Een soldaat zat achter in een bus toen een jonge vrouw - die in verwachting was - opstapte. Zij ging zitten, wat bij de soldaat een glimlach opwekte. De jonge vrouw voelde dat hij met haar lachte en ging ergens anders zitten, waarop ze de soldaat weer hoorde lachen. Zij verwisselde een tweede, derde en zelfs een vierde maal en steeds begon de soldaat nog harder te lachen. De jonge vrouw vond dit erg en liet de soldaat arresteren. Toen de zaak voor de rechter kwam,
vroeg die hem zijn eigenaardig gedrag te verklaren. De soldaat zei: "Edelachtbare, toen de jonge vrouw in de bus stapte, zag ik in wat voor positie zij verkeerde. Ze ging zitten onder de reclame: "Verwijder iedere verdikking." Ik moest lachen en de vrouw verwisselde van plaats maar ging nu zitten onder de bioscoopreclame: "Binnenkort verwacht..." Ik moest weer lachen en de vrouw verwisselde terug van plaats. Nu onder een reclame van UNOX die als tekst had: "Ik weet een worstje te waardere!." Toen kon ik niet meer, maar het werd nog erger, toen zij voor de laatste maal van plaats verwisselde en onder de reclame van DUNLOP autobanden kwam te zitten. Hierop stond: "DUNLOP's rubberartikelen hadden dit ongeluk kunnen voorkomen!
Verhofstadt komt bij de hemelpoort. Petrus schrikt zich een hoedje want zo vaak ontmoet hij daar geen hoge politici. Hij weet niet zo goed wat hij met hem aan moet. Verhofstadt geeft aan dat zijn plaats toch echt in de hemel is. Maar volgens de regels moet Verhofstadt, alvorens hij mag kiezen, een dag in de hel en een dag in de hemel zijn. Petrus leidt hem naar de lift en zet hem eerst bij de deur van de hel af. De deur gaat open en Verhofstadt stapt meteen in de mooiste zee die hij ooit zag en waar hij ook nog kan diepzeeduiken! In de zee ontmoet hij bijzonder gelukkig ogende oude vrienden.
Ze schudden elkaars hand en praten volop over de goede oude tijd waarin ze beroemd en rijk werden. Vervolgens duiken ze, na eerst een paar vissen te hebben gegroet, samen verder.
Na afloop genieten ze van een diner met kreeft, kaviaar en champagne. De duivel is ook aanwezig en blijkt een bijzondere en aangename man te zijn die grapjes maakt.
Al met al is het zo'n heerlijke bijeenkomst dat de dag om is voor hij het in de gaten heeft.
Zijn vrienden zwaaien hem uit als hij terug de lift instapt. Als de lift weer open gaat komt hij in de hemel terecht. In de 24 uur die volgen zweeft Verhofstadt tevreden van wolk tot wolk.
Er wordt gezongen en op de harp gespeeld en Verhofstadt zingt graag een deuntje mee. Hij heeft het aardig naar zijn zin. Als hij weer voor Petrus staat, vraagt die hem of hij een keuze heeft kunnen maken.
Verhofstadt denkt even rustig na en zegt: "Ik zou het nooit gedacht hebben hoor, en ik moet zeggen dat de hemel heerlijk was". "Maar ik denk dat mijn plaats toch in de hel is bij mijn oude vrienden." Petrus begeleidt hem in de lift naar beneden en de deur gaat open.
Daar zijn zijn vrienden weer aan het duiken, nu echter in een vervuilde zee, er is geen vis te bekennen, ook geen koraal. Er is bijna geen zuurstof meer. Zijn vrienden hebben teveel lood om zich heen om boven te kunnen komen. Ze zitten vast in de vangnetten, ze kunnen geen kant meer op. De duivel komt naar Verhofstadt toe en slaat een arm om hem heen. "Ik snap er niets meer van", stamelt Verhofstadt. "Gisteren was het hier prachtig en aten we kreeft en kaviaar". "We dansten en hadden een heerlijke dag! Wat is er gebeurd?" De duivel kijkt hem aan, glimlacht en zegt: "Gisteren was het nog verkiezingstijd. Vandaag heb je gekozen."
De evangelist Filippus ging naar Samaria om er het evangelie van Jezus Christus te verkondigen. Zijn werk werd gezegend en Petrus en Johannes zorgden voor verdere consolidatie. Zij waren daar al eerder geweest. Toen Jezus nog bij hen was, verbleef Hij er namelijk twee dagen met zijn discipelen, na een merkwaardig gesprek met een vrouw bij een bron.
De vrouw, die op zo'n ongewoon uur kwam om water te putten, waarschijnlijk omdat ze liever alleen ging dan samen met de andere vrouwen, die haar met een scheef oog aankeken.
Jezus was er toen op verzoek van de Samaritanen gebleven en had hun veel verteld. Inderdaad: de beide mannen waren toen ook bij Hem. Dit moeten zij zich vast hebben herinnerd.
Een jongeman vertelde: 'Hij keek mij aan, en heeft iets tegen mij gezegd dat ik nooit meer zal vergeten.'
Een moeder zei: 'Hij heeft toen mijn kindje beter gemaakt.'
Alle herinneringen gingen weer leven.
En ze vertelden het elkaar: Toen en toen hadden ze Hem Zelf gezien en gesproken. Weet je nog bij wie Hij toen onderdak had? Jammer dat die en die er niet meer is; die wist zoveel van Hem te vertellen!
Eén vrouw zat stil in een hoekje. Ze fluisterde alleen wat tot haar naaste omgeving: 'Weet je dat ik toen zo verbouwereerd was, dat ik helemaal mijn kruik bij de bron vergat?'
Wat zullen we in de hemel elkaar straks veel wonderlijke dingen te vertellen hebben! Herinneringen aan Hem die zulke wonderlijke dingen in ons leven deed... alle eer aan Hem!
Er kwam eens een rijk man bij Jezus. Hij was op zoek naar de essentie van het (eeuwige) leven. Maar Jezus ziet een belangrijk obstakel bij de man, die met zijn beide vuisten vast zit aan zijn geld en zijn bezittingen. Voor Jezus is het volkomen helder wat de man zou moeten doen: loslaten. Hij zegt: 'Verkoop alles wat u hebt, geef het aan de armen en u zult een schat in de hemel hebben - en volg Mij.' Oei! Dat had Hij nou net niet moeten zeggen...
Jezus' boodschap is schokkend - maar ook bevrijdend! Hij heeft gezegd: 'Laat los en u zult losgelaten worden.' Het is niet verkeerd om geld te hebben, zolang dat geld ons maar niet heeft. En, last but not least: volg Jezus - gelóóf.
De wereld wemelt van apen. We zitten met z'n allen in een val, muurvast met onze vuisten in een kokosnoot. Op zoek naar geluk zoeken we ons een ongeluk. Zolang de welvaart groeit, hebben we het gevoel steeds dichter bij dat 'geluk' te komen. Maar in werkelijkheid zitten we gevangen en werken we onszelf steeds dieper in de nesten. De auto moet sneller, het huis groter, ons voedsel lekkerder en de vakanties steeds verder weg. We kunnen niet meer terug. Of wel? Ja, natuurlijk kan dat wel, maar dat willen we niet. De winst op korte termijn laten we niet schieten voor ons behoud op de lange termijn. Het komt niet in onze hoofden op.
Een moederke wordt 90 jaar. Haar kinderen en kleinkinderen geven een groot feest voor haar. Zij vragen haar: "Moeke, heb je nog een wens?" "Ja," zegt Moeke, "als ik dood ga, wil ik gecremeerd worden." "Ok," zeggen de kinderen, "dat regelen wij voor u." "Maar heb je niets anders te wensen?" "Nee," zegt Moeke, "ik heb toch alles." "Ja, maar wij willen graag iets speciaals doen." zeggen de kinderen. "Och ja," zegt Moeke, "als ik dood ben en gecremeerd, strooi mijn as dan maar uit over de parking van den ALDI." "Waarom den ALDI, Moeke?" vragen de kinderen. "Ja, dan weet ik zeker dat jullie een of twee keer per week langs Komen..."
Dit is een waargebeurd verhaal op een BA (Britsh Airways) vlucht van Johannesburg naar Londen.
Een staande ovatie voor dit Cabine Personeel....
Een Marokkaan van ongeveer 30 jaar oud, kwam te zittennaast een zwarte priester . Hij vond het erg vervelend en riep de stewardess.
Stewardess; "waarmee kan ik u van dienst zijn?"
Marokkaan: "Naar het schijnt ziet u het dus niet. U heeft mij naast een zwarte priester geplaatst.
Ik wil niet zitten naast iemand van zulk een weerzinwekkende geloofsafkomst. Zoek voor mij een andere plek.
Stewardess: "Blijft u a.u.b kalm. Bijna alle plaatsen in het vliegtuig zijn bezet. Ik zal gaan kijken of er een andere plekbeschikbaar is." De stewardess vertrok en kwam na een paar minuten terug.
Stewardess: "mijnheer, precies zoals ik reeds verwacht had, zijn er geen plaatsen meer beschikbaar in de economy class. Ik heb met de piloot gesproken en hij gaf aan dat er een plek vrij is in de business class.
Ook hebben wij een plek vrij in de first class." Voordat de Marokkaan iets kon zeggen, vervolgde de stewardes: "Het is niet gebruikelijk om in ons bedrijf om iemand van de economy class te plaatsen in de First class. Maar gezien de omstandigheden vindt de piloot het een schandelijk vertoon om een ander te laten zitten naast zulk een walgelijk persoon."
Ze richtte zich toen tot de priester en zei, "daarom, meneer, Als u het zou willen, pakt u uw handbagage, er is een stoel vrij voor u in de first class." Op dat moment, stonden alle passagiers die geschokt waren van hetgeen zij hadden gezien en gehoord op en applaudisseerden
In India worden apen al eeuwenlang gevangen met behulp van een uitgeholde kokosnoot met een gat erin. De Indiërs gooien rijst in de kokosnoot en binden de noot vervolgens met een touwtje aan een boom. Wanneer een aap doorheeft dat er wat lekkers in de noot zit, steekt hij zijn poot door het gat van de noot en neemt een handje rijst. Maar zijn vuist kan hij niet meer door het gat terughalen: het gat is veel te klein voor de gevulde vuist. Gevangen! Voor iemand die de val doorziet, is het volkomen duidelijk wat de aap zou moeten doen: loslaten! Maar het komt eenvoudig niet in de kop van de aap op om de winst op korte termijn te laten gaan voor zijn redding op de langere termijn.
Moge nu de Heer van de vrede Zelf u altijd op elke manier de vrede geven.
Wat een boel onrust, wat een hectiek, wat een drukte is er in het leven. Hier is een belofte waar we sterke behoefte aan hebben: vrede. Niet als de afwezigheid van oorlog, maar de aanwezigheid van de Heer. Hoe doet Hij dat? Altijd, op allerlei wijze. Hij is er onafgebroken, zonder mankeren. Maar zijn vrede gééft Hij ook, elke keer weer nieuw, elke keer weer anders, telkens overrompelend, verrassend. Zo gaan wij met Hem om: bij elke bocht en bij elke wending is Hij weer anders, en geeft Hij ons op zijn eigen, onnavolgbare manier, zijn vrede. Wat denk je ervan?
Let op je gedachten,ze worden woorden Let op je woorden,ze worden daden Let op je daden ,ze worden gewoonten Let op je gewoonte ,ze worden houding Let op je houding,het wordt je bestemming fr outlaw
Het leven is zo'n kostbaar geschenk. Realiseren we ons dat genoeg?
U draagt verantwoordelijkheid voor uw eigen leven en het is aan u wat u met dat leven doet! God heeft ons leven gegeven en Hij wil graag dat we leven met Hem en dat we de gaven en talenten gaan ontdekken en gebruiken die we van Hem hebben gekregen, en dat we Hem daarmee eren.
Maak iets van je leven... geniet ervan, binnen de grenzen van de richtlijnen en leefregels vanuw Vader. Deze richtlijnen zijn voor u, opdat het u welga!
Leef om God te dienen, om Hem te eren en leef om te genieten van al het goede dat God u geeft! Leef!!!
Tijdens het Utrechts filmfestival van 2005 was er een première van de film 'LEEF!'. Opmerkelijk daaraan was dat de regisseur van de film een dag daarvoor was overleden.
Dat trof me: een jonge, doodzieke man (hij wist dat hij zou gaan sterven) maakt een film getiteld 'Leef!'. Zelf sterft hij.
Wat beweegt iemand die gaat sterven om zo'n film te maken? Ik sterf en leef door in mijn film? Een afscheid van of een ode aan het leven? Een oproep aan ons, die nog leven: Leef, en doe dat dan zo goed als je kunt, je weet niet hoeveel tijd je hebt?
Ik weet helemaal niets van deze man en ook niets van z'n motief voor deze film. Toch vind ik dat ene woordje 'LEEF!' zo uitdagend, zo positief. Niet geleefd worden, niet het leven maar over u heen laten komen, maar: leef! bewust!
