen het vliegtuig en weer anderen doen zoals ik en nemen de trein.
SANTIAGO de COMPOSTELA Het voornaamste gebouw van de stad is ongetwijfeld de kathedraal. Via de Portico de la Gloria, kom je in hetzelfde interieur als de pelgrims uit de middeleeuwen.
In de crypte onder het altaar staat een zilveren kist met daarin het gebeente van de apostel Jacobus.
Van 's morgens tot 's avonds schuiven toeristen en pelgrims aan om het rijkversierde standbeeld van de heilige Jacobus te omhelzen en zo voorspoed en geluk af te smeken.
Ook de hand leggen op de Portico de la Gloria en een "kopstoot" geven aan het beeld van Maestro, behoort tot de rituelen.
Santiago de Compostela 's Morgens was iedereen vroeger uit de veren dan gewoonlijk want vandaag werden de laatste 22 km afgelegd !!! Het was dan ook nog pikdonker toen de meeste pelgrims vertrokken, recht het bos in. Het was een mooie wandeling maar in de verte zag ik al dat er donkere wolken boven Santiago hingen...
Santiago de Compostela Stilaan nader ik Santiago ...mijn opdracht is bijna volbracht!!! Vanop de MONTE de GOZO = berg van de vreugde, kun je bij mooi weer de torens van de kathedraal zien. Het weer viel echter tegen, Santiago was in donkere wolken gehuld maar dat kon mijn geluk niet bederven.
Om 10u30 kwam ik Santiago binnen !!! Mijn doel bereikt, oog in oog met de immense kathedraal !!
Mijn pelgrimstocht zat er op en eigenlijk kon ik het moeilijk geloven.
Eerst en vooral ben ik om mijn "COMPOSTELA" gegaan.
Voordat het certificaat uitgereikt werd, moest ik een formulier invullen. Men vroeg de reden van de pelgrimstocht. Keuze tussen religieus, cultureel, toeristisch, sportief. Diegenen die alleen "sportief" ingevuld hadden, kregen een minderwaardig certificaat. Na 30 min was ik eindelijk de trotse eigenaar van de "Compostela". Ik had van thuis een kartonnen koker meegebracht om hem zeker niet te kreuken.
Om 12 uur was er een mis voor de pelgrims . Het viel mij eigenlijk wat tegen omdat het er zo druk was. Het was een heen en weer geloop van toeristen, ook tijdens de mis. Er was echt geen gelegenheid om eens te bezinnen.
Ingang van het kantoor waar de "COMPOSTELA" werd uitgereikt !!!
Officina del Peregrino
Hier geven de pelgrims hun " Credencial de peregrino" of pelgrimspaspoort, dat ze dagelijks hebben laten afstempelen,af om de felbegeerde COMPOSTELA te ontvangen. Deze " COMPOSTELA " is het pelgrimsbrevet, ondertekend door de bisschop, dat aantoont dat de tocht " in goede geest " is volbracht !
Na de mis ben ik met mijn Franse companen,Pierre en François die ik terug ontmoet had, een hapje gaan eten in de stad. Het gesprek liep over de camino, Santiago en zo terug naar huis. We zijn naar het station om de tiketten voor de terugreis geweest en hebben het thuisfront laten meegenieten van ons glorierijk gevoel !!! Het was een zalige gewaarwording dat alles goed verlopen was. Spijtig van het weer maar de paraplu kwam van pas bij het stadsbezoek.
Zaterdag, 28 mei 2005. Samen met François en Pierre wachten op de trein die ons terug naar huis zal brengen. De gesprekken gaan steeds over... je raadt het wel, onze ongelofelijke pelgrimstocht, de fijne contacten en het gelukmakende gevoel dat wij het volbracht hebben !!
De terugreis verliep gezellig. Op de trein kregen we nog het gezelschap van George, een Oostenrijker. Het middageten was een aangename afwisseling en een prettig onderonsje.
Na een lange treinreis kwam ik om 11u05 aan in GENT - SINT PIETERS !!! Daar werd ik verwelkomd door mijn gezin en schoonmoeder. Het was een blij weerzien maar toch ook een beetje onwennig. Het duurde tot we thuis waren, eer de tongen los kwamen.
Het was een waar succes !!! Nooit gedacht dat de "Camino" zoveel belangstelling zou hebben. Het was een fijn publiek, aandachtig, muisstil en zeer geinteresseerd. Dank voor het deugddoende applaus en misschien tot een volgende ontmoeting !
Op vraag van het " Vlaams genootschap van Santiago de Compostela " geef ik op 12 maart a.s.om 11u30 een PPS voorstelling over mijn camino . De voorstelling gaat door in de Stadshallen van Brugge, zaal 4, tgv " Reiswijzer" . Het is aan te raden om de auto achter te laten op de parking aan het station want in de Brugse binnenstad is er weinig parkeergelegenheid. Er rijden voortdurend autobussen van het station naar de markt en als het mooi weer is ...maak er dan een wandelingetje van.
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de compostela
Pelgrim zijn is onderweg zijn met een lege broodzak en je toch rijk voelen.
Terug thuis komen met een rugzak vol onvergetelijke herinneringen.
tekst:Vlaams Genootschap van Santiago de Compostela
Acceuil in St Jean Pied de Port
PORT 'd ESPAGNE
Het klooster van Roncevalles
Slaapzaal in Roncevalles Dank zij mijn paraplu was mijn bed altijd herkenbaar !
De weg...
De weg is wreed en hard. Kuilen met scherpe randen.
Hoe anders ben jij, Camino...
In je naam de zachte klanken. In je mensen zingt ons hart.
pps : Stan van den Wouwer
Weer een gedenksteen van een overleden pelgrim
Langsheen de hele camino komt men standbeelden van " Jacobus de Meerdere" tegen !
Kleine rustpauze
Kerkje van Estella
Kwetterende ooievaars op oude kerkgebouwen.
Op weg naar Rabé de las Calzadas
De weg naar CASTROJERIZ
STAP NA STAP.....
In de keuken van de refugio in Reliegos.
Op weg naar Léon.
Léon
Ondergrondse huizen even voorbij Léon.
Moderne kerk in Villadangos del Paramo
Refugio in Villardangos del Paramo
Op weg naar FONCEBADON
Wolfgang
Souveniers : hoed, staf, schelp ...
Pelgrimskunstwerkje
Pegrim zijn...
Pelgrim zijn is je laven aan de bron en ervaren hoe leven-gevend water kan zijn !
Pelgrim zijn is op zoek gaan naar de diepste bron van je leven !
tekst : Luc Herbots
De wind heeft vrij spel op deze hoogte... Het is een spel van vrijheid en inkeer... Met immer het zelfde refrein : " Steeds verder ! "
Aan Jacobeo's geen gebrek !!
Weer een fantasietje van de pelgrims Een nis met een gedenksteen. Soms liggen er briefjes in die bedoeld zijn voor pelgrims die hier later zullen passeren. Het is ook een vorm van communiceren.
Op weg naar Hospital de Condesa
Galicië Galicië, je naam klinkt lavend als een bron. We dalen af naar waar het ooit begon... Groene land van melk en honing. Beloofde land voor de pelgrim-koning...
Op weg naar SARRIA
Galicische Hórreo
Maïsopslagplaatsen van natuursteen die op een verhoog zijn geplaatst om te beletten dat allerlei ongedierte,zoals ratten en muizen, aan de voorrraad zouden komen. Men vindt ze practisch in elke tuin! Er zijn werkelijk echte pareltjes bij.
Hòrreo met bron
CRUZEIROS = Stenen wegkruisen met taferelen van de kruisiging of voorstellingen uit het leven van Maria.
Typisch voor dit gedeelte van de camino.
Gedenksteen met namen van vroegere pelgrims
Aandacht voor de innerlijke pelgrim
François en Pierre denken er ook zo over!!!
Bronzen pelgrim op de Poio-pas Gewapend met palster en kalebas Je jas flapperend om je heen In deze woestenij van rotsige steen Vechtend om in dit povere bestaan Steeds weer moeizaam verder te gaan Met je hoed diep over je gezicht Aan de einder wenkt het licht!!
Nog een laatste picnic van François en Pierre.
Herinnering aan vroegere kruisvaarders
Monument bij het binnenkomen van Santiago.
Portico de la Gloria
Het was volbracht
En blij en triest tegelijk... maar vooral, o zo rijk !
Je beeld niet omarmd, Je stele niet gekust, Maar toch, Jacob, daalde over me een diepe, heilige rust.
Zelfs je beroemde wierookvat heb ik niet in werking gezien... Maar daarvoor roep je me wel eens terug... Misschien ?
