In de beginjaren bouwde de band al een behoorlijke reputatie op, maar de doorbraak naar het grote publiek kwam met het album Out Of Time en de hits Losing My Religion en Shiny Happy People. Losing My Religion en het van Automatic For The People afkomstige Everybody Hurts worden gerekend tot de klassiekers in de popmuziek. In oktober van 1997 verlaat drummer Bill Berry, vanwege een zware depressie de groep. In 1995 werd Berry tijdens een concert in Oostenrijk getroffen door een hersenbloeding. Hij verruilde het leven van rockster in voor een leven op de boerderij, maar is inmiddels weer bezig met muziek.
Kenmerkend voor R.E.M. is de krachtige, karakteristieke zang van Michael Stipe, de eigenzinnige composities, die een combinatie van folk en rock laten horen en de meestal zeer gedreven optredens die muziektechnisch zeer verzorgd zijn. Stipe uit regelmatig zijn maatschappelijk engagement en maakt daar ook tijdens optredens geen geheim van.
In de jaren tachtig van de vorige eeuw werd de band wel gezien als een schoolvoorbeeld van alternatieve muziek. Opmerkelijk is dat dit imago sindsdien weinig aan geloofwaardigheid heeft ingeboet, hoewel ze inmiddels al jarenlang wereldwijd ook commercieel zeer succesvol zijn.
Van februari 1971, vlak na de oprichting van de band, tot november 1991, het overlijden van zanger Mercury, is de bezetting van de band altijd hetzelfde geweest:
Freddie Mercury, zang, piano, gitaar, keyboard Brian May, gitaar,zang, piano, keyboard Roger Taylor, drums, zang, gitaar, keyboard John Deacon, basgitaar, gitaar, keyboard Alle vier de leden hebben nummer één hits op hun naam en de meeste albums bevatten nummers van alle leden. Hoewel Mercury veel nummers heeft geschreven, is hij zeker niet de dominantste schrijver. Ze beschouwden elkaar als gelijkwaardigen bij het schrijven. Zo is bijvoorbeeld John Deacon, het 'stille' bandlid, de auteur van Another One Bites the Dust, commercieel gezien de grootste hit van de band. In de latere jaren werkten meerdere leden vaak gezamenlijk aan een nummer. Daarom besloten ze om vanaf het album The Miracle als schrijver Queen te noteren in plaats van een bepaald bandlid.
Paul Anka (Ottawa, 30 juli 1941) is een Libanees-Canadese singer-songwriter.
In 1957 werd hij beroemd met zijn hit Diana die naar de hoogste top van de hitparade schoot en negen miljoen keer over de toonbanken ging. Ook zijn opvolgers werden hits en Anka werd een tieneridool.
Anka schreef ook hits voor anderen, It doesn't matter anymore voor Buddy Holly, She's a lady voor Tom Jones en My Way voor Frank Sinatra.
Hij begon ook te acteren, één van zijn bekendste films is The Longest Day, waarvoor hij ook de titelsong schreef. Na enkele jaren zonder een hit zong hij een duet met Odia Coates in 1974 en Having my baby. In 2005 kreeg hij een ster op Canada's Walk of Fame.
Van 1963 tot 2000 was hij met Anne de Zogheb gehuwd waarmee hij vijf dochters heeft.
Paul Anka treedt nog regelmatig op. Zo was hij in 2007 te zien en horen op het North Sea Jazz Festival in Rotterdam. Ook verscheen in dat jaar het dubbelalbum "Classic Songs, My Way" om zijn vijftig jarig jubileum in het vak te vieren. Op dit album brengt hij wederom jazz versies van bekende nummers, maar waar "Rock Swings" rock nummers worden bewerkt, zijn het deze popklassiekers. Ook staan op het album enkele opvallende duetten zoals "My Way" met Bon Jovi en "You Are My Destiny" met Michael Bublé. Van de laatste heeft Anka het debuutalbum geproduceerd.
Hij groeide op in Macon in de staat Georgia en werkte in de vroege jaren zestig met Johnny Jenkins aan het nummer These Arms of Mine. Het lied werd een hit, en kreeg een paar jaar later opvolgers als Mr. Pitiful, I can't turn you loose, Satisfaction (het nummer van de Rolling Stones) en Respect - later een grote hit voor Aretha Franklin.
Otis Redding schreef zijn eigen nummers, hetgeen ongewoon was voor die tijd. Hij was de belangrijkste artiest van Stax Records uit Memphis, Tennessee.
In 1967 speelde hij op het Monterey Pop Festival, en in hetzelfde jaar nam hij ook (Sittin' on) the dock of the bay op, maar hij overleed een jaar voordat het populair werd. Hij kwam om in een vliegtuigongeluk in Wisconsin, samen met 4 van de 6 leden van zijn band The Bar-Kays. Medebandlid Ben Cauley overleefde het ongeluk en James Alexander zat in een ander vliegtuig.
Gabriele Susanne Kerner (Hagen, 24 maart 1960) is een Duitse zangeres die als kind al Nena werd genoemd. Nena is een verbastering van niña (meisje), dat Kerner opvatte als 'nena' toen ze met haar ouders op vakantie was in Spanje. De gelijknamige band Nena scoorde grote hits in de jaren '80 met onder andere 99 Luftballons en Irgendwie, irgendwo, irgendwann. In 2002 maakte Nena zelf als soloartieste een comeback. Het bekendste nummer van de band Nena is 99 Luftballons uit 1983, dat in onder meer Nederland een nummer 1-hit werd. Hoewel er een Engelstalige versie van bestaat die in het Verenigd Koninkrijk op 1 kwam, was het de Duitstalige versie die de Amerikaanse top haalde. In Duitsland was Nur geträumt in 1982 hun eerste hit.
Kim Wilde (geboren als Kim Smith in Chiswick, West-Londen, 18 november 1960) is een Brits zangeres en tuinier. Ze debuteerde in 1981 met de new wave classic "Kids in America", een top 10 hit in Nederland en nummer 2 in Engeland. In 1987 haalde ze nummer 1 America met haar versie van The Supremes' "You Keep Me Hangin' On". Wilde's carrière was onvoorspelbaar, met veel pieken en dalen. Tussen 1998 en 2005 was ze voornamelijk bekend als tuinier in Engeland, en in 2006 keerde ze met redelijk succes terug als solo-artiest, na haar eerste nummer 1 hit in Nederland in 2003 samen met Nena.
