Beste bloggers, na een lange tijd van niet-wandelen hebben we opnieuw de wandelschoenen aangetrokken. We zijn gestart aan de pendelparking van het station van Denderleeuw.
Direct via een verkeersvrij baantje door de nieuwbouwwijk...
... en wat zien we al ?
Een heel speciaal soort schapen, Barbados Black Belly. Deze schapen zijn afkomstig van de Caraïbische Eilanden (Barbados en Aruba). Het ras kenmerkt zich door de zwarte aftekening op de buik, vandaar de naam Black Belly.
We stappen verder en zien dat de boeren al lustig op het veld werken.
We stappen verder en zien links van ons de Vlamoven. Een open landbouwkouter, eigenlijk een plateau van leemgronden. Denderleeuw ligt immers in de Vlaamse Leemstreek, en dat weten ook de baksteenfirma's. De steenbakkerijen zelf zijn er niet meer, maar aan de rand van de kouter bevindt zich wel nog een groot ontginningsgebied, in de volksmond beter gekend als de Vlamoven'.
De kouter bestaat in hoofdzaak uit vruchtbare gronden die uiterst geschikt zijn voor de traditionele teelten van het leemgebied (granen, wortelen, knolgewassen, groenvoedergewassen, nijverheidsteelten) en voor sommige vormen van tuinbouw en bos.
En zoals altijd komen we dieren tegen.
Ondertussen zijn we in Welle (deelgemeente van Denderleeuw) aangekomen en zien we de Sint-Jozefkapel, gebouwd in 1935.
De kerkstraat door komen we aan de Sint-Pietersbandenkerk van Welle. Slechts weinig parochies hebben Sint Pietersbanden als patroon. Het verwijst naar Petrus die zij vereren omdat hij zover gaat dat hij in de gevangenis terecht komt.
We vervolgen onze weg en komen een charmant caféetje tegen dat helaas gesloten was.
Terug richting Denderleeuw zien we aan een huisgevel een heel mooi en apart naamplaatje.
En zo komen we aan het laatste stuk van onze wandeling. Op de brug over de spoorweg zien we originele grafitti. Als eerste een schiptrekker, de spotnaam van de inwoners van Denderleeuw.
Vervolgens een verwijzing naar het treinverkeer in Denderleeuw. Denderleeuw is het tweede grootste station van Oost-Vlaanderen, na Gent-Sint-Pieters, maar nog voor Sint-Niklaas, Aalst en Dendermonde. Naar Belgische rangorde staat het 13de. De reden waarom een station in een kleine gemeente als Denderleeuw zoveel reizigers lokt heeft alles te maken met de strategische locatie: het bevindt zich langs de spoorlijk Brussel-Gent, maar van hier vertrekken tevens de lijnen Denderleeuw-Kortrijk en Denderleeuw-Geraardsbergen-Jurbise. Hierdoor is Denderleeuw een overstapstation bij uitstek.
Als laatste afbeelding zien het het Kasteeltje. Dit charmante gebouwtje aan het station van Denderleeuw is een van de zeldzame overgebleven voorbeelden van de neo-classicistische bouwstijl uit het eind van de 19de eeuw. Het Kasteeltje was gedurende bijna een eeuw in privaat bezit, tot de familie Van Roy het Kasteeltje in 1995 te koop aanboden aan het gemeentebestuur.
Om te voorkomen dat het gebouw zou opgeofferd worden aan nieuwbouw en verkaveling, of volledig ten onder zou gaan aan verval, besloot het bestuur om het pand met het aanpalende koetshuis en de omliggende tuin aan te kopen. Naast de heraanleg van het stationsplein, was de aankoop en renovatie van t Kasteeltje een belangrijke stimulans tot de herwaardering van de verloederde stationsbuurt.
Het gebouw werd volledig gerenoveerd en biedt sindsdien onderdak aan tal van gemeentelijke diensten zoals de jeugddienst, cultuurdienst, sportdienst en sociale dienst. Ook maken tal van verenigingen dankbaar gebruik van de binneninfrastructuur voor de organisatie van culturele en andere evenementen. De heraangelegde kasteeltuin leent zich eveneens uitstekend voor de organisatie van buitenevementen. Er kan dan ook met recht gesteld worden dat het Kasteeltje samen met het koetshuis momenteel hét kloppende hart vormt van het culturele en verenigingsleven in Denderleeuw.
En zo kwamen we aan het eind van onze wandeling.
Maar eerst toch een foto maken van een voorzichtig lentebeeld.
Zo, dat was het voor deze keer. We hopen dat jullie er ook van genoten hebben.
Tot een volgende wandeling.
06-04-2013 om 18:07
geschreven door Chris
|
