Allee, ze hebben het eindelijk gezien da'k knipper met mijn oogjes! Hoe kan je dat aan hun verstand brengen dat er iets is? Door te overdrijven zeker! Ze dachten dat ik slaapoogjes had. Tot mama Liliane toch merkte dat er iets niet juist was. Ze trok aan mijn oogleden, langs alle kanten mannen toch! Ni plezant hoor! En dan zag ze dat er iets niet juist was hé. Oef! Allee, direct naar de dokter natuurlijk. Ja watte, 6 weken zalf in alletwee mijn ogen doen, 3 x per dag. En 't pakt ni om weg te lopen hihi. Na een week keek mama na en ze vond het toch niet mooi genoeg staan. Dus moest ik alweer die rotkooi in, in de auto, blijt blijt, maar geen avans, ik moest wel mee.  De oogspecialist heeft toen andere zalf gegeven, die sterker is heb ik gehoord. Ook 3 keer per dag indoen, baaah! Al da gepruts aan mijne kop zeg! En 4 dagen laten moest ik toch WEER in die mottige kooi! Maar de oogarts had goed nieuws, ik moest niet geopereerd worden, het is aan't genezen. De bloedvaatjes gaan naar de plekken in mijn oogjes en laten die genezen. (ulceratie noemen ze het) En weer zalven en zalven en zalven. Maar ik kan mijn oogjes al beter open houden nu, daar ben ik wel blij om want het deed echt wel pijn. Alleen zien nu da'k nergens tegenaan loop als ik buiten in de boskes loop, of geen kat tegenkom die wil vechten. Voordeel is dat ik nu wel van mama in Amy haar nestjes mag liggen of op haar kattepaal, want ik ben toch een arme sukkelaar, niwaar? miauw miauw!