Ik ben Geerts Liliane
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is Bediende, balieassistente.
Ik ben geboren op 12/01/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn poezen, digi foto's proberen bewerken, blogje sinds kort, soms kleding maken, vroeger stijldansen.
Allee, ze hebben het eindelijk gezien da'k knipper met mijn oogjes! Hoe kan je dat aan hun verstand brengen dat er iets is? Door te overdrijven zeker! Ze dachten dat ik slaapoogjes had. Tot mama Liliane toch merkte dat er iets niet juist was. Ze trok aan mijn oogleden, langs alle kanten mannen toch! Ni plezant hoor! En dan zag ze dat er iets niet juist was hé. Oef! Allee, direct naar de dokter natuurlijk. Ja watte, 6 weken zalf in alletwee mijn ogen doen, 3 x per dag. En 't pakt ni om weg te lopen hihi. Na een week keek mama na en ze vond het toch niet mooi genoeg staan. Dus moest ik alweer die rotkooi in, in de auto, blijt blijt, maar geen avans, ik moest wel mee. De oogspecialist heeft toen andere zalf gegeven, die sterker is heb ik gehoord. Ook 3 keer per dag indoen, baaah! Al da gepruts aan mijne kop zeg! En 4 dagen laten moest ik toch WEER in die mottige kooi! Maar de oogarts had goed nieuws, ik moest niet geopereerd worden, het is aan't genezen. De bloedvaatjes gaan naar de plekken in mijn oogjes en laten die genezen. (ulceratie noemen ze het) En weer zalven en zalven en zalven. Maar ik kan mijn oogjes al beter open houden nu, daar ben ik wel blij om want het deed echt wel pijn. Alleen zien nu da'k nergens tegenaan loop als ik buiten in de boskes loop, of geen kat tegenkom die wil vechten. Voordeel is dat ik nu wel van mama in Amy haar nestjes mag liggen of op haar kattepaal, want ik ben toch een arme sukkelaar, niwaar? miauw miauw!
De Bordeaux dog die één van de vorige keren werd aangehaald, stelt het al veel beter dankzij Monique. Ze mag zelfs bijhaar blijven, maar ze hoopt voor het hondje dat er toch nog een betere thuis gevonden wordt. Bij voorkeur een thuis waar ze op een gelijkvloers kan wonen want ze kent geen trappen. Nu slaapt ze in de garage, daar zijn haar mandje en dekentjes en voelt ze zich veilig. Ondertussen loopt ze veel gemakkelijker en zelfs al kwispelend! naar de oprit als Macho (Monique haar Duitse Herder) haar roept om mee te komen kijken. Ze durft ook reeds in de gang te komen, wat toch maar voetje voor voetjes werd opgebouwd. Eerst alleen kijken, dan met enkel de voorpootjes er eens op staan, en zo steeds een beetje verder. Ze is zo onzeker en angstig ocharme, ze kende niks behalve in een hoekje van een bench zitten, 5 jaar lang. Dus nu zorgt Monique dat het beestje zich wat kan ontspannen en dat ze liefde leert kennen. Mooi is dat hé! Monique verdient zeker en vast een bloemetje voor al wat ze voor zulke diertjes doet. En dan zou ze nog liever een zakje eten voor hen krijgen dan een bloemetje voor zichzelf, zo is Monique! Prachtvrouw!
Vorig weekend heeft het veel gesneeuwd. Ik ken het al van vorig jaar, toen vielen er ook van die witte natte vlokjes uit de lucht. Nu dus weer jipie! Weet je wat er gebeurde toen ik er met mijn pootje in greep? Ik had een balletje! En toen in het balletje verder rolde, werd het groter! Cool hé! Vond ik ook. Ooh het was zo leuk, leuker dan vorig jaar want dan lag er veel slijk, nu niet omdat er gras onder ligt. Ons mama had over de vijver een plaat gelegd (plexi) om de waterplanten een beetje te beschermen. Wanneer ik daar op sprong, schoof ik toch wel uit zeker op die sneeuw! Gelukkig ben ik een snelle in reactie, stel je voor da'k ik in de vijver zou vallen, brrrr! Mijn dikke pels houdt de koude wel tegen, en ook die witte vlokjes, die lagen schoon op mijne pels maar niet voor lang. Eens vragen aan ons ma of ze nog een foto heeft gemaakt... Groetjes, Emma
http://s227.photobucket.com/albums/dd6/Lilianeke/?action=view¤t=f230d111.pbw&t=1226781553 Kennen jullie Engelse Cockertjes? Zo van die middelgrote schattige hondjes met lange oren en een schuddend kontje als ze blij zijn? Wel toeval wil toch wel zeker dat ik iemand ken die een nestje van die bengels heeft! Wil je graag informatie? Bel haar even op : 0488 233 108
Ons Jommeke krijgt streken, echte deugenietstreken. Gisteren hoorde ik steeds een poezeke miauwen. Ik vond niet waar, maar het was precies beneden. Overal ging ik kijken, in de garage, in het toilet, in de grote halkast, zelfs in de schoenkast. Niks niks niks! En nog steeds miauwde er ergens een katje. Ik begon al ongerust te worden dat ik ze maar niet zou vinden! Net toen ik naar boven wilde gaan om daar te gaan zoeken, hoorde ik het weer .. Maaauw! Ik dacht, ik doe de voordeur maar even open ... wie staat daar voor de deur? JOMMEKE! Mijnheer wilde persé langs de voordeur ipv langs het kattenluik achteraan. Ja, 't is een KANJER, ons Jommeke. Een echt karakterventje hé! Ik hou zoveel van hem, die grote kapoen van mij!!!
Gisteren heeft ons moeke Irène mij zomaar uit de tuin komen halen! Waar haalt ze het? Ikke, Emma, zomaar mee naar binnen nemen! Zat ik net zo strategisch naast de pluimenplant zonder rose pluimen, naar de vogeltjes te kijken, komt moeke mij pakken! Akkoord, het was wel goed aan't regenen, en ik ben nog niet helemaal genezen van mijn valling, maar is dat nu een reden? Ik had geen goesting meer om te slapen en binnen wilde toch geen kat met mij spelen. Toen het regenen gedaan was, en omdat ook Jommeke versterking kwam brengen (hij had al lang genoeg geslapen), mocht ons kattendeur terug open, maar alleen na véél gezaag van ons hoor. Heihei, we hebben toch ons goesting gekregen! In de bomen zitten veel vogelkes, die komen aan zo'n bollekes eten. Soms kan ik zelfs op ons ladderke om ze van dichterbij te zien maar ze zijn snel, die pittekes! Ja zeg, ik (Amy) zit daar niks mee in hoor, om binnen te blijven, zo nat aan de voeten, bah! Liever lekker warm een dutje doen, zaaalig! Zal mij nog eens omdraaien sé.
Ares, onze buurpoes dus, heeft deze week eens flink geklapt met de vreemde poes die in onze tuin zat. Wat ik gezien en gehoord heb : Waaw! waaauwauw! Oeoeoe!Waw!Waw!Wawaaaw! (Ares) tegelijkertijd langs de andere kant van het padje : eeuw!èèèèè!wrèw!è è è aauw! Waaauw! Ruggen omhoog, kop een beetje schuin en één schouder naar voor, zo ging Areske even zeggen dat dit echt niet kon, op zijn erf komen! De andere kat, waarschijnlijk ook een kater, zat neer, meer onderdanig. Na een kwartiertje "uitpraten" wie hier al dan niet mocht komen, zijn ze uit mekaar gegaan, IN SLOW MOTION! Heel erge slow motion, ik had het nog nooit gezien. Ze hebben niet gevochten maar het braafkes uitgeklapt dus. Wijze vent, die Ares!
Voor al die mensen die een groot hart voor dieren hebben en af en toe kunnen helpen de wereld voor sommigen een beetje beter te maken : BEKIJK EVEN DEZE FOTO'S Deze hondjes zoeken een goede thuis. De fokteef is een schat van een hond, niet moeder's mooiste maar het beestje heeft heel haar leven in een ren gezeten, kleintjes baren, geen extra aandacht, geen aaike over het koppeke gekregen omdat ze zo goed is, niets. De puppies zijn niet gratis maar moesten er mensen zijn die net een groot ras willen, deze puppies worden nu bij een vriendin gesocialiseerd want ook zij kennen niks anders dan een ren buiten. De Duitse Herder is haar eigen hond dus neen, die is niet te verkrijgen. INTERESSE? Meer inlichtingen nick.4.you@hotmail.com of 0475/211 575 Wie weet kunnen we langs deze weg het juiste nestje vinden voor deze hondjes. Alvast bedankt aan iedereen die wil helpen. Liliane.
Tommeke is eind vorige week beginnen niezen. Ons venteke is dan ook vatbaarder door zijn gevoelige longskes. Toen we hem in huis hebben genomen had hij een heel erge bronchitis en moest 6 weken antibiotica nemen. Zijn pelske is ook nogal dunnekes en dat is waarschijnlijk de reden dat hij wat natter op zijn velleke is geworden en zo "iets opgeschaard" heeft. Tommeke moest dus naar de dokter en kreeg antibiotica. Niezen, niezen en nog eens niezen ocharme. De dokter had voorspeld dat het overdraagbaar is en JA HOOR, de anderen hebben ook van jan. Enkel nog Amy en Mi-Noes niezen niet. Emma, ons kleinste was de eerste en we zijn maar snel begonnen haar ook antibiotica te geven. Dan volgde Fientje maar dat is zo'n schrikkemie, kunnen we bijna nooit pakken om iets te geven dus dat wordt afwachten. Flupke, onze oudste, heeft het ook zwaar te pakken. Jommeke niest ook al maar dat valt nog mee tot nu toe. Nochtans willen ons beestjes toch nog naar buiten, veel minder merk ik op, maar toch, een frisse neus willen ze wel. Benieuwd hoe lang dit in huis gaat blijven hangen dus TIPS zijn altijd welkom. We verdampen eucalyptus en pulvirex (iets speciaal om te dampen).
Ares, onze buurman en mijn vriend, voelde zich direct thuis bij ons. Ik denk dat hij graag tussen veel katten zit. Nochtans hebben onze buren ook 3 katten dus zit hij niet alleen. Eerst kwam hij enkel even binnen om iets mee te snoepen, maar al gauw kwam die kerel elke dag mee aanschuiven. Omdat hij zo braaf wachtte op zijne pot, mocht hij blijven van ons. Spoedig kwam hij ook zijn dutje doen binnen, onze onze kattenpaal. Geen probleem, 't is een brave vent. %%%foto2%%% Na enkele weken vond ons mama hem achteraan op haar bed 's nachts en 's morgens. Ons mama vond dit op zich geen probleem, alleen, zijn ouders zullen hem wel missen. En bovendien krijgen wij nu elke dag zijn muizen die hij vangt! Mama en moeke (zij noemt haar tante irène) hebben besloten dat we hem een beetje moeten stimuleren om terug meer naar zijn thuizeke te gaan. Dus moeten wij dat bekopen! Ja ja, ons kleine deurtje (kattenluik) wordt 's avonds gesloten. Areske zat ocharme te miauwen en te miauwen! Ons hart brak natuurlijk. Maar het heeft geholpen. Wij zien hem nog wel elke dag maar niet zoveel meer, hij blijft niet meer slapen bij ons, hij gaat meer naar huis en geeft zijn muizen nu daar af. Maar ik (Emma) zie mijn vriendje nog elke dag op straat of in de tuin om mee te spelen, gelukkig. Wil je eens een foto zien van mijn vriendje? %%%foto1%%%
Hallo, ik ben Emma en ons mama zegt altijd dat ik een "schatje" ben. Ze bedoelt dat ik lief ben, zacht, slim, erg aaibaar, enzovoort. Ze heeft gelijk! Zo ziek dat ik ooit geweest ben, zo levenslustig ben ik nu wel hoor. Ik klim over omheiningen, breng zo een vriendelijk bezoekje aan het witte pluche beest in zijn hokje (ma noemt het een konijn) maar hij wil er niet uitkomen om met mij te spelen. Hoe zou dat nou komen? Daar staat ook een zwembad dat een hoog eind boven de grond steekt en ik vond het spannend om over de rand te wandelen (in 't donker, boehoe), en telkens als ik een bepaald punt passeerde ging er een licht aan! Keileuk zeg! Maar ons mama kwam mij halen ('t was al 00u30 's nachts), langs de kant van de boskes moest ze komen om te roepen anders zag ze mij niet. Ik speelde eerst nog efkens met haar voeten natuurlijk maar ben dan heel lief gekomen hoor. Nu ken ik het daar en is het leuke eraf. Op zoek naar iets nieuws dus.
Hallo, we zijn bijna een jaar geleden verhuisd van het eilandje in Antwerpen naar Willebroek. Het kwam er maar niet van de computer op te zetten en verhaaltjes te schrijven. Ondertussen weet ik al totaal niet meer hoe het moet om foto's hierbij te zetten, maar Alida van "Tuinkatjes" heeft we weer aangespoord om wat moeite te doen, eventueel via Photobucket. We zullen zien! Hmmm, wie laten we eerst aan het woord? Ikzelf misschien? Néééé, wij mama roepen onze katjes... Zullen we dan maar?
Vandaag was het een schone dag, schoon weer, een dag om de katjes allemaal eens buiten te laten onder een wakend oog toch nog. De meesten kennen geen zand of "echte buitenlucht", ze hebben altijd op een appartement gewoond. Behalve Tom Boonen, die komt van de straat, en oh ja, Mi-Noes heeft vroeger ook blijkbaar op straat gezeten, aan een café, vandaar dat ze mensen gewoon is waarschijnlijk. Tot vandaag gingen Emma en Mi-Noes aan de leiband buiten, in de tuin en even langs voor ook om de weg daar ook te leren kennen natuurlijk. Tom Boonen, Amy en Fientje worden hysterisch met een leibandje dus dat konden we wel vergeten. Zij mochten dus "vrij" buiten lopen. Tommeke heeft toch een viertal dagen netjes in de tuin gebleven, maar dan plots had hij daar genoeg van en was de pist in! Maar zo'n braaf en slim manneke dat hij is, kwam hij toch ook weer vanzelf terug hoor! Amai, 't was toch even spannend. Maar vandaag dus gingen we werken in de tuin en ik vond dat de katjes allemaal wel vertrouwd moesten worden om in hun eentje de wereld rondom hen te gaan verkennen. Mi-Noes was zeer in haar nopjes en is verschillende keren naar de voorzijde van het huis gelopen (is half open bebouwing). Ze heeft zelfs haar acrobatische kunsten laten zien en is op de omheining geklauterd, liep vervolgens al wankelend over de barre en verloor dan kunstig haar evenwicht! Mama was er al gauw om haar op te vangen natuurlijk. Zo'n flinke meid! Trouwens, één van de buurkatjes lijkt sprekend op haar. Dan Emma, onze kleinste schavuit (het ten dode opgeschreven katje), heeft lang in de tuin gespeeld, soms even naar voor gelopen maar ze liep eigenlijk de verkeerde kant op, niet naar het grote "veilige" stuk bemd maar naar "het straatje" dat uitkomt op een pleintje. Dus die kunnen we nog niet vertrouwen zonder toezicht. Maar ze volgde Tom, haar dikke dikke speelkameraad, tussen de omheining die terug los is gekomen van de muur, en kwam zo direct bij de buren terecht. Daar ligt een grote hoop zand (nieuwbouw heeft dat zo in de tuin) met gras en plantjes (eigenlijk is dat onkruid) en beestjes... toch zoooo leuk! En Emma kom, kom dan, hier Emma haalde niet echt veel uit, ze kwam, zag en verdween opnieuw! Amy was ook heel flink, is ook in de tuin komen kijken en snuffelen, nog wel erg op haar hoede maar ze kwam de mama regelmatig "dag" zeggen. Jommeke, onze (zo denkt hij zelf toch) macho (hmhm) heeft zijn schrik overwonnen om buiten te komen, maar verder dan het terras en de kattepaal die ik daar gezet had, is hij niet gekomen. Een echt broekventje! Flupke is ook even buiten komen kijken op het terras maar het beestje kent dat ook niet, op zijn 13 jaar heeft hij al veel verandering moeten verdragen natuurlijk + dat hij voor de verhuis nog dat accident heeft gehad dat hij van het 3e verdiep naar beneden was gevallen en een ganse nacht in de tuin had gelegen met de gevolgen vandien. Dus van onze bompa kunnen we dat best begrijpen. Er is er maar één die niet is komen piepen en dat is Fientje. Ze zal het wel op haar tempo doen zeker? <a href="http://s227.photobucket.com/albums/dd6/Lilianeke/?action=view¤t=Januari2008013.jpg" target="_blank"><img src="http://i227.photobucket.com/albums/dd6/Lilianeke/Januari2008013.jpg" border="0" alt="twee dikke vrienden!"></a> 's Avonds waren er enkele flink uitgeteld, ons Emma bijvoorbeeld lag zo gelukzalig in de zetel te slapen, dat zijn we van haar niet gewoon, toch niet als we aan het eten zijn. Ja, ik denk dat het een leuke dag was voor de katjes!
Als ik goed heb kunnen tellen, zijn we met 7. Ik dus Amy, ons Jommeke en Mi-Noes, die kleine die er nog bijgekomen was, Emma noemt ze, en dan een hele grote rosse vent, ik geloof ze hem Flupke noemen, dan die "baasspeler" die denkt dat hij alles mag, Tom Af denk ik (...) en nog een meiske, een vrij stilleke, Fientje. Daar heb ik nog ni veel last van gehad want die kruipt altijd onder de dekens in de zetel. Maar die Tom Af die kruipt verdikke in MIJN nestje! Dat is een nieuwschierige vent mannekes, ni te doen! Al veel ambras mee gemaakt, geblazen, geklopt, niks gekort! En als hij mij blijft koeieneren komt ons mama of tanteke mij ter hulp en roept dan Tom Af! 'k Moet wel zeggen, hij verstaat dat goed want hij bolt het dan toch af. En ge kunt niet gaan eten of hij staat er ook hé! Ons Jommeke heeft er al mee in de klinch gelegen want hij had een ferm krab net naast zijne neus. Noes had er ook één op hare neus, maar dat is een blaaskaak tegen 100 in 't uur mensen, die is helemaal aan't flippen. Die ziet spoken, echt waar. Als ze nog maar DENKT dat er een kat in de buurt zou KUNNEN zijn blaast ze al, en ni gewoon hé, ha neen, precies of wij zijn haar aan't killen zeg. De gedragstherapeute gaat komen voor haar want ons mama en tanteke worden er zelf onnozel van. In het begin kwam ik zeker niet naar beneden, maar nu durf ik dat wel al hoor! Flink van mij hé! Mijn lievelingsplekje is in mijn mandje op het deksel van de schildpaddenbak. Dat is daar ook lekker warm. In het begin kwamen al die "anderen" altijd maar mee op onze zolder, maar die grote rosse heeft ondertussen een ander plekje gevonden. Tom ligt nog dikwijls in mijn nestje, maar mama heeft er nog één naast gezet zodat die Tom wat minder in MIJN nestje wil liggen (hopelijk vallen we nooit door dat deksel of we zijn kletsnat en geraken daar misschien niet meer uit-hulp). Ik kan ook een nijtig dingske zijn want ik geef ook lappen hoor, kan ook goed krabben hoor, en blazen kan ik ook vanzelf hoor, soms zelfs met geknor bij (precies een varkske zegt mama). Maar we beginnen ons allemaal al beter aan te passen, we hebben lekker veel plaats. Oh ja, de garage daar snuffelen we ook graag rond, daar staat nog veel rommel om ons tussen te wringen. Moet nu effie in het bakje gaan, tot de volgende!
Omdat we allemaal gingen verhuizen en ons mama niet wilde riskeren dat één van ons buiten zou geraken (hoe haalt ze het in haar hoofd, wij toch niet zeker...) moesten we naar het pension. Het was best wel chique, met een groot buitenverblijf en verwarmde binnenruimte. We zaten per 3, wij met ons drie, Jommeke, Mi-Noes en Amy dus en de andere katten van tante Irène,Tom-Boonen, Flup en Fientje. Ons Emma mocht bij een vriendin van ons mama logeren want ze vond het te erg dat die kleine pruts al naar het pension moest (en wij dan!). Allee, we kwamen daar aan in ons mandje. Ons mama zette onze nestjes klaar maar mannekes, ikke en ons Amy hadden zone schrik dat wij ons direct onder ons dekentjes verstopt hebben. Ha nee hé, ze gaan ons hier niet pakken zenne, Bachbloesems of niet! Ons witte, Mi-Noes, die heeft gene schrik gehad, die ging direct eten hoorde ik. De mensen waren wel lief maar ge moet niet direct vreemde mensen vertrouwen zegden wij tegen mekaar, ons Amy en ik dan. Nee hoor, ons niet gezien (letterlijk dan)! Mi-Noes heeft wel buiten geweest, daar stonden ook boomkes en kattepalen en vanalles hoor, maar wij keken toch liever de kat uit de boom. Ons mama moet dat toch best niet meer doen hoor, ons naar een pension doen! En BLIJ dat wij waren toen we ze terugzagen! Nog nooit zo blij geweest ons moeke te zien amai! Maar ja, wij waren dan ook nog nooit van huis geweest. We waren dan ook zo blij dat we onze meubelen herkenden op onze ZOLDER, ONZE kattenopzolder-zolder. Het is er fijn!
Hier zijn we weer! We hebben momenteel een mini-mini-boskatje in huis. Het is niet echt een boskatje, maar het lijkt er een beetje op in het mini-mini.://picasaweb.google.nl/kattenopzolder/Webafbeeldingen Een klein hoopje ellende met hele grote groene ogen keek me aan en ik was verkocht natuurlijk. Mijn hart brak alweer van medeleven met dit kleine dutske. Ze had onder de vlooien gezeten, had bloedarmoede (misschien hierdoor want die parasieten teren op het bloed van zo'n kleine sloeberkes) en ontzettende diarree al meer dan een week. Ondanks dat het katje erg goed kon eten, bleef het er navanant compleet niet in. De diarree zag er zelfs uit alsof het eten net uit het blikje kwam. Zelfs speciale voeding voor darmklachten hielp niet. Geen enkel anti-diarreemiddel hielp. Het eten had ook de tijd niet om zijn voedingswaarden af te geven. Daarom had het beestje natuurlijk altijd maar honger. Ze was al erg afgevallen en ze was graatmager. Het katje zou het niet halen op die manier en na enkele dagen moest een beslissing genomen worden, het vieze "E"-woord (euthanasie) was gevallen. Verschrikking alom! Nee zeg ocharme, ze meenden het toch niet? Ja, toch wel. Ik vroeg of ik het katje mee naar huis mocht nemen in afwachting. Ja hoor! Doe gerust! Hm, wat vastere voeding, kipfilet dacht ik! Dus ik heb dat gekookt en onder de speciale voeding van Hill's gedaan. En ja hoor, het bleef al iets langer zitten, hoewel de kaka er soms nog wel uitliep voor ze in de kattebak stond. En ze zag ook nog bleekjes door die bloedarmoede. Paardefilet sterkt aan dacht ik, dus naar de slager. Dit heeft haar erdoor gehaald want ze had al meer kleur vonden ze. Ondertussen had ze ons Jommeke in het oog gehouden toen die met zijn muis aan het spelen was. Ik gooide een muis naar haar en poef! ze was vertrokken, spelen mannekes, ongelooflijk! Zoveel pit ineens! Ze staat nu op z/d antiallergische voeding om haar darmpjes zo min mogelijk te prikkelen en sinds vanavond is er precies geen bloed meer bij en het is al een ietsjes vaster. Het is toch zo'n schatje, komt op schoot liggen spinnen 's avonds, loopt ook mee met ons Jommeke want dat is hare vriend hoor, de enige die niet geblazen heeft naar haar en die haar allerlei dingen toont. Nog enkele weekjes in opvang bij ons en dan kan ze normaal terug naar haar originele thuis. Ze heeft geluk gehad, ons kleintje.
Ons mama had de boekenkast leeg gemaakt, je weet wel, voor de verhuis (begrijp dat eigenlijk niet maar ik hoor haar dat zeggen). Ik, Jommeke, mocht helpen! Cool hoor, goed in de weg lopen en zien wat ze nu allemaal doet. Ze trok de kast weg en want vond ik daar? Jaaaa! Mijn lievelingsmuizen, allemaal zeg! Mijn rode, mijn grijze zonder staart, en nog één met staart. Mijn mama heeft zich voordien al zot gezocht maar mijn muizekes nooit gevonden. En nu zijn ze EINDELIJK teruggevonden. We hebben de ganse namiddag gespeeld, mama gooit de muis weg en ik breng ze terug. Ook de volgende morgend was ik al vroeg paraat met mijn muis zonder staart op bed, maar mama vond het nog te vroeg om al te spelen denk ik want ze wilde niet spelen. Heb dan maar op mijn eentje gespeeld, op bed. Ben nu echt wel tevreden dat mijn speeltjes terecht zijn hoor. Mijn rode is ook een goeie, heeft met het materiaal te maken, die zijn anders dan die harige muizen. Bwah, die vind ik niet zo goed. Allee, ik ga nog wat spelen. Maaauw!
Ik ben Geerts Liliane
Ons mama had de boekenkast leeg gemaakt, je weet wel, voor de verhuis (begrijp dat eigenlijk niet maar ik hoor haar dat zeggen). Ik, Jommeke, mocht helpen! Cool hoor, goed in de weg lopen en zien wat ze nu allemaal doet. Ze trok de kast weg en want vond ik daar? Jaaaa! Mijn lievelingsmuizen, allemaal zeg! Mijn rode, mijn grijze zonder staart, en nog één met staart. Mijn mama heeft zich voordien al zot gezocht maar mijn muizekes nooit gevonden. En nu zijn ze EINDELIJK teruggevonden.
