Veertig jaar geleden gaf een wijze vrouw mij de volgende wijze raad:"Als je in deze wereld in rust en vrede wil leven, dan moet je je op een eiland met gelijkgezinden terugtrekken!"
Twintig jaar geleden ben ik deze raad gevolgd, ik trok mij terug op mijn eiland ergens in de duitstalige gemeenschap niet ver van het Groot Hertogdom Luxemburg. Sindsdien leef ik hier in rust en vrede in goede verstandhouding met mijn buren. Men kan hier zelfs `s nachts de deur laten openstaan, niemand komt ongevraagd binnen. Men ziet hier geen grimmige baartmannen in witte nachthemden en geen van kop tot voet ingepakte vrouwen, ze zouden hier ook niet veel succes hebben.
Stadsmensen zeggen mij wel eens, dat ik hier levend begraven ben, dan glimlach ik even. Begraven ben ik nu werkelijk niet, ik kan gaan en staan waar ik wil en wanneer ik wil. Met de auto ben ik in twee uur in Antwerpen, maar wat moet ik er? Toen ik er twee jaar geleden was, dacht ik dat ik in Marokko verzeild was, de stad die eenmaal ook mijn stad was, is het niet meer.
De verloedering in de steden zal steeds groter worden en nu de werkeloosheid schrikbarend toeneemt zijn er zware onweders op til in dit land en in heel Europa. De autochtone bevolking zal in opstand komen tegen de massale toeloop van vreemdelingen die de sociale kassen leegplunderen. Het volk zal in opstand komen tegen de ondeskundige politiekers die dit land en Europa aan de rand van de afgrond brengen. Deze burgeroorlog zal zich vooral in de steden afspelen en niet in 2020 maar reeds in 2012, de tijdbom tikt nu reeds.
Ik ben de vrouw, die mij veertig jaar geleden deze raad gaf dankbaar, maar ik kan het haar niet meer zeggen daar ze niet meer onder ons verwijlt. Op mijn eiland zal ik de storm wel overleven.