Ik ben Geerts Liliane
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is Bediende, balieassistente.
Ik ben geboren op 12/01/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn poezen, digi foto's proberen bewerken, blogje sinds kort, soms kleding maken, vroeger stijldansen.
Als ik goed heb kunnen tellen, zijn we met 7. Ik dus Amy, ons Jommeke en Mi-Noes, die kleine die er nog bijgekomen was, Emma noemt ze, en dan een hele grote rosse vent, ik geloof ze hem Flupke noemen, dan die "baasspeler" die denkt dat hij alles mag, Tom Af denk ik (...) en nog een meiske, een vrij stilleke, Fientje. Daar heb ik nog ni veel last van gehad want die kruipt altijd onder de dekens in de zetel. Maar die Tom Af die kruipt verdikke in MIJN nestje! Dat is een nieuwschierige vent mannekes, ni te doen! Al veel ambras mee gemaakt, geblazen, geklopt, niks gekort! En als hij mij blijft koeieneren komt ons mama of tanteke mij ter hulp en roept dan Tom Af! 'k Moet wel zeggen, hij verstaat dat goed want hij bolt het dan toch af. En ge kunt niet gaan eten of hij staat er ook hé! Ons Jommeke heeft er al mee in de klinch gelegen want hij had een ferm krab net naast zijne neus. Noes had er ook één op hare neus, maar dat is een blaaskaak tegen 100 in 't uur mensen, die is helemaal aan't flippen. Die ziet spoken, echt waar. Als ze nog maar DENKT dat er een kat in de buurt zou KUNNEN zijn blaast ze al, en ni gewoon hé, ha neen, precies of wij zijn haar aan't killen zeg. De gedragstherapeute gaat komen voor haar want ons mama en tanteke worden er zelf onnozel van. In het begin kwam ik zeker niet naar beneden, maar nu durf ik dat wel al hoor! Flink van mij hé! Mijn lievelingsplekje is in mijn mandje op het deksel van de schildpaddenbak. Dat is daar ook lekker warm. In het begin kwamen al die "anderen" altijd maar mee op onze zolder, maar die grote rosse heeft ondertussen een ander plekje gevonden. Tom ligt nog dikwijls in mijn nestje, maar mama heeft er nog één naast gezet zodat die Tom wat minder in MIJN nestje wil liggen (hopelijk vallen we nooit door dat deksel of we zijn kletsnat en geraken daar misschien niet meer uit-hulp). Ik kan ook een nijtig dingske zijn want ik geef ook lappen hoor, kan ook goed krabben hoor, en blazen kan ik ook vanzelf hoor, soms zelfs met geknor bij (precies een varkske zegt mama). Maar we beginnen ons allemaal al beter aan te passen, we hebben lekker veel plaats. Oh ja, de garage daar snuffelen we ook graag rond, daar staat nog veel rommel om ons tussen te wringen. Moet nu effie in het bakje gaan, tot de volgende!
Omdat we allemaal gingen verhuizen en ons mama niet wilde riskeren dat één van ons buiten zou geraken (hoe haalt ze het in haar hoofd, wij toch niet zeker...) moesten we naar het pension. Het was best wel chique, met een groot buitenverblijf en verwarmde binnenruimte. We zaten per 3, wij met ons drie, Jommeke, Mi-Noes en Amy dus en de andere katten van tante Irène,Tom-Boonen, Flup en Fientje. Ons Emma mocht bij een vriendin van ons mama logeren want ze vond het te erg dat die kleine pruts al naar het pension moest (en wij dan!). Allee, we kwamen daar aan in ons mandje. Ons mama zette onze nestjes klaar maar mannekes, ikke en ons Amy hadden zone schrik dat wij ons direct onder ons dekentjes verstopt hebben. Ha nee hé, ze gaan ons hier niet pakken zenne, Bachbloesems of niet! Ons witte, Mi-Noes, die heeft gene schrik gehad, die ging direct eten hoorde ik. De mensen waren wel lief maar ge moet niet direct vreemde mensen vertrouwen zegden wij tegen mekaar, ons Amy en ik dan. Nee hoor, ons niet gezien (letterlijk dan)! Mi-Noes heeft wel buiten geweest, daar stonden ook boomkes en kattepalen en vanalles hoor, maar wij keken toch liever de kat uit de boom. Ons mama moet dat toch best niet meer doen hoor, ons naar een pension doen! En BLIJ dat wij waren toen we ze terugzagen! Nog nooit zo blij geweest ons moeke te zien amai! Maar ja, wij waren dan ook nog nooit van huis geweest. We waren dan ook zo blij dat we onze meubelen herkenden op onze ZOLDER, ONZE kattenopzolder-zolder. Het is er fijn!
Hier zijn we weer! We hebben momenteel een mini-mini-boskatje in huis. Het is niet echt een boskatje, maar het lijkt er een beetje op in het mini-mini.://picasaweb.google.nl/kattenopzolder/Webafbeeldingen Een klein hoopje ellende met hele grote groene ogen keek me aan en ik was verkocht natuurlijk. Mijn hart brak alweer van medeleven met dit kleine dutske. Ze had onder de vlooien gezeten, had bloedarmoede (misschien hierdoor want die parasieten teren op het bloed van zo'n kleine sloeberkes) en ontzettende diarree al meer dan een week. Ondanks dat het katje erg goed kon eten, bleef het er navanant compleet niet in. De diarree zag er zelfs uit alsof het eten net uit het blikje kwam. Zelfs speciale voeding voor darmklachten hielp niet. Geen enkel anti-diarreemiddel hielp. Het eten had ook de tijd niet om zijn voedingswaarden af te geven. Daarom had het beestje natuurlijk altijd maar honger. Ze was al erg afgevallen en ze was graatmager. Het katje zou het niet halen op die manier en na enkele dagen moest een beslissing genomen worden, het vieze "E"-woord (euthanasie) was gevallen. Verschrikking alom! Nee zeg ocharme, ze meenden het toch niet? Ja, toch wel. Ik vroeg of ik het katje mee naar huis mocht nemen in afwachting. Ja hoor! Doe gerust! Hm, wat vastere voeding, kipfilet dacht ik! Dus ik heb dat gekookt en onder de speciale voeding van Hill's gedaan. En ja hoor, het bleef al iets langer zitten, hoewel de kaka er soms nog wel uitliep voor ze in de kattebak stond. En ze zag ook nog bleekjes door die bloedarmoede. Paardefilet sterkt aan dacht ik, dus naar de slager. Dit heeft haar erdoor gehaald want ze had al meer kleur vonden ze. Ondertussen had ze ons Jommeke in het oog gehouden toen die met zijn muis aan het spelen was. Ik gooide een muis naar haar en poef! ze was vertrokken, spelen mannekes, ongelooflijk! Zoveel pit ineens! Ze staat nu op z/d antiallergische voeding om haar darmpjes zo min mogelijk te prikkelen en sinds vanavond is er precies geen bloed meer bij en het is al een ietsjes vaster. Het is toch zo'n schatje, komt op schoot liggen spinnen 's avonds, loopt ook mee met ons Jommeke want dat is hare vriend hoor, de enige die niet geblazen heeft naar haar en die haar allerlei dingen toont. Nog enkele weekjes in opvang bij ons en dan kan ze normaal terug naar haar originele thuis. Ze heeft geluk gehad, ons kleintje.
Ons mama had de boekenkast leeg gemaakt, je weet wel, voor de verhuis (begrijp dat eigenlijk niet maar ik hoor haar dat zeggen). Ik, Jommeke, mocht helpen! Cool hoor, goed in de weg lopen en zien wat ze nu allemaal doet. Ze trok de kast weg en want vond ik daar? Jaaaa! Mijn lievelingsmuizen, allemaal zeg! Mijn rode, mijn grijze zonder staart, en nog één met staart. Mijn mama heeft zich voordien al zot gezocht maar mijn muizekes nooit gevonden. En nu zijn ze EINDELIJK teruggevonden. We hebben de ganse namiddag gespeeld, mama gooit de muis weg en ik breng ze terug. Ook de volgende morgend was ik al vroeg paraat met mijn muis zonder staart op bed, maar mama vond het nog te vroeg om al te spelen denk ik want ze wilde niet spelen. Heb dan maar op mijn eentje gespeeld, op bed. Ben nu echt wel tevreden dat mijn speeltjes terecht zijn hoor. Mijn rode is ook een goeie, heeft met het materiaal te maken, die zijn anders dan die harige muizen. Bwah, die vind ik niet zo goed. Allee, ik ga nog wat spelen. Maaauw!
Even een kijkje op onze zolder nu, semi-afgewerkt.
Véél licht, heerlijk zonnetje, ze zullen gezellig in het zonnetje op de leuning van de zetel kunnen liggen, of in de tuin. Maar eerst huisgewenning zodat ze hun huizeke weten zijn hé
Dodge, onze buurjongen in Willebroek, kennen we vrij goed mogen we wel zeggen.Hij werd gevonden door 2 madammekes toen hij 2 weken was. En wéér ja, ze konden hem niet grootbrengen en het poezennestje daar kon hij om één of andere reden ook niet terecht. Wat DOE je dan? Juist ja, meenemen. Het kleine ventje bracht heel wat tumult teweeg bij de GROTE poezen. Blazen tegen 100 in't uur, behalve ons Jommeke. Van op een afstandje bleef hij het ukje bewonderen. Omdat de kleine om de 2 uur pap moest krijgen, heeft Irène (mijn tante dus) voorgesteld hem bij haar te brengen. Zij is op pensioen en dus was dit voor "Mondeeke" de beste oplossing, meenemen naar het werk ging toch ook niet! Zo gezegd zo gedaan. Maar plots kreeg hij een soort aanvallen van slapte, hing daar precies voor dood! Er was ook bloed bij zijn urine. Zou kunnen dat zo'n klein kittentje al een blaasontsteking heeft opgelopen? En ja hoor, de dokter bevestigde het vermoeden (na urine-onderzoek natuurlijk). Dus antibioticia gegeven. Elke dag een prikje in de nek. Al de dag erna was het beestje beter, ging ook weer beter eten. Ondertussen was hij al tot "Chipke" gedoopt omdat hij zo klein was als een chipke. Tot zijn 10 weken moest het meneerke PAPKE hebben. En ge moest niet proberen het af te pakken hé! Maar kleine katertjes worden ook grote katers en hoe moest de huishouding dan verlopen, wie zou dan baas mogen zijn in Willebroek, op de kattenopzolder-zolder? Hij mocht niet blijven van Irène, we moesten een goede thuis zoeken. Ergens had ze wel gelijk, maar ja, het gevoel spreekt anders dan het verstand, niwaar? Er was een BBQ in de nieuwe woonwijk om mekaar te leren kennen en zo. Zo kwamen we in gesprek met onze nieuwe buren die toch ook wel een klein katje wilden... Die kans lieten we niet onbenut! Ze zijn komen kijken en waren al direct gevallen voor het zwarte manneke. Zo werd ons Mondeeke, alias Chipke, DODGE, onze buurjongen. Hij heeft nu een grote kattepaal, een heel huis en 2 schoten voor hem alleen. Tevreden? Wie? Wij? Ook ja, zeker en vast! En hij ook hebben we al gezien, dabbend op de arm van zijn nieuwe mama. ...Maar wie gaat dan de baas van de buurt worden vraag ik me stilletjes af, met al die katers... misschien wordt het wel een kattin...
Ik wilde graag een nieuw e-mailadres, het andere is eigenlijk te lang. Maar wat is een beetje origineel dacht ik. Omdat we aan het bouwen zijn dacht ik een beetje in die richting en jawel! a name is born ... Mijn katjes en ik gaan toch op de zolder wonen (althans, daar gaat onze eigen living zijn). En zo ben ik op "kattenopzolder" gekomen. Persoonlijk vind ik het een leuke benaming. Nu wil ik jullie natuurlijk ook de ZOLDER van kattenopzolder laten ZIEN. De foto's zijn niet de recentste. Ze werden genomen toen de werfleider er met ons alle lichtpunten en stopcontacten ging overlopen. Toen stonden er overal ladders maar ze laten die natuurlijk niet staan tegen het stelen. Omdat de trappen er nog niet geplaatst werden heb ik nog geen nieuwere van de verder afgewerkte zolder. Met maar één ladder is het nogal moeilijk om die telkens omhoog te trekken om zo weer een verdiepke hoger te geraken. Eén keertje zo was genoeg vond ik, en dan was ik ook nog mijn fototoestelletje vergeten kan je wel denken... Maar binnenkort staan de trappen er en kan ik er nieuwe laten zien. Half november verhuizen we dus het begint te korten JOEPIE! Onze katjes zullen toch nog even op de zolder moeten vertoeven voor ze in de tuin losgelaten kunnen worden. En dan moeten ze nog wennen aan mekaar, Mi-Noes, Amy en Jommeke hebben nog nooit eerder Flupke, Fientje en Tommeke Boonen gezien. Wordt nog spannend! De gedragstherapeute heeft me geadviseerd ze eerst per 3 enkele dagen apart te zetten omdat de omgeving ook al nieuw is. Dan stilletjesaan er naartoe werken dat ze samen willen eten zonder gegrom, geblaas, gekrab of geslaag. Eten is een sociaal gebeuren en als dit lukt, zal het verder ook wel gaan. ALLE TIPS ZIJN UITERAARD WELKOM!
Flupke is dus op controle geweest bij de doc, onze specialist orthopedie nog wel! Het venteke is toch wel blijvend invalide verklaard zeker! De ligamentjes van zijn voetje zijn volledig over en het kan niet meer goed komen. Een pinnetje erin kan nog wel maar dan heeft hij ook een blijvend stijf gewrichtje. Dan maar zo. Omdat hij moeilijkheden had met eten heeft hij ook in zijn mondje gekeken en moeten vaststellen dat één van zijn nog weinig resterende tandjes, afgebroken was en een andere los. Dus die moesten eruit! Zijn longen zijn gelukkig goed genezen verklaard! Wanneer ons beerke thuis kwam, ging onze Tom Boonen als direct bij hem zitten en begon vaderlijk likjes te geven (deed hij ook bij Dodge, onze buurjongen van Willebroek die we van zijn 2 weken groot gebracht hebben). Toch wel SUPERSCHATTIG zeker! We danken Flupke zijn Engelbewaarder dat hij slechts dit had en dat we hem nog kunnen meenemen naar Willebroek, naar het huis met de kattenopzolder-zolder. (ik zal hem eens tonen, die zolder). Over de omheining springen zal hij waarschijnlijk niet meer doen, maar hij kan zeker en vast nog genieten van op het gras in het zonnetje liggen! Gelukkig maar.
Toen Amy nog Emiletje was... ja, dat is efkens geleden. In mei 2005 kwamen er 2 kindjes op het werk, met een klein "bleitend" katje in de armen. Wij hebben dit katje gevonden! En gaan jullie het katje een thuis geven? Neen, dat mag niet van de mama. Ach zo, wel, geef het maar hier, ik zorg er wel voor. En het hevige tijgerdingetje kwam dus mee met mij. Onze dierenartsassistentes hebben hun handen vol gehad om alle teken uit het kleine lijfje te halen van dit 4 weken oude "sloorke". Wat zou het zijn? Een katertje? Een katinneke? We konden het niet goed zien, maar iedereen dacht een katertje. Ik vond een heel mooie naam in "EMILE", op zijn Frans. Ik hoorde me al roepen "eeemiel"! Schattig. Emile was ook een echte rakker, hevig in alles, een echte tijger, een echt "ventje"... ( ). Het werd tijd dat Emile zijn eerste vaccinatie kreeg. Verrassing! Emile is géén Emile, het is een vrouwke! Allee seg, hoe konden wij ons zo vergist hebben? Nu ja, de wildebras, hooligan, moest dus een andere naam krijgen, dat toch een beetje lijkt op Emile. Want ondanks dat "ze" toch vrij wild tekeer kon gaan, luisterde ze redelijk snel voor zijn kleine uk. Denk denk denk, jà! Het wordt dan Amy, als je dan "eeemie" roept, lijkt dat sterk op "eeemiel". Dus Emile is nu Amy. Zo zie je maar, vergissen is "menselijk" en gelukkig weet Amy niet (hoop ik toch) dat wij haar eerst voor een manneke hielden.
Ik ben Geerts Liliane
Ons mama had de boekenkast leeg gemaakt, je weet wel, voor de verhuis (begrijp dat eigenlijk niet maar ik hoor haar dat zeggen). Ik, Jommeke, mocht helpen! Cool hoor, goed in de weg lopen en zien wat ze nu allemaal doet. Ze trok de kast weg en want vond ik daar? Jaaaa! Mijn lievelingsmuizen, allemaal zeg! Mijn rode, mijn grijze zonder staart, en nog één met staart. Mijn mama heeft zich voordien al zot gezocht maar mijn muizekes nooit gevonden. En nu zijn ze EINDELIJK teruggevonden.
Flupke is dus op controle geweest bij de doc, onze specialist orthopedie nog wel! Het venteke is toch wel blijvend invalide verklaard zeker! De ligamentjes van zijn voetje zijn volledig over en het kan niet meer goed komen. Een pinnetje erin kan nog wel maar dan heeft hij ook een blijvend stijf gewrichtje. Dan maar zo. Omdat hij moeilijkheden had met eten heeft hij ook in zijn mondje gekeken en moeten vaststellen dat één van zijn nog weinig resterende tandjes, afgebroken was en een andere los. Dus die moesten eruit! Zijn longen zijn gelukkig goed genezen verklaard! 
Toen Amy nog Emiletje was... ja, dat is efkens geleden. In mei 2005 kwamen er 2 kindjes op het werk, met een klein "bleitend" katje in de armen. Wij hebben dit katje gevonden! En gaan jullie het katje een thuis geven? Neen, dat mag niet van de mama. Ach zo, wel, geef het maar hier, ik zorg er wel voor. En het hevige tijgerdingetje kwam dus mee met mij. Onze dierenartsassistentes hebben hun handen vol gehad om alle teken uit het kleine lijfje te halen van dit 4 weken oude "sloorke". Wat zou het zijn? Een katertje? Een katinneke? We konden het niet goed zien, maar iedereen dacht een katertje. Ik vond een heel mooie naam in "EMILE", op zijn Frans. Ik hoorde me al roepen "eeemiel"! Schattig. Emile was ook een echte rakker, hevig in alles, een echte tijger, een echt "ventje"... (
). Het werd tijd dat Emile zijn eerste vaccinatie kreeg. Verrassing! Emile is géén Emile, het is een vrouwke! Allee seg, hoe konden wij ons zo vergist hebben? Nu ja, de wildebras, hooligan, moest dus een andere naam krijgen, dat toch een beetje lijkt op Emile. Want ondanks dat "ze" toch vrij wild tekeer kon gaan, luisterde ze redelijk snel voor zijn kleine uk.
