6/9 Mensen zijn reeds begonnen met het Merkteken van het Beest te nemen - vreemde dingen gebeuren! - Great Miracles Avenue

Margareth: Veel christenen zullen de Opname missen als ze bepaalde waarheden over deze geloofstocht niet begrijpen. Ik bevond me in mijn kerk. De kerk was gevuld met de geluiden van aanbidding. Maar toen veranderde er plotseling iets. Het begon met een geluid, een luide knal die de lucht vulde als een trompetsignaal uit de Hemel. De atmosfeer veranderde, de ooit vredige ruimte was nu geladen met een gevoel van hoogdringendheid en angst. Ik keek verward om me heen en probeerde te begrijpen wat er gebeurde. Het was de trompet voor de Opname.

Ik zag mensen om me heen opstaan. Hun lichamen stegen op van de banken en stegen op naar het plafond. Hun gezichten veranderden en gloeiden van vreugde. De Opname is het moment waarop Christus zou terugkeren om zijn gelovigen mee naar huis te nemen. Maar toen ik naar mijn eigen voeten keek, voelde ik een golf van paniek. Ik bewoog niet, ik was nog steeds op de grond. Ik besefte dat ik werd achtergelaten. De kerk werd met de seconde leger naarmate er meer en meer mensen werden opgenomen. Hun lichamen verdwenen in de Hemel.

Ik riep maar mijn stem ging verloren in de chaos overstemd door de kreten van anderen die ook achterbleven. Paniek greep me aan. De waarheid was onmiskenbaar. Ik kon het zien op de gezichten van de weinigen die achterbleven. Gezichten vol afschuw en ongeloof. Ik had jarenlang kinderen catechese gegeven in dienst van de kerk en mijn geloof zo goed mogelijk beoefend, maar dat leek er nu allemaal niet meer toe te doen. Het gevoel van verlatenheid was overweldigend.

Ik voelde me volkomen verlaten, alsof God mij de rug had toegekeerd. Het was een gevoel dat ik nog nooit eerder had gekend. Dit gevoel van afgesneden te zijn, losgekoppeld van de bron van mijn geloof en kracht. Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik op mijn knieën zakte. De wereld om me heen raakte bijna onmiddellijk na de Opname in chaos. Het was alsof de vrede was verstoord en er was niets anders over dan verwarring. Angst en geweld volgden. Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje.

Degenen die waren achtergebleven, waren in paniek op zoek naar antwoorden. Ze verlangden wanhopig naar een schijn van orde. Maar in plaats van vrede te vinden, werden we geconfronteerd met iets veel angstaanjagenders. Ik heb het over de opkomst van de antichrist. Alles gebeurde zo snel. De antichrist verscheen schijnbaar uit het niets. Een figuur met een immense charisma en autoriteit die vrede en stabiliteit belooft. Mensen stroomden naar hem toe, wanhopig op zoek naar de veiligheid die hij beweerde te bieden. Het werd duidelijk dat deze man er niet was om ons te redden maar om ons te onderwerpen.

Zijn macht groeide snel en daarmee werden zijn ware bedoelingen geopenbaard. De Antichrist eiste absolute trouw en hij begon zijn wil op te leggen in elk aspect van het leven. Het merkteken van het beest, een symbool van loyaliteit aan hem, werd een vereiste voor iedereen die wilde overleven in de nieuwe wereld. Zonder het kon je geen voedsel kopen, geen onderdak vinden, of zelfs vrij bewegen. Degenen die weigerden het merkteken te nemen werden gebrandmerkt als vijanden.

Ze werden opgejaagd en vervolgd zonder genade. In eerste instantie weigerde ik het merkteken te nemen. Ik wist dat het nemen van het merkteken zou betekenen dat ik het laatste restje van mijn verbinding met God zou opgeven. Ik ging onderduiken samen met anderen die ook probeerden te weerstaan We verhuisden van plaats naar plaats, altijd op de vlucht. Elke dag was een strijd om verborgen te blijven, om gevangenneming door de krachten van de Antichrist te voorkomen.

Terwijl ik in deze droom op zoek was naar voedsel in een verlaten deel van de stad werd ik in het nauw gedreven. De agenten van de Antichrist waren meedogenloos in hun zoektocht en ik was gewoon te moe en te zwak om nog langer te rennen. Ze gaven me een keuze: neem het merkteken en leef of weiger en sta tegenover bepaalde wreedheid. De druk was ondraaglijk, de angst overweldigend. In mijn gedachten was ik op zoek naar een uitweg maar die was er niet. Ik had de hele nacht gelopen in het donker, biddend voor verlossing die nooit kwam. Ik was zo moe zo ongelooflijk moe en de gedachte aan opluchting van een einde aan de constante angst was bijna te verleidelijk om te weerstaan.

In dat moment van zwakte brokkelde mijn geloof af. De angst, de uitputting, de hopeloosheid. Het werd allemaal te veel om te dragen en ik stemde ermee in het merkteken te nemen. Op het moment dat ik dat deed voelde ik iets in mij breken, een diep onherroepelijk verlies alsof het laatste licht van hoop was gedoofd. In de dagen die volgden voelde ik een duisternis in mijn hart sluipen, de leegte vullend waar mijn geloof ooit was geweest.

De wanhoop was groot en ik merkte dat ik steeds verder weggleed van de persoon die ik ooit was geweest. Ik gaf niet langer om de dingen die ooit zo belangrijk voor me waren geweest: de leringen van de Bijbel, de liefde van God en de waarden die ik had zo hard geprobeerd te beleven. Ik bevond mij in deze nieuwe realiteit. Mijn leven werd verdraaid tot iets onherkenbaars, zo werd ik wakker uit deze droom.

Ik ging mij daarna nog meer in mijn relatie met God verdiepen en Hem met nog grotere toewijding dienen, omdat deze droom me had laten zien hoe gemakkelijk ik alles kon verliezen, niet alleen in fysieke zin, maar ook spiritueel. Het was een oproep dat mijn wandeling met God niet iets was om lichtvaardig op te vatten. Voor degenen onder ons die zichzelf Christenen noemen, is het cruciaal om onze relatie met God ernstig te nemen. Ons geloof is niet zomaar een routine of een reeks rituelen.

Het is de essentie van wie we zijn en hoe we ons leven leiden. We zijn geroepen om God te dienen. Met alle oprechtheid van hart, onszelf volledig toe te wijden aan Zijn wil en doel. Deze toewijding vereist meer dan alleen af ​​en toe bidden of kerkbezoek. Het vereist een dagelijkse, oprechte toewijding, een leven geleefd in voortdurende zoektocht naar Zijn waarheid en liefde voor degenen die in zonde leven. Ik verzoek je dringend dit moment te gebruiken als een kans voor reflectie en berouw.

We zijn allen verantwoordelijk zijn voor onze keuzes en onze daden. Het is nooit te laat om terug te keren naar Christus om zijn vergeving en genade te zoeken. We weten niet op welke dag of welk uur zijn wederkomst zal plaatsvinden of wanneer ons eigen leven ten einde kan komen. Daarom is het cruciaal om het goed te maken met God, zolang er nog tijd is. Bekeer je met een oprecht hart en keer terug naar Christus.

Laat de last van uw zonden door Zijn genade worden opgeheven en omarm het leven dat Hij biedt. Een leven van verlossing, vrede en hoop. De deur naar berouw staat altijd open en zijn liefde is altijd beschikbaar, hoe ver iemand ook is afgedwaald.