Ik ben Chris en hou van reizen, wandelen, een goed glas wijn, lekker eten, Status Quo, lezen (thrillers).
Ik ben geboren op 1 februari 1962.
Hier kun je meegenieten van onze wandelingen. Sinds ik in augustus 2009 een hartinfarct kreeg, ga ik er samen met mijn vrouw Annick dikwijls op uit om een gezonde wandeling te maken.
Deze keer waren we op stap in de Vlaamse Ardennen.
We volgden de Zwalmbronnenwandelroute.
Onze tocht begon aan de kerk van Opbrakel.
Opbrakel is een dorp in de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Brakel.
Opbrakel ligt in het zuiden van de provincie. De plaats telt ongeveer 1700 inwoners. De dorpskern sluit bijna aan op die van het grotere Nederbrakel.
De Sint-Martinuskerk is, mede door zijn ligging (+56m) en karaktervolle toren, een van de fraaiste plattelandskerken van de Vlaamse Ardennen. De vroeggotische westtoren - de onderbouw vertoont zelfs Romaanse kenmerken (beschermd sinds 1970) -dateert uit het begin van de 13de eeuw en was in de toenmalige kruiskerk wellicht een vieringtoren. De rest van de kerk is classisistisch en dateert uit het midden van de 18de eeuw.
Het meubilair is 18de eeuws en uitgevoerd in rococo (biechtstoel, preekstoel) of classicisme (koorgestoelte). Het orgel (eind 18de-eeuw) is van de Gentenaar Lambert van Peteghem, de klankkast (1789) van Damianus de Staercke uit Nederbrakel. Er zijn grafstenen uit de 18de en 19de eeuw. De kerk is omringd door een kerkhofmuur en ligt in een gerenoveerde dorpskern.
We vertrekken op pad...
Een mooi gezinnetje ligt te genieten van de zon.
Grazende ezels in de weide, én nog eentje in de stal.
En jaja.. jullie weten het al.. langs vele Vlaamse wegen komt men plaatsen tot bezinning tegen.
Bij Suzy is de fut er al bijna uit.. ja, met zulke kleine pootjes..
Even stilstaan en genieten van het mooie landschap.
De graangewassen zijn klaar om geoogst te worden.
Heel in de verte zien we de kerktoren.
Mooie grote zonnebloemen in de tuin van de boer.
Nog een kapelletje, dat best wat renovering kan gebruiken.
Heel wat bambi's genoten van het goede weer.
Boven aangekomen, even een terugblik op een prachtig vergezicht van het glooiend landschap van de Vlaamse Ardennen.
De Suzy ziet het niet meer zitten en wil gedragen worden. Gelukkig weegt ze niet veel...
Een grote rozenbottelstruik aan de kant langsheen een boerderij.
Kasseiweg naar beneden.. het bos in.
En Suzy ziet het nog altijd niet zitten om zelf te stappen.. dus dragen maar.. eerlijk gezegd, de tocht was ook te ver voor zo'n klein hondje.. maar we dachten dat het maar ongeveer 7 km was, maar toen we vertrokken zagen we dat op het plakkaat 11 km stond.. maar ja, we waren nu zo ver gereden, dus begonnen we er maar aan, hé..
En zo kwamen we aan het eind van onze wandeling.
Moe maar voldaan vertrokken we huiswaarts.
Nog enkele leuke weetjes : deze mensen zijn geboren in Opbrakel :
Deze keer maakten we echt een "vruchtbare" wandeling...
We zijn gaan wilde bramen plukken.
De voorbije winter hadden we deze wandeling al eens gemaakt, en we hadden opgemerkt dat er langs de kant van één welbepaald landwegje veel braambessenstruiken stonden.. dus dat was iets om te onthouden.
En nu was het dus zover, ongeveer de eerste 2 weken van augustus zijn deze bramen rijp genoeg om geplukt te worden.
Konfituurliefhebbers zoals we zijn mochten we deze kans niet laten voorbijgaan, en vertrokken we met ons leeg emmertje op wandel. We hadden al snel het paadje gevonden waar we moesten zijn.. maar die 2 hielden ons in het oog..
De zon scheen door de bomen.
Onderweg een bloemetje gefotografeerd.. helaas naam onbekend voor ons.
Ons doel nadert..
Mjamie.. zien ze er niet heerlijk uit ?
We hadden er welgewogen 850 gr.. en als je weet dat deze bessen in de supermarkt gemakkelijk verkocht worden aan +/- 3 euro per bakje van 125 gr... dan is de rekening rap gemaakt.
En dit is het resultaat.. niet slecht, hé... ondertussen is mijn vrouwtje al volop bezig met konfituur maken terwijl ik hier mijn postje neerzet.
Nog een fijne dag.. er tot volgende keer maar weer.
Deze keer op wandel in Lede. Het was een kleine wandeling, want het weer was nogal wisselvallig en we hadden geen zin in een nat pak. Lede is een gemeente in de Oost-Vlaanderen, en telt meer dan 17.000 inwoners. Lede is een landelijke gemeente, centraal gelegen tussen centrumsteden als Gent, Aalst en Dendermonde.
Een ideale woonomgeving met veel groen, talrijke scholen, ruim winkelcentrum en een bruisend verenigingsleven.
De huidige gemeente Lede is sinds 1977 samengesteld uit de vroegere gemeenten :
De Sint-Martinuskerk in Lede is een belangrijk bedevaartsoord. De geschiedenis van de kerk is onlosmakelijk verbonden met die van de miraculeuze 15de-eeuwse piëta. Dit 75 cm hoge gepolychromeerd beeld is afkomstig uit het Rijnland en wordt sinds 1414 vereerd. Het rijke interieur van deze kerk is te danken aan deze verering, net als de bouw van de imposante westertoren in 1569. De balustrade en de spits op de toren dateren uit 1896. Het zandstenen kerkgebouw kende in de loop der eeuwen veel aanpassingen. In 1960 werd de kerk beschermd als monument.
Deze relikwie is te bekijken in de kerk.
De overledenen worden herdacht met een kruisje aan de wand in de kerk, dit kruisje krijgt de familie van de overledenen in de week van Allerheiligen.
De kruisjes hierboven zien we in vele kerken, maar voor de kindjes die geboren worden is er wel een heel apart aandenken. Ieder kindje krijgt een stenen wijwatervaatje.
De doopvont.
Het hoofdaltaar.
Linker zij-altaar.
Rechter zij-altaar.
Mariale Processie
De Mariadevotie in Lede gaat terug tot het jaar 1415. In de loop der eeuwen werden aan het beeld talrijke mirakelen toegeschreven. Aanloop tot de processie vormt de jaarlijkse "ommegang" die start met de kaarskensprocessie op vrijdagavond.
De negen daarop volgende dagen zullen honderden bedevaarders het centrum van Lede doorkruisen en halt houden aan de zeven kapelletjes ter ere van Onze-Lieve-Vrouw. De novene wordt afgesloten met de Mariale processie die doorgaat de tweede zondag na Pinksteren.
Op deze draagbaar wordt het Mariabeeld gedragen in de ommegang.
Net als vele anderen hebben wij ook een kaarsje doen branden.
Het neogotische gemeentehuis, getekend door architect Edward Bouwens, werd opgericht in 1895.
Het Cultureel Centrum, in de 19e en eerste helft 20e eeuw bewoond door de familie Moens, wordt nu gebruikt als gemeentelijke academie voor muziek en woord. De diverse zalen worden tevens gebruikt voor vergaderingen, tentoonstellingen, concerten enz.
Aan de gevel van het administratief centrum hangt deze gedenkplaat ter ere van dokter Julius De Geyter, hij was een Vlaams journalist en schrijver (Lede, 25 april 1830 - Antwerpen, 18 februari 1905).
De Geyter was ook onderwijzer, tot hij directeur van de "Bank van Lening" te Antwerpen werd in 1874. Hij stichtte het literaire tijdschrift De Vlaamsche School tezamen met J.F.J. Heremans en E. Zetternam. Dit tijdschrift bestond van 1855 tot 1901. De Geyter was een politiek dichter en speelde een rol bij de totstandkoming van de Vlaamse Beweging. Julius De Geyter schreef vele romantische gedichten, waarvan die met een politieke inhoud vol retorica zitten.
La Lédoise was een belangrijke producent van "constateurs", een klok die gebruikt wordt tijdens wedstrijden in de duivensport. De klok geeft de tijden aan waarop de duiven zijn vertrokken en weer zijn aangekomen.
Zo werden er in 1950 nog steeds prikklokken gebouwd te Lede door La Lédoise (oprichters hiervan waren de Gebroeders Van Nerum uit Aalst) dit atelier in nog steeds intakt en er word voorzien om dit atelier te openen als het La Lédoise museum (La Lédoise staat immers voor "de Leedse").
De voormalige constateurfabriek La Ledoise in de Kerkevijverstraat werd gerenoveerd. De eigenaar deed werken en kon beroep doen op subsidies van de gemeente omdat La Ledoise als industrieel erfgoed beschermd werd.
La Ledoise heeft een hele geschiedenis achter de rug. Theodoor Corthals was in 1898 student electriciteit en verdiende wat centen bij als hulp bij de uurwerkenmaker Jozef Van Nerum. Het was toen dat hij een constateur (duivenklok) in elkaar knutselde.
Zodra er voldoende interesse was voor de constateur besloot Corthals zijn knutselwerk te commercialiseren. Hiervoor werd in 1900 het bedrijfje La Ledoise opgericht. Jozef Moens, die toen burgemester was in Lede, zag er wel brood in en hielp financieren, samen met zijn broer Claude Moens en Jozef Van Nerum.
Het begon pas echt druk te worden nadat Emiel Daelman in 1926 La Ledoise overnam. Andere mijlpalen in de geschiedenis waren de inactiviteit tijdens de tweede wereldoorlog, de heropstart in 1946 en de presentatie van de constateur-drukker in 1950. Die laatste kwam er dank zij contacten met de Zwitserse ingenieur Faidherbe. Het bedrijf stopte in 1972. Sindsdien is er in het atelier niets meer veranderd. Het staat er nog zoals vroeger, inclusief een draaibank uit 1896.
Dit stukje goed bewaard cultureel en industrieel erfgoed werd dan ook terecht beschermd.
Even genieten van het groen in het plaatselijk parkje.
En zo kwamen we weer aan ons begintpunt, namelijk aan de kerk.
Daar zagen we nog een gedenkteken dat werd opgericht ter nagedachtenis van de oorlogsslachtoffers van de oorlog 1940 - 1945.
Leuk om weten : dit zijn enkele bekende Ledenaren :
Frank Galan (1960; artiestennaam van Frank Van Molle), charmezanger
Zo, beste bloggers, het was maar een korte uitstap, maar we hebben toch heel wat bijgeleerd. We hopen dat jullie het ook fijn vonden om met ons mee te wandelen.
Tot de volgende keer.
Bron : wikipedia Bron : www.vvia.be Bron : www.lede.be
Onder een blauwe lucht en warme zon hebben we genoten van de Schiptrekkerstocht die werd georganiseerd door Wandelclub De Sportvrienden.
De Denderleeuwenaren koesteren hun spotnaam "Schiptrekkers". Nochtans was het beroep van schiptrekker bittere ernst. Ruim 150 jaar geleden, net na de kanalisatie van de Dender, werden de schepen op de rivier nog niet mechanisch voortgedreven. De boten moesten nog door mankracht voortbewogen worden en daarvoor deden de schippers een beroep op de schiptrekkers (maar ook hun vrouwen staken vaak een handje toe). Nadien werden voor dit karwei paarden ingespannen en nog later had iedere boot zijn motor.
De tocht vertrok in Denderleeuw en ging door rustige veldwegen, en maakte een mooie lus langsheen de Dender.
Denderleeuw is een gemeente in de provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 17.000 inwoners. Denderleeuw is een van de dichtbevolkste gemeenten van Vlaanderen.
Het gemeentehuis.
Gedenksteen voor Dokter Cochez, stichter van de Rode Kruisafdeling in Denderleeuw.
Beeld : moeder en kind.
Rustig vervolgden we onze weg, om de vissers niet te storen.
En zoals jullie weten.. overal komen wij dieren tegen.
Net zoals op vele vlaamse wegen komt men hier ook kapelletjes tegen.
Gedenkteken ter ere van Priester Daens. Adolf Daens (18 december 1839 - 14 juni 1907).
Hij volgde klassieke humaniora bij de paters jezuïeten in het Sint-Jozefscollege van zijn geboortestad Aalst. Nadat een poging om jezuïet te worden mislukte werd hij priester die, getroffen door de mensonwaardige omstandigheden in de fabrieken van de stad Aalst, zich ging interesseren voor het lot van de arbeiders en de Daensistische beweging in het leven riep. Als uitvloeisel hiervan werd in 1893 de flamingantische Christene Volkspartij opgericht, die het democratiseren en het radicaliseren van de katholieke partij nastreefde.
Hij werd verkozen tot volksvertegenwoordiger, maar kreeg tegenwerking van de traditionele katholieke partij, de burgerij en de kerkelijke overheid. Uiteindelijk werd hij uit zijn ambt van priester ontzet.
De Dender is één van de mooiste rivieren om te volgen en onderweg te genieten van het landschap.
Zo komen we aan de nieuwe Schiptrekkers voetgangersbrug over de Dender, waar we ver aan ons beginpunt komen. Het bord met verwijzing naar Café De Vrede trekt onze aandacht, want met dit warme weer is een drankje meer dan welkom.
Korterbij de brug gekomen zien we dat een aantal jongelui het blijkbaar ook warm hadden en als afkoeling een duik namen in de Dender.
In de verte zien we de kerk opduiken.
De gotische Sint-Amanduskerk ligt op een verhoging ten oosten van de dorpskom van Denderleeuw, vlakbij de Dender. De kerk is opgetrokken in eenvoudige Dendergotiek. Voor de oudste delen van de kerk, zoals de 13de-eeuwse onderbouw van de toren, werd gebruik gemaakt van Balegemse steen. In de 16de eeuw werden belangrijke verbouwingswerken uitgevoerd en na een brand in 1589 werd de deuropening in de voorgevel aangebracht. Rond 1900 werd nieuwe verbouwingswerken uitgevoerd volgens de plannen van architect H. Valcke. In mei 1940 kreeg de kerk het erg te verduren en de ontwrichte torenspits werd in 1942-1943 afgebroken en vervangen door een stenen naald in Larochettesteen volgens het ontwerp van architect Stan Leurs. De kerk is sinds 1944 beschermd als monument.
Ternat is een gemeente in het Patjottenland, dus in de provincie Vlaams-Brabant. De gemeente telt ruim 14.500 inwoners.
We stonden met de wagen geparkeerd in de dreef, bewust uitgekozen door mijn vrouwtje omdat ze me iets wilde tonen. Namelijk de 3 gebouwen waar jaren geleden de eerste buitenopnames van de TV-serie "Thuis" werden gemaakt.
Het huis van Marianne.
Het huisje waar Frank Bomans samen met Simonneke en zijn moeder Florke woonde.
Het vroegere kapsalon van Rosa.
En zo gingen we op stap..
Onze eerste halte was de Sint-Gertrudiskerk, gewijd aan de Heilige Gertrudis van Nijvel. Deze kerk, uit zandsteen, bestaat al sinds de 15e-16e eeuw. De massieve westertoren is 50 meter hoog. Hij wordt bekroond met een ingesnoerde spits die sinds de vorige restauratie in 1896 omgeven is door een balustrade. In het torentje aan de zuidkant bevindt zich de draaitrap die toegang geeft tot de toren en de klokkenkamer.
Momenteel waren er grote restauratiewerken aan de gang, waardoor we van deze prachtige kerk helaas niet veel zagen.
2 levensgrote schilderijen van Maria en de Heilige Rita.
Het orgel.
Even een kaarsje doen branden voor familie en vrienden.
Buiten aan de kerk stond dit monument met namen, ter nagedachtenis aan de gesneuvelden in de oorlogen van 14-18 en 40-45.
Van een laag bruggetje gesproken...
Deze poes kwam ons even liefkozen en ging dan bereidwillig poseren.
In een wegje tussen de bomen zagen we aan de zijkant deze mooie wilde aronskelk staan.
Deze bloem vonden we ook heel mooi.. helaas ons onbekend.
We vervolgden onze weg en kwamen in een woonwijk terecht, waar we dit heel mooi aangelegd tuintje zagen.
Dan het volgende wandelpaadje gevolgd en dit passeerde langs de achterkant van de huizen, en hier zagen we deze mooie dame.
En zo kwamen we aan het gemeentehuis van Ternat. Dit gebouw was oorspronkelijk een omwaterd kasteel in traditioneel baksteenmetselwerk met gebruik van zandstenen plint en arduinen onderdelen, anno 1719. Het gebouw is een juweeltje van Vlaamse Renaissance. Het dubbelhuis heeft vijf traveeën en twee verdiepingen, afgedekt met een hoog leien schilddak met houten dakkapellen. De middelste travee loopt uit op een vierkant torentje met galmgaten. De ingangsdeur heeft een arduinen omlijsting. Boven de portiek, de beeltenis van Sint-Gertrudis onder een druiplijst.
De aan beide zijden aangebouwde bijgebouwtjes dateren uit de 19de en 20ste eeuw. Het gemeentebestuur van Ternat heeft het goed in 1845 aangekocht, in zijn oorspronkelijke staat bewaard tot het einde van de 19de eeuw en liet toen de wallen dichten om achteraan en in de tuin klaslokalen te bouwen. Uiterst links staat op de stoep nog de oude arduinen pomp die zich eertijds rechts van de voortuin bevond. Het gemeentehuis is sinds 1958 beschermd als monument. Momenteel zijn er plannen voor de bouw van een nieuw administratief centrum vlak achter het bestaande gemeentehuis.
Stilaan kwam het einde van onze wandeling weeral in zicht, dus tijd om even te rusten en te genieten van een fris drankje.
Zo, dat was het weer, ik zou zeggen.. tot de volgende keer.
Hier zijn we weer.. deze keer onder een bewolkte hemel Ninove onveilig gemaakt..
Ninove is een stad in de Oost-Vlaanderen. De stad ligt aan de Dender en telt bijna 36.000 inwoners.
De bewoners van Ninove kregen de bijnaam "Wortelkrabbers" omdat toen Aalst Ninove wilde binnenvallen ze in plaats van de onvindbare sleutel een wortel gebruikten om de stadspoort te sluiten. Er was echter een ezel ontsnapt die de wortel uit het slot heeft gekrabd en vervolgens opgegeten en zo de stad prijs gaf aan de Aalstenaars. Sindsdien is de wortel het symbool van de stad Ninove.
De Oudste, de Stoutste en de Wijste der Steden
Ninove werd beschreven door Antonius Sanderus als de 'Oudste, de Stoutste en de Wijste der Steden'. De stad werd de oudste genoemd wegens de naam Ninove die sterk lijkt op die van de Assyrische stad Ninive. De stoutste omdat ze de stadspoorten altijd lieten openstaan alsof men van niemand schrik had. En de wijste omdat Ninove een der enige steden was die geen stadsnar had. Deze tekst is ook terug te vinden op de borden aan de ingangen van Ninove.
De eerste bekende Ninovieter die we zagen staan was "Het Wortelmanneke".
Het koopcenter Ninia, waarin verschillende winkels zijn gevestigd.
De muzikale waterfontein op de Graanmarkt.
Overal waar wij gaan wandelen, komen we dieren tegen.
De gotische Koepoort (beschermd monument) of Nederwijkpoort Stadspoort is een overblijfsel van de vroegere stadsomheining. Reeds vermeld in XIV en van 1397 tot einde XVI Warmoespoort geheten; later Nederwijkpoort genoemd. In 1462, na een totale verwoesting, hersteld (wederopgebouwd ?). Ca. 1600 verbouwd op last van het stadsbestuur en na haar voltooiing in 1629 als stadsgevangenis gebruikt.
Het standbeeld van "De Twijnster".
Tussen de wolken door kwam de zon even kijken.
De Dender.
De basisschool van Ninove, gevestigd in een prachtig gebouw.
De decanale barokke Onze-Lieve-Vrouwekerk is een beschermd monument. De Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk in Ninove is één van de grootste barokkerken in Vlaanderen.
Met de bouw van de kerk werd begonnen in 1640, nadat abt Jan David in 1628 het plan voor de bouw vanuit Rome had meegebracht. De nieuwe kerk werd opgetrokken ter vervanging van de bestaande romaans-gotische kerk.
Door financieringsproblemen schoten de werken echter decennialang niet op. Het was pas in 1716 dat abt Ferdinand Vander Haeghen de bouw hernam en voltooide. De kerk werd ingewijd op 27 april 1727 door de aartsbisschop van Mechelen.
De kerk maakte vroeger deel uit van de Ninoofse Norbertijnerabdij en wordt daarom ook wel de Abdijkerk genoemd. Vandaag de dag doet ze dienst als parochiekerk.
Interessant weetje : vanuit de lucht gezien is de vorm van de kerk een Latijns kruis.
En ik kan goed geloven dat dit een beschermd monument is, zo'n prachtige kerk hebben we vanbinnen nog nooit gezien.
De biechtstoel aan de zuidkant is van T. Verhaeghen (1736-38). Het beeldhouwwerk staat in functie van de biecht: gerechtigheid, boete, barmhartigheid.
Het orgel werd in 1728 vervaardigd door de beroemde orgelbouwer Jean-Baptiste Forceville. Het beeldhouwwerk is opnieuw van J.B. Van der Haeghen: St.-Cecilia die het orgel bespeelt, musicerende engelen en de wapenschilden van abt Van der Haeghen en van de abdij.
Aan een pilaar was een soort kastje bevestigd, met allemaal naamplaatjes op. Helaas hebben we geen idee wat dit mag zijn.
Eén van de 2 zijkapellen. Deze zijn eveneens paarsgewijs opgebouwd. Het beeldhouwwerk is van J.B. Van der Haeghen. Het zuidelijke is nu toegewijd aan St.-Joris. Het schilderij is van G. De Craeyer en komt uit de voormalige parochiekerk. Verdere medaillons met de ouders van Maria.
Het hoogaltaar van J.B. Van der Haeghen werd gemarmerd door J. Tourner. Hier verenigen zich alle elementen die voor de kerk van Ninove een bijzondere betekenis hebben: een sarcofaag, het dubbelportret van de HH. Cornelius en Cyprianus, de ten hemel opneming van Maria, het geloof en de hoop.
Het koorgestoelte werd vermoedelijk besteld door abt David en dateert uit de eerste helft van de 17de eeuw. Het is nog in renaissancestijl maar toont reeds enkele barokke kenmerken.
Delambrisering werd in 1736 ontworpen door de Mechelaar Theodoor Verhaeghen. Hij beeldhouwde de reliëfs en de schilderijomlijstingen. Het schrijnwerk is van de hand van twee Ninovieters. In een prachtig spel van onderbroken en uitspringende horizontale evenwichtige lijnen, kronkelen volute en tegenvolute rond elkaar. Elk reliëf wordt bekroond met een vaas. Sterk ritmisch is de afwisseling schilderij-reliëf, gelijklopend met het gebouw, travee-zuil. De zuidzijde beeldt het leven uit van de H. Cornelius, de noordzijde het leven de van H. Cyprianus.
En voor wie "gewijd water" wou, stond er aan de uitgang een gevulde wijwaterkruik. Helaas hadden we geen leeg flesje mee om een beetje water mee naar huis te nemen. Spijtig.
In de schaduw van de kerktoren vinden we een standbeeld opgericht ter nagedachtenis van de gesneuvelden in beide oorlogen.
Van het oude stadhuis was het onmogelijk om een mooie foto te nemen, er waren grote verbouwingswerken aan de gang. Dit koppeltje dat op een muurtje zat wou gelukkig wel op de foto. Dit ziet er nog een vrij recent beeld uit, en helaas kan ik nergens vinden wie of wat dit paartje mag voorstellen.
Enkele bekende Ninovieters zijn :
- Werner De Smedt - acteur - 17/07/1970 - Franky Van der Elst - voetballer - 30/04/1961 - Wesley Sonck - voetballer - 09/08/1978 - Kevin Van der Perren - kunstschaatser - 06/08/1982 - Annemie Turtelboom - politica - 22/11/1967
Zo beste bloggers, wij vonden het een leerzame uitstap. Jullie ook ??
Hier was het jaren geleden dat we nog kwamen wandelen.. namelijk het stadspark in Aalst. Vroeger toen Ellen klein was, was dat één van de favoriete plekjes, vooral omdat er een hele grote speeltuin voorzien is voor kinderen.
Het Stadspark is een kunstmatig natuurdomein met een recreatieve-educatieve functie. Het park beslaat een oppervlakte van circa 15 ha.
Het stadspark ligt ten zuiden van het stadscentrum . Het ligt gevat tussen de stedelijke sportterreinen en de industriezone aan de Dender. In het zuiden loopt het park over in het natuurreservaat het Osbroek.
Het stadspark van Aalst werd aangelegd tussen 1911 en 1916 onder impuls van schepen Désiré De Wolf, de toenmalige schepen van Openbare Werken, wilde werk verschaffen aan de mensen van Aalst en ze zo onttrekken aan de opeisingen door de Duitsers. Het werk werd aangevangen op 24 juli 1915 en de laatste boom werd geplant op 29 maart 1916. Niet minder dan 20.000 kubieke meter grond werd voor deze werken vervoerd.
Wel 200 verschillende boomsoorten en 100 verschillende struiksoorten werden aangeplant. Veel ervan werden bezorgd door de toenmalige Duitse stadscommandant, een kasteelheer, die speciale bomen uit zijn domein of elders uit Duitsland liet aanvoeren.
Het park is opgevat als een ruim recreatieoord met wandelpaden en speelterreinen rond twee visvijvers: de Ballonvijver en de Spiegelvijver.
In het park herkennen we een gedeelte dat aangelegd is in de geest van de Engelse landschapsparken, nl. het gedeelte met de ronde vijvers of ballonvijvers en een gedeelte met strakkere vorm, elementen die doen denken aan een formelere parkaanleg, nl. het gedeelte met de rechthoekige vijver of spiegelvijver.
Bij het ontwerp werd veel aandacht besteed aan de belevingswaarde voor de wandelaar. De zichten werden telkens zodanig uitgebouwd dat men een gedeelte van de vijver, een bomengroep, een brugje en een heestergroep ziet. Dit beeld werd geaccentueerd door op de flanken van het gezichtsveld bomen of bomengroepen en heestermassieven uit te werken. Er werd ook veel gebruik gemaakt van wintergroene bomen en heesters om s winters ook nog dezelfde visuele gewaarwording te behouden.
Het park kan deels opgevat worden als een arboretum want de inventaris bevat meer dan 100 diverse boomsoorten.
Met de zon hoog aan de hemel en gepakt met de rugzak gingen we op wandel in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek, een dorpje in Vlaams-Brabant en een deelgemeente van Roosdaal.
We volgden de Windmolenwandeling.
De wandeling ging van start aan de vroeggotische Onze-Lieve-Vrouwekerk uit de 13e - 14e eeuw. Zoals we al op meerdere plaatsen vaststelden is de kerk niet meer open voor passanten.
Daarom werden er buiten aan de muur borden bevestigd met wat er binnen te zien is. Beter dan niks natuurlijk, maar in het echt zijn de bezienswaardigheden toch beter te bewonderen.
Bord met informatie over de kerk, zoals het Brusselse retabel met "Tonelen uit het leven van Maria (1512-1516).
Onze volgende bezienswaardigheid was de kantine van "Den Broebel", waar de tv-reeks "FC Nerds" werd opgenomen.
We zetten onze tocht verder en passeren het Kasteeldomein van Rokkenborch, met een donjon als woontoren van middeleeuwse oorsprong (1336) destijds deeluitmakend van een verdedigingslinie. De naam Rokkenborch is terug te vinden in titels van eigendomsoverdrachten in 1412.
De gebouwen, oorspronkelijk de residentie van de heren van Lombeek, hadden in de loop der tijden vele bestemmingen en werden onder meer gebruikt als woontoren, residentie, baronie, baljuwhuis, gerechtshof, hofstede of school. Uitbreidingwerken omstreeks 1700 bezorgden onder meer een mooi bewaard gebleven bijgebouw in Vlaamse renaissancestijl.
Na tijdelijke leegstand gedurende de 19de eeuw werden instandhoudingswerken doorgevoerd en later nog verfraaiingen met de plaatsing van ramen uit de dertiende eeuw gerecupereerd uit het kasteel van Thy-le-Château. De monumentale beukendreef werd omstreeks 1870 aangeplant. Het domein Rokkenborch is niet toegankelijk voor het publiek.
Standbeeld van de "kasteelwachter" aan de ingang van het kasteeldomein.
Weidse landschappen.
De bekende windmolen genaamd "Hertboommolen". Die naam staat al vermeld in een cijnsboek uit 1391. De windmolen werd in de jaren 60 gebruikt in de populaire televisieserie "Kapitein Zeppos".
Daardoor kreeg deze molen als bijnaam : de Zepposmolen.
Een andere bijnaam is "de tragische molen" omdat er zich in de geschiedenis twee drama's hebben afgespeeld.
In 1745 werd op nieuwjaarsdag in de molen binnengebroken door leden van de beruchte bende van Jan de Lichte, die de molenaar Pieter van Lierde vermoordden.
En op zondag 22 april 1917 drongen rond 19u 's avonds vier gemaskerde mannen binnen in het huis van de molenaar, die afwezig was; helaas werd de molenaarsvrouw vermoord.
Nu is er in het molenaarshuis een museum en een brasserie gevestigd.
De wijde wereld in, genietend van de zon.
Het eerste kapelletje op deze wandeling.
Mooie klaprozen aan de kant.
Het was stappen op goed begaanbare veldwegen, maar toch ging het af en toe toch lange tijd bergop of bergaf..
Deze boom kenden we niet.. wel een hele speciale, uit 1 wortelstronk schieten er verschillende stammen de hoogte in..
Deze vlinder gaf me de kans om een mooie foto te maken, hij bleef zitten genieten van de bloemen, en ik had de tijd om dit plaatje vast te leggen.
Nog een extra bezienswaardigheid, die nochtans niet vermeld stond op ons routeplan.
We kwamen voorbij een valkerij en we zagen de valken en uilen in hun kooi zitten.
We zetten onze weg verder.. en kwamen onverwachts tussen de fruitboompjes terecht.
Hier komen binnen een paar maanden lekkere appeltjes aan...
... en hier lekkere peertjes.
Ons 2e kapelletje die we zagen.
Ondertussen was het al na de middag en genoten de koeien van hun siësta.
Nog even een foto van de bloemetjes.
En het 3e en laatste kapelletje van onze tocht. Let op de datum die erop staat.. deze dateert al van 1863.
En zo kwamen we stilaan terug aan ons beginpunt.
Een kruisbeeld zoals hieronder wordt bestempeld als erfgoed : het zijn typische kleine bid- en bezinningsplekjes die vroeger veel in het landschap voorkwamen.
Afspanning "De Kroon". Dit gebouw dateert uit 1760.
En als afsluiter een streekbiertje in een plaatselijk caféetje.
Zo beste bloggers, ik hoop dat jullie het leuk vonden.
Tot de volgende keer.
Bron : www.non-stop.be Bron : wikipedia Bron : www.windmolen.be
Deze keer op stap geweest in Wichelen. We volgden het "De Cordespad".
Wichelen is een gemeente in de provincie Oost-Vlaanderen en ligt aan de schelde. De gemeente telt ruim 11.000 inwoners.
De naam Wichelen komt van de term "wig" of bocht die verwijst naar de kenmerkende bocht die Schelde maakt in Wichelen en de kleine gemeente als het ware omarmt en vroeger op die manier beschermde tegen indringers.
Onze wandeling ging van start aan de Sint-Gertrudiskerk. Deze ranke neogotische kerk (1872) torent maar liefst 47 meter boven de begane grond uit en bevat nog heel wat 18de-eeuw meubilair afkomstig uit de verdwenen Romaanse kerk.
Boven het portaal onderstaande Latijnse tekst die ik helaas niet begrijp.
De tekst hier begreep ik wel, ongelooflijk dat we al in de kerken alarmen moeten tegenkomen. We konden enkel foto's nemen vanaf de laatste rijen stoelen. Daarvoor was er een dik touw gespannen met een bordje dat we hier niet voorbij mochten.
De pastorij van Wichelen.
Op zijgevel van praat-en eetcafé Markoen zagen we deze prachtige schilderingen. Een afbeelding van hoe het vroeger was.
Nog maar pas aan het stappen en we hebben al een formidabel uitzicht van het Scheldelandschap.
De Margote Kapel.
Doorheen de velden.
En ja, Wichelen is ook de streek van de boomkwekerijen.
Om dit kapelletje te zien moesten we heel goed kijken : het zich bijna volledig verscholen tussen 2 dikke linden.
Genieten van de zon op ons wandelpad langsheen de Schelde.
In de verte zien we de kertoren van de kerk van Uitbergen.
En we hadden geluk.. een voorbijvarend binnenschip kwam aangetuft.
En even nadien nog een kleinere motorboot.
Na een dikke 2 km langsheen de Schelde te hebben gewandeld met het gekwetter van de vogeltjes op de achtergrond kwamen we aan het kerkhof. In de cavalerie is de deurportiek (1737) van de oude kerk verwerkt.
Monumenten ter nagedachtenis van de gesneuvelden van de oorlogen 1914-1918 en 1940-1945.
En dat de graven op sommige kerkhoven langer mogen blijven dan op andere zagen we hier duidelijk. Graven van 1943 lagen er nog steeds.
In de buurt van het kerkhof situeert zich de bakermat van Wichelen, namelijk de Paddenhoek, in 1953 na een zoveelste overstroming ontruimd.
Deze 3 kleine huisjes vormen de stille getuigen van de heroIsche strijd tegen het wassende water.
Op het dorp staat ook het oud gemeentehuis (1682) met onder de pui de vroegere dorpsgevangenis.
Het grafmakershuisje naast het gemeentehuis.
Via een mooie woonwijk kwamen we terug aan ons beginpunt.
Zo, beste vrienden, we hopen dat jullie samen met ons hebben meegenoten van deze wandeling langsheen de Schelde.
Een foto van ons pintje in het plaastelijk volkscafé zal voor een volgende wandeling zijn, want raar maar waar.. er was geen enkel café te bespeuren. Dus werd het een colaatje dat we bij hadden in onze rugzak.
