Hechtingstoornissen

Ken je iemand in je omgeving die het heeft? Ooit een relatie of vriendschap op de klippen gelopen hierdoor?

Hier een lijstje (van internet afgeplukt), mensen met een hechtingsstoornis zouden zich in bijna ieder regeltje moeten herkennen.

• je durft je niet te binden of je kunt het helemaal niet.
• je durft een ander niet te vertrouwen (ook als je het wel zou willen!)
• je hebt grote angst een ander te verliezen
• je niet kunnen inleven in een ander
• je probeert veel te veel onder controle te houden
• je bent weinig selectief of juist teveel selectief
• je zorgt altijd voor anderen en verliest daarbij jezelf
• je bent vaak boos of prikkelbaar om kleinigheden
• Intens gevoel van leegte en eenzaamheid en het gevoel hebben dat niemand van je houdt.
• Constant een strijdt voeren met aantrekken en afstoten van mensen die dichtbij komen.
• Diep gewortelde angst om relaties aan te gaan. (hierbij horen ook vriendschappelijke en werkrelaties)
• Angst en pijn als mensen weg gaan en het gevoel hebben dat ze niet terug zullen komen en daarbij een extreme verlatingsangst.
• Moeilijk of helemaal geen vaste relatie kunnen aangaan.
• Overlevingsmechanismen, dat zich uit in doorzettingsvermogen om koste wat het kost voor elkaar te krijgen wat je wilt.
• Controledwang, je leven hoe dan ook onder controle willen houden.
• Stemmingswisselingen, zeker meerdere keren per dag (van depressief, verdrietig, naar super vrolijk en andersom).
• Piekergedachten en nervositeit, vooral voor het slapen gaan en uren achter elkaar.
• Perfect willen zijn en hierbij steeds het gevoel hebben erin te zullen falen
• Afwijzend tegenover meest nabije figuren (moeder/verzorger/ouders).
• Extreem onnatuurlijk claimend gedrag.
• Niet aangeraakt willen worden, en worden bij knuffel pogingen benauwd, angstig en/of agressief.
• Voortdurend ruzie zoeken.
• Bijna nooit spijt of berouw tonen.
• Nooit een fout bekennen
• Geniaal zijn in het ontdekken van kwetsbare plekken in hun onderlinge relaties.
• Survivers  (overlevings)- gedrag en schijnaanpassing daar besteedt het kind onevenredig veel energie aan, die ten koste gaan van andere dingen.
• Door negatieve faalangst niet beginnen aan dingen, al bijvoorbaat niet aan allerlei werkzaamheden, en wendt dan een soort onverschilligheid of schijn domheid voor.
• Goed aanvoelen van wat mensen van hen verwachten dat het daar geniaal op inspelen.
• Iets negatiefs over zichzelf wordt niet toegegeven; altijd onschuldig.
• Er charmant en goed verzorgd uitzien; charmeren in de buitenwereld.
• Egoïsme
• Liegen en manipuleren in 't algemeen.
• Vermijdingsgedrag thuis; bv. naar boven gaan als de ouders beneden zijn en omgekeerd.
• Niet geborgen voelen en verbonden voelen.
• Het gevoel hebben dat mensen iets van je verwachten en daarom vaak opgejaagd voelen
• Fysiek en emotioneel veel ruimte in een relatie nodig hebben
• Negatief denkbeeld
• Twijfelen aan intenties van mensen als ze iets voor je doen
• Houden zich nooit aan afspraken
• Erkennen geen gezag hun wil is wet.
• Vijandig
• Veel kritiek op anderen
• Gevoelig voor commentaar
• Weinig medeleven
• Steunt veel op de partner
• Jaloers
• Gevoelig voor afwijzing
• De gewetensontwikkeling is niet opgang gekomen

Gehechtheid bij kinderen.

Het ontwikkelen van een gehechtheidrelatie met een gehechtheidfiguur is een normatief gegeven, dat evolutionair gezien onderdeel is van het menselijk gedragspatroon. Praktisch iedereen ontwikkelt een gehechtheidrelatie en zoek troost bij de gehechtheidfiguur in stressvolle situaties.
Bowlby  probeerde de intense verontrustende onlustgevoelens van kinderen, die gescheiden werden van hun ouders, te begrijpen. Deze kinderen gingen buitengewoon gedrag vertonen (roepen, schreeuwen, vastklampen, razend zoeken,..) om ofwel scheiding met de ouders te vertonen, of om opnieuw in hun nabijheid te komen. Hij concludeerde dat dit gehechtheidgedrag een aangepaste reactie was op scheiding van een primaire hechtingsfiguur d.w.z. iemand die ondersteuning geeft, en bescherming en zorg. In verband met gehechtheid is de volgende vraag fundamenteel: “ is de gehechtheidfiguur nabij, bereikbaar en aandachtig? Als het kind het antwoord ervaart als “ja”, dan zal het zich bemind voelen, zeker, vertrouwend, en zal gedragsmatig, de neiging hebben om zijn omgeving te verkennen, met anderen te spelen en sociaal te zijn. Als het kind het antwoord ervaart als “neen”, dan ervaart het angst, en zal gedragsmatig, gehechtheidgedragingen vertonen die gaan van eenvoudig visueel zoeken aan de ene kant tot actief volgen en vocaal signaleren aan de andere kant. Dit gedrag blijft duren tot het kind een wenselijk niveau van fysieke of psychologische nabijheid tot een gehechtheidfiguur bewerkstelligd ziet, of totdat het kind ‘uitgeput’ geraakt in de context van een verlengde scheiding of verlies. In zulke gevallen van hulpeloosheid, zegt Bowlby, ervaart het kind wanhoop en depressie.
Gehechtheid wordt gedefinieerd als een intern werkmodel, een verzameling bewuste en onbewuste regels om informatie over gehechtheidervaringen en ideeën over gehechtheid te organiseren.

Individuele verschillen in gehechtheidpatronen bij kinderen

Mary Ainsworth ontwikkelde een methode waarmee ze de individuele verschillen in de reacties van de kinderen kon vaststellen. In de “Vreemde Situatie” procedure werden ouders en kinderen systematisch gescheiden en terug verenigd.
De meeste kinderen (60%) reageerden volgens de normatieve theorie van Bowlby. De meeste waren ontdaan wanneer de ouder de kamer verliet, maar, wanneer hij of zij terugkeerde, zochten ze actief de nabijheid van de ouder, waren gemakkelijk te troosten en gingen vervolgens weer tot exploratie over. Dit gedragspatroon noemde ze veilig gehecht (secure attachment).
Andere kinderen (20% of minder) voelden zich initieel niet op hun gemak, en na de scheiding reageerden ze extreem verontrust. Belangrijk daarbij is, dat ze als ze terug herenigd werden met hun ouders, ze moeilijk waren te kalmeren en ze vertoonden dikwijls conflicterende gedragingen (ambivalent gedrag), die suggereerden dat ze wilden getroost worden, maar dat ze ook de ouder wensten te “straffen” voor het verlaten van de kamer. Ze klampten zich vast aan de moeder, gingen boos of juist passief reageren en kwamen niet meer tot exploratie. Deze kinderen noemde men angstig – ambivalent gehecht (anxious – ambivalent)
Het derde gedragspatroon werd vermijdend (avoidant). genoemd. De kinderen schijnen niet verontrust te zijn door de scheiding, en bij de hereniging, vermijden ze actief het contact zoeken met de ouder, waarbij ze hun aandacht richten op het speelgoed.
Deze individuele verschillen zijn verbonden met kind – ouder interacties thuis gedurende het eerste levensjaar. Veilig gehechte kinderen hadden meestal ouders die reageerden op hun behoeften. De andere twee types hadden dikwijls ouders die ongevoelig waren voor hun behoeften, of inconsistent of afwijzend in de zorg die ze gaven.
De overeenkomst in gehechtheidclassificatie van een moeder en die van haar kind is 75% op het niveau van de splitsing veilige - onveilige gehechtheid. De sensitieve responsiviteit van de ouder bleek een deel van de intergenerationele overdracht te bepalen … Hechtingsstijlen zitten dus ook in de familie …
Later werd een vierde categorie toegevoegd. Gedrag van kinderen dat niet goed paste in de drie voorheen beschreven profielen. Dit gedrag wordt onveilig – gedesorganiseerd gehecht genoemd. Deze vierde categorie is predictief voor latere gedragsproblemen bij kleuters en tijdens de lagere schoolleeftijd en voor psychopathologie bij adolescenten.
Samenvattend kunnen we ‘veilige gehechtheid’ of ‘nabijheid’ omschrijven als een duurzame verbondenheid, waarbij de ander beschikbaar is voor het kind en zo zijn veiligheid garandeert. Beschikbaarheid is een gehechtheidfactor, beschikbaarheid is ook het gericht zijn op de ander. In de ouder - kind relatie betekent het dat ouders gericht zijn op wat dit kind nodig heeft. Dat uit zich in het zien van de behoefte van het kind op velerlei terreinen op sensitiviteit in de relatie met het kind.

Bron: vzw Mandala

Sluit de babyopvang

Het wordt tijd dat er serieuze aandacht komt voor het probleem waar veel ouders mee worstelen: hoe kan ik mijn werk en het ouderschap zo combineren dat mijn kinderen daar niet het slachtoffer van worden?

Gedrag belonen werkt 'net zoals medicijnen' tegen ADHD

De hersenen van kinderen die aan ADHD lijden, reageren precies hetzelfde op een onmiddellijke beloning als op medicatie. Dat zeggen wetenschappers van de universiteit van Nottingham op de website van BBC.

ADHD-kinderen vertonen vaak gedragsproblemen, zoals impulsieve reacties of een zeer korte aandachtsspanne, die de sociale en leervaardigheden ondermijnen. De researchers registreerden de hersenactiviteit van zulke kinderen als ze een computerspelletje speelden, en deelden extra punten uit voor minder impulsief gedrag.

In het spelletje moesten de proefpersonen aliens van een bepaalde kleur vangen, die van een andere kleur moesten ze dan weer vermijden. Bedoeling van de game was testen of de kinderen konden weerstaan aan de aandrang om de 'verkeerde' aliens te vangen. Om na te gaan in hoeverre beloningen werken, werd de beloning voor het vangen van de 'juiste' alien in één variant van het spelletje vervijfvoudigd. Ook werden in die variant vijf keer zoveel strafpunten uitgedeeld als de 'verkeerde' werd gevangen. Bij dit onderzoek werd duidelijk dat de incentives de kinderen hielpen om beter te presteren, zij het niet in dezelfde mate als medicatie. Toch toonden EEG-scans  dat de beloning en de medicatie dezelfde delen van de hersenen 'normaliseren'.

Twee manieren, gelijkaardig effect
"De combinatie van medicijnen en beloning is het efficiëntst", zegt professor Chris Hollis, die het onderzoek leidt. "Het kan betekenen dat we lagere dosissen van de medicatie moeten voorschrijven om hetzelfde effect te bereiken."

Opwekkende medicijnen zoals Rilatine, die een invloed hebben op concentratie en gedrag, worden vaak voorgeschreven bij ADHD-patiënten. Daarnaast kunnen de daden van het kind uiteraard ook rechtstreeks gestuurd worden door positief gedrag te belonen en negatieve gevolgen te verbinden aan slecht gedrag. Maar in tegenstelling tot kinderen die niet aan ADHD lijden, heeft het bij deze groep geen zin om de beloning of straf uit te stellen naar een later moment op de dag.

De resultaten kunnen er nu toe leiden dat er minder Rilatine moet worden voorgeschreven, maar belangengroepen waarschuwen dat het voor ouders en leraars vaak moeilijk is om instant beloningen te geven. "Opdat zo'n aanpak succesvol kan zijn, moet je 24 uur op 24 bij het kind zijn", luidt het bij de National Attention Deficit Disorder Information and Support Service (Addiss). "In de praktijk is dat onhaalbaar." (tw)

19/04/10 15u19

• Lees ook: Geen diagnoses meer voor probleemkinderen ouder dan 7