|
Even was ik stil, uit m'n lood geslagen
mijn gevoel was stil, zelfs m'n tranen waren op.
Gelaten deed ik wat ik moest doen.
Tijd voor mezelf om in stilte te verwerken
alles wat me overkomen was.
Te stil, zo leek het, maar het moest.
Even voor mezelf alles op rij te zetten
relatieverend de leugens, zo makkelijk verteld.
Los van dat alles, dat moest ik.
Ik hou niet van leugens zo klein ze ook zijn
geen mooie verhalen die op fantasie berusten.
Een ander kwetsend voor eigen gewin.
Ieder het zijne, maar niet meer hier
in rust en met liefde ga ik voor wat IK wil.
Los van die twijfel, ik weet wie ik ben.
Gewoon een mensje met gevoel, met respect
voor mezelf en ook voor anderen.
De stilte verdwijnt, en kom ik weer boven.
't Was geen strijd, maar een bezinningstijd
genomen uit liefde, liefde voor mezelf.
Kijkend in de spiegel, eerlijk en open.
Te zijn zoals ik wil, voor mezelf, voor mezelf alleen
accepterend m'n kleine foutjes
Maar schoonheid innerlijk, uiterlijk laat stralen.
Zo ben ik en wil ik ook zijn
los van verleden van oude pijnen
geweest is geweest, nu m'n blik op vooruit.
En de kracht die ik krijg, deel ik met anderen
dat is mijn taak, mijn levensdoel
die ik vervul met diepe liefde en respect.
Voor mezelf en elk levend wezen.
|
