|
Er zijn zo van die dagen dat het heimwee mij te pakken krijgt. Mijn gedachten gaan dan steeds weer naar Antwerpen. Ik heb wel zes jaar in Duitsland gewoond waar ik de taal van Goethe leerde kennen en waarderen, en zeventien jaren in Nederland waar ik de Nederlandse taal behoorlijk leerde schrijven en spreken, (niet het bekakte Haags), maar mijn thuishaven was steeds Antwerpen. Nu woon ik alweer 22 jaar in de Duitstalige Gemeenschap en nog steeds is mijn thuishaven Antwerpen.
Als het heimwee mij dan te pakken krijgt denk ik aan de jaren in Antwerpen, ik denk dan aan het kruidenierswinkeltje op de hoek van onze straat waar het steeds gezellig aan toe ging. Ik denk dan terug aan de vele gezellige avonden in de Piet Pot waar Filippe De Pillecijn nog op de piano speelde en wij uit volle borst onze Vlaamse liederen meezongen. Ik denk dan terug aan de avonden in de Vlaamse Klub waar ik vele interesante gesprekken had met Ward Hermans en andere gebroodroofde Vlamingen. Eens namen mijn vrienden mij mee naar Madame Arthur, van travestiten had ik toen nog nooit iets gehoord, ik merkte wel dat de damen die ons bedienden iets merkwaardigs aan zich hadden, tot dan de baas door een achterdeur binnenkwam hij was opgetuigt in een zwart coctail kleed maar ik merkte toen onmiddellijk dat deze madam geen madam was.
Ter verduidelijking, ik ben eerst priester geworden als ik bereids 37 jaar was, ik was dus niet altijd een kartuizer! Voor ik deze laatste stap in mijn leven gezet heb had ik eerst mijn horens afgestoten. Ik ben dus helemaal geen wereldvreemde kluizenaar, ik weet zeer goed wat er in de wereld te koop is.
Als ik het Antwerpen van nu betracht bloed mijn hart, dat is niet meer de stad waar ik enkele jaren lang als tram-en busbestuurder, toen nog bij de MIVA, heb rondgereden. Toen was in Antwerpen het leven nog levenswaard, toen waren er geen bruine zwartrijders, toen had men nog een goed contact met de reizigers. Er liepen toen ook geen verwilderde baardmannen in nachthemden rond en van messenstekers hadden we nog nooit gehoord. Men kon zelfs in de late uurtjes veilig op straat komen, niemand deed je wat. Antwerpen was toen nog de stad der Sinjoren en dat is de stad nu al lang niet meer, een invasie van vreemde gevaarlijke figuren heeft haar overrompeld en heeft er een nieuw Chicago van gemaakt. Wanneer gaan eindelijk de Sinjoren de verantwoordelijken die dit alles toegelaten hebben ter verantwoording roepen? Niet alleen in Egypte zijn er misstanden maar ook bij ons.
Kartuiser.
Schrijf mij uw mening. Reageer
|
