Nog enkele anekdotes, bedenkingen, algemene of waarop ik geen (juiste) dag kan kleven. Een aantal beslommeringen van na onze terugkeer.

De shuttledienst, handig, zeker als je zoals wij ook af en toe een Vipwagen met chauffeur ter beschikking krijgt.

De gebeden vanaf de minaret om kwart voor vijf ’s morgens.

Evrim, conditietrainer van de Turkse heren, die altijd een gesprekje wilde aanknopen in het Engels, steeds zeer beleefd. De andere trainers van de Turkse heren die altijd veel, maar dan uitsluitend Turkse noten op hun zang hadden.

Ali, met wie de communicatie zo moeizaam verliep vanaf het moment dat de tolk verdween. Ik heb uren samen met hem doorgebracht in stilte op het Edso-bureau, hij begreep en sprak veel te weinig Engels. Ik heb toch gesnapt dat hij vroeger handbal speelde, en hij toonde op internet Turkse muziekinstrumenten die ik nog nooit gezien had.

Eda’s afkeer van Jan’s sigarettengeur.

Het kamermeisje in de badkamer dat zo schrok toen ik binnenkwam.

Berrak en Eda. Die toch, hoe ongelooflijk voor ons hier in België, zo enorm persoonlijk waren in hun conversatie, met mij dan toch. Zeer goede vriendinnen geworden.

Eda die mij verklapte dat zij absoluut niet wou lijken op haar moeder, wegens veel te … (voor jullie een raden, voor mij een weet).

De niet-gespeelde verbazing van Berrak (wonende in Ankara) en Eda (Izmir), toen ik hen mijn foto’s toonde en vertelde dat er op dat ogenblik in Antalya een theaterfestival doorging, je hebt zo veel meer gezien dan wij. Maar Berrak haatte Antalya.

Berrak die uitlegt waarom je in Turkije bij een begroeting elkaar 2 keer kust en niet 3 keer zoals wij of 1 keer; en die er op staat 2 keer gekust te worden. Anders zal je niet trouwen!

De knopjeshistorie. Bij internationale wedstrijden is het verplicht voor het aanvragen van time-outs en vervangingen een zoemer te gebruiken. In de sporthal in het oude centrum van de stad staken de knopjes van die zoemers aan de zijkant van de tribunes. In de sporthal op wandelafstand van ons hotel daarentegen werd de zoemer bediend via een mobiel toestelletje. In die sporthal verwittigt de zoemer op een bepaald moment de 2^e scheidsrechter. Die draait zich om en vraagt aan de (dove) coach wat hij wenst. De coach is verrast, hij weet van niets. De zoemer doet nog steeds zijn werk. De 2^e scheidsrechter dringt dus aan bij die coach, die volhardt, ik wens noch een time out, noch een vervanging. Het geluid is inmiddels gestopt, het spel wordt dan ook maar hernomen. Na een tijdje precies hetzelfde. Wat bleek? Die coach zat op het mobieltje (waarschijnlijk lag een trainingsvest of iets dergelijks op zijn stoel, waardoor hij het apparaatje niet voelde) en door een of andere beweging met zijn achterste bracht hij de zoemer af en toe tot leven!

En dan de Russische damescoach. Op momenten dat het niet goed draaide, en dat gebeurde meer dan hem lief was, achtte hij het af en toe nodig een speelster te vervangen en … haar een ferme tik op haar gezicht te geven. Ik had al van een Amerikaanse coach van Joodse afkomst gelezen (toevallig ook bij dames?) die daar behoefte aan had, ik had het zelf nog nooit meegemaakt, tot nu dus. Onvoorstelbaar!

Het leuke sleutelhangertje, een soort talisman, als geschenk van die ene scheidsrechter na de mannenfinale.

Maandag na onze terugreis begrafenis van Marina’s en Jans tante Hélène Goossens.

Het zeer langzame fysieke herstel na de reis bij ons drieën. Dinsdagmorgen dacht ik zelfs de hele morgen dat het namiddag was.

Een rugzak en T-shirt als geschenk.

Vrijdag 27 mei, Berrak in haar mail zeer opgewonden omdat Mark Van Hamme haar zal contacteren, verklapt tegelijkertijd dat zij zich niets meer herinnert van de finaledag. Hoe zou dat komen?

Tien minuten voor we vertrekken uit het hotel ontwaar ik Eda op weg naar het restaurant. Hoog tijd dus voor een zeer late uitwisseling van mailadressen.

Bij de check out in het hotel krijgen Jan en Marina nog 5 (alcohol)rekeningen gepresenteerd, niet te geloven. Ik op zoek naar Dogan. Die geniet van een ontbijt samen met Eda. Hij komt dan nog maar eens aan de hotelbedienden uitleggen dat dit ten laste van de Turkse organisatie valt.

De (vroegere Vip)wagen staat wel klaar om ons naar de luchthaven te transporteren, maar geen chauffeur te bespeuren. Opnieuw Dogan opgetrommeld, na wat smsjes over en weer kunnen we eindelijk vertrekken, maar dan wel met een busje.

Tijdens ons ritje vertel ik Marina en Jan over Berraks vroegere beroepsleven, het wielrennen. Jan vraagt, reed zij bij de dames?

Verbaasd vraagt de luchthavenbediende over mijn valies (licht aluminium) ‘Wat is dat hier?’, waarop ik meteen met mijn valies doorverwezen wordt naar een verdere balie om nog maar eens een derde scan te ondergaan.

Onze vlucht start perfect op tijd, maar in Istanboel loopt het fout op de opstijgbaan. Een lange file wachtenden voor ons, 35 minuten vertraging. Jan slaapt tijdens de 2 vluchten, we dienen hem telkens te wekken voor het eten. Tijdens de tweede vlucht Istanboel – Brussel val ik uiteindelijk ook in slaap.  Een lichte por op de zetel en ik kijk in het gezicht van een stadsgenoot, een vroegere reisgezel in Peru en Egypte. Hoe is het mogelijk? Met 15 andere spotters ontdekte hij in een goede week iets meer dan 180 verschillende soorten vogels, ik weet niet meer in welke streek in Turkije.

De vertraging in Istanboel speelt ons lelijk parten. In Zaventem duurt het wel erg lang vooraleer onze valiezen op de band terechtkomen, we missen onze passende treinaansluiting. Bovendien stellen ook wij vast hoe slecht de NMBS communiceert, daarenboven zitten van Zaventem tot in Brussel alle treinstellen overvol. Uiteindelijk komen wij heel wat later dan gehoopt in Gent St.-Pieters toe. Gelukkig is mijn broer wel op de afspraak. Hij is evenwel verbijsterd wanneer hij, als grote broer, er op staat mijn valies te transporteren, ‘Zit er daar lood in?’. De mijne was nochtans de lichtste van de drie.