|
In deze donkere koude novemberdagen dwalen mijn gedachten naar allen die mij reeds in de eeuwige rust zijn voorgegaan, de eeuwige rust waarnaar ik ook steeds meer en meer verlang, je ogen sluiten en niet meer wakker worden, het is genoeg geweest, weg van deze waanzinnig geworden wereld waarin ik mij niet meer thuisvoel, weg uit dit versleten lichaam waarin mijn nog jong gebleven geest zich niet meer thuis voelt, een lichaam waarvan de vingers stijf staan van de reuma en waarmee je zelfs geen blikje meer kan open trekken en geen fles meer kan open draaien, een lichaam met benen waarvan elk stapje dat je doet pijn doet een lichaam waarmee je voor elke kleinigheid hulp nodig hebt als een klein hulpeloos kind. Ja, dit lichaam wil ik graag verlaten en voor eeuwig rust hebben en toch zal ik er nog moeten mee leven tot mijn uur dat reeds bij mijn geboorte was vastgelegd zal gekomen zijn, tot dan zal ik mijn blog blijven schrijven en vrij mijn mening verkondigen !
Groetjes,
Kartuizer.
|
