De mei is daar, de milde mei.........de schoonste van de maandenrij.
Als men zoals ik op één mei de veilige moederschoot verlaten heeft, verheugd men zich steeds als de meimaand begint ook als dat 76 jaar geleden is. Toen, 1936, zag de wereld er nog een beetje anders uit, van mijn eerste jaren in dit aardse tranendal herinner ik mij practisch niets, maar als vierjarige zag ik aan de hand van mijn moeder op 10 mei 1940 de Duitse troepen in ons dorp binnentrekken en dat herinner ik mij nog zeer goed. Toen begonnen de hongerjaren en de bange nachten als de bommenwerpers, op weg naar Duitsland met zwaar geronk over ons huis vlogen en het afweergeschut van de Duitsers donderde. Als de Duitsers dan eindelijk weg waren, begon de repressie, ik heb toen als achtjarige gezien hoe een jonge buurvrouw door een bende barbaren naar buiten gesleept werd en hoe haar door een vette matrone de blonde haren werden afgesneden tot ze helemaal kaal was en toen werd met teer een hakenkruis op haar hoofd geschildert. Ik heb geweend toen ik dat zag want het was een zeer lieve jonge vrouw die mij tijdens de hongerjaren vaak iets lekkers had toegestopt. Ook bij ons waren er barbaren.

Als men als kind reeds zulke dingen gezien heeft, is men als volwassene niet meer verbaasd over de misdaden die zich nu bij ons afspelen. Barbaren zijn er altijd geweest.

Maar vandaag verheug ik mij over het feit dat ik als 76 jarige nog de kracht en de moed heb op deze blog al dat zinlose geweld aan te klagen, ook al weet ik dat ik er niet veel aan veranderen kan.

Kartuizer.

Reageer.....